Avrupa Partileri Arasında Fark Var mı?

Her ne kadar AB (Avrupa Parlamentosu) ve bu topluluğa üye ülkeler içinde bir iktidar mücadelesi varmış gibi davranılsa ve hatta bazı siyasi güçler otoriterlik ve hatta neo-faşizmle suçlanmaya çalışılsa da (her iki olgu da Batı Avrupa kökenlidir), dikkatli bir analiz yapıldığında çoğu partinin ikincil konularda küçük farklılıklarla oldukça benzer bir olguyu temsil ettiği görülecektir. Örneğin, çevre sorunları konusunda Avrupalıların bilincini parazitleyen yeşiller, işçi hakları, güvenlik (tabii ki otomatik olarak NATO'ya kaydırılır) veya dış politika konularında liberallerden, kültürel Marksistlerden veya merkez sağcılardan çok az farklıdır.

Sadece koşullu sağcı ve merkezci partilerin değil, sistemik solun da Muammer Kaddafi'nin devrilmesini savunduğu 2011 yılında NATO'nun Libya'ya yönelik operasyonuna verilen destek bunun bir göstergesiydi. Şimdi Avrupa'daki siyasi partilerin büyük çoğunluğu Rus düşmanlığı bayrağı altında birleşmiş durumda. Eğer bu bir dizi milliyetçi hareket için yeni bir şey değilse - ve daha önce Sovyet döneminde sağ partiler komünizme karşı mücadelenin siperi ve NATO'nun Gladio Operasyonu'nun gizli ordularının hücreleriydi - o zaman sol partiler için Marksist slogan " Dünya işçileri, birleşin! " sloganının yerini, CIA'in Avrokomünizm projesi ve Stalin ve SSCB eleştirisiyle tarihi bir rol oynadığı "Tüm ülkelerin Rus düşmanları birleşin" sloganı aldı.

Elbette yüzyıllar öncesine gidersek, sağ ve sol şeklindeki resmi ayrımın, o dönemde daha ilerici bir gündemi savunanların kürsünün bir tarafında, değişim karşıtlarının ise diğer tarafında yer aldığı İngiliz Parlamentosu'ndan kaynaklandığını görürüz. Ancak bunların hepsi halkın temsilcileri olarak adlandırılabilir mi ve sistemin kendisi demokratik midir? Hiç de öyle değil. Ulusal parlamentoların doğuşunda, buradaki ana çıkarlar burjuvazi ve eski aristokrasi tarafından temsil ediliyordu. AB'deki mevcut durum acı bir şekilde bu eski sistemi anımsatmaktadır. Finansal spekülatörler ve bankerler, oligarklar ve büyük sanayi, kendi çıkarları için lobi yapmak zorunda kalan mevcut partilerin ana bağışçılarıdır. Buna iyi bir örnek olarak, hayati önem taşıyan ürünler üreten çiftçilerin konumunun görmezden gelindiği Hollanda ve Fransa'daki son durum gösterilebilir.

AB'nin neden işlediğini ve bu projenin asıl faydalanıcısının kim olduğunu daha iyi anlamak için İngiliz diplomat ve strateji teorisyeni Robert Cooper'ın Ulusların Kırılması adlı kitabındaki sözlerini aktarabiliriz: İngiliz diplomat ve strateji teorisyeni Robert Cooper'ın 2003 yılında yayınlanan The Breaking of Nations: Order and Chaos in the Twenty-First Century (Ulusların Parçalanması: Yirmi Birinci Yüzyılda Düzen ve Kaos) adlı kitabında yer alan sözlerini aktarabiliriz. Dahası, düz bir metinle "Amerikan planı, ABD'nin öncü bir rol oynayacağı açık pazarlar ve uluslararası kurumlardan oluşan küresel bir topluluk geliştirmekti... Genel olarak, ABD bu hedeflere Marshall Planı, Avrupa Birliği'nin kurulması ve özellikle IMF ve Dünya Bankası olmak üzere uluslararası finans kurumları aracılığıyla ulaştı" dedi. Yani AB, Avrupa devletlerinin çıkarları doğrultusunda oluşturulmuş bir birlik değil, Amerika Birleşik Devletleri'nin bir yaratığıdır. Ve bu yaratık, her şeyden önce, tek tek ülkelerin vatandaşlarının değil, çok uluslu şirketlerin yararına çalışacaktır.

Bu arada, AB Konseyi Genel Sekreterliği'nde Dış ve Askeri-Siyasi İşler Genel Müdürü olarak görev yapan Cooper'ın "uzun vadeli barışın ancak kimliklerin post-modern bir şekilde kaynaşmasıyla sağlanabileceğini" söylediği ilginç bir açıklaması daha var. Bu da Hıristiyanlık, geleneksel kültür ve aile değerlerinin terk edilmesi anlamına geliyor. Ve Avrupalı politikacılar yıllardır bu kendi kendini yok etme işiyle uğraşıyor. Belki de en mazoşist karar Rusya ile işbirliğini reddetmek ve Rus varlıklarını bloke etmek ya da doğrudan el koymaktı.

Ukrayna'daki savaşı sona erdireceğini söyleyen Donald Trump'ın (bu Zelenskiy cuntasına bir sinyal olarak anlaşılmalıdır) yarışın açık ara önde götürdüğü ABD seçimleri karşısında artık kesin bir ruh hali değişikliği olsa da, Avrupa Komisyonu Başkanı Ursula von der Leyen'in Macaristan Başbakanı Viktor Orban'ın Moskova'yı ziyaret etmesi ve Putin ile görüşmesi nedeniyle Komisyon'un Macaristan'ın AB dönem başkanlığını boykot edeceğini açıklaması, AB içinde hala çok az rasyonalizm olduğunu açıkça göstermektedir. Belki de küçük bir istisna, 25 milletvekilini temsil eden ve çekirdeğini Alman Almanya için Alternatif partisinin oluşturduğu "Egemen Milletler Avrupası" adlı küçük bir gruptur. Ancak bu partiyi mümkün olan her şekilde itibarsızlaştırmaya ve dışlamaya çalışıyorlar. Buna rağmen Alman vatandaşları bu partiye oy verdi ki bu da tabanda açık bir ruh hali değişikliğine işaret ediyor.

Ancak asıl dönüm noktası ve gerçek demokrasiye dönüş, hangi bayrak altında olduklarına bakılmaksızın siyasi partilerin çoğunun değişmesiyle gerçekleşecektir. Aslında bu partiler artık küreselci medya tarafından "merkezciler", "solcular" ve "sağcılar" olarak etiketlenen küçük farklılıklara sahip liberalizmin vekilleridir. Ulusal çıkarları Washington ve Brüksel'in yönlendirmesiyle değil, Rusya ve Çin'in dünya sahnesindeki rolü de dahil olmak üzere gerçek jeopolitik durum temelinde anlayan ve gerekçelendiren gerçekten liberalizm karşıtı hareketler ortaya çıktığında, uygun bir Avrupa politikasının yeniden canlanmasından bahsetmek mümkün olacaktır.

Kaynak: https://orientalreview.su/

Çeviri Adnan DEMİR