Εκείνο που λείπει σήμερα από την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία στην Ιταλία

Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία (4ΠΘ) στην Ιταλία κινδυνεύει να παραμείνει ένα ημιτελές αριστούργημα, ένα είδος Pietà Rondanini, αυτό του μεγάλου γλύπτη Michelangelo Buonarroti. Έτσι, το ιταλικό κίνημα για έναν πολυπολικό κόσμο που αποκρυσταλλώνεται γύρω από την ίδια την 4ΠΘ με ετερογενή, συγκεχυμένο τρόπο, και χωρίς να αναφέρεται πάντα στην κοσμοθεωρία που προτείνει η ίδια η 4ΠΘ, κινδυνεύει να υλοποιηθεί σαν ένας δυστοπικός και αφελής πίνακας χαρακτηριστικός της ζωγραφικής ιδιοφυΐας του Antonio Ligabue, στο πρόσημο του εκλογικού κοινοβουλευτισμού και της συνακόλουθης δημιουργίας νέων εναλλακτικών πολιτικών υποκειμένων. Τέτοια πολιτικά υποκείμενα θα γίνουν μόνο το παιχνίδι στα χέρια του φιλελεύθερου ολοκληρωτισμού και θα καταποντιστούν από την Εξουσία του, όπως μας έχει δείξει ιστορικά η ιστορική εμπειρία άλλων λαϊκών πολιτικών υποκειμένων, όπως η Λέγκα και το M5S. Στην πραγματικότητα, η μετατροπή τους σε τεχνοκράτες της Εξουσίας αποδεικνύει περίτρανα ότι η τεχνοκρατία δεν είναι μια αδυναμία της Εξουσίας αλλά η ίδια η παγκοσμιοποιητική regìa magna ( στμ υψηλή κυριαρχία) της Εξουσίας.

  Αυτό που λείπει σήμερα από την Ιταλία σε εκείνο το τμήμα του εθνικολαϊκού χώρου που τροφοδοτεί σήμερα με πολύχρωμο τρόπο το πολυπολικό όραμα είναι η παρουσία ενός Ανθρώπου όπως ο Αλαίν Ντε Μπενουά, που θεωρήθηκε από τον Αλεξάντερ Ντούγκιν ο "πατέρας της 4ΠΘ", κατά τη διάρκεια μιας από τις συνεντεύξεις του με τον Diego Fusaro που είναι ορατές στο YouTube. Μόνο ένας Άνθρωπος σαν τον Ντε Μπενουά, θα μπορούσε να εγγυηθεί πλήρως "σε ιδανική συνέχεια" την πλήρη ιδεολογική - και κυρίως κοινωνιολογική - μετάβαση από το δομικό "φάσιο" συνονθύλευμα της Συντηρητικής Επανάστασης και του Κοινωνικού Φασισμού στο Αυτοκρατορικό, Οργανικό και Ινδοευρωπαϊκό όραμα του νέου ευρωπαϊκού Κράτους-Πολιτισμού, του νέου Imperium.

  Στην πραγματικότητα, ένας τέτοιος Άνθρωπος είχε ήδη υπάρξει στην Ιταλία, αλλά η μοίρα τον πήρε πολύ πρόωρα μακριά μας. Μιλάμε για τον Adriano Romualdi (1940-1973), τον αγαπημένο μαθητή του Ιουλίου Έβολα. Ο Αντριάνο, γνωρίζοντας να διαφοροποιείται έξυπνα από ορισμένες συναισθηματικές θέσεις του δασκάλου του σε σχέση με το Ancien Régime ( στμ Παλαιό Καθεστώς), μπόρεσε να δώσει "χέρια και πόδια" στις θεωρίες της σκέψης του Εβόλα στον πολιτιστικό χώρο της ιταλικής εξωκοινοβουλευτικής δεξιάς στις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Ο Αντριάνο, μέσω μιας βαθιάς ενότητας μεταξύ θεωρίας και δράσης, καθώς και μεταξύ μιας αριστοκρατικής και οργανικής θεώρησης της σκέψης σε συνδυασμό με μια βαθιά γνώση της εθνοκοινωνιολογικής πραγματικότητας των ινδοευρωπαϊκών λαών και της επιθυμίας τους για κοινωνική δικαιοσύνη, συγκαταλέγεται αναμφίβολα στους ιστορικούς και μεταπολιτικούς προδρόμους της 4ΠΘ.

  Από τον θάνατο του Romualdi μέχρι σήμερα, ο Εθνικός-Λαϊκός Χώρος εξακολουθεί να υποφέρει από το άγχος να μείνει ορφανός από αυτόν, μια μεγάλη και απαράμιλλη μορφή, παρά το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των επόμενων πενήντα ετών εμφανίστηκαν στο κατώφλι του μια σειρά από "δευτερεύουσες προσωπικότητες" - άλλοτε καλλιεργημένοι και δομικά οργανικοί και άλλοτε προικισμένοι μόνο με μεγάλη φιλοδοξία, καλή πολιτική ανάλυση και υψηλή οργανωτική αίσθηση - αλλά ανίκανοι να συνενώσουν τον κατακερματισμό που χαρακτηρίζει την Τρίτη Πολιτική Θεωρία σε μια ιδεολογική υπέρβασή της, με στόχο να καβαλήσει την τίγρη του Μεταμοντερνισμού.

  Αυτά τα πράγματα και αυτά τα δεδομένα, συνεχίζουμε να τα συναντάμε ακόμη και σήμερα σε αρκετούς υποστηρικτές της 4ΠΘ και του Πολυπολισμού, στους οποίους, σε πολλές περιπτώσεις, η μετάβασή τους από την 3ΠΘ στην 4ΠΘ έχει γίνει μόνο στα λόγια και όχι στην πράξη. Αν και, ειλικρινά, αναγνωρίζουμε ότι είναι δύσκολο για πολλούς από αυτούς να αλλάξουν τον τρόπο ύπαρξης και ζωής τους από κοινωνιολογική άποψη, αφού πάντα δρούσαν ατομικά χωρίς σοβαρό δομικό πολιτικό συντονισμό και καθρεφτίζονταν επί δεκαετίες στα τυπικά πρότυπα των αγωνιστών της "Schwarzer Orden" ή εκείνων της "Γενιάς που δεν παραδόθηκε", οι οποίοι, ωστόσο, σχεδόν πάντα έκαναν τους εαυτούς τους οργανικά ανταγωνιστικούς στις διαθέσεις του ατομικισμού τόσο στην πράξη όσο και στη δράση.

  Στην πραγματικότητα, η ιδεολογία της 4ΠΘ αγωνίζεται ακόμη να εισχωρήσει, να ριζώσει και να βάλει βαθιές ρίζες σε έναν κόσμο που εξακολουθεί να είναι δεμένος - αν και περισσότερο κοινωνιολογικά παρά ιδεολογικά, περισσότερο ρομαντικά παρά πραγματικά - με το "me ne frego" ( φα μότο) και τη "καμερατισμό" (στμ φα συντροφικότητα) των Waffen, της Decima και της BN, η εναλλακτική λύση στην οποία σήμερα φαίνεται να είναι ο κόσμος των "ομοϊδεατών", ο οποίος, ωστόσο, δεν έχει ακόμη πρόσφατα πρότυπα εκτός από τη Σιδηρά Φρουρά του Codreanu, για να κατέβει στη συνέχεια μέσα από πολλούς αιώνες στα μεσαιωνικά στρατιωτικά τάγματα ιπποτισμού ή στις λεγεώνες της Ρώμης, τα οποία, ωστόσο, απέχουν πολύ από τη σημερινή πραγματικότητα.

  Για να τελειώσουμε αυτό το Σημείωμα, έχουμε την αίσθηση ότι απευθυνόμαστε σε όλα εκείνα τα μέλη του Εθνικού-Λαϊκού Χώρου που θεωρούν τους εαυτούς τους Εβολικούς και/ή "Ορντινοβίτες" και θέλουν να είναι συνεπείς στην "ιδανική συνέχεια για το καλό του Σκοπού". Σε αυτούς επιβεβαιώνουμε με σιγουριά ότι η επιλογή για το 4ΠΘ πρέπει να είναι κυρίαρχη, ξεκάθαρη, συνολική. Απαιτείται ριζική αλλαγή παραδείγματος και η κάθετη και αριστοκρατική πραγματικότητα του Imperium πρέπει να αναληφθεί στο σύνολό της και χωρίς δισταγμό. Καμία Επανάσταση στην πραγματικότητα - έστω και συντηρητική και σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά πάντως παιδί της Νεωτερικότητας με την οντολογική έννοια - δεν θα μπορέσει να αντέξει την επίδραση του Μεταμοντερνισμού, διότι ο Μεταμοντερνισμός είναι ο καταστροφέας της Νεωτερικότητας, των βεβαιοτήτων της, της μεταφυσικής της, των αρχέτυπων και των ιδεολογιών της. Μόνο η εσχατολογική πραγματικότητα του Imperium θα μπορέσει να εκμηδενίσει το Μεταμοντέρνο με ριζικό τρόπο, μέσω του Ριζικού Υποκειμένου*, επειδή τα Ριζικά Υποκείμενα στέλνονται για να αναγγείλουν την αποκαλυπτική πραγματικότητα του Imperium στη ζωή τους και μέσα στις δυτικές κοινωνίες. Ναι, επειδή η πραγματικότητα του Imperium είναι πρώτα απ' όλα μια εσωτερική Αποκάλυψη, ένα Αρχέγονο Χάος ικανό να δημιουργήσει έναν πνευματικό Κόσμο, δηλαδή μια εσωτερική οργανική δομή στον αντίποδα του εγωκεντρικού ατομικισμού, η οποία στη συνέχεια θα προαναγγελθεί από τα Ριζικά Υποκείμενα ως μια πλανητική Αποκάλυψη για την επιστροφή του Θείου και του Ιερού στον Κόσμο. Όλα αυτά στην πραγματικότητα αληθινή, μία και μοναδική Πολυπολική προοπτική των Πολιτισμικών-Κρατών, η οποία θα είναι ο θρίαμβος ενός νέου Εθνοκοινωνικού Κοινοτισμού και ο θάνατος των φιλελεύθερων δημοκρατιών, του καπιταλισμού και της πλανητικής ηγεμονίας των αρχόντων του χρυσού και των "τρανσανθρώπων" του Νταβός.

*στμ. radicale, ριζικό και όχι ριζοσπαστικό.

....

μετάφραση Ρήγας Ακραίος