Ter wille van de zaak. Een aansporing tot de strijd voor een multipolaire beschaving. In memoriam van Darya Doegina

"Deze geestelijke oorlog tegen de postmoderne wereld geeft mij de kracht om te leven. Ik weet dat ik tegen de hegemonie van het kwaad vecht voor de waarheid van de eeuwige Traditie". Darya Doegina

De wortels van een ideale continuïteit

Het aanhangen van het politieke denken van Aleksandr Doegin is het consequente gevolg en de huidige vervulling van de politieke weg van het Ordinovisme, dat vanaf zijn oorsprong de Traditie, de imperiale metapolitieke structuur en het denken van Julius Evola tot zijn fundamenten heeft gemaakt. In een wereldvisie die reeds in de jaren 1950 verder ging dan de mythe van het bloed van het nationaal-socialisme en de staatsopvatting van het fascisme, om een nieuw gezicht te geven aan de Imperiale Idee als een uitgestrekte natuurlijke en heilige geopolitieke werkelijkheid van een confederatie van volkeren en etnische groepen.

Een realiteit die reeds tijdens de Tweede Wereldoorlog historisch en militair geboren was, met de aanhankelijkheid van vele jongeren uit Europa en Azië aan de Duitse strijdkrachten (Wehrmacht en Waffen SS) als supranationale en multi-etnische krijgsidentiteit met een hoofdzakelijk anticommunistische functie of, zoals in het geval van de gevechtseenheden op vrijwillige basis van de RSI, met een sterk anti-plutocratische en antikapitalistische rol.

Om vandaag dit historisch relevante deel van het nationale volksdeel - vulgair en ten onrechte "rechts" genoemd - te beschuldigen als een verrader van de Europese waarden, omdat het openlijk Poetin steunde en de Russische speciale militaire operatie die gezien wordt als een botsing tussen de nieuwe unipolaire wereldorde en een nieuwe beschaving van multipolaire rijken, betekent dus dat men noch zijn geschiedenis, noch zijn politieke weg kent. Het betekent ook gedegradeerd worden tot een onwetendheid van de geopolitieke actualiteit, verankerd in verouderde schema's, of beperkt worden tot de utopie van een anti-historisch Euclidisch derdepositionisme, dat steeds meer opheldering verschaft, en evenmin als altijd in staat is de kwadratuur van de cirkel te doorbreken.

Alleen de Traditie brengt de Rebel voort

"Er verschijnt iets anders in de Moderniteit. Er verschijnt een hybride individu. Geen held, geen aristocraat, geen priester-krijger die een persoonlijke relatie met de dood heeft. Noch een korenboer, een boer, een etnische groep, met een collectieve Voorvader en een gemeenschapsidentiteit. De Bourgeois is een mutant, een kruising tussen een laffe krijger, een hebzuchtige ridder en een luie, brutale boer. Het archetype van een lakei. Het individu is een bastaard. Aanvankelijk vernietigde deze bastaard het Rijk, de Kerk en de plattelandsgemeenschappen, en schiep hij, in de vorm van de Derde Stand, een natie. Een natie is een agglomeratie van individuen, bourgeois bastaarden, verachtelijke kooplieden. Daarom is nationalisme altijd een gruwel. Ik ben bang om te vechten, ik zal niet werken. Ik zal speculeren en handelen. Een natie is geen etnische groep, het is geen volk, het is geen archaïsche samenleving, het is geen traditionele samenleving, het is geen aristocratie. Dit is Moderniteit". Aleksandr Doegin

Wat Aleksandr Doegin zegt over de huidige Russische elite die lijdt aan het Westernisme, kunnen wij ook begrijpen voor ons nationaal-populaire gebied. De Traditie volgen is in feite een pijnlijke keuze, omdat zij impliceert dat wij onze consumptiepatronen en onze pseudo-waardegewoonten als slachtoffers van het Westerse kapitalisme uit de weg moeten ruimen.

Wij zijn allemaal voor Traditie in woorden, in daden dan blijven velen van ons in onze burgerlijke schulp zitten en komen u zelfs overtuigd vertellen "dat metapolitiek noch Italianen voedt, noch de eindjes aan elkaar knoopt". Behalve dan dat zij leven en blijven leven volgens het dictaat van de consumentistische en transhumane metapolitiek van degenen die ons sinds 1789 geregeerd hebben. Maar dat vinden zij prima, verborgen in de multimediakanalen van de sociale media als toetsenbordleeuwen, in de meanders van mamma RAI, Mediaset, Sky, enz., worden zij vervolgens schapen in het stemhokje, want de Doorgang naar het Woud is voor hen utopie, terwijl zij zelf blijven leven in deze dodelijke utopie van liberaal totalitarisme, die het Europa van de Vaders aan het vernietigen is.

Ik denk dat velen van hen die het comfortabele politieke carrièremodel verkozen boven de systemische rebellie, bedorven zijn door het verlangen naar menselijke rust en persoonlijke ontplooiing - legitieme dingen voor de gewone man -, maar de grootste pijn is te beseffen dat sommigen van de gelijkgezinden, van nature gestructureerd in de canon van het Evoliaanse heldenhymnatisme, aan de bloedige of bloedeloze opoffering op de barricaden van de Geschiedenis en aan de nog zwaardere van dagelijkse opoffering en militante anonimiteit die humus maakt, hebben de voorkeur gegeven aan de schijnwerpers, het gemakkelijke geld, het voortdurende en voortdurende verraad van hun eigen idealen.

Aan hen kunnen wij toevoegen - in de woorden van Murelli - degenen die pseudo-getroost zijn door de politieke verdeling van de macht, die, teleurgesteld door dit gebrek aan persoonlijke vervulling, blijven pronken met milieus van revolutionaire zuiverheid en erop staan in het verleden te leven, niet in staat om de lussen en nieuwe horizonten te vatten van de Traditie die gezuiverd is door krankzinnige twintigste-eeuwse ideologieën, dochters van de eerste Europese burgeroorlog, van de democratische parlementaire mislukking van de eerste na-oorlogse periode, en die de Nieuwe Mens voorstellen die zonder Traditie niet meer is dan een totalitair monster.

Wat kunnen wij, ten slotte, over hen allen zeggen, de eersten en de laatsten?... behalve dat zij bij ons waren, maar niet van ons zijn... alleen de Traditie genereert de Rebel en rebellen strijden alleen voor de terugkeer naar de goddelijke Orde zoals Koning Arthur en voor sociale Gerechtigheid zoals Robin Hood in de gang naar het woud, tertium non datur...

In het hart van de strijd

"Als traditionalist (d.w.z. die mijn begrip van de wereld baseert op de werken van René Guénon en Julius Evola) lijkt het Imperium, de idee van het Imperium, mij de positieve en heilige vorm van de traditionele staat. Integendeel, ik geloof dat het nationalisme slechts een ideologische tendens van de moderniteit is, subversief, seculier, gericht tegen de eenheid van de supranationale orde van het Rijk in zijn oecumenische vorm. Anderzijds lijkt mij, als Rus, het Rijk de meest geschikte wijze van soevereiniteit voor mijn volk en hun Europese broeders, de meest natuurlijke in hart en nieren. Misschien zijn wij Russen wel het laatste keizerlijke volk ter wereld. Dat komt omdat het idee van een volk nauw verbonden is met het idee van een Rijk. Wanneer wij "de Russen" zeggen, bedoelen wij gewoonlijk "ons volk" en omvatten wij de grote schare volkeren die ons land bewonen en met ons de immense geopolitieke ruimte delen die Rusland is." Aleksandr Doegin

Ik geloof dat de weltanschauung van Doegin het meest geschikt is om de grondslagen te leggen, niet zozeer voor een strijd "tegen het systeem", een nu metapolitiek verouderd zelfstandig naamwoord, maar voor een multipolaire nieuwe wereld. Naar mijn bescheiden mening heeft de kritiek op het liberalisme nog nooit zulke afschuwelijke diepten van epistemologische, methodologische en technologische ontmaskering geraakt als bij Doegin, die in dit opzicht een bron van voortdurende inzichten is. De propaganda-oorlog die de wereldelite in Davos al jaren voert tegen Aleksandr Doegin, de Euraziatische beweging en de multipolaire visie lijkt eindelijk een tot nu toe onvoorstelbare symmetrie van krachten te hebben bereikt. Deze nieuwe fase van het herstel van het evenwicht van de psychologische oorlogsvoering in symmetrische zin is uitgevoerd en beslissend versneld door de speciale militaire operatie van Rusland in Oekraïne, en door de niet-conforme mening die veel burgers zich er via de sociale media over hebben gevormd, en die het eenzijdige denken van de media en de belachelijkheid van de propaganda, die vaak zo vals is, omzeilt, dat ze de mainstream zelf - met zijn door de NAVO en de westerse inlichtingendiensten geleide voorlichtingsbureaus - in een volslagen diskrediet heeft gebracht.

De vergelijking van de media om, om in diskrediet te brengen, een temporele continuïteit tussen de "no vax" en de pro-Russen vast te stellen, mocht niet baten. Deze parallel heeft alleen maar verder benadrukt dat er in ons land nu een wijdverbreid volksgeweten is - en het zeer hoge percentage mensen dat tegen de deelname van Italië aan de bewapening van de voortdurende oorlog is, bewijst dat - dat een duidelijke perceptie heeft dat de politieke macht nu alleen nog maar een richting is die niet meer zozeer verborgen als wel schaamteloos is. Een richting waarin de invloed van de financiële en pragmatische macht van de multinationals wordt gevoegd bij de strategische, reële en effectieve macht van de nieuwe finis storiae wereldmeesters, transhumanen en Davos bigwigs. Deze propagandaoorlog heeft echter twee eerdere fasen gekend, volkomen asymmetrisch en ten nadele van de multipolaire visie die tegengesteld is aan de eenheidsgedachte en de politieke correctheid van het door de VS aangedreven unipolarisme. Zoals Rainaldo Graziani onlangs heeft uitgelegd aan enkele sympathisanten van de Organische Gemeenschap van het Lot die aanwezig waren op het Hof van de Brut, hadden de twee vorige asymmetrieën betrekking op, ten eerste, het grafelijke stilzwijgen van de pers over de multipolaire Euraziatische beweging en haar wereldleider, en, ten tweede, de valse propaganda van de media tegen die beweging, doorspekt met vergissingen, laster, afleidingsmanoeuvres en demonisering van de vijand. Op die manier werd de enorme menselijke, culturele en wetenschappelijke diepgang van Aleksandr Doegin gereduceerd en uitgedreven tot de figuur van de nieuwe Raspoetin van het Kremlin.

In het huidige evenwicht van symmetrische psychologische oorlogvoering, weliswaar meer kwalitatief dan kwantitatief tussen unipolarisme en multipolaire visie, als, in de woorden van Doegin, het Grote Ontwaken tegen de door Davos opgelegde Grote Reset nog steeds grotendeels een elitaire aspiratie van het volk is in plaats van een concrete politieke verwezenlijking, moet het "Wat te doen?" nog concreet begrepen worden. Dat wil zeggen, wat is concreet dat actuele element, dat tondel, dat vuursteentje dat in staat is om de vonk van verandering in weltanschauung, van metapolitieke spanning, van microsociale praktische verwezenlijking die vervolgens in staat is om macrosociale verandering aan te drijven, te doen ontbranden?

Als voor Evola de opstand tegen de moderne wereld passeerde via het berijden van de tijger door het absolute individu; als voor Doegin de opstand tegen de postmoderne wereld passeert via het radicale subject dat in zichzelf de Traditie zonder de Traditie belichaamt, om de concrete en niet-ideologische werkelijkheid van de keizerlijke Idee op te bouwen; Hieruit volgt dat - althans voor ons geliefd Europa - de samenvoeging in de Traditie noodzakelijkerwijs moet plaatsvinden onder de "gelijkgezinden" en absoluut moet verlopen via de daaruit voortvloeiende metapolitieke en sociaal-economische opbouw van Organische Gemeenschappen van het Lot. De zin van "zendingswerk", op zoek naar gelijkgezinden, om hen te overtuigen van het nut van de multipolaire strijd en hen ertoe aan te zetten de Organic Communities of Destiny op te richten of er zich bij aan te sluiten, is volgens onze bescheiden mening het brandpunt waarop het micro-sociale organisatiebeleid van de komende jaren zich moet richten, een beleid dat in staat is het solidariteits- en kameraadschapsweefsel nieuw leven in te blazen door middel van sociale aggregatie en culturele strijd tegen de nieuwe wereldorde die het westerse imperialisme oplegt en ten gunste van een multipolaire imperialistische realistische visie.

De zuivering uit deze totalitaire fase van het liberalisme moet radicaal en compromisloos zijn: bijvoorbeeld een terugkeer naar de aarde, naar de natuur, naar de soliditeit van persoonlijke en niet strikt virtuele relaties, deconditionering van de multimediale en transhumane tsunami die onze zielen overspoelt en doodt, en nog veel meer. Daarom moeten wij niet alleen maar mensen zijn die midden in een wereld van ruïnes staan, maar wij moeten bouwers van kathedralen beginnen te worden, vooral de innerlijke kathedraal en de kathedraal van de Organische Gemeenschappen van het Lot.

Het Grote Ontwaken: een strijd voor de vrijheid der beschavingen tegen de NWO

"Het Westen gelooft dat zijn historische weg model staat voor alle andere beschavingen die voorbestemd zijn om precies dezelfde richting uit te gaan. Dit is zijn cultureel beschavingsracisme. Deze benadering heeft het Westen op een doodlopend spoor gezet, in een labyrint van nihilisme en anti-humanisme. Het Westen, in de overtuiging dat het vast op de weg naar de vooruitgang was, vernietigde het gezin, legaliseerde alle mogelijke ondeugden, en liet de godsdienst, de traditie en de kunst, die zijn wil tot het sublieme en het ideale belichaamde, varen. Hij is verstrikt in materie, in geld, in technologie, in leugens. En hij noemt deze degeneratie cynisch ontwikkeling en vooruitgang. Als wij de westerse moderniteit terzijde schuiven, blijven wij over met een Traditie die gemeengoed was in haar wortels bij de Romeinen en Grieken, bij de eerste christenen, in het kader van het eerste christelijke rijk, waarvan wij de loyaliteit langer hebben volgehouden dan anderen, die de moderniteit bestrijden". Aleksandr Doegin

Met "kameraden" worden tegenwoordig alle aanhangers van de Organische Gemeenschappen van het Lot bedoeld, meestal uit het Ordinovisme en andere randgroepen uit het nationaal-populaire gebied, die zich de Euraziatische roeping tot de multipolaire Traditie van de Volkenbeschavingen, zoals voorgesteld door de metapolitieke filosofie van Aleksandr Doegin, eigen hebben gemaakt. Vandaar een nieuwe militante kameraadschap op uitgebreide basis aan alle werkelijkheden die bereid zijn te strijden tegen het liberale totalitarisme, aan gelijkgezinde organisaties die geboren zijn om te strijden tegen het door de VS aangedreven unipolarisme, dat alle wettige en onwettige middelen gebruikt om wereldwijd door te voeren: eenheidsdenken, politieke correctheid, finis Storiae, grote Reset, transhumanisme, het wegvagen van wat er nog aan sociaals en heilzaams in de mens bestaat.

Maar niet het gehele nationaal-populaire gebied hangt dit Groot Ontwaak Project aan of is er voorstander van. Er zijn er die te veel hebben afgerekend op justitiële termen en die Stop hebben gezegd tegen elke andere militantheid die opnieuw een klimaat van russofobe justitiële gezindheid bij de uitvoerende en de rechterlijke macht zou kunnen doen ontstaan; er zijn er daarentegen die weliswaar sterk anticommunistisch blijven, maar de geschiedenis van Rusland niet kunnen loskoppelen van zijn bolsjewistische verleden; zij die nog steeds leven in de utopie van het blanke racisme, dat moet vechten tegen de multiraciale invasie uit het Oosten en een Arisch Europa voorstaat; zij die eindelijk geen standpunt innemen om de in de loop der jaren moeizaam opgebouwde sociale betrekkingen van Area niet te vernietigen en nu bang zijn voor een sociaal isolement. Als dit de feiten zijn, dan is het ernstigste feit voor deze Vrienden dat zij achtergebleven zijn met de klok van de Geschiedenis en denken dat zij de huidige gebeurtenissen lezen met de parameters van de 20e eeuw: die van de Twintig Jaren of de "duizend jaren", die van de Koude Oorlog of die van de alliantie VS/Rusland die gericht is op de totale vernietiging van Europa.

Vandaag is het front van de Strijd veranderd en verschijnt het meer en meer in zijn ware gedaante als een geestelijke strijd tussen Traditie en Anti-Traditie, tussen overgebleven Beschaving en Anti-Beschaving, tussen Katechon en Antichrist, en de directe aanval op de mens in zijn individuele, familiale en natuurlijke sociale dimensie toont dit ruimschoots aan, in een tijd waarin wij binnenkort ook de legalisering van de pedofilie zullen meemaken, nadat deze reeds uit medisch-psychiatrisch oogpunt van perversie tot seksuele neiging is vrijgesproken.

Om deze redenen dringen wij er bij onze Vrienden op aan sterk te zijn, de moed te hebben om deze Strijd, die niet eens meer een metapolitieke keuze is, maar een dringende geestelijke oorlog, te omhelzen. Laten zij weten hoe zij in zichzelf moeten kijken - zoals Julius Evola postuleerde - om te zien of er in hen dat aristocratische aangeborene is, dat DNA van de Arya, die impuls van de Indo-Europese Heldenstirpen, waarop zij de oproep kunnen enten waarmee vandaag het goddelijke, de Verhevene ons oproept om de daad bij het woord te voegen in deze apocalyptische schemering waarin nog niet alles verloren is, want het is de mens die zijn zwaard aanbiedt, maar het is God die de overwinning schenkt.

Het consolideren van de relaties tussen vrije mensen en het opnieuw opbouwen van sociale relaties tot organische Gemeenschappen van het Lot, geïnspireerd door kameraadschap, is de enige mogelijke toekomst voor de grootsheid van een nieuw confederaal Europa-rijk. Terugkijken in het verleden voor de geestelijke wortels van de stamboom, in het heden zijn atavistische kracht beleven en die in de toekomst projecteren op de komende generaties. Dit is de essentie, dit is de macht, dit is de kaste-wereldbeschouwing van de Indo-Europeanen: een wereld van priesters, krijgers, handwerkslieden en boeren. Drie in Eén en Eén in Drie naar de gelijkenis van God. Allen voor één en één voor allen. "De visie op de wereld berust niet op boeken, maar op een innerlijke vorm en gevoeligheid die een karakter hebben dat niet verworven, maar aangeboren is" (J. Evola, Intellectualisme en Weltanschauung).

De organische Gemeenschap van het lot kan slechts een utopie blijven van de Vierde Multipolaire Politieke Theorie en het Imperium een fata morgana ervan, als men niet in alle opzichten "Allen voor één, één voor allen!" wordt, zonder dat men er moe van wordt. Zo is de Organische Gemeenschap van het Lot die aan het Hof van de Brut aanwezig is, met haar filosofische, artistieke, culturele en geesteswetenschappelijke inspanningen, vandaag de dag het equivalent van een klein Benedictijns klooster uit de vroege Middeleeuwen. Zij vertegenwoordigt dat goede zaad, die humus, die vruchtbare bodem, dat geestelijk laboratorium, dat door de eeuwen heen geduldig heeft bijgedragen tot de geboorte van het Heilige Roomse Rijk van de volkeren van Europa, dat reeds gevestigd is en opnieuw gevestigd zal worden, in het vooruitzicht van een nieuwe multipolaire wereld, gestructureerd in soevereine beschavingen, onafhankelijk en eindelijk vrij van de agressie van het unipolaire wereldialisme in de tractie van de VS en de NAVO.

Ter wille van de Zaak, in afwachting van het Ontwaken

"In de ogen van de globalisten moeten ook andere traditionele beschavingen, culturen en samenlevingen ontmanteld, opnieuw geformatteerd en omgevormd worden tot een ongedifferentieerde mondiale kosmopolitische massa, en in de nabije toekomst vervangen worden door nieuwe levensvormen, postmenselijke organismen, mechanismen of hybride wezens. Daarom wordt de imperiale heropleving van Rusland opgeroepen om een signaal te zijn voor een universele opstand van volkeren en culturen tegen de liberale globalistische elites. Door de wedergeboorte als rijk, als orthodox rijk, zal Rusland een voorbeeld zijn voor andere rijken: Chinese, Turkse, Perzische, Arabische, Indische, maar ook Latijns-Amerikaanse, Afrikaanse... en Europese. In plaats van de overheersing van één enkel globalistisch "imperium" van de Grote Reset, zou het Russische ontwaken het begin moeten zijn van een tijdperk van vele imperia, die de rijkdom van de menselijke culturen, tradities, godsdiensten en waardesystemen weerspiegelen en belichamen". Alexandr Doegin

Ik denk oprecht dat in Italië - met het ten hemel stijgen van Darya Dugin - kunst, cultuur, uitgeversinitiatieven en conferenties nu ontoereikend zijn om de waarheid te bevestigen van de nieuwe multipolaire beschaving die door de Organische Gemeenschappen van het Lot wordt gepropageerd.

Wat nodig is, is een ruk aan de nieren om de Euraziatische beweging niet te laten uiteenvallen in de kronkels van angst en aarzeling tegenover een schijnbaar onoverwinnelijke vijand, die alle geoorloofde en ongeoorloofde machtsmiddelen gebruikt om afwijkende meningen te verpletteren. Een dissidentie die een integrale formatie zal moeten worden, gericht op een organische en gediversifieerde actie, die lichaam, geest, ziel, intermenselijke en gemeenschapsbetrekkingen kan omvatten, maar vooral een metapolitieke actie die sterk aanwezig is in de sociale sfeer en die als een grote denktank invloed kan uitoefenen op de parlementaire en plaatselijke politiek, om een weerklank te vinden in de media, gezien het feit dat wij in een fase van virulentere en meedogenlozere strijd zijn aanbeland.

Maar afgezien van de plichtmatige nabijheid en de grenzeloze genegenheid die Aleksandr Doegin verschuldigd is voor het verlies van zijn geliefde dochter Darya, is dit geen tijd om te treuren, om te klagen, om te zeggen dat wij willekeurig zuivere ideeën en mensen doden, dat het doden van filosofen, kunstenaars het ergste is. Deze perversies heeft de onrechtvaardige Macht altijd begaan. Wat voor nut heeft klagen dan? Wat voor nut heeft verdrukking dan? Alleen om de geest van de strijd tegen de onwettige en perverse, perverterende wereldmacht te dempen.

De dood van Darya opent slechts ons geweten en verlicht het met waarheid en werkelijkheid, wij staan op uit onze consumentistische en sociale slaap en ontdekken de bittere waarheid die slechts enkelen van ons reeds in staat waren te vatten en in ons diepste te beleven: wij zijn in oorlog! Een totale oorlog! Laten wij dus ontwaken, laten wij met ons leven en met onze georganiseerde inspanningen het Grote Ontwaken van de Traditie op gang brengen tegen het Grote Transhumane Reset van de goudheren van Davos. Als het spreekwoord "wie wind zaait zal storm oogsten" waar is, laten wij dan onbevreesd de wind der waarheid zaaien en wij zullen zeker de storm oogsten die de globalistische vijand tegen ons zal blazen. Maar laten wij niet vrezen, want het is beter één dag als een leeuw te leven dan honderd jaar als een schaap, het is beter te sterven in deze oorlog, in deze strijd, in deze dagelijkse veldslagen, dan te sterven in een bed van oude mannen en aan het eind van onze aardse dagen spijt te hebben en te wenen omdat wij een leven van slavernij geleefd hebben. Darya leert ons de Weg, God zal ons de Overwinning schenken. Met Gods hulp moge Darya ons van boven zegenen en onverschrokkenheid schenken aan de sterken, moed aan de aarzelenden en wilskracht aan de rustelozen.