De ongeneeslijke politieke aderverkalking van rechts en links

Om in dit land (Italië) weer een deugdzame weg in te slaan moeten er oneindig veel voorwaarden rijpen, maar we kunnen beginnen met de meest basale.
Een minimale voorwaarde om ook maar iets van de hedendaagse wereld te kunnen begrijpen, is het definitief en volledig opgeven, zonder aarzeling of besluiteloosheid, van het oppositionele politieke apparaat van de 20ste eeuw.

Er is sprake van een systematische ineenstorting van analytische vermogens wanneer de veerbelaste mechanismen van veroordeling van "fascisten" ter linkerzijde en "communisten" ter rechterzijde in werking worden gesteld.

Zodra iemand ter linkerzijde ook maar enige trekjes ziet opdoemen die aan de "antifa" schemata doen denken, wordt het hele apparaat van verwante veerreacties geactiveerd (racisten! xenofoben! intoleranten! obscurantisten! etc.) en onmiddellijk verschijnt de hele figuur van de brute squadronist voor de ogen, als in Gestaltbeelden, waartegen men per definitie niet kan argumenteren maar zich alleen kan wapenen.

En het reflexieve vermogen zakt ineen tot het niveau van een gibbon.

Zodra iemand aan de rechterkant een of ander kenmerk ziet opdoemen dat min of meer zijdelings doet denken aan de "anticommunistische" schema's met de bijbehorende knee-jerk reacties (pauperisten! priet-eters! slonzige materialisten! onteigenaars! etc.) verschijnt onmiddellijk de figuur van de Rode Garde in de Goelag aan de horizon, de lippen gebogen in walging en een dosis rodenticide wordt gewenst.

En het reflexieve vermogen wordt gereduceerd tot dat van een pitbull.

Het lijkt ongelooflijk, maar deze geconditioneerde reflexen werken nog steeds en richten angstaanjagende schade aan, waardoor een "links" kan overleven dat alleen verenigd is door het meest verachtelijke antifascisme en een rechts dat alleen verenigd is door het meest pathetische anticommunisme.

En dit geldt niet alleen voor het standaard, mainstream links of rechts, maar ook voor degenen die zichzelf beschouwen als een kritisch geweten.

Je hoort geen respectabele mensen die bij Meloni's uitbarstingen bang zijn voor het "fascistische gevaar", omdat onze dame uit Garbatella tussen een soevereiniteitsplan en een plan over nationale cultuur een of ander decisionistisch cliché doorspekt.

Je hoort gewoon geen serieuze mensen die op een gegeven moment bang zijn voor het "communistische gevaar" dat belichaamd zou worden door Klaus Schwab (op basis van "je zult niets hebben en je zult gelukkig zijn").

Dit zijn inderdaad tekenen van infantilisme, van anale regressie, van een onvermogen om de troostende zuigzoen van de 20ste eeuw uit de mond te nemen.

Een zekere regel vandaag de dag om vast te stellen dat iemand niet weet waar hij over praat of schrijft, is om hem de anticommunistische of antifascistische kaart te zien spelen.

Dit zijn tekenen van politieke arteriosclerose die elk bewustzijn van de echte wereld voor ons volledig blokkeren.

Bron: https://www.ariannaeditrice.it

Vertaling door Robert Steuckers