Toespraak van Markku Siira op de Wereldconferentie over multipolariteit, 29 april 2023

Tervehdys Suomesta! Minä olen Markku Siira ja kerron teille suomalaisesta politiikasta ja siitä, miten se liittyy ajatukseen moninapaisesta maailmasta.

Groeten uit Finland! Ik ben Markku Siira en ik ben hier om met u te praten over de Finse politiek en haar relatie tot het idee van de multipolaire wereld.

Zoals iedereen weet, is mijn geboorteland Finland op 4 april lid geworden van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie, de NAVO. Hoewel onze politieke elites graag over democratie praten, werd het volk daarbij verraden en werd er geen referendum gehouden om over de zaak te beslissen.

Deze historische overgang werd gerechtvaardigd door de lopende speciale militaire operatie van Rusland in Oekraïne. Maar zelfs daarvoor werd het Finse publiek voortdurend gebombardeerd met mainstream media-leugens over het Rusland van Poetin, zodat het alleen het westerse verhaal van de gebeurtenissen accepteerde.

Zoals ik al vaak heb betoogd, heeft Finland dankzij de hybride invloed een consensus over het buitenlands beleid bereikt waarin politieke partijen en groeperingen van rechts, links en het centrum zich hebben verenigd om een Atlantisch engagement te bevorderen. Andersdenkenden en critici krijgen geen ruimte in publieke fora, maar worden min of meer "uitgeschakeld".

Naar mijn mening hebben typisch Finse politieke commentatoren een verouderd wereldbeeld. Zij denken nog steeds dat de Europees- en Engelssprekende landen onder leiding van de Verenigde Staten, het zogenaamde "collectieve Westen", nog steeds de belangrijkste speler en leider in de wereld is. Zij geloven niet dat het unipolaire moment voorbij is. Deze constatering bracht mij er meer dan vijf jaar geleden toe een schrijfproject te beginnen, met als doel een alternatieve kijk op de wereldpolitiek te presenteren en de kwesties vanuit een "Euraziatisch perspectief" te belichten. Zo begon mijn carrière als dissidente geopolitieke commentator.

Een terugkerend thema in mijn geschriften is dat de westerse, liberale orde die na de Tweede Wereldoorlog werd opgebouwd, ten einde loopt en zal worden vervangen door een nieuwe, andere orde. Wij leven in deze onstabiele en liminale toestand. Het is deze "toestand van de wereld" die ik becommentarieer, waarbij ik wijs op de acties van verschillende geopolitieke rivalen.

Natuurlijk probeert het officiële Finland nog steeds te vertrouwen op de westerse instellingen, zoals de laatste ommezwaai van de NAVO laat zien. De Finse autoriteiten lijken niet te kunnen accepteren dat we getuige zijn van een tektonische verschuiving in de mondiale machtsverhoudingen.

China en Rusland vormen met hun strategische partners al sterke polen in deze opkomende nieuwe internationale orde. Net als in het verleden bij dergelijke fundamentele veranderingen zal de overgang worden gekenmerkt door verschillende crises. Ook het economisch systeem ondergaat een transformatie. Ik twijfel er niet aan dat de transnationale financiële kringen ook op dit scenario zijn voorbereid. Er wordt al lang gesproken over de crisis van het kapitalisme, maar in het licht van de stijgende inflatie zijn de ramingen van economen of de toespraken van technocraten over digitalisering niet noodzakelijk inspirerend.

Zal de multipolaire wereldorde eerlijker zijn en ons naar een betere toekomst leiden? Wat zal er gebeuren met de centrale banken en grote investeringsmaatschappijen die in handen zijn van westerse globalisten? Ik weet het niet, maar we leven al tientallen jaren in een uitbuitend, door de VS geleid systeem, dus ik zou op zijn minst een Euraziatische toekomst een kans willen geven.
Helaas zweren veel Finnen, vanwege historische herinneringen of de invloed van de media, liever trouw aan de Amerikaanse hegemonie, de Brusselse bureaucratie, of wat dan ook, zolang ze zich maar kunnen identificeren als "westerlingen", of "Europeanen".

In 1995 hadden de Finnen behoefte aan het "eurocentrisme" dat het EU-lidmaatschap met zich meebracht. Dit was nog niet genoeg voor sommigen, die ook lid wilden worden van de door de VS geleide militaire alliantie om hun "verwestersing" te bevestigen. Voor degenen die in de NAVO-bubbel leven, betekent het lidmaatschap van deze Atlantische club "een reuzensprong naar het beschaafde Westen". Zijn wij tot nu toe primitieve Oekraïners geweest, of hoe moet een dergelijke opvatting worden begrepen?

De Verenigde Staten wilden dat ons land lid werd van de NAVO om hun eigen geopolitieke belangen te bevorderen; de nationale veiligheid van Finland speelde in dit complot geen rol. Finse politici en anderen deden het nodige voorwerk, maar de plannen werden al jaren geleden in de westerse machtscentra gelegd. Zullen de dwaze Finnen, zodra de ergste NAVO-koorts is weggeëbd, beseffen dat zij gedupeerd zijn?

Het lijkt nu misschien donker en moeilijk, maar het is interessant om te zien hoe in deze gespannen situatie, waarin we nog steeds leven tussen de oude en de nieuwe orde, de ideeën van onder andere Alexandr Doegin zich blijven verspreiden in de mainstream.

Tot voor kort werden concepten als "multipolariteit" alleen genoemd door dissidenten en obscure academici, maar nu, dankzij de samenwerking tussen Rusland en China, worden ze in het reguliere nieuws genoemd.

Als ik hier in Finland over deze zaken spreek en schrijf, heb ik vaak het gevoel dat ik me op vijandelijk terrein begeef. Terwijl de plaatselijke Atlantici nu de noodlottige politieke verandering vieren die het NAVO-lidmaatschap teweeg heeft gebracht, beseffen zij niet dat buiten de kleine kring van het zelfvoldane Westen de rest van de wereld hen uitlacht omdat zij pionnen zijn geworden in het spel van de grootmachten tegen de eigen nationale belangen van Finland.

Door de uitbreiding van de NAVO moet Rusland zijn militaire aanwezigheid aan de gemeenschappelijke grens versterken. We zullen zien of het militaire spektakel in Finland na Oekraïne doorgaat. In 1944 overleefden de Finnen het einde van de wereldoorlog en de ineenstorting van nazi-Duitsland met relatief weinig schade. Zal een soortgelijke operatie een tweede keer in de moderne tijd slagen?
Gelukkig is het niet aan onze huidige politieke elite om te bepalen welke kant de toekomst opgaat. Zoals de president van China heeft gezegd: "we zullen veranderingen zien die we in een eeuw niet hebben gezien". De grote verandering die plaatsvindt, zal ook gevolgen hebben voor het kleine Finland, en misschien zullen wij ons ooit weer verwijderen uit de westerse invloedssfeer.

In de tussentijd zullen regionale machten weer op het internationale politieke toneel verschijnen. Ik kijk ernaar uit u te ontmoeten in een multipolaire wereld, als die niet in de vlammen van de oorlog is opgegaan.

Ik dank u voor uw tijd.

Vertaling door Robert Steuckers