Παγκοσμιοποίηση και Πολυπολικότητα

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκολας Ρούνεϊ Talking to the Wolf: The Alexander Dugin Interviews (Arktos, 2023).

Νίκολας Ρούνεϊ: Δηλαδή, η πολυπολικότητα για εσάς είναι απλώς μια γεωπολιτική στρατηγική που θα επιτρέψει στη Ρωσία να επιβιώσει και να αποδυναμώσει τον έλεγχο της Δύσης στο διεθνές σύστημα, αυτό λέτε;

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Η πολυπολικότητα αναγνωρίζει ορισμένα σημεία λήψης αποφάσεων που βασίζονται στον ανεξάρτητο ορθολογισμό με ρίζες σε έναν ιδιαίτερο πολιτισμό. Αυτή είναι λίγο-πολύ η εκδοχή του Χάντιγκτον, αλλά όχι απαραίτητα μια «σύγκρουση πολιτισμών». Η σύγκρουση των πολιτισμών είναι παρεξηγημένη- δεν αποτελεί πρόσκληση για σύγκρουση... Ο Χάντινγκτον, απ' όσο καταλαβαίνω, προσπάθησε να τονίσει τις διαφορές σε θεμελιώδες επίπεδο και όχι τις διαφορές στις ζώνες ενδιαφέροντος.

Έτσι, η σύγκρουση των πολιτισμών είναι δυνατή στη ρεαλιστική παράδοση όταν υπάρχει κυριαρχία, όταν υπάρχει ελευθερία και όταν υπάρχει χάος στις διεθνείς σχέσεις. Όλες αυτές οι έννοιες προέρχονται από τη ρεαλιστική θεωρία στις διεθνείς σχέσεις. Η μόνη διαφορά μεταξύ του κλασικού ρεαλισμού και της πολιτισμικής προσέγγισης είναι ακριβώς ότι δεν έχουμε να κάνουμε με εθνικά κράτη (όπως στον κλασικό ρεαλισμό) αλλά με πολιτισμούς.

Οι πολιτισμοί παρουσιάζονται εδώ ως νέες μορφές πολιτικής ενότητας. Επομένως, η ολοκλήρωση είναι αναγκαία˙ η ευρασιατική ολοκλήρωση με τη δική μας έννοια, η ισλαμική ολοκλήρωση στην περίπτωση της μουσουλμανικής κοινωνίας, ή η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ή η αφρικανική ολοκλήρωση. Έχουμε να κάνουμε με μεγάλους χώρους, οι οποίοι ονομάζονται «πολιτισμοί». Έτσι, η ελευθερία ή το υποκείμενο της κυριαρχίας δεν βρίσκεται πλέον στο εθνικό κράτος, αλλά στον πολιτισμό. Όσον αφορά όμως τις συγκρούσεις, υπάρχει η πιθανότητα πολέμου, αλλά αυτή είναι μια βασική αρχή του ρεαλισμού στις διεθνείς σχέσεις, ανεξάρτητα από το είδος του συστήματος.

Η νέα πτυχή σε αυτή την πολυπολικότητα είναι ότι υπάρχουν πολύ λιγότεροι πόλοι, δηλαδή οι πόλοι δεν είναι τόσο πολυάριθμοι όσο ο αριθμός των εθνικών κρατών που έχουμε τώρα. Τα εθνικά κράτη που αναγνωρίζονται από το διεθνές δίκαιο είναι πολλά, αλλά μόνο λίγα από αυτά θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την κυριαρχία στην παρούσα κατάσταση, ώστε να δημιουργηθεί ένα είδος πόλου ανεξάρτητου και κυρίαρχου.

Πρέπει να ενωθούν σε κάποιο είδος υπερεθνικής ενότητας που θα βασίζεται στον κοινό παρονομαστή του πολιτισμού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση και σε αυτό βασίζεται, και για το λόγο αυτό, για παράδειγμα, η Τουρκία δεν είναι αποδεκτή στο εσωτερικό της, παρά τα όσα λέγονται για οικονομική και ίσως πολιτική και νομική ενοποίηση. Η Τουρκία ανήκει σίγουρα σε έναν διαφορετικό πολιτισμό, στον ευρασιατικό. Και νομίζω ότι με τη γενική έννοια, η πολυπολικότητα είναι ένα είδος σημασιολογικής πολλαπλότητας. Διαφορετικοί πολιτισμοί έχουν τη δική τους αντίληψη για το τι είναι ο άνθρωπος ή τι είναι ο χρόνος, τι είναι ο χώρος, τι είναι το σύμπαν, τι είναι το καλό, τι είναι το ανοιχτό, τι είναι το κλειστό, τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι το φύλο, τι είναι η παράδοση και τι είναι η νεωτερικότητα. Και για να εγκαθιδρύσουμε μια πολυπολική παγκόσμια τάξη, πρέπει να ακούσουμε τους πάντες, κάθε εκπρόσωπο όλων των πολιτισμών, αλλά όχι μόνο οποιασδήποτε χώρας. Ωστόσο, και μέσα σε κάθε πολιτισμό θα πρέπει να υπάρχει διάλογος μεταξύ των λαών και των παραδόσεων στο εσωτερικό του.

Αυτό είναι λοιπόν ένα είδος περίληψης της πολλαπλότητας και της ποικιλομορφίας της πολιτισμικής πολυπολικής παγκόσμιας τάξης. Είναι δύσκολο να καθιερωθεί. Είναι πολύ πιο εύκολο να επιβληθεί ή να προβληθεί το σύστημα αξιών ενός πιο προηγμένου πολιτισμού στους άλλους. Αλλά αυτό είναι ρατσισμός και αυτό ακριβώς είναι το πιο αδύναμο σημείο της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης. Δεν πρόκειται για παγκοσμιοποίηση με τη γνήσια έννοια: πρόκειται για την προβολή ενός μέρους της ανθρωπότητας στο σύνολο της ανθρωπότητας. Το δυτικό τμήμα επιβεβαιώνει τον εαυτό του ως ένα είδος πεπρωμένου και προβάλλει τις δικές του αξίες (καλές ή κακές) πάνω στην υδρόγειο, πάνω στον πλανήτη. Η πολυπολικότητα μάχεται εναντίον αυτού προκειμένου να υπερασπιστεί το δικαίωμα των άλλων πολιτισμών να έχουν τη δική τους κατανόηση των ουσιωδών πτυχών των πάντων∙ για παράδειγμα, όσον αφορά την τρομοκρατία, τον πόλεμο, την αγιότητα, την ιστορία και το ποιος έκανε λάθος ή ποιος είχε δίκιο, για παράδειγμα, σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή.

Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος