ANTIKEIMENOS [1]

Traditionalisme en semiotiek
Het doel van dit artikel is om de figuur van "de Antichrist" en het semantische veld van "het einde der tijden" te onderzoeken zonder naar één bepaalde religieuze traditie te verwijzen.
Maar de figuur van de "Antichrist" (Ο Αντίχριστος) heeft wel zo'n band - met het christendom. Bijgevolg kunnen wij zeggen dat wij niet alleen en niet zozeer rechtstreeks de christelijke figuur van de Antichrist beschouwen, maar ook zijn analogen. Dit brengt ons tot het thema van het traditionalisme.
Wat is traditionalisme? Het is niet één traditie. Het is die structurele matrix, dat paradigma dat de verschillende tradities gemeen hebben.
Als wij ze vergelijken met de Moderne maatschappij, met de New Age, en met het seculiere paradigma van de moderne wetenschap, dan zien wij dat alle bijzondere tradities en godsdiensten iets gemeen hebben.
Het verlangen om deze gemeenschappelijkheid te beschrijven, te identificeren, te benadrukken, leidt tot traditionalisme.
In een dergelijke context kan het traditionalisme begrepen worden als het resultaat van een sociologische analyse van de moderniteit (met negatieve conclusies) en met een parallel comparativisme van specifieke tradities. Maar het beweert (bijvoorbeeld in de persoon van Guenon[1]) nog iets anders - "primordialisme," dat wil zeggen, dat het traditionalisme een uitdrukking is van de Oertraditie, die voorafgaat aan, in plaats van volgt op, de bekende tradities.
Wij zullen nu niet ingaan op de vraag of deze bewering terecht is. Voor nu volstaat het voor ons dat de sociologische procedure die het traditionalisme of het paradigma van de traditionele maatschappij reconstrueert in tegenstelling tot de moderne maatschappij, volkomen geldig is. Dit alleen al geeft Guénon geloofwaardigheid. Of zijn overtuiging dat het sociologische en filosofische begrip "Traditie" realistisch en historisch, en ook ontologisch, overeenkomt met een of andere onderliggende essentie die ervaarbaar kan worden waargenomen (met inbegrip van metafysische en vergeestelijkte vormen van ervaring), gerechtvaardigd is, vereist echter een zorgvuldiger overweging. Dat wil zeggen, of wij kunnen spreken van echte "primordialiteit" in plaats van van eenvoudig a posteriori mentale reconstructie, verwant aan postmodernistische generalisaties, is een open vraag.
De waarde van Guenon in de context van het postmoderne is duidelijk. Maar hoe verhouden zijn ideeën zich tot de structuren van het Premoderne? En is er iets in het Premoderne dat hij aanwijst als het centrale deel ervan - dat is de Oer-traditie?
Onze aarzeling zal ons behoeden te vervallen in syncretisme, New Age, occultisme en neo-spiritualisme. Wij vellen geen oordeel, wij zeggen: laten wij de these van de "Traditie" en zelfs van de "Oertraditie" aanvaarden als een concept dat zeker sociologisch werkzaam is (gemeenschappelijke structuur voor specifieke tradities) en laten wij de historische en ontologische geldigheid ervan (voorlopig) buiten haakjes zetten.Laten wij het probleem benaderen vanuit het gezichtspunt van de semiotiek. Wat is een bepaalde traditie? Een religieuze traditie, bijvoorbeeld. Het is taal[2]. Deze taal is gestructureerd, bevat tekens en syntaxis, schept (connotatief - voor structuralisten) betekenisvelden, constitueert of beschrijft (constitueert) denotaties. Een bepaalde traditie heeft in ieder geval drie linguïstische en logische lagen:
    - een reeks tekens (symbolen, dogma's, complotten, mythen, vertellingen), d.w.z. de structuur van de betekenaar;
    - een reeks betekenissen (betekenaars) die met de tekens overeenstemmen;
    - en een reeks betekenissen (die de betrekkingen van de eerste en de tweede rij regelen - of de verhouding van de tekens van de eerste rij tot elkaar, de connotatie).
Als een moslim bijvoorbeeld zegt: "Allah," bedoelt hij iets anders dan een christen bedoelt als hij zegt: "God." Zonder een gedetailleerde analyse van de drie rijen kunnen wij niets begrijpen van een bepaalde traditie. Op dezelfde manier heeft "Antichrist" - strikt genomen - alleen betekenis (en betekenis) als een figuur van het christelijke verhaal, van de christelijke dogma's; Het wordt op een ingewikkelde manier in verband gebracht met Christus (meestal omgekeerd) en wijst ons op een denotatief (aangeduid) dat uitsluitend door de christelijke godsdienst wordt gevormd en in het kader daarvan verblijft. Men kan van de Antichrist spreken als een connotatie die haar wezen ontleent aan haar conceptuele plaats in het systeem van de christelijke taal en de structuur daarvan.
Hetzelfde kan gezegd worden van elke figuur van een bepaalde godsdienst. Bijvoorbeeld de Khizra van de Moslims of de profeet Elia van de Joden. Sommige dingen zijn in de verte analoog in andere godsdiensten, andere niet.
Bovendien zijn er leenwoorden en herinterpretaties van dezelfde figuren in verschillende contexten. Dit bemoeilijkt de analyse.
[1] Guenon, R. De Crisis van de Moderne Wereld. Moskou: Arktovegiya Centrum, 1991.
[2] Dugin A. Filosofie van het traditionalisme. Moskou: Arktohegya-Centrum, 2002.