Mannen van Davos en vijandige elites: een update door Samuel Huntington
30.01.2022
Kunnen we eindelijk de vraag van de dag beantwoorden: wie ruïneert ons, controleert ons, en vermindert binnenkort ons aantal? Het antwoord is ja. Er is een wereldelite, die dankzij de wereldoorlogen is ontstaan, en wier doel het is de wereld onder haar ijzeren hiel te verenigen. Mandell House, Gustave Le Rouge en Jack London spraken er al over in de jaren 1910. De internationale instellingen, die overal de dictatuur van het virus opleggen, zijn daar een weerspiegeling van. En het virus staat globale formattering toe.
Samuel Huntington, een Harvard-academicus die een tijdje dicht bij Jimmy Carter heeft gestaan, is bekend om zijn interessante en slecht ontvangen (want niet gelezen) boek over de botsing der beschavingen. In 2004 schreef deze gewortelde en conservatieve academicus ook een fascinerende tekst over de vijandige elites van Davos (Davos is de plaats waar de Toverberg van Thomas Mann zich afspeelt). Geobsedeerd als Klaus Schwab door wiskunde, financiën, beweging en mechanisatie (hun doel, zoals Lucien Cerise ons vertelt, is de planeet te automatiseren), hebben deze superbreinen vijftig jaar lang giftige politici vorm gegeven. Voor hen is de mens een robot die moet worden geherprogrammeerd en bovenal een dier dat moet worden ontvet. De grote RESET en het virus zijn van hen, zoals we weten.
In zijn tekst over dode zielen, de denationalisatie van de Amerikaanse elites, verklaart Huntington deze dracht. De bron van deze dode zielen is niet Gogol, maar een erfenis van Sir Walter Scott.
Huntington wijst in het begin op het verschil tussen het volk en zijn elites:
De opvattingen van het grote publiek over kwesties van nationale identiteit verschillen aanzienlijk van die van veel elites. Het publiek als geheel is begaan met fysieke veiligheid, maar ook met maatschappelijke veiligheid, die de duurzaamheid - onder aanvaardbare voorwaarden van evolutie - van bestaande patronen van taal, cultuur, vereniging, godsdienst en nationale identiteit impliceert. Voor veel elites zijn deze zorgen ondergeschikt aan deelname aan de wereldeconomie, ondersteuning van internationale handel en migratie, versterking van internationale instellingen, bevordering van Amerikaanse waarden in het buitenland en aanmoediging van minderheidsidentiteiten en -culturen in eigen land. Het centrale onderscheid tussen het publiek en de elites is niet isolationisme versus internationalisme, maar nationalisme versus kosmopolitisme..."
Kortom, de doelstellingen zijn niet meer dezelfde. Deze overklasse die onze onspeelbare Attali in Frankrijk beroemd heeft gemaakt, staat tegenover het volk:
"Een hedendaags antwoord op de vraag van Scott is: ja, het aantal dode zielen is klein, maar groeit onder de Amerikaanse zakelijke, professionele, intellectuele en academische elites. Zij bezitten, in de woorden van Scott, "titels, macht en lucre", maar hebben ook een afnemende band met de Amerikaanse natie. Wanneer zij naar Amerika terugkeren na in het buitenland te hebben gewoond, zullen zij waarschijnlijk niet overweldigd worden door diepe gevoelens van verbondenheid met hun "vaderland". Hun houding en gedrag staan in contrast met het overweldigende patriottisme en de nationalistische identificatie van de rest van het Amerikaanse publiek. Er gaapt in Amerika een grote kloof tussen de dode of stervende zielen onder de elites en het "God zij dank voor Amerika"-publiek.
Ik sprak over de mensen van Davos als symboolmanipulatoren, een mooie uitdrukking afkomstig van de moedige Robert Reich, die een tijd met Clinton heeft gewerkt en in The Work of Nations heeft uitgelegd wat voor sausje deze symboolmanipulatoren over ons gingen smeren. Huntington gaat dezelfde kant op:
"Globalisering impliceert een enorme uitbreiding van internationale interacties tussen individuen, bedrijven, regeringen, NGO's en andere entiteiten; de groei van het aantal en de omvang van multinationale ondernemingen die wereldwijd investeren, produceren en handel drijven; en de toename van het aantal internationale organisaties, regimes en voorschriften. Het effect van deze ontwikkelingen verschilt per groep en per land. De betrokkenheid van individuen bij globaliseringsprocessen varieert vrijwel direct met hun sociaal-economische status. Elites hebben meer en diepere transnationale belangen, verbintenissen en identiteiten dan niet-elites. Amerikaanse elites, overheidsinstellingen, ondernemingen en andere organisaties hebben een veel belangrijkere rol gespeeld in het globaliseringsproces dan die in andere landen. Er zijn dus redenen waarom hun gehechtheid aan nationale identiteiten en nationale belangen relatief zwakker is."
Huntington gaat verder met te zeggen over transnationale elites:
"Transnationale ideeën en mensen vallen uiteen in drie categorieën: universalistisch, economisch en moralistisch. De universalistische benadering is in feite Amerikaans nationalisme en exceptionalisme tot in het extreme doorgevoerd. Vanuit dit gezichtspunt is Amerika uitzonderlijk, niet omdat het een unieke natie is, maar omdat het de "universele natie" is geworden. Het is met de wereld versmolten door de komst in Amerika van mensen uit andere samenlevingen en door de wijdverbreide aanvaarding van de Amerikaanse populaire cultuur en waarden door andere samenlevingen".
Onder deze elites wijst Huntington op een even grote haat tegen naties als tegen nationalisme (cf. "de Franse cultuur bestaat niet"...):
"De moralistische benadering stelt patriottisme en nationalisme aan de kaak als krachten van het kwaad en stelt dat internationale wetten, instellingen, regimes en normen moreel superieur zijn aan die van individuele naties. Inzet voor de mensheid moet in de plaats komen van inzet voor de natie. Deze opvatting wordt aangetroffen onder intellectuelen, academici en journalisten. Economisch transnationalisme is geworteld in de bourgeoisie, moralistisch transnationalisme in de intelligentsia."
Dit is wat ik elders de woeste bourgeoisie heb genoemd. Onze Frans-republikeinse en Europese elites willen wereldburgers zijn (vgl. de Verlichting en haar voorliefde voor de mens-machine of de automaat, die eindigde in de Terreur):
"Deze elites zijn zeker kosmopolitisch: zij reizen de wereld rond en hun verantwoordelijkheidsgebied is wereldwijd. Zij zien zichzelf inderdaad als "wereldburgers". Keer op keer hebben wij hen horen zeggen dat zij zichzelf meer zien als "wereldburgers" die toevallig een Amerikaans paspoort hebben dan als Amerikaanse burgers die toevallig in een mondiale organisatie werken. Zij hebben alles wat het begrip kosmopoliet inhoudt. Zij zijn gesofisticeerd, stedelijk en universalistisch in hun opvattingen en ethische engagementen".
... En ze leven in een luchtbel, zoals de Élysée resident:
"Samen met de "globaliserende elites" in andere landen bewonen deze Amerikaanse executives een "sociaal-culturele luchtbel" buiten de culturen van de afzonderlijke naties en communiceren zij met elkaar in een Engelse versie van de sociale wetenschap, die Hunter en Yates "global speak" noemen.
Mechanische en commerciële obsessie is hun eigenschap:
"Al deze geglobaliseerde organisaties, niet alleen de multinationals, opereren in een wereld die wordt bepaald door "groeiende markten", de noodzaak van "concurrentievoordeel", "efficiency", "winstgevendheid", "maximaliseren van voordelen en minimaliseren van kosten", "nichemarkten", en "bottom line". Zij rechtvaardigen deze focus met het argument dat zij voorzien in de behoeften van consumenten over de hele wereld. Dit is hun kiesdistrict."
"Eén ding dat de globalisering heeft gedaan," zei een consultant van Archer Daniels Midland, "is de macht overdragen van regeringen naar de mondiale consument. Naarmate de wereldmarkt de nationale gemeenschap vervangt, maakt de nationale burger plaats voor de mondiale consument.
Dan verschijnt de 'kosmocraat' als een duivel:
De economische transnationale ondernemingen vormen de kern van een opkomende wereldsuperklasse. De Global Business Policy Council stelt:
"De voordelen van een steeds meer geïntegreerde wereldeconomie hebben een nieuwe mondiale elite doen ontstaan. Gelabeld als 'Davos mannen', 'gouden kragen' of... "kosmocraten", deze opkomende klasse wordt gesterkt door nieuwe opvattingen over wereldwijde connectiviteit. Onder hen bevinden zich academici, internationale ambtenaren en leidinggevenden uit het internationale bedrijfsleven, maar ook succesvolle hightechondernemers".
Deze elite, die in 2000 op ongeveer 20 miljoen werd geschat, waarvan 40% Amerikanen, zal naar verwachting tegen 2010 in omvang zijn verdubbeld.
Het belangrijkste is om de grenzen en regeringen die zich verzetten te liquideren:
"Deze transnationale ondernemingen, die minder dan 4% van de Amerikaanse bevolking vertegenwoordigen, hebben weinig behoefte aan nationale loyaliteit, zien nationale grenzen als obstakels die gelukkig aan het verdwijnen zijn, en zien nationale regeringen als overblijfselen uit het verleden waarvan de enige nuttige functie is om de wereldwijde operaties van de elite te vergemakkelijken. Een bedrijfsleider voorspelde vol vertrouwen dat "de enigen die zich nog om nationale grenzen zullen bekommeren, politici zijn".
Er is een burgeroorlog uitgevochten door de elites. Warren Buffet sprak over de overwinning van zijn miljardairsklasse (in euro's of dollars), en Huntington citeert onze dierbare Robert Reich:
"In het begin van de jaren negentig kwam Robert Reich, de toekomstige minister van Arbeid, tot een soortgelijke conclusie, toen hij opmerkte dat "Amerika's meestverdieners ... zich hebben afgescheiden van de rest van de natie." Deze afgescheiden elite is, zoals John Micklethwait en Adrian Wooldridge het formuleren, steeds meer afgesneden van de rest van de samenleving: haar leden studeren aan buitenlandse universiteiten, brengen tijd door in het buitenland en werken voor organisaties met een mondiaal bereik. Zij vormen een wereld in een wereld, met elkaar verbonden door een groot aantal wereldwijde netwerken, maar geïsoleerd van de meer zelfbewuste leden van hun eigen samenlevingen..."
Zoals we weten, creëert ook Facebook - en de netwerken - een enorme gemeenschap van kosmopolitische, ah-mazing debielen onder de armen. Want in de globale wereld is de populo niet altijd opstandig; hij is steeds meer collabo - sorry dat ik het zeg. Dominique Noguez sprak hierover in de jaren negentig toen hij sprak over het einde van de Franse taal en over deze veramerikanisering die zowel de elites als de armen aanging.
Huntington is een academicus en hij weet dus dat zijn kaste zeer links is (zie Allan Bloom en het resultaat in de VS op dit moment). Hij voegt eraan toe:
"De radicale studenten van de jaren '60 werden professoren, vooral aan elite-instellingen. Zoals Stanley Rothman opmerkt, "zijn de faculteiten sociale wetenschappen van elite-universiteiten overwegend liberaal en kosmopolitisch of links georiënteerd. Bijna elke vorm van burgerlijke trouw of patriottisme wordt als reactionair beschouwd. Liberalisme neigt ook gepaard te gaan met irreligiositeit. In een studie van Lipset en Ladd uit 1969 identificeerde ten minste 71% van de joodse, katholieke en protestantse academici die zichzelf als liberaal identificeerden, zichzelf ook als "fundamenteel gekant tegen godsdienst".
Eindelijk verliezen de elite schurken en hun vijandigheid de interesse in de politiek:
"Sinds 1960 is de deelname op vrijwel elk gebied van verkiezingsactiviteiten gedaald, van vrijwilligers die aan campagnes meewerken tot kijkers die naar televisiedebatten kijken. De Verenigde Staten hadden in 1960 100 miljoen minder inwoners dan in 2000, maar toch hebben in 1960 meer kijkers naar de presidentiële debatten in oktober gekeken dan in 2000".
Men zou daaraan kunnen toevoegen dat als er geen naties meer zijn, er ook geen politieke partijen meer zijn. De club Le Siècle vertoont dit al jaren in Frankrijk. De politieke elites geven geen moer om het volk, lopen over het volk heen, privatiseren, vervangen, demoraliseren, denationaliseren het land, verkopen zichzelf aan de hoogste internationale bieder en leggen het planetaire dictaat op van Klaus Schwab en zijn zorgwekkende Germaanse ingenieurskunst, die doet denken aan Jules Verne (de 500 miljoen). Oom Klaus doet me denken aan het dode monster van Totenkopf in de zeer goede film Sky captain and the world of tomorrow. Ik herinner u eraan dat de beste aflevering van Captain America het Hydra-project oproept: mensen bang maken tot ze zich onderwerpen. En wat niet werkte met 9/11 werkt geweldig met het virus. Absolute monarchie is ontstaan met het ziekenhuis en het jezuïtisme, zoals we weten van Foucault. Het mondiale fascisme van de mannen van Davos zal zich opdringen met het planetaire superziekenhuis-gevangenis en met onze apocalyptische digitalisering.
Want het lot van het spektakel (de geavanceerde liberale democratie), zoals Debord zei, is niet te eindigen als een verlicht despotisme.
