Westen zonder elites

Het Westen, of beter gezegd wat we zijn gaan beschouwen als het “verlengde Westen”, heeft een ernstig onderliggend probleem. Het lijkt grotendeels verstoken te zijn van een authentieke elite om het te besturen. En om haar acties in een concrete richting te sturen.

Het is zeker zelfverwijzend. En niet in staat om te begrijpen dat de wereld en haar complexe en meervoudige belangen veel verder gaan dan de grenzen die het zichzelf onbewust heeft opgelegd. En waarvan het denkt dat het de grenzen van de hele wereld zijn. Terwijl ze slechts de grenzen van een extreem beperkte visie daarop vertegenwoordigen.

Dit onvermogen blijkt de grootste beperking van het huidige Westen te zijn. Dat niet eens kan bevatten hoe externe regerende aristocratieën zich in de nieuwe realiteit bewegen. Het bewijs hiervan was het, in veel opzichten kluchtige, bezoek van onze Giorgia Meloni aan China. Toen ze de Chinese leider Xi Jinping vertelde dat hij zijn steun aan Moskou en Rusland in de context van het Oekraïense conflict moest stopzetten. In ruil kreeg ze een beleefde en tegelijkertijd ironische ontkenning.

Ironisch, omdat het kwam van het absolute hoofd van een van de grootste hedendaagse geopolitieke realiteiten. En het werd ontvangen, maar niet begrepen, door een weifelende leider van een steeds irrelevanter land op het algemene schaakbord.

Aan de andere kant geeft de magere figuur van onze Meloni goed de staat van de internationale betrekkingen tussen het Westen en de rest van de wereld weer. Die overigens veel dramatischer connotaties heeft gekregen in de ontmoetingen tussen China en andere Europese landen. In het bijzonder met Duitsland en Frankrijk, die door de Chinese heersende elite letterlijk als domoren worden behandeld.

Het probleem, als we het zo willen noemen, ligt echter in de substantiële inconsistentie van de zogenaamde Westerse elites. Dat ze dat niet zijn... of beter gezegd dat ze elites zijn, als het nog geoorloofd is om ze zo te noemen, is in wezen zelfverwijzend. En, in feite, gespeend van elke band met de realiteit van de volkeren die ze geacht worden te vertegenwoordigen.

En “zouden moeten” is slechts een bleek eufemisme, aangezien de huidige Westerse regeringscoven totaal los staan van de realiteit van de volkeren die zij juist zouden moeten vertegenwoordigen.

In feite blijkt dat de oligarchieën die de macht hebben - zij het beperkte macht - in West-Europese landen in wezen gescheiden zijn van de realiteit van de volkeren die ze regeren.

Frankrijk is een uitstekend voorbeeld. Waar een homofiele oligarchie “spelen” heeft opgelegd die niets meer zijn dan de viering van haar eigen “ondeugden”. Totaal losgekoppeld van elke traditie of verbinding met het gemeenschappelijke gevoel van de Fransen. Van de meerderheid van de Fransen. Niet van kleine groepen die zichzelf omgeven met macht, en daar in zwelgen.
Een aparte discussie verdient natuurlijk de Verenigde Staten. Waar de werkelijkheid ontegenzeggelijk complexer is. En de macht niet alleen in handen is van kleine, zelfreferentiële groepen.

Bovendien probeert één van deze groepen, die momenteel aan de macht is, de hand te drukken. En om de Verenigde Staten naar een punt te duwen waar geen weg terug meer is in het, voorlopig gemaskeerde en latente, conflict met Rusland.

Het valt nog te bezien - en de horizon is op dit moment wazig en onzeker - hoe dit zal aflopen.

Dit kan echter blijkbaar een spelplan veranderen. Niet de inhoud van het spel zelf.

De toekomst van het conflict in Oekraïne kan onzeker blijven. En, misschien, met een verandering in het Witte Huis - nu zeer waarschijnlijk - zou het (maar het voorwaardelijke is een must) een ...vreedzame oplossing kunnen vinden.

Maar dit zal het algemene landschap niet beïnvloeden. En vooral het Midden-Oosten. Waar de spanning voorbestemd is om witheet te worden. En het punt waarop er geen weg terug meer is, wie er ook in het Witte Huis zit,

In dit spel lijkt Europa echter volledig afwezig. Niet zozeer vanwege een subalterniteit van rollen - die wel degelijk bestaat - maar vanwege de onbekwaamheid van haar, vermeende, elites.

Vanwege het nu overduidelijke onvermogen om wereldzaken vanuit een breder perspectief te bekijken.

En niet tot blindheid toe geconditioneerd zijn door hun eigen kortstondige en wezenlijk decadente voorkeuren.

Bron

Vertaling door Robert Steuckers