Που πήγε το go back Madam Merkel;

Πριν καν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και ο Αλέξης Τσίπρας αναλάβουν για πρώτη φορά τα ηνία της χώρας, μπορεί να διαπιστώσει κανείς τις «οβιδιακές μεταμορφώσεις» των κυβερνώντων, θαυμάζοντας τον τρόπο με τον οποίο το κρέας βαφτίζεται ψάρι, η υποχώρηση γίνεται νίκη των προοδευτικών δυνάμεων και οι επαχθείς συμβιβασμοί μετατρέπονται σε γενναία υποστήριξη των δήθεν «κόκκινων» γραμμών.
To 2012 ο Αλέξης Τσίπρας μιλούσε ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στο CNN και τη δημοσιογράφο Κριστιάν Αμανπούρ και έλεγε το αλήστου μνήμης πλέον «madame Merkel», σχολιάζοντας τις προθέσεις της Γερμανίδας καγκελαρίου για το ελληνικό ζήτημα, το οποίο ήδη απασχολούσε έντονα την Ευρώπη αλλά και την ίδια τη χώρα μας που ήδη βρισκόταν εντός Μνημονίων.
 

Σαν περίπου δύο χρόνια από σήμερα, στις 2 Μαΐου 2014, ο Αλέξης Τσίπρας εκφωνούσε λόγο από το νησί της Μυτιλήνης, η οποία έμελλε αργότερα να γίνει το κέντρο των πολιτικών εξελίξεων για το προσφυγικό. Εκεί, το άλλοτε χοντροκομμένο «madame Merkel» έγινε «Mrs. Merkel», αλλά το μήνυμα του ενισχυμένου – βάσει δημοσκοπήσεων τότε – προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ παρέμενε εξίσου επαναστατικό.

Αριστερά νταούλια και... αντιμνημονιακοί ζουρνάδες
Με τη χώρα να δείχνει ότι βαίνει απευθείας σε εκλογές και με τον αέρα του νικητή, ο Αλέξης Τσίπρας κατά το δεύτερο μισό του 2014 ανέβασε κατά πολύ τους τόνους της αντιπαράθεσής του με την Ευρώπη και ιδίως με την πολιτική του Βερολίνου.
 

Η πολιτική διαλεκτική του ασπάστηκε μια νέα φρασεολογία, η οποία περιλάμβανε και μουσικά όργανα.

Ακολουθεί η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015. Όλοι περιμένουν από το νέο 40άρη πρωθυπουργό να εφαρμόσει αυτά που είχε υποσχεθεί. Μάταια, όμως: το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», θα έμενε για πάντα κλειδωμένο στο συρτάρι του πρωθυπουργικού γραφείου.
Και ερχόμαστε στις 26 Ιουνίου 2015. Δύο ημέρες νωρίτερα, το Eurogroup έστελνε τελεσίγραφο στην Ελλάδα πως εάν δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της, θα οδηγηθεί σε Grexit. Σε δραματικό τόνο, το διάγγελμα του πρωθυπουργού από το Μαξίμου για τη διενέργεια δημοψηφίσματος στις 5 Ιουλίου.

Στις 29 Ιουνίου 2015 και με τις τράπεζες ερμητικά κλειστές, ο πρωθυπουργός παραχωρεί συνέντευξη στην ΕΡΤ. Και εκεί θα δώσει ακόμη ένα δείγμα της γραφής του.

Παρασκευή, 3 Ιουλίου 2015. Δύο ημέρες πριν το δημοψήφισμα, η χώρα ζει μια -φαινομενικά-ιστορική στιγμή. Ο λαός ξεχύνεται στο Σύνταγμα, για να διατρανώσει το «Όχι» απέναντι στα μνημόνια. Ο Τσίπρας μιλά ενώπιον του κόσμου.

Κυριακή, 5 Ιουλίου 2015. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι συντριπτικό: 61,5% Όχι, 38,5% Ναι. Ο Τσίπρας κατεβάζει τους τόνους και επισημαίνει ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν το θεωρεί εντολή ρήξης με το ευρωιερατείο αλλά εντολή «ενίσχυσης της διαπραγματευτικής μας δύναμης για μια επίτευξη βιώσιμης συμφωνίας».

Η νέα κυβίστηση έχει αρχίσει και το δημοψήφισμα έχει ήδη καταστεί άκυρο από τον ίδιο άνθρωπο που το αποφάσισε.
Η χώρα οδηγείται εκ νέου σε εκλογές στις 20 Σεπτεμβρίου 2015. Το δίδυμο Τσίπρα-Καμμένου ξανακερδίζει την εκλογική μάχη. «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει» θα πει ο πρωθυπουργός στο συγκεντρωμένο πλήθος στην πλατείας Κλαυθμώνος. Μόνο που η χώρα βρίσκεται ήδη υπό το «Μνημόνιο 3» και αργοπεθαίνει μέρα με τη μέρα.

Το 2016 βρίσκει την Ελλάδα να ζει ξανά τον εφιάλτη της περσινής χρονιάς. Η διαπραγμάτευση σέρνεται επί μήνες, οι «κόκκινες» γραμμές ξεθωριάζουν, Ευρώπη και ΔΝΤ ζητούν μεταρρυθμίσεις.
Όμως το γεγονός παραμένει. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την κατάρα των Μνημονίων. Όπως και οι προκάτοχοί του στην εξουσία που υπήρξαν αρχικά δήθεν αντιμνημονιακοί και στη συνέχεια ασπάστηκαν ακρίτως τις απαιτήσεις της Τρόικας, έτσι και ο ίδιος μετατράπηκε από αριστερό μεταρρυθμιστή σε Μέγα Αρχιερέα και Άρχοντα των Μνημονίων. Και όλα αυτά τη στιγμή που μια χώρα που διασύρεται διαρκώς, επί έξι ολόκληρα χρόνια, ζώντας τη μία ταπείνωση πίσω από την άλλη.