ERDOĞAN SON SINAV KARŞISINDA

Filozof Aleksandr Dugin  Mayıs ayında Türkiye'de  yapılacak olan Cumhurbaşkanlığı seçimlerini Çargrat televizyonuna değerlendirdi. Profesör şunları söyledi:

Türkiye'de cumhurbaşkanlığı seçimlerinin tarihi belli oldu. Bu muhtemelen Erdoğan için en zor sınav olacak. Bunun iç ve dış koşullardan kaynaklanan nedenleri var.  Birincisi   İç koşullar nedeniyle - Batı yanlısı neoliberal muhalefetin güçlenmesi (öncelikle Cumhuriyet Halk Partisi şahsında), Adalet ve Kalkınma Partisi'nde yaşanan  (AKP)  bölünmeler, ekonomide sert   düşüş, yüksek enflasyon, sonuçları korkunç bir deprem  Ve dış koşullar nedeniyle - Amerika Birleşik Devletleri ve Avrupa Birliği ile artan  çatışma hali , Beyaz Saray'ın küreselci liderliği tarafından Erdoğan'ın politikasının ciddi şekilde artan reddi durumu.

Egemenlik için mücadele

Erdoğan ile ilgili en önemli şey, sürekli olarak egemenliğe odaklanması. Politikasının ana noktası budur. Devlet başkanı olarak tüm faaliyetlerini bu eksen etrafında inşa ediyor. Erdoğan başlangıçta İslamcı ideolojiye, Arap dünyasındaki aşırı Sünni Selefi rejimlerle bir ittifaka güvendi. Bu dönemde ABD ile oldukça  yakın çalıştı ve Fethullah Gülen'e bağlı yapılar bu işbirliği için bir modül görevi gördü. Bu dönemde Laik Kemalistler, Türk milliyetçileri, hem sağ hem de sol muhalefetteydiler. Bu, Erdoğan'ın geleneksel olarak Kemalist yönelime bağlı olan üst düzey askeri liderliğin tamamını tutukladığı Ergenekon davasıyla doruğa ulaştı.

Ancak bir noktada bu politika egemenliği desteklemeyi bıraktı ve tam tersine onu zayıflatmaya başladı. Rusya'nın Suriye'deki askeri operasyonunun başlaması ve 2015'te Rus  uçağının Türkler tarafından düşürülmesinin ardından Erdoğan'ın üzerinde bir tehdit belirdi: Birincisi, Rusya ile ilişkiler tamamen kötüleşerek Türkiye'yi savaşın eşiğine getirdi ve ikincisi, Batı, durumdan  memnun değildi. Egemenliğe giden yolda , Erdoğan'ı devirmeye hazırdı ve onun yerine daha itaatkar partnerleri  getirdi - Davutoğlu, Gül, Babacan vb. Daha önce Erdoğan'ın müttefikleri ve Kemalizmin ana muhalifleri olan Gülenciler komplonun temel icracısı oldu.

2016 yılında Rusya ile ilişkilerin bir nebze olsun netleştiği bir dönemde Batı, Fethullahçıları (Gülencileri) kullanarak darbe girişiminde bulundu ancak bu engellendi. Ayrıca vatansever Kemalistlerin önemli bir kısmının, darbeden kısa bir süre önce Erdoğan tarafından cezaevinden çıkarılan ordunun ve bunların siyasi yapılanması olan Vatan Partisi'nin kritik bir anda Erdoğan'ı desteklemesi en önemli rolü oynadı. Ordu Batı yanlısı ordu değil. Gerçek şu ki, artık Kemalist milliyetçiler (sağ ve sol), Erdoğan'ın politikasını egemenliği güçlendirme üzerine inşa ettiğini ve ideolojinin onun için ikincil olduğunu anladılar.

Ve Erdoğan'a başkaldıran Gülenci komplocular ve diğer Batılılar, kaçınılmaz olarak Türkiye'yi ulusal devletin tamamen çökmesine ve tasfiyesine götüren küreselci Batı'yı kölece takip ettikleri için, Kemalistler devleti kurtarmak için Erdoğan'ı desteklemeye karar verdiler. Düşmanlarının Batı'nın kuklaları olduğunun da farkına vararak kısmen Erdoğan ve Rusya'yı desteklediler. Milliyetçi Hareket Partisi (MHP) 'nde temsil edilen Türk milliyetçileri nihayet onun(Erdoğan)  tarafını tuttu.

Erdoğan, 2016'dan bu yana yurtsever Kemalizme ve kısmen de Avrasyacılığa yakın konumlar alarak egemenliğin önceliğini açıkça ilan ediyor, Batı hegemonyasını eleştiriyor ve çok kutuplu bir dünya projesini destekliyor. Erdoğan zaman zaman Batı yanlısı adımlar atsa da Rusya ile ilişkiler giderek düzelmeye başladı. Artık siyasetin en yüksek hedefi olarak egemenlik onun  ideolojisi haline geldi.

Ancak iç siyasette ve ekonomide bir takım hesap yanlışları, erken dönem Erdoğan'ın İslamcı gidişatına önce karşı çıkan, sonra da egemenliğini reddeden Cumhuriyet Halk Partisi  (Kılıçdaroğlu)  liberal muhalefetten yararlandı ve en önemlisi adaylarını Ankara ve İstanbul gibi iki büyük şehrin  belediye başkanlığına yerleştirerek seçimlerde bir dizi önemli görevi  elde etmeyi başardı -   Erdoğan'a yönelik  muhalefet, İktidar partisi  AKP'nin  Avrasyacılık ve egemenlikçi ideolojisine  katılmayan ve yüzü Batı'ya dönük  eski meslektaşlarını da içeriyordu - hepsi aynı ortak  tutumu aldılar;  Ahmet Davutoğlu, Abdullah Gül, Ali Babacan vb.

Böyle bir tablo karşısında  Erdoğan sandık başına gidiyor. Batı, itaatsizlik nedeniyle - özellikle de Türkiye'nin NATO'ya girmesini engellediği İsveç ve Finlandiya'ya karşı yaptığı sınırlama nedeniyle ondan açıkça memnun değil. Washington'daki küreselcilerin daha da büyük öfkesi, Ankara'nın, kolektif Batı'nın Ukrayna'da savaştığı Rusya'ya karşı nispeten yumuşak politikasından kaynaklanıyor. Ve en önemlisi: Beyaz Saray'ın mevcut liderliği ve Avrupa Birliği'nin küreselci seçkinleri kategorik olarak ne vasallarından ne de rakiplerinden en ufak bir egemenlik ipucunu bile kabul etmiyorlar.

Batı'ya boyun eğmeye hazır olan herkes, uluslarüstü bir karar alma merkezi lehine egemenlikten tamamen vazgeçmek zorundadır. Bu kanundur. Erdoğan'ın politikası bununla doğrudan çelişiyor. O halde Erdoğan'ın görevden alınması gerekiyor. Ne pahasına. Bu tavır, 2016'daki darbe sırasında başarısız olduysa, 2023'teki seçimlerde yapılması gerekecek. Ve sonucun ne olacağı onlar için okadar önemli değil. Ne de olsa, renkli devrimler pratiği gibi bir seçenek  her zaman yedekte bekler..

Aşırı Batılı ve liberal Saakashvili'nin ayrılmasından sonra liderliği Gürcistan'ı biraz daha egemen kılmaya çalışan Gürcistan'da bir kez daha gördüğümüz şey budur. Ancak bu bile Soros'un, pragmatist oligark Bedzina Ivanishvili tarafından kontrol edilen rejimin Rusya'ya karşı "fazla ılımlı" ve "kabul edilemez derecede egemen" gidişatına karşı isyanlar başlatmak için ağlarını harekete geçirmesi için yeterliydi.

Şimdi Erdoğan, seçimlerde güveneceği bir siyasi koalisyon kuruyor. Belli ki destekleyici yapı, genel olarak Erdoğan'a sadık, ancak hiçbir fikri olmayan ve halktan alelade ve pek hevesli olmayan görevlilerden oluşan bir parti olan AKP olacaktır. Teknik olarak, bu yararlı bir araçtır, ancak aynı zamanda biraz külfetlidir. Türkiye'de pek çok kişi ekonomideki başarısızlıkları, yolsuzluğun büyümesini ve yönetim sisteminin verimsizliğini AKP'nin görevlileri ve aralarından atanan yönetici kadrolarla ilişkilendiriyor. Erdoğan karizmatik bir şahsiyet ise de bu nitelik AKP için geçerli değil. Parti, Erdoğan'ın otoritesiyle yaşıyor, aksi değil.

Erdoğan'ın müttefikleri ve muhalifleri

Geleneksel müttefikler belli ki Türkiye Milliyetçi Hareket Partisi genel başkanı  Devlet Bahçeli' önderliğinde ki  Türk milliyetçileri olacak. Soğuk Savaş sırasında ve 1990'lardaki atalet nedeniyle, Türk milliyetçileri katı bir şekilde NATO-yönelimliydi ve anti-Sovyet (daha sonra Rusya karşıtı) bir rotaya bağlı kaldılar. Ancak 2000'li yıllarda politikaları yavaş yavaş değişmeye başladı. Liberal Batı'dan giderek uzaklaştılar ve Erdoğan'ın egemen vektörüne yaklaştılar. İdeolojik olarak AKP'den daha parlaklar ama radikallikleri Türk halkının bir kısmını itiyor. Her halükarda Erdoğan'ın Bahçeli ile zamana meydan okuyan ideolojik ve siyasi ittifakı, geleceğinin en önemli unsurudur.

Erdoğan, kitle desteği olmayan küçük ama etkili siyasi Sufi hareketleri tarafından da destekleniyor. Görevleri, “Tasavvuf hareketi” olduğu iddia edilen Gülenci yapıların yıkılması  karşısında oluşan boşluğu doldurmaktır. Türk toplumunda tasavvuf oldukça yaygın ve bazı tarikatlar Erdoğan'ı Türkiye'nin manevi dirilişinin bağlı olduğu figür olarak görüyor. Türk tasavvufunun yanı sıra diğer ruhani hareketlerin - başta Aleviler ve Bektaşiler olmak üzere - çeşitliliği, diğer görüşlere geniş bir özgürlük bıraksa da.

Tüm Batılılar Erdoğan'a karşı birleşecek ve küreselcilerin bu kez hem AKP içinde hem de diğer devlet yapılarında bir ajan ağı harekete geçirmesi göz ardı edilemez. Yaşı ve sağlık nedenleriyle bu sadece bir birey için değil, kaderini ve politikasını ülkenin egemenliğine bağlamış tarihi bir şahsiyet için son şansı olabilecek Erdoğan'ın içinde bulunduğu zor durum dikkate alındığında. türk devleti Eğer şimdi ve gelecekte kazanabilirse, rotanın devamlılığını sağlam bir şekilde ideolojik bir şekle sokabilirse, Türk tarihine kritik çalkantıların olduğu bir dönemde devletin kurtarıcısı olan ikinci Atatürk olarak geçecektir. Düşerse bundan sonra Türkiye'nin bir dizi felaketle karşı karşıya kalması çok muhtemeldir, çünkü onun yerine gelenler Batı'nın güdümünde  olacak, bu da gelecekte Türkiye'nin çöküşünün kaçınılmaz olduğu anlamına geliyor.

Evet, renkli devrim dalgasında, Irak ve Suriye'nin işgalinden sonra bu provokasyonu gerçekleştiremediler ama Erdoğan'ın devrilmesi bu projelere yeni bir soluk getirecek. Ve son olarak, Erdoğan'ın muhalifleri Rusya ile ciddi bir yüzleşme başlatmak zorunda kalacaklar çünkü efendileri  NATO  bunu talep edecek. Bu da Türkiye'nin çöküşünde başka bir etken olacaktır. Erdoğan'ın kendisi, yerini alacak olanlar tarafından gözden düşürülecek ve Türk devletinin daha sonraki felaketler zinciri, adının basitçe unutulmasına yol açacak. Dolayısıyla Erdoğan bu seçimlere son mücadelesi olarak gidiyor. Ve sadece bir politikacı olarak değil, tarihi bir figür olarak, halkının gerçek bir lideri ve sembolü olarak. Sonunda bu statüde bir yer edinebilir, ancak kaybederse sonsuza dek kaybetme riskiyle karşı karşıya kalır. Ve başka hiç bir şansı olmayacak.

"Yeşil Atatürk"

Bu durumda, jeopolitik analiz, Erdoğan'ın bir kaynağı daha olduğunu öne sürüyor - ideolojik ve imaj kadar kitle değil. Bunlar, Cumhuriyet Halk Partisi'nin ve onun  liberal lideri  Kemal Kılıçdaroğlu'nun aksine, Ergenekon davası dönemindeki sert baskılara rağmen, kritik bir anda Erdoğan'ın yanında yer alan ve eski şikayetleri unutarak onun egemenlik rotasını tam olarak destekleyen  vatansever Kemalistler. Bu çevreler Erdoğan'ı "yeşil Atatürk", yani Türk egemenlik yanlısı, İslami önyargılı popüler bir lider olarak adlandırıyor. Ağırlıklı olarak her kademeden ordudan oluşan Türkiye'de son derece etkili olan bu siyasi grubun siyasi yüzü, karizmatik lider Doğu Perinçek liderliğindeki sol görüşlü Vatan partisidir.

Seçim açısından, parti hiçbir şekilde güçlü bir  temsile sahip  değildi, ancak önemi farklıydı - bugün Türkiye'deki en ilgili jeopolitik analizin merkezi, çok kutuplu pozisyonlar alan ideolojik bir Avrasya partisi ve tam teşekküllü bir entelektüel merkezdir. Türk egemenlik anlayışı. "Vatan", "Aydınlık", "Teori" yayınları, "Ulusal" TV kanalı, birçok blog ve internet kaynağı bu oluşumu en önemli koz haline getiriyor. Vatan'ın Rusya, Çin, İran ve Kuzey Kore ile tarihi güçlü bağları da dikkate alınmalıdır. Artık Batı'ya karşı oynayan Erdoğan için bu küreselleşme karşıtı çok kutuplu vektör, çok kutuplu bir kulüp belirleyici olabilir. Vatan koalisyona dahil olursa, Erdoğan batı karşısında  ellerini çözebilecektir:

Erdoğan, jeopolitik konusunda iyi bir yeteneğe sahip olduğunu hayatıyla gösterdi.

Her zaman Türk egemenliğini güçlendiren ittifakları belirler ve seçer. Kemal Atatürk de aynısını yaptı. Aynı zamanda durum değişir ve eski müttefikler Türkiye'nin bağımsızlığına ve özgürlüğüne engel olursa, Erdoğan her zaman onları feda etmeye hazırdır.

Türkiye bugün tek kutuplu Batı ile çok kutuplu Doğu, Avrasya arasında denge kuruyor. Milli Türk devletinin  tavrı  ta başından beri böyleydi. Ama tarihin her döneminde bu dengenin oranları farklı belirlendi. Bazen Doğu'ya doğru bir adım atmak önemliydi (Kemal Atatürk'ün Lenin'le ittifak halinde yaptığı gibi). Bazen de Batı'ya doğru.

bunun nesi var

Daha önce Türkiye'nin jeopolitik rakibi konumunda olan Rusya ve hatta çok kutuplu dünyanın diğer kutupları bugün Türkiye'nin egemenliği için herhangi bir tehlike arz etmemektedir. Bu nesnel bir gerçektir. Aksine Rusya ve Çin ile özel ilişkiler ve Şii İran ile uzlaşma arayışları Türkiye'ye iç politikada olduğu kadar dış politikada da hayati avantajlar sağlıyor. Batı, en azından liberal küreselci Batı, şimdi Erdoğan'a karşı oynuyor. Yani Türk egemenliğine karşı. Erdoğan gibi incelikli bir siyasetçi bunu anlamaktan geri kalamaz. Egemenliğe bir ideoloji statüsü vermenin ve çok kutupluluğu Türk siyasetinin baskın vektörü olarak pekiştirmenin zamanı geldi.

Bu seçimler Türkiye için belirleyicidir. Rusya bu koşullarda -bizim gözümüze tutarsızlık, tereddüt, "iki adım sola, iki adım sağ" politikası gibi görünse de- Türkiye'nin birlik, bütünlük, bağımsızlık ve egemenlik içinde kalmasıyla ilgilenmektedir. Ve bu nesnel olarak ancak Rusya ile birlikte mümkündür ve ona karşı olarak hiçbir şekilde mümkün değildir. Bu,  mevcut koşullar altında Rusya için en iyi seçimin Erdoğan olduğu anlamına geliyor.

Editör : Seyh Ali Gocmen