Realpolitik zonder realiteit

Blijkbaar heeft aftredend president Biden in de VS, verslagen en verstoten door zijn eigen entourage als ongeschikt om zijn leidende rol voort te zetten, Oekraïne toestemming gegeven om zijn langeafstands (300 km) ATACAMS raketten te gebruiken om doelen op Russisch grondgebied te raken.

Het standpunt van de VS werd gevolgd door Frankrijk, dat het diepzeegebruik van SCALP's zal toestaan, en het VK, dat het gebruik van STORM SHADOW's zal toestaan.

Vanaf dag één van het Russisch-Oekraïense conflict of 'speciale operatie' zoals het genoemd werd, was het voor iedereen die niet te kwader trouw was duidelijk dat een militaire nederlaag van Rusland door Oekraïne + NAVO ondenkbaar was, behalve in de vorm van de Derde Wereldoorlog. Niemand kon ook maar een minuut denken dat Rusland, als het in een conventionele oorlog op het slagveld in zwaar weer terecht zou komen, simpelweg een strategische nederlaag op eigen grondgebied zou accepteren. De enige mogelijkheid voor een Russische nederlaag die niet via een nucleaire holocaust verliep, was een ineenstorting van de economie als gevolg van sancties, maar zodra die weg onuitvoerbaar bleek, was de weg van militaire overmeestering duidelijk uitgesloten. Een rijk zo groot als Rusland kan geen wijdverspreide centrale controle over al zijn gebieden handhaven. Het bestaan ervan wordt mogelijk gemaakt en gevoed door de zekerheid van eenheid van het land in de toekomst. Een strategische nederlaag zou interne ontbinding betekenen en is niet iets wat Poetin, of wie hem ook opvolgt, ooit zou kunnen toestaan zonder alle beschikbare opties te gebruiken.

Dit beeld was vanaf het begin duidelijk.

Daarom, en ook om voor de hand liggende humanitaire redenen, had men onmiddellijk moeten kiezen voor een compromis en een snelle vrede.

Zoals we weten werden de vredesbesprekingen, gebaseerd op een hervatting van de Minsk II akkoorden, systematisch geboycot, niet door Zelenski, maar door de NAVO. Er was de directe tussenkomst van Boris Johnson voor nodig om het akkoord dat enkele weken na het begin van het conflict al bijna was bereikt in Istanboel, de grond in te boren.

Vandaag, na twee en een half jaar conflict, telt Oekraïne nog maar 29 miljoen inwoners (het land telde er 52 in 1993 en 41 aan de vooravond van het conflict). De infrastructuur is verwoest. Het economische systeem is feitelijk failliet en wordt kunstmatig in leven gehouden door westerse betalingen (niet terug te betalen, maar meestal leningen).

In het land heerst al lange tijd een surrealistische sfeer, met ware klopjachten om elke weerbare man naar het front te sturen. Gruwelijke taferelen van mensen die midden op straat worden ontvoerd, in elkaar worden geslagen en vervolgens in een busje worden gepropt om als vers vlees naar de frontlinie te worden gestuurd, zijn nu al duizenden keren gezien (natuurlijk niet in de leugenachtige mainstream communicatie).

In deze context zien we dat mensen als Soros Jr. (want in het Westen hebben we herstelde dynastieën) zich op sociale media verheugen over de beslissing van Biden ('Dit is geweldig nieuws!').

Natuurlijk weet iedereen, maar dan ook echt iedereen, dat zo'n beslissing maar drie dingen betekent:

1) meer geld in de zakken van de oorlogsindustrie;

2) meer dood en vernietiging van mensen die niet aan het front zijn (Russen en Oekraïners zullen in grotere getale in het binnenland worden getroffen);

3) een groter risico op escalatie naar de Derde Wereldoorlog.

In plaats daarvan verandert er absoluut niets en kan er ook niets veranderen aan de balans op de grond, waar Rusland in de afgelopen maand meer grondgebied heeft veroverd dan in het hele tegenoffensief van vorig jaar.

In de praktijk blijkt eens te meer dat de westerse heersende klassen alleen de gebreken van Realpolitik kennen, maar niet de verdiensten ervan.

Het is inderdaad mogelijk om Realpolitik keuzes voor te stellen die met koud cynisme worden gemaakt, wetende dat ze veel levens zullen kosten, en ze toch maken in de wetenschap dat ze strategische doelen op lange termijn kunnen bereiken (zeker één zo'n keuze was de keuze die Poetin maakte met het overschrijden van de Oekraïense grens in februari 2022). Dit zijn machiavellistische, amorele keuzes, maar verdedigbaar in termen van een collectieve rationaliteit op lange termijn, typisch voor complexe organismen zoals staten en imperia.

De huidige westerse keuzes in plaats van Realpolitik hebben alleen cynisme, maar geen contact met de realiteit.

Ze zijn bereid om mensen op het schaakbord van de geschiedenis te manoeuvreren als vrij vervangbare pionnen, alleen zijn ze geen schaakmeesters maar toneelapen, moderne Zampanòs in glanzende versie.

Maar, het zal gezegd worden, achter de podiumclowns, achter de slagers die dienen om stemmen te vergaren in talkshows, kan er een Duistere Macht zijn, misschien met een Duistere Agenda, maar rationeel op zijn eigen manier, niet? Natuurlijk zijn het niet de Biden of de Scholz die de boot besturen, maar er kunnen manoeuvres achter zitten, de beroemde 'Deep State'?

En helaas zijn degenen die in deze termen denken nog steeds te optimistisch, omdat ze de oligarchie van manoeuvres vermenselijken en rationaliseren, en er een nieuwe Sauron van maken: duister, kwaadaardig, maar op zijn eigen manier rationeel.

Maar nee, de situatie is veel erger. De oligarchie van de manipulators achter de schermen bestaat natuurlijk wel, maar het is geen partij, noch een geheime vereniging, noch een sekte, maar een beweeglijk samenraapsel van partijen, geheime verenigingen, sekten, lobby's van verschillende soorten, totaal niet in staat om zelfs maar het kwaad op lange termijn te plannen; wel heel goed in staat om op korte en middellange termijn de balk aan stuurboordzijde van hun eigen economisch belang te houden. En dit is het ENIGE ELEMENT dat hen in de diepte met elkaar verbindt.

Dat wat de realisatie van dat belang vergemakkelijkt, wordt door sommigen toegestaan en bevorderd. Dat wat dat belang belemmert wordt belemmerd, afgekeurd, gedefinieerd. In een 'Darwinistisch' mechanisme worden de ideeën, ideologieën, culturele initiatieven, kranten, persoonlijkheden die in het voordeel werken toegestaan, begunstigd, gereproduceerd, uitgebreid. De anderen kwijnen weg in ontbering. Zo krijgt ook een soort 'ideologie' van de 'Deep State' vorm, die echter niemand heeft ontworpen en die puur superstructureel van aard is.

Het algehele resultaat is wat we het rijk van het cynisme zonder hoofd kunnen noemen.

We hebben een enorme, immens complexe en destructieve moordmachine gebouwd en in de cockpit hebben we een bende apen gezet die de knoppen bedienen.

Bron

Vertaling door Robert Steuckers