Europese verkiezingen: nog een nagel aan de doodskist van de Orde

Sinds we begonnen te beseffen dat de speciale militaire operatie van Rusland in Oekraïne een langdurig conflict zou worden (op Russische beslissing), heb ik erop gewezen dat de gevolgen van het conflict voor de Europese politiek aanzienlijk zouden zijn.

In Europa hebben we te maken met het voorspelbare en natuurlijke resultaat van alles wat er de afgelopen 40 jaar, maar vooral de afgelopen 2 jaar, in Europa is gebeurd.

De verkiezingen voor het Europees Parlement van dit jaar wijzen op een opmerkelijke toename van nationalistische, conservatieve, eurosceptische en anti-immigratiepartijen in de wandelgangen van Brussel. Begrijp goed: het is geen noodlottige wending van de gebeurtenissen, een "game changer", want deze myriade van extreem heterogene partijen verdeeld over 2 fracties (en een aantal partijen die in geen enkele fractie zijn ingeschreven) kende een totale groei van ongeveer 10%, op weg naar het bezetten van ongeveer 30% van de zetels in het Europees Parlement.

Het Europees Parlement heeft de macht, laten we dat niet vergeten, om te beslissen over het gedrag van de Europese Commissie, d.w.z. de "uitvoerende macht" van de EU - tegenwoordig geleid door Ursula von der Leyen.

Maar de fractie van von der Leyen, die bestaat uit liberaal-conservatieve partijen, christendemocraten en liberaal-centristen, leed geen grote nederlaag. Ze is zelfs licht gegroeid (deels door het feit dat het aantal zetels in het parlement is gestegen). De grootste verliezers zijn alle andere politieke groepen: de ecoglobalisten, liberaal-progressieven, post-liberalen, libertariërs, sociaal-liberalen en alle andere varianten van links-liberalisme, evenals libertair-liberalisme en verschillende libertarismen.

In imagetisch-symbolische zin was het een grote nederlaag voor het Macronisme en het Schizo-Wokisme, een voorzichtig herstel voor het Merkelisme en een redelijke overwinning voor het nationaal conservatisme (in zijn verschillende gedaanten).

Zoals ik al eerder zei, zijn er meerdere oorzaken voor dit alles, die kunnen worden onderverdeeld in structurele en directe oorzaken.

Tot de structurele oorzaken behoren bijvoorbeeld de voortdurende immigratiegolven die door de Euro-Atlantische turbokapitalistische klasse worden gestimuleerd om de bevolkingsvervanging van autochtone arbeiders te bevorderen en zo de verlaging van de lonen en de versplintering van de arbeidsorganisatie te stimuleren. Volgens Marx is massa-immigratie een van de instrumenten die de bourgeoisie gebruikt om de arbeidersklasse te saboteren, niet alleen om het aanbod van arbeid (met wanhopige mensen) te vergroten en daardoor de lonen te verlagen, maar ook als middel om een arbeidersklasse met een groter bewustzijn in zichzelf en voor zichzelf te defenestreren en te vervangen door een praktisch klonterende klasse van vervreemde desperado's - wier integratie in de nationale arbeidersklasse wordt belemmerd door etnisch-culturele en religieuze verschillen en ook door de mogelijkheid van divergentie van specifieke agenda's op basis van deze heterogeniteit.

Deze migratiegolven, die intensiever werden met de Arabische Lente, waarin immigranten van over de hele planeet door de media en links werden afgeschilderd als "Syrische vluchtelingen", kwamen terecht bij praktisch open grenzen nadat ze door maffiosi uit hun land waren gesmokkeld en onderdak hadden gekregen bij NGO's die door George Soros werden gefinancierd. Zo kwamen miljoenen immigranten de Europese landen binnen in golven die onmogelijk te absorberen waren (wat precies de bedoeling van de elites was), waardoor getto's en no-go zones ontstonden. Het onmiddellijke resultaat was, naast het vrijmaken van meer mogelijkheden voor kapitaalaccumulatie door de elites en het uiteenvallen van de arbeidersklasse, een toename van stedelijk geweld, kleine criminaliteit en verkrachting, om nog maar te zwijgen van terrorisme.

Voor de Europeanen is hun wereld in recordtempo een levende hel geworden. Terwijl de rijken, die deze tragedie hebben veroorzaakt, in omheinde gemeenschappen leven, praktisch in elitaire bubbels, heeft het autochtone Europese proletariaat het geweld tot ondraaglijke niveaus zien stijgen, en heeft het ook moeten accepteren dat het vervangen werd door minder gekwalificeerde, maar minder bewuste, wanhopigere en meer sociaal conformistische buitenlandse werknemers.

Het idee dat immigratie bestaat omdat "Europeanen niet willen werken" is een linkse waanidee. In feite is de werkloosheid onder autochtone jonge Europeanen hoog - zo hoog dat ze immigrant moeten worden in andere Europese landen om een baan te krijgen. Het is gewoon heel voordelig voor zakenmensen om immigranten in dienst te nemen, en immigranten hebben in de meeste Europese landen toegang tot sociale uitkeringen en "vangnetten" die voor autochtonen ontoegankelijk zijn.

Dit maakt allemaal deel uit van de neoliberale logica die Europa tussen de jaren 80 en 90 in zijn greep hield. Terwijl de elites de grenzen openden om de verenigde autochtone arbeider te vervangen door neoslaven, privatiseerden ze bedrijven, hervormden ze de pensioenen en arbeidswetten en voerden ze bezuinigingsmaatregelen door die leidden tot deïndustrialisatie en economische stagnatie.

Maar omdat deze elites blijkbaar niet begrepen wat ze aan het doen waren, dachten ze nog steeds dat het te weinig en te laat was. Als onderdeel van de transnationale logica van het ecoglobalisme (gedreven door turbokapitalistische elites die "groen" willen gebruiken om nieuwe mogelijkheden voor versnelde verrijking te ontsluiten en om het volk beter te kunnen controleren), zijn de Europese elites ook begonnen met het opleggen van draconische wetgevende maatregelen die specifiek gericht zijn op het proletariaat en de middenklasse. In het bijzonder ruïneuze belastingen op benzine en diesel, verschillende beperkingen op de landbouwproductie, ontmoedigingen om auto's te gebruiken en vlees te consumeren, allemaal om "de planeet te redden". Bovendien hebben de Duitsers hun kerncentrales gesloten.

In Frankrijk leidde deze reeks krankzinnige maatregelen tot de Gele Vesten-beweging, die echt een politiek proces met revolutionair potentieel was dat het Franse politieke landschap veranderde.

En toen besloten de Europese elites om al deze processen tijdens de pandemie te intensiveren, met maatregelen die gericht waren op het versnellen van het faillissement van kleine en middelgrote bedrijven, en met overheidsbeleid van sociale controle zoals de "groene pas" en dystopische projecten die gericht waren op het beperken van de bewegingsvrijheid van burgers en het verhogen van belastingen zonder specifiek doel behalve het verlagen van de levensstandaard van de middenklasse. Als vinger in de wonde: terwijl Europese landen enkele van de strengste opsluitingsregimes ter wereld oplegden, bleven de grenzen open voor immigratie.

Welnu, Europa zat al aan de touwen, en in februari-maart 2022 begon het glas te overlopen.

Want terwijl dit zich allemaal afspeelde, werkte de EU ook samen met de VS om Oekraïne in beslag te nemen, in gehoorzaamheid aan de richtlijnen van de klassieke Thalassocratische geopolitiek, die territoriale fragmentatie voorziet in een cordon sanitaire rond West-Rusland met Russofobe Atlantische satrapieën om het imperiale herstel van Rusland te voorkomen.

In een preventieve reactie op de militaire operatie die Oekraïne aan het voorbereiden was tegen de Donbass voor maart 2022, trok Rusland Oekraïne binnen.

De belangrijkste maatregelen die de regering in Europa nam, waren sancties, wapenzendingen en het openstellen van de grenzen voor Oekraïense immigranten.

De sancties versterkten de Russische economie en verzwakten de Europese economieën, vooral die van Duitsland, vanwege de rol van Russisch gas en andere Russische economische relaties die belangrijk waren voor Europa. Europa zag de inflatie stijgen, vooral de voedselinflatie, en ook de elektriciteitsrekeningen stegen.

Terwijl de Europeanen leden onder de economische recessie, gaven de EU-leiders geld uit aan wapens en steun voor Oekraïne en opperden ze onlangs zelfs het vooruitzicht van een militaire interventie en dienstplicht.

En als klap op de vuurpijl openden de landen hun grenzen voor Oekraïners en gaven ze zelfs gratis huisvesting, waardoor de immigratiekwestie in de landen in kwestie alleen maar erger werd.

De voorbode van deze Europese verkiezingen was al te zien in de ineenstorting van parlementaire regeringen en tegenslagen bij algemene verkiezingen die in juni 2022 begonnen, bij de Franse parlementsverkiezingen, met de ineenstorting van het Macronisme. Vervolgens de val van de regering Draghi, en de val van Boris Johnson en Liz Truss. Daarna volgde de triomf van Robert Fico. En ondertussen waren er bij alle nationale en lokale verkiezingen al stijgingen van 3-8% ten gunste van anti-systeempartijen.

Nu ga ik een paar specifieke opmerkingen maken over de nationale resultaten in deze Europese verkiezingen, met de nadruk op Frankrijk en Duitsland. En wel omdat Frankrijk en Duitsland de historische Europese thermometers zijn, deze landen die ooit één waren toen de imperiale gedachte in West-Europa weer werd opgepakt, zijn de centra van verspreiding van alle nieuwe ideeën, projecten en trends op continentaal niveau.

Het feit dat de belangrijkste veranderingen in de uitslag van de Europese verkiezingen juist in Frankrijk en Duitsland plaatsvonden, is op zich al veelzeggend voor wat dit voor de komende jaren zal betekenen.

Frankrijk: In Frankrijk steeg de Rassemblement National van Marine Le Pen en Jordan Bardella naar ongeveer 32 procent en won 7 zetels meer in het Europees Parlement, maar dit is niet de enige nationalistische partij die zegevierde: Reconquête van Eric Zemmour en Marion-Maréchal Le Pen behaalde ongeveer 6 procent en pakte 5 zetels, zodat de Franse nationalisten nu 35 zetels in het Europees Parlement hebben. Het Macronisme, de Groenen en centrumrechts zijn ingestort, maar er is een kleine groei van Mélenchons "anti-systeem" links, er is een groei van het liberale socialisme, maar over het algemeen is het landschap er een waarin de nationalistische hegemonie alleen in Parijs niet absoluut is. In het algemeen verwijst de "interne geopolitiek" van de Franse verkiezingen naar variaties van de dualiteit thalassocratie/tellurocratie, maar waar een niet aan zee grenzende hoofdstad eigenlijk kosmopolitisch is door middel van aerocratie (een luchtvariant van thalassocratie). Heel Diep Frankrijk voelt zich, in tegenstelling tot Parijs, verbonden met het land, met de grond en met tellurische waarden van etniciteit, traditionele cultuur, stabiliteit, veiligheid, orde, religie, enz.

Dit alles werd al voorspeld in de Gele Vesten en de boerenopstand, waarin we de heropleving zagen van de beeldspraak van een katholieke nationalistische revolutionair uit de 19de en begin 20ste eeuw (Maurras, Barrès, enz.), waarin we het contrast zagen tussen de Stad en het Platteland, met het Platteland als de beschermer van "Diep Frankrijk" en de Stad als het bastion van een vervreemde en kosmopolitische elite. In het algemeen heeft de RN gestreefd naar een pragmatische politieke normalisatie, waarbij de kantjes eraf worden gelopen en ernaar wordt gestreefd om een "gewone" partij op het Franse politieke toneel te worden. Dit houdt in dat de discoursen van de vorige nationalistische generatie enigszins worden losgelaten, maar tegelijkertijd zien we een standpunt dat ingaat tegen de geopolitiek van Macron, vooral met betrekking tot Rusland. De partij is sociaaldemocratisch en protectionistisch over economische kwesties, en verdedigt een anti-immigratielijn, maar niet islamofoob of racistisch, waardoor ze veel stemmen krijgt van oude immigranten. Het is niet nodig om over haar standpunt over Israël te debatteren, omdat de zionistische invloed in Frankrijk gewoon te groot is en elke zweem, hoe klein ook, van antisemitisme de president al in staat stelt om een politieke formatie te verbieden (de president van Frankrijk heeft veel meer macht dan die van Brazilië). Reconquête daarentegen is ultra-zionistisch, liberaal-conservatief en islamofoob, maar dit is voornamelijk gebaseerd op de lijn van Eric Zemmour. Interessant is dat Marion-Maréchal Le Pen zich al heeft gemeld om een alliantie aan te bieden met Le Pen en Bardella, tegen Zemmour in.

Duitsland: In Duitsland is de AfD de duidelijke winnaar met 16% van de stemmen en een stijging van 11 naar 15 zetels. Rede en Rechtvaardigheid van Sahra Wagenknecht haalde 6% van de stemmen en pakte 6 zetels. De Groenen, de Sociaal-Democraten en de rest van woke links smolten allemaal weg, liberaal-conservatief en libertair rechts stagneerden, krompen zelfs een beetje. Verschillende lokale of sectorale partijen slaagden er ook in om elk 1-2 zetels te halen. Duitsland, het land dat het meest getroffen is door het conflict in Oekraïne, zag ook een ongewone stijging in de opkomst, met 65 procent, ruim boven het EU-gemiddelde van 50 procent. Deze campagne komt na gewelddaden tegen AfD-politici en een poging van de Duitse Juristocracy om de partij te verbieden. Bovendien vond de campagne plaats in dezelfde maand waarin er controverses waren over anti-immigratie liederen die populair aan het worden zijn, evenals een interview met een van de leiders van de AfD waarin hij de eer van sommige Duitse strijders in de laatste oorlog verdedigde door te zeggen dat het niet allemaal criminelen waren en dat er veel gewone mensen erbij waren. Een eenvoudige uitspraak, maar wel een die een schandaal veroorzaakte. Het schandaal was echter alleen in de media en lijkt de partij niet te hebben aangegrepen.

De AfD, die de nummer één partij is onder jongeren (hoe jonger je bent, hoe waarschijnlijker het is dat je AfD stemt), die al de grootste partij in Oost-Duitsland is en de nummer twee op nationaal niveau, is een rijzende ster. De interne geopolitiek van het stemmen in Duitsland is een beetje anders dan in Frankrijk. Hier telt de scheiding tussen West- en Oost-Duitsland zwaarder. Natuurlijk wordt er, net als in Frankrijk, in de metropolen (Berlijn en de voormalige "vrije steden") meer "woke" en progressief gestemd, maar wat het meest opvalt is dat het oosten AfD stemt en het westen/zuiden CDU. In het geval van Oost-Duitsland is de AfD wat betreft principes, waarden en volksdialoog het meest herkenbaar op het Duitse toneel met de voormalige DDR. De Oost-Duitse jeugd is ook minder progressief en, zeker tot veler verbazing, zijn Oost-Duitsers niet zo etnomasochistisch gehersenspoeld en schuldig bevonden over de Tweede Wereldoorlog als West-Duitsers. Zelfs het verhaal over oorlogsmisdaden verscheen in de DDR veel later en met een andere inhoud dan in de BRD. Bij het horen dat Duitsers berouw moeten tonen voor de misdaden van hun grootvaders en daarom de poorten moeten openen voor immigranten, gaat de West-Duitser zitten, huilt, stemt in en begint zichzelf te snijden, de Oost-Duitser haalt zijn schouders op of lacht om zijn woorden. Er moet ook op worden gewezen, zoals ik altijd zeg, dat het liberalisme dat in West-Duitsland werd geïmplementeerd veel schadelijker was voor de geest en cultuur van het Duitse volk dan het communisme van Oost-Duitsland. De Duitse identiteit is in het oosten intacter dan in het westen. Toch verschilt de CDU in de provincies van de CDU in de metropolen, zodat Duitsers in het westelijke Diep-Duitsland nog steeds op de CDU stemmen in de verwachting dat het een "christendemocratische" partij is, net zoals ze in de metropolen op de CDU stemmen als een "gematigde" progressieve, anti-Duitse partij - en hetzelfde verval van de SPD, maar dan langzamer. De AfD, herinner ik u eraan, is de meest "Russofiele" partij in Europa en werd onlangs zelfs verwelkomd door Poetin. Op economisch gebied staat de AfD rechts van de Franse RN, en verdedigt een idee van een "sociale markteconomie" dat teruggrijpt naar het Duitsland van de jaren '50 en '60. Bij de leden van de AfD zitten zowel zionistische als socialistische partijgenoten. Bij de leden zitten zowel zionisten als antizionisten. Maar het is Duitsland, dus verwacht geen openlijk zionistische uitspraken in een land dat hogere straffen geeft voor "Holocaust revisionisme" dan voor moord. De "Rede en Rechtvaardigheid" Alliantie is daarentegen een nieuwigheid op het Europese politieke toneel, bijna net zo conservatief, anti-immigratie en Russofiel als de AfD, maar economisch bewegend tussen socialisme en sociaaldemocratie.

Aangezien dit de belangrijkste landen op het continent zijn en waar zich ook de grootste veranderingen hebben voorgedaan, zal ik kort commentaar geven op de andere resultaten:

Oostenrijk: In Oostenrijk schoot de nationalistische FPÖ in een uitstekend resultaat 8 punten omhoog van 17% naar 25%, en heeft nu 6 zetels in het Europees Parlement. Alle andere Oostenrijkse politieke krachten stortten in: de liberaal-conservatieven verloren 10 punten, de sociaaldemocraten verloren 1 punt en de groenen verloren 3 punten. Economisch lijkt de partij op de AfD, die een lijn volgt van "sociale markteconomie", privé-initiatief + welzijn. Op het gebied van buitenlands beleid is de partij voorstander van herstel van de betrekkingen met Rusland en heeft zij een pro-Servisch standpunt.

België: In België, een land dat verdeeld is in een Vlaamse (Nederlandse) helft en een Waalse (Franse) helft, vind je alleen in de Vlaamse deelstaat nationalistische partijen. Maar daar was er geen significante verandering. Het VB won 4 procentpunten en de NVA behield wat het had, de andere partijen daalden heel weinig, dus de verliezen werden verdeeld. Het VB is een klassieke Vlaams-nationalistische partij, protectionistisch en eurosceptisch, met Russofiele neigingen die verzacht zijn na de militaire operatie (maar ze staan nog steeds kritisch tegenover Belgische militaire hulp en sancties). De NVA is een iets meer economisch liberale partij en staat niet zo kritisch tegenover immigratie, hoewel ze die wel wil beperken. De groei van de meer nationalistische partij en de stagnatie van de meer gematigde partij wijst op interessante veranderingen. Deze verkiezingen vonden tegelijkertijd plaats met de Belgische federale en gewestelijke verkiezingen. De Belgische regering wordt gevormd door een coalitie van Groenen, Wokes, Liberalen en Christendemocraten om te voorkomen dat de nationalisten aan de macht komen. Omdat de Groenen bijna verdwenen zijn in deze verkiezingen, is de regering ontbonden en zal ze zichzelf op een andere basis herstructureren. Maar verwacht geen grote veranderingen, want het is meer een stoelendans, de nationalisten hebben wat vooruitgang geboekt, maar de liberalen en sommige woke partijen ook.

Bulgarije: In Bulgarije was het enige relevante nieuws de plotselinge opkomst van de multipolaire nationalistische partij Renaissance, die van 1% naar 14% steeg, 3 zetels pakte en de 4de nationale politieke partij werd. De rest was een stoelendans tussen liberaal rechts en liberaal links. Deze verkiezingen liepen gelijk met de nationale verkiezingen, en de resultaten waren hetzelfde, met de nationalisten op 14%, maar het land is veilig in handen van de globalisten gebleven. Renaissance is een interessante partij, anti-NAVO, pro-Rusland, anti-Woke, etc., maar nog niet sterk genoeg om het op te nemen tegen de Bulgaarse liberalen.

Kroatië: Geen grote veranderingen, met de Vaderlandbeweging die opkomt en in het Europees Parlement komt met 9% van de stemmen, maar ook ter vervanging van de nationalisten van Wet en Rechtvaardigheid, die er niet in slaagden om in het Europees Parlement te blijven. Onlangs waren er verkiezingen in Kroatië, waar de Vaterland Beweging 3de werd met bijna 10%, een stijging van 2 procentpunten. Daarom vormde zij een coalitie met de liberaal-conservatieven van de UDC. De UDC-regering is zelf dubieus op het internationale toneel, maar de vermoeidheid over Oekraïne eist nu al zijn tol, en de Kroatische president is al in Myrotvorets beland voor enkele kritische uitspraken over het land.

Cyprus: In Cyprus is er niet veel gebeurd, maar het Nationaal Volksfront lijkt een belangrijk niveau te bereiken, met 11 procent van de stemmen en 1 zetel. Voor de rest gaat het liberale rechts-links spel gewoon door.

Tsjechië: In Tsjechië zijn er minimale veranderingen geweest, met slechts een paar overgangen tussen partijen. Het land is een "paradijs" voor lokale ad-hoc micropartijen met een populistische inslag, en lijkt nog steeds onaangetast door de veranderingswinden in Europa.

Denemarken: Er zijn weinig belangrijke veranderingen geweest in Denemarken, maar dat komt omdat de "traditionele" sociaaldemocratische partij nu anti-immigratie en kritisch tegenover globalisering staat, en haar 3 zetels in het Europees Parlement heeft behouden. De Deense Volkspartij, die liberaal-conservatief en Atlantisch is, maar anti-immigratie, behield 1 zetel. Een nieuwe conservatieve anti-immigratiepartij, de Deense Democraten, kwam ook op en won 1 zetel.

Estland, Letland en Litouwen: Geen significante verandering, met lichte variaties tussen rechts/links, maar met behoud van de hegemonische russofobe lijn.

Finland: In Finland is, in tegenstelling tot de rest van het continent, het gekke eco-woke links gegroeid, net als de liberaal-conservatieven. De nationalisten in de Finse Partij zijn weggesmolten en gedaald van 14 procent naar 7 procent, wat deels te wijten is aan de verschuiving van een pro-Russische naar een Russofobe lijn.

Griekenland: De Griekse politiek is statisch, behalve de opkomst van de Griekse Oplossingspartij, een partij met een nationaal-populaire, pro-Russische, anti-immigratie en conservatieve lijn, die 10% van de stemmen won bij de Europese verkiezingen en 2 zetels veroverde. De rest is het gebruikelijke spel tussen rechts-liberalen en links-liberalen.

Hongarije: In Hongarije haalde Fidesz 45% van de stemmen, wat een daling betekent, met een verlies van 2 zetels. Er is plotseling een nieuwe "anticorruptie" politieke formatie opgestaan, "Respect en Vrijheid", die al 30 procent van de stemmen en 7 zetels heeft behaald en daarmee de plaats inneemt van het eco-woke links, dat bijna verdwenen is. Het is legitiem om argwanend te zijn over de oorsprong van deze nieuwe partij. De Our Homeland Movement lijkt op haar beurt op de gecoöpteerde Jobbik.

Ierland: Het enige land waar de stemmen nog verwerkt worden, maar er zijn aanwijzingen voor een stoelendans tussen rechts- en links-liberalen. Toch is er een interessant fenomeen in Ierland, een van de landen die momenteel het meest door het wokisme en de immigratie (en dat allemaal in een paar jaar tijd, te snel) zijn getroffen. Er zijn vijf nieuwe nationalistische partijen die meedoen aan de verkiezingen, wat in de toekomst voor een interessante politieke ommekeer zou kunnen zorgen.

Italië: In Italië was de enige belangrijke verandering de versterking van de Fratelli d'Italia ten koste van de Lega. Meloni haalde 29% van de stemmen en won 24 zetels, vóór de 21 zetels van de linkse PD. De Fratelli d'Italia zijn een liberaal-conservatieve partij, met een zeker anti-immigratie discours, maar iedereen merkte op hoezeer de partij haar beloften verraadde nadat ze aan de macht was gekomen. Toch hebben sommige mensen nog steeds positieve verwachtingen van Meloni's opportunisme.

Luxemburg: In de Midden-Europese micronatie hebben de sociaaldemocraten de Groenen vervangen en heeft een nationalistische partij, het Democratisch Alternatief, 1 zetel gewonnen.

Malta: Geen noemenswaardige veranderingen, met een verzwakking van de sociaaldemocraten ten gunste van de liberaal-conservatieven.

Nederland: In Nederland groeide de Vrijheidspartij van Geert Wilders, met 17 procent, tegenover 3 procent, en won 6 zetels in het Europees Parlement. Deze partij, die Atlantisch en zionistisch is, is erin geslaagd te groeien ten koste van het Forum voor Democratie van Thierry Baudet, die een meer continentale lijn heeft en zelfs kritisch staat tegenover het zionisme.

Polen: In Polen zijn zowel de liberaal-conservatieven als de sociaal-democratische Wokes ineengestort ten gunste van het libertaire liberalisme van het Burgerplatform, dat momenteel het land regeert. Maar de Poolse nationalisten van de Confederatie gingen van 5% naar 12% en kwamen met 6 zetels in het Europees Parlement. De Confederatie is de typische nationaal-conservatieve partij en sluit Russofobe standpunten niet uit, maar is rationeler dan de gemiddelde Poolse politicus.

Portugal: In Portugal leden het woke Linkse Blok en de socialistische CDU schipbreuk. De partij Chega, die liberaal-conservatief, anti-immigratie, zionistisch en Atlantisch is, steeg met 10% van de stemmen en won 2 zetels.

Roemenië: In Roemenië deed zich een verrassend positief fenomeen voor, met de opkomst van de Alliantie voor de Unie van Roemenen, die een nationaal-populaire, Russofiele, anti-immigratie en conservatieve lijn volgt, met 15% van de stemmen (4 of 5 zetels, nog niet bepaald), en een tweede nationale politieke kracht werd.

Slowakije: De oude Slowaakse politieke krachten zijn uiteengevallen en het politieke landschap wijst op een polarisatie tussen de "progressieven" (Atlantisten) en de patriotten van Fico, vertegenwoordigd door 2 partijen die samen 31% van de stemmen en 6 zetels haalden.

Slovenië: Versterking van de Atlantische conservatieven, die van 2 naar 4 zetels stegen ten koste van de eco-woke.

Spanje: In Spanje herwon de Atlantische PP haar politieke momentum met een stijging van 15 procentpunten en Vox (ook liberaal en Atlantisch, met uiteenlopende minderheidsfracties) groeide langzaam maar onverbiddelijk, met 10% en 6 zetels.

Zweden: In Zweden was er een grote mislukking van de nationalistische Zweden Democraten, die een oude continentale lijn lieten varen ten gunste van het Atlanticisme. De Zweden keerden daarna gewoon terug naar de partijen waar ze eerder op hadden gestemd.

Bron

Vertaling door Robert Steuckers