De Verenigde Staten opteren voor de Stille Oceaan en tegen China: Europa blijft in het duister tasten

Enric Ravello Barber: De Verenigde Staten bouwen hun macht in de Stille Oceaan op door een militaire alliantie tegen China te vormen met het Verenigd Koninkrijk en Australië. De spanningen in het gebied van de Stille Oceaan tussen de twee grote wereldmachten (China en de Verenigde Staten) zijn de laatste weken in hevigheid toegenomen, waarbij de spanningen weer opleven over een kwestie die Washington al decennia lang tegenover Peking plaatst: de soevereiniteit van het eiland Taiwan, dat China opeist als zijn eigen grondgebied en ten aanzien waarvan Peking een termijn heeft gesteld voor de volledige inlijving ervan: 2049, het honderdste jaar van de proclamatie van de Volksrepubliek China.

Dit is geen belangrijke beslissing van de huidige president Joe Biden, maar slechts een voortzetting van de aankondiging van Obama: het geostrategische centrum van de wereld verhuist naar de Stille Oceaan en de Verenigde Staten verhuizen naar het nieuwe belangrijkste wereldtoneel. Volgens Barack Obama zelf zou 60% van de oorlogsvloot van de VS in de Stille Oceaan moeten liggen.

De militaire alliantie AUKUS (Australië+UK+USA) is duidelijk de zoektocht van de VS naar bondgenoten in het gebied om tegenwicht te bieden aan de Chinese macht. Logischerwijze zullen haar eerste en meest loyale bondgenoten gezocht worden in de Angelsaksische wereld. Australië heeft moeten kiezen tussen zijn eerste commerciële bondgenoot (China) en zijn eerste militaire bondgenoot (de VS), waarmee het culturele en etnische banden heeft die van doorslaggevend belang zijn geweest, banden die het deelt met het gemeenschappelijke Britse "moederland".

Deze alliantie in de Stille Oceaan omvat reeds - volgens dezelfde logica van het zoeken naar bondgenoten - Canada en Nieuw-Zeeland (de zogenaamde vijf ogen), die zich waarschijnlijk in de nabije toekomst bij de militaire alliantie zullen aansluiten.  In de strategie van de VS betekent dit een nieuwe stap in haar duidelijke strategie: het in de steek laten van West-Europa. De scenario's zijn veranderd en de Atlantische Oceaan is nu een secundaire oceaan.

Frankrijk, nu de enige stem van Europa in de internationale politiek, heeft op twee specifieke gronden tegen het besluit van Australië gereageerd: a) De verbreking van het contract voor kernonderzeeërs tussen Parijs en Canberra, dat deze nu van de Verenigde Staten zal kopen, en b) het feit dat Frankrijk niet is opgenomen in de militaire strategie voor de Stille Oceaan, waardoor zijn bezittingen in de Stille Oceaan geen militaire paraplu van het Pentagon meer hebben (2). Maar Frankrijk weet dat de onderliggende reden is dat Frankrijk, net als heel Europa, een secundaire of tertiaire speler aan het worden is in de militaire geopolitiek van de wereld en dat de NAVO geen zin meer heeft, Europa niet langer zal beschermen, en dat de EU nu een Europees leger moet gaan bouwen. De verklaringen van de Franse minister van Defensie Jean-Yves Le Drian zijn duidelijk voor iedereen die ze wil begrijpen. Het echte probleem is niet dat de VS niet langer een "betrouwbare bondgenoot" is. De VS zijn nooit een bondgenoot geweest, maar de dominante macht die de EU aan koloniale controle heeft onderworpen. Nu de scenario's veranderen en Europa niet langer in zijn belang is, ontdoet het zich, zoals sterke landen doen, eenvoudigweg van een last die het niet langer van nut is.

China, de opkomende macht, heeft deze alliantie dreigend "onverantwoordelijk" genoemd (4), Peking zal niet onmiddellijk reageren, militair weet het dat het daartoe nog niet in staat is, en de diplomatie geeft China zijn laatste twee triomfen: een akkoord met de Taliban in Afghanistan en de recente opname van Iran in de Sjanghai Samenwerkingsorganisatie (SCO), wat een groot strategisch voordeel is bij zijn eerste huidige geopolitieke doelstelling: de aanleg van de nieuwe zijderoute onder zijn controle.

Met uitzondering van de stem van Parijs toont de EU, een pathetische alliantie van zwakkelingen, haar dialectische onmacht door in al haar gezeur te verklaren: "Wij zijn niet op de hoogte gebracht". Wat ik mij persoonlijk afvraag is of de EU-leiders in staat zullen zijn de strategische veranderingen te zien die Europa verplicht is door te voeren, en die onvermijdelijk een toenadering tot Rusland inhouden.