Eerbetoon door Maurizio Murelli, de Italiaanse uitgever van Alexander Doegin

Een groot deel van ons leven wordt gekenmerkt door ontmoeting. Op de weg die wij gaan van onze eerste moederschoot tot het ogenblik van onze laatste adem, vormt het lot, door ontmoetingen, onze ziel. Tragische ontmoetingen, ontmoetingen die verdriet herbergen, angstaanjagende ontmoetingen die onze demonen in tweestrijd brengen, maar ook ontmoetingen met zonnige mensen die u verrijken en opbeuren en die uw pad verlichten, zelfs als alles donker wordt, zo veel alleen maar zonnig.  Onderweg ontmoette ik Daria, die inderdaad de dochter is van de man die ik beschouw als een van de grootste denkers van deze eeuw, de reïncarnatie van een oude filosoof, maar die ook een vrouw was die niet leefde bij weerkaatst licht. Zelf filosofe, verfijnd intellectuele, journaliste en militante, die alleen daarom al door de Angelsaksen werd gesanctioneerd, was zij begiftigd met een onvergelijkelijke gratie, een ontwapenende glimlach. Een integrale schoonheid, lichamelijk en geestelijk. Ik ben mijn Lot dan ook dankbaar dat zij mij aan haar heeft voorgesteld.

Haar dood heeft mij een prachtig gedicht in gedachten gebracht dat dierbaar is aan een andere persoon die ik jaren geleden ontmoet heb, iemand die mijn metgezel was en die al meer dan twintig jaar in de Andere Wereld woont, waar zij volgens mij voortdurend wacht om te ontvangen, om zielen als die van Daria te "dichten" en te "filosoferen".

Dit is de poëzie.

Het zal doorzichtigheid hebben

van licht zal uw stem ruimte hebben

in het heelal uw heldere gezicht.

U zult vliegen sereen van de hemel

tussen de dode dingen, in de dood

die ons verdeeld heeft.

Wij zullen terugkeren tussen dromen

om ons te vergezellen, tussen de meren

van de zonsondergang, tussen de lichtjes

sepulchrale lichten. Wij zullen inbreuk maken op

de wolken, zullen wij horizonten schenden.

Wij zullen luisteren naar woorden

gebroken hartkloppingen; wij zullen onszelf kennen

levend in het leven

die sterft. De dood heeft ons verdeeld.

Maar stille woorden hebben ons verenigd.

* * *

Wat het feit zelf betreft, denk ik dat niemand onder de mensen abjecter en weerzinwekkender is en geen medelijden verdient dan zij die het leven van dichters en filosofen aanvallen. En ik zeg dat, als de demon van verlating de overhand in mij kreeg, mij aanspoorde om mij af te zonderen, om mij terug te trekken, om mij te laten rusten, dat die demon vanavond doorboord werd door het scherpste wapen dat ik in mijn bezit heb. Mijn rugzak is gevuld met getuigen die ik onderweg verzameld heb. Zoveel zijn de kruisen aan de kant van mijn pad waarmee ik rekening heb moeten houden, maar dit kruis, dat vandaag boven het lichaam van Daria uittorent, is het vurigst. Zij hebben Gratië aangevallen, Schoonheid, en ik heb de plicht haar te eren door een deel van haar erfenis op mij te nemen. Ik ben oud, maar nog steeds in de wapens... des te meer voor Daria, die het lot mij heeft doen samenkomen.