Προφητεία μιας Πριγκίπισσας της Θήβας

Το περασμένο φθινόπωρο, είχα το προνόμιο να αναθεωρήσω τον Εσχατολογικό Οπτιμισμό¹ της αείμνηστης Ντάρια Ντούγκινα (1992-2022), ένα βιβλίο για το οποίο έμαθα χάρη σε έναν πολύ καλό φίλο. Νωρίτερα φέτος, μου υπενθύμισε ένας άλλος σπουδαίος και υπέροχος φίλος ότι ένα δεύτερο μεταθανάτιο βιβλίο της Ντούγκινα επρόκειτο να κυκλοφορήσει στα αγγλικά από την PRAV. Απλώς δεν μπορεί κανείς να έχει αρκετούς λογοτεχνικά συντονισμένους φίλους σε αυτή τη ζωή. Ούτε μπορεί κανείς να χορτάσει το λαμπρό και διαρκώς ανερχόμενο αστέρι της ρωσικής διανόησης με την ατσάλινη αποφασιστικότητα. 
 
Πρόκειται για ένα μικρότερο έργο, μόλις 70 σελίδες. Ωστόσο, κάθε φράση του, κάθε λέξη του ανυψώνει το πνεύμα, αγγίζει την καρδιά και απασχολεί το μυαλό. Πρόκειται για ένα συμπαγές διαμάντι, που μεταφράστηκε, συγκεντρώθηκε και επιμελήθηκε με δεξιοτεχνία από τους Jafe Arnold και John Stachelski. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον ενδιαφέρεται για τη ζωή, τον θάνατο, τη φιλοσοφία και την αιώνια μάχη ανάμεσα στο θεϊκό καλό και το χαμηλό κακό. Προτείνω επίσης ότι το βιβλίο θα ήταν ένα εξαιρετικό δώρο, ας πούμε, για έναν φοιτητή ή έναν νεαρό ενήλικα. Ή για οποιονδήποτε άλλον. 
 
Στον εξαιρετικό πρόλογο του Arnold, έμαθα για ένα ακόμη βιβλίο της Ντούγκινα, που τώρα διατίθεται μόνο στα ρωσικά, το Топи и выси моего сердца (Βάθη και ύψη της καρδιάς μου), ACT, 2023. Το προτείνω ακόμη και χωρίς να το έχω διαβάσει - ένα κατόρθωμα που σκοπεύω να πραγματοποιήσω μόλις επιτύχω ίσως τη γνώση της ρωσικής γλώσσας Α2/Β1.  
 
Όσο για το Για ένα Ριζικό Βίο², πρόκειται για μια ριζική και κατατοπιστική πνευματική εκστρατεία που παρουσιάζεται με τη μορφή σύντομων, αναφερόμενων παραγράφων. Το συγκεντρωμένο υλικό αντλεί από πηγές του Εσχατολογικού Οπτιμισμού με τις οποίες ο αναγνώστης μπορεί να είναι ήδη εξοικειωμένος, μαζί με διάφορα αποσπάσματα από τα μέσα ενημέρωσης και προσωπικές ημερολογιακές καταχωρήσεις. Όσον αφορά τα τελευταία, ο αναγνώστης σίγουρα δεν έχει εξετάσει προηγουμένως τις σημασίες αυτών των στοιχείων. Μια τέτοια καταχώρηση από το 2019, στη σελίδα 46, εμφανίζεται ως το απόσπασμα του οπισθόφυλλου: "Όπου υπάρχει θάνατος, υπάρχει και αλήθεια". Αυτά τα λόγια, ή οποιοδήποτε παρόμοιο συναίσθημα, από τον συγκεκριμένο συγγραφέα, ενώ έχουν βαθύ νόημα, αναγκαστικά αφήνουν τον αναγνώστη πονεμένο και θλιμμένο. Ο Άρνολντ φτάνει με αιχμηρό τρόπο στην ακριβή αλήθεια που κρύβεται πίσω από έναν φρικτό θάνατο μέσα σ' ένα μακελειό: "Η ζωή της κόπηκε από μια αυτοκινητιστική βομβιστική επίθεση που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο ουκρανικών ειδικών επιχειρήσεων που ξεκίνησαν, οπλίστηκαν, εκπαιδεύτηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από τη CIA". Για ένα Ριζικό Βίο, στο 4. Σημειώνει ότι οι μοχθηρές δυνάμεις της μεταμοντέρνας Δύσης, με τη δολοφονία τους, "άνοιξαν το κουτί της Πανδώρας". Θα ρίξουμε μια σύντομη ματιά στο εσωτερικό του, πριν από το τέλος αυτής της ανασκόπησης. 
 
Η Ντούγκινα αυτοπροσδιορίζεται ως πολεμιστής, διανοούμενος, ατσάλι, διακηρύσσων το "Όχι!" και "Υπουργός Άμυνας". Ο αναγνώστης θα μάθει το πλαίσιο αυτών των χαρακτηρισμών μετά από μια πλήρη ανάγνωση. Χάρηκα πολύ που είδα σε αυτό το νέο βιβλίο να επαναλαμβάνεται μια δήλωση που έχω επαινέσει στο παρελθόν και που ίσως είναι η αγαπημένη μου φράση από οποιονδήποτε αυτόν τον αιώνα: "Στις συνθήκες του σύγχρονου κόσμου, κάθε πεισματική και απελπισμένη αντίσταση σε αυτόν τον κόσμο, κάθε ασυμβίβαστος αγώνας ενάντια στον φιλελευθερισμό, την παγκοσμιοποίηση και τον Σατανισμό, είναι ηρωισμός".Id, στο 22.  
 
Η Ντούγκινα ήταν και είναι ηρωίδα, σωματικά (και μόνο σωματικά) χτυπημένη από τον φιλελευθερισμό, την παγκοσμιοποίηση και τον Σατανισμό της Δύσης. Ωστόσο, κάτι άλλο που έγραψε μπορεί να τοποθετήσει ποιητικά τις αποτρόπαιες πράξεις τους στη σωστή προοπτική. Στο ημερολόγιό της, στις 2 Σεπτεμβρίου 2021, έγραψε: "Κάποτε είπα ότι γίνομαι και θα γίνω Αντιγόνη. Η προφητεία και η αναγνώριση γίνονται πραγματικότητα. Γίνομαι Αντιγόνη".Id, στο 51 (η υπογράμμιση δική μου). Και κατά κάποιον τρόπο, μπορεί κάλλιστα να έχει γίνει σαν αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα του Σοφοκλή.  
 
Ο θάνατος της Αντιγόνης στο ομώνυμο τραγικό έργο επέρχεται από τον απρόθυμο αλλά ανυποχώρητο θείο της Κρέοντα, βασιλιά της Θήβας, μια σκληρή τιμωρία για την περιφρόνησή της στην εντολή του να μην θρηνήσει ή να κηδεύσει τον νεκρό αδελφό της, Πολυνείκη. Αν και ο Κρέοντας τελικά υποχωρεί και μετριάζει την κρίση του, είναι ήδη πολύ αργά. Η ηρωίδα είναι νεκρή. Ο θάνατός της προκαλεί τον θάνατο του Αίμονα, του γιου του Κρέοντα και αρραβωνιαστικού της Αντιγόνης. Ο θάνατος του Αίμονα προκαλεί το θάνατο της μητέρας του, της βασίλισσας Ευρυδίκης. Βασανίζοντας την Αντιγόνη μέχρι θανάτου, ο βασιλιάς καταστρέφει άθελά του τον ίδιο του τον οίκο.  
 
Ο Κρέοντας είναι ένας κάπως αντιφατικός χαρακτήρας γενικά, μέσα και έξω από την Αντιγόνη, και η τοποθέτησή του στην αναλογία μου είναι ίσως εξίσου αντιφατική. Όντας ο ίδιος μια τραγική φιγούρα, είναι πολύ πιο συμπαθής από τους κυβερνήτες της μεταμοντέρνας Δύσης. Ωστόσο, αν μεταφέρουμε την ημερολογιακή καταχώρηση της Ντούγκινα πάνω στο έργο, τότε, καθώς εκείνη γίνεται Αντιγόνη, η Δύση γίνεται και αντιπροσωπεύει τον Κρέοντα. Επεκτείνοντας τη φανταστική αναλογία, είναι νοητό ότι, σε συνδυασμό με τόσα άλλα εγκλήματα, η Δύση μπορεί να έχει σφραγίσει τη μοίρα της με τη δολοφονία της Ντάρια Ντούγκινα. Όταν το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ θα ηττηθούν καταστροφικά στην Ουκρανία και αλλού, οι απώλειές τους μπορεί να ανιχνεύονται, τουλάχιστον συμβολικά, στην αυτοκινητιστική βομβιστική δολοφονία της.
 
Οι τελευταίοι στίχοι της Αντιγόνης ανήκουν στον χορικό κήρυκα*: "Η σοφή συμπεριφορά προστάζει την ευτυχία πριν από όλα τα άλλα, και η ευσέβεια προς τον Ουρανό πρέπει να διατηρείται. Οι αφ' υψηλού κομπασμοί των υπερήφανων φέρνουν τη θλίψη στα ύψη για να τιμωρήσουν την υπερηφάνεια. Ένα μάθημα που οι άνθρωποι θα μάθουν όταν γεράσουν". Ο Κρέοντας ήταν θύμα της υποταγής στη δική του "βασισμένη σε κανόνες" τάξη. Σχεδόν τρελάθηκε από τις τύψεις, παρ' όλα αυτά, πήρε το θλιβερό του μάθημα. Ωστόσο, η κατανόησή του ήρθε με το υπέρογκο κόστος της υστεροφημίας του, η γενιά του καταστράφηκε με αμείλικτη ειρωνεία. Σε αντίθεση με τον Κρέοντα, οι άρχοντες της ψεύτικης Δύσης είναι μάλλον κακοί παρά τραγικοί. Μπορεί να έχουμε λίγες ελπίδες ότι θα μάθουν κάτι από τις συνέπειες των παραπτωμάτων τους και την αναπόφευκτη ήττα τους. Αλλά θα ηττηθούν.  
 
Ο καθένας από εσάς μπορεί να συμμετάσχει στον επικείμενο θρίαμβο επί αυτής της τρέχουσας επανάληψης της παροδικής αυτοκρατορίας του διαβόλου του ψεύδους και του θανάτου. Ένας απλός τρόπος είναι να ενωθείτε με το πνεύμα, τη γοητεία, τη σοφία, τη θλίψη, τη χαρά και τη σιδερένια πρόκληση της Ντάρια Ντούγκινα. Διαβάστε τους Διαλογισμούς της και ζήστε τη δικό σας Ριζικό Βίο. 
 
*Ο συμβολισμός συνεχίζει να ρέει. Στις 26 Φεβρουαρίου 2024, στη Μόσχα, η πριγκίπισσα Vittoria Alliata di Villafranca σημείωσε για την Ντάρια Ντούγκινα: "Μόνο όταν, αντιμετωπίζοντας την Αυτοκρατορία του Χάους, η Ντάρια ύψωσε το όνομά της Πλατώνοβα σαν σημαία για να επιβεβαιώσει ότι το να είσαι γυναίκα σήμερα σημαίνει να επιλέγεις ανάμεσα σε δύο αντίθετα αρχέτυπα, ήταν τελικά που ο εχθρός την πρόσεξε". Και πάλι, μακάρι η προσοχή τους στη λεπτομέρειά της να τους καταστρέψει! Φυσικά, το υψωμένο όνομα "Πλατώνοβα", του "νέου Πλάτωνα", είναι ουσιαστικά αυτονόητο με μια έστω και μικρή κατανόηση της φιλοσοφίας της Ντάρια Ντούγκινα. Στο προηγούμενο πλαίσιο που αφορά την Αντιγόνη, είναι πολύ ενδιαφέρον να γνωρίζουμε επίσης ότι ο παλαιός Πλάτων συγκαταλεγόταν κάποτε και ο ίδιος στους Αθηναίους χορευτές. Έρχεται κάποια στιγμή που οι πάρα πολλές συμπτώσεις αρχίζουν να μοιάζουν με προφητική εντολή. Ανεξάρτητα από την αλληγορία σηκώστε τη σημαία σας, ηχήστε τη χορωδία σας και γίνετε ριζικοί! 
 
Deo vindice!³

...

Στμ:

¹ Eschatological Optimism.
² Radical Life.
³ Ο Θεός μας υπερασπίζεται
.....

μετάφραση Ρήγας Ακραίος

από εδώ:

https://www.reckonin.com/perrin-lovett/prophecy-of-a-theban-princess