Gendertheorie: als de hele samenleving een "micro-agressie" is

Het is geen toeval dat de triomf van de gendertheorie op een moment komt waarop het verlangen naar vrijheid van de biologische wereld meer dan ooit wordt gevoeld. De pandemie heeft ons ondergedompeld in een samenleving waarin de muren van de staat steeds meer als decor worden gebruikt, een abstracte, virtuele samenleving waarin de sociale betrekkingen grotendeels zijn teruggebracht tot sociale netwerken. Transgenderisme, een ideologie die gebaseerd is op de wens om fysieke barrières te overwinnen, lijkt het product te zijn van een tijdperk dat een deel van de menselijke natuur wil afschaffen in naam van de vooruitgang.

Een "techno-existentialisme"

Uiteraard is het vervagen van de seksen bij bepaalde individuen niet nieuw en vormt het geen probleem in een vrije samenleving - in de geschiedenis en in de culturen zijn er verschillende verschijningsvormen van te vinden - maar de gendertheorie gaat veel verder dan haar voorgangers in deze wens om er overheen te gaan.

Wij zouden onze seksuele identiteit moeten kunnen kiezen op dezelfde manier als toekomstige ouders de eigenschappen van hun ongeboren kinderen en hun draagmoeders willen kiezen uit een catalogus, waarbij zij zelfs zo ver gaan dat zij de kleur van hun ogen, hun potentiële weerstand tegen stress en hun geschatte intelligentiequotiënt kunnen kiezen. Wij zouden een persoonlijk profiel à la carte moeten samenstellen, zonder rekening te houden met alle determinismen die uiteraard ons leven bepalen. We worden geconfronteerd met een soort "techno-existentialisme".

Van nu af aan wordt alles wat niet door het kwetsbare individu wordt gewenst en goedgekeurd, gezien als een bedreiging van zijn of haar integriteit en ontwikkeling. Of het nu uit gezondheidsoogpunt gerechtvaardigd is of niet, het standaard dragen van maskers symboliseert deze terugtrekking in zichzelf, deze afwijzing van de Ander en de buitenwereld ten gunste van een individu dat meer dan ooit op zichzelf is gecentreerd en waarvan men zich voorstelt dat het innerlijk zo vrij is als lucht. Het dragen van maskers verplicht ons om ons terug te trekken voor ons scherm, onze medemensen achterlatend. Het lichaam zelf, de wortels en de sociale omgeving worden obstakels voor dit creatieve en artistieke ego van zichzelf, maar doorlaatbaar voor nieuwe vooruitstrevende modes.

Samenleving à la carte, identiteit à la carte

Als wij het tijdperk zijn binnengetreden van wat Marcel Gauchet "de uitverkoren samenleving" noemt, zijn wij ook het tijdperk binnengetreden van het uitverkoren wezen, van de uitverkoren identiteit zonder grenzen of beperkingen. Dit verschijnsel is in directe tegenspraak met de essentialistische tendens van het dekoloniale links, dat individuen juist in hun afkomst opsluit. Zal deze stroming de virtualisering van de wereld overleven?

Voor Marcel Gauchet is deze gekozen samenleving het resultaat van het gebruik van sociale netwerken dat de pandemie heeft versterkt. Het is het "like-model", dat erin bestaat "de 'grote maatschappij' zoveel mogelijk op afstand te houden". "We hebben de neiging om een "kleine samenleving" te creëren binnen de grote, met mensen die we individueel kiezen, terwijl het sociale leven normaal gesproken bestaat uit samenleven met mensen die we niet kiezen," analyseerde de filosoof in het tijdschrift Marianne in november 2021.

Transgenderisme is transhumanisme

Transgenderisme volgt dezelfde logica, maar op een individuele schaal. Alleen al het feit dat men niet voor 100% zijn ware identiteit kan kiezen, wordt in deze maatschappij van hypergevoelige wezens als een "micro-agressie" ervaren. In een psychologisch geweld tegen hun vrijheid zou de maatschappij het geslacht van individuen bij de geboorte "toewijzen", zij zou het niet opmerken, zoals men de plaats van geboorte opmerkt.

In dit perspectief zou de enige manier om volledig vrij te zijn van sociale normen, die allemaal als onderdrukkend worden ervaren (met uitzondering van gezondheids- en waaknormen), zijn dat men zich uiteindelijk volledig aan de wereld onttrekt, om zijn eigen kleine veilige ruimte te creëren. Een project dat Mark Zuckerberg en zijn bedrijf willen oppakken door een ruimte van onwerkelijkheid, virtual reality, aan te bieden.

In 2009 liepen blockbusterfilms als "Avatar" al vooruit op de komst van een wereld die gekenmerkt wordt door deze splitsing tussen lichaam en geest. De film van James Cameron is in de eerste plaats een pleidooi voor het milieu, maar hij propageert ook een "videospelletje"-visie op de wereld. In het jaar 2154 landen kwaadaardige aardbewoners (westerlingen) op de planeet Pandora, die wordt bewoond door onschuldige aliens (inheemse volkeren). Het hoofdpersonage, Jake Sully, verlaat zijn productivistische cultuur om liefde te vinden en het animisme te omhelzen. Maar het is dankzij de integratie van een ander lichaam (zijn avatar) en het definitieve opgeven van zijn eigen, zieke lichaam dat niet meer beantwoordt aan zijn aspiraties, dat Jake Sully erin slaagt zich te ontplooien en geluk te vinden.

Bron: https://fr.novopress.info/225338/theorie-du-genre-quand-toute-la-societe-est-une-micro-agression/
Adviescolumn overgenomen van Boulevard Voltaire