Soros en de Britten ontmantelen het zogenaamde internationale recht

Op 17 maart heeft het Internationaal Strafhof in Den Haag arrestatiebevelen uitgevaardigd tegen de Russische president Vladimir Poetin en de Russische kinderrechtenombudsman Maria Lvova-Belova. De Russische functionarissen worden beschuldigd van de "illegale verwijdering" van kinderen uit de frontlijngebieden.

Dit is ongetwijfeld een politieke beslissing. Als de kinderen niet waren weggehaald uit de gebieden waar ze in gevaar waren, zou Rusland ervan beschuldigd zijn de kinderen in gevaar te laten. En als de kinderen naar Oekraïne waren gestuurd (wat in een oorlogssituatie ondenkbaar is), zou er sprake zijn geweest van "etnische zuivering". Het ICC heeft een handig excuus gevonden, vooral omdat speculaties over kinderen een geweldige manier zijn om de wereldopinie te beïnvloeden, vooral de Europese, en een nieuwe stap om Rusland en zijn leiders te demoniseren.

En wie zijn de rechters?

Allereerst moet worden gezegd wat het Internationaal Strafhof is. Het wordt verward met het in Den Haag gevestigde Internationaal Strafhof voor het voormalige Joegoslavië (ICTY) en het Internationaal Gerechtshof van de VN. In feite is het enige wat ze gemeen hebben hun locatie in Den Haag, de feitelijke hoofdstad van Nederland, waar het Nederlandse parlement en de regering en veel internationale instellingen gevestigd zijn.  Zowel het Internationaal Strafhof voor het voormalige Joegoslavië als het Internationaal Gerechtshof zijn opgericht met goedkeuring van de Verenigde Naties. Hoewel het Internationaal Strafhof een overeenkomst heeft gesloten met de Verenigde Naties, is het niet rechtstreeks aan hen verbonden. Het is een internationale organisatie die onafhankelijk is van de Verenigde Naties. Het bestaat sinds 2002, toen het oprichtingsverdrag, het Statuut van Rome, in werking trad. Alleen de landen die het oprichtingsverdrag hebben geratificeerd, zijn bevoegd. Dat wil zeggen dat zij vrijwillig hun soevereiniteit hebben ingeperkt ten gunste van deze structuur. Rusland noch Oekraïne zijn zulke staten.

Het instrument van het ICC is echter zeer geschikt om het "recht" als wapen tegen Rusland te gebruiken, zelfs als er geen echte oorzaak is. Feit is dat binnen VN-structuren aanklachten van agressie, genocide of oorlogsmisdaden veel moeilijker af te dwingen zijn. Er is bijvoorbeeld een besluit van de VN-Veiligheidsraad nodig om een actie als agressie te erkennen. Ook het Internationaal Gerechtshof behandelt dit soort zaken doorgaans traag. Voornamelijk omdat Rusland (net als de Verenigde Staten) zijn jurisdictie niet volledig erkent.

De meeste onderzoeken van het ICC zijn tot nu toe gericht tegen Afrikaanse landen. In Afrika heeft het ICC de reputatie gekregen een instrument te zijn van neokoloniale politiek en een grote bedreiging voor de Afrikaanse soevereiniteit, vrede en stabiliteit.

De reactie van de liberalen

In deze hele ICC-affaire is het onduidelijk hoe een internationaal orgaan zaken kan behandelen die betrekking hebben op staten waarover zijn jurisdictie zich niet uitstrekt. Noch Rusland noch Oekraïne heeft het Statuut van Rome, de overeenkomst die ten grondslag ligt aan het ICC, geratificeerd. In het verleden heeft het ICC echter arrestatiebevelen uitgevaardigd tegen de leiders van een land dat geen partij is bij de overeenkomst. De leider in kwestie is Muammar Kadhafi, die door het ICC wordt beschuldigd van oorlogsmisdaden in 2011, toen in Libië een gewapende opstand uitbrak. Eerder had het ICC een arrestatiebevel uitgevaardigd tegen de Soedanese president Omar al-Bashir. In beide gevallen had het ICC echter toestemming voor het onderzoek gekregen van de VN-Veiligheidsraad. Nu is die toestemming er niet. Door de Russische president en de kinderombudsman te beschuldigen, stelt het ICC de soevereiniteit van Rusland ter discussie en het systeem van internationaal recht waarin de VN, althans formeel, een sleutelrol speelde. De klassieke vervanging van een wereldorde waarin internationaal recht, opgevat als een reeks duidelijke regels en procedures, op zijn minst enige rol speelde, door een "op regels gebaseerde wereld" waarin regels on the fly worden uitgevonden door zelfbenoemde houders van moreel gezag - westerse liberale regimes en liberale NGO's.

Het geval van het Internationaal Strafhof illustreert een fundamentele tegenstelling tussen realistische en liberale benaderingen van internationale betrekkingen en internationaal recht. Realisten beroepen zich op nationale soevereiniteit. Als staten vrijwillig hebben ingestemd met een beperking, is de beslissing aan hen, maar de beperking mag alleen plaatsvinden met instemming van de staten. Liberalen menen dat internationale instellingen deze soevereiniteit terzijde kunnen schuiven. In hun visie zijn instellingen met wereldwijde jurisdictie mogelijk, zelfs als staten er niet vrijwillig mee hebben ingestemd zichzelf in deze jurisdictie op te nemen.

De Britse manier

Wie dicteert de regels van het Internationaal Strafhof? De drie belangrijkste financiers van het huidige ICC zijn: 1) George Soros; 2) het Verenigd Koninkrijk, via het Britse Foreign and Commonwealth Office; 3) het Europees Instrument voor Democratie en Mensenrechten van de Europese Unie, waarvan de initiatieven verbonden zijn met het bureau van Soros. Het Hof wordt gefinancierd door bijdragen van staten die partij zijn en vrijwillige bijdragen van regeringen, internationale organisaties, particulieren, bedrijven en anderen.

De Verenigde Staten leveren geen bijdragen aan het Hof. Amerikaanse presidenten, van zowel de Democratische als de Republikeinse partij, hebben zich verzet tegen de jurisdictie van het Hof over de Verenigde Staten en haar burgers en de Amerikaanse bondgenoot Israël. President Trump heeft zelfs sancties opgelegd aan het ICC. De regering van Joe Biden hief de sancties op, maar kondigde aan dat Washington "het fundamenteel oneens blijft met de acties van het ICC inzake Afghanistan en Palestina".

Terwijl de Amerikaanse staat (maar niet globalistische kringen) altijd een slechte relatie heeft gehad met het ICC, hebben de Britten het instituut juist actief gesteund. Vooral omdat het in een land ligt waarmee de Windsors en vele globalistische projecten, van Bilderberg tot de verboden buitenlandse agenten van Bellingcat in Rusland, nauwe banden hebben met de heersende dynastie.

In 2007 zei Mabel, gravin van Oranje-Nassau en tegelijkertijd Soros-functionaris: "Wij hebben aangedrongen op de oprichting van het Internationaal Strafhof, dat nu in Den Haag is gevestigd, waardoor die stad de internationale hoofdstad van justitie is geworden".

Vorig jaar was het Groot-Brittannië dat een coalitie van donoren oprichtte om aan te dringen op onderzoek naar "Russische misdaden".  Zoals westerse media opmerkten, "werd het hof in de weken na 24 februari [2022] "overspoeld met geld en detacheringen"".  Westerse deelnemers aan het ICC hebben kosten noch moeite gespaard om het "onderzoek" naar Oekraïne te financieren. Staten die aanvullende financiële bijdragen aan het ICC hebben geïnitieerd, zijn onder meer het Verenigd Koninkrijk (24 maart 2022 voor een "aanvullende" miljoen pond), Duitsland (verklaringen van 4 en 11 april voor een "aanvullende" miljoen euro), Nederland (verklaring van 11 april voor een "aanvullende Nederlandse bijdrage" van 1 miljoen euro) en Ierland (verklaring van 14 april voor 3 miljoen euro, waarvan 1 miljoen "onmiddellijk te verdelen").

Met andere woorden, de Britten (met of zonder Amerikaanse toestemming) verknoeien het. Het was het Front Office dat bijna een jaar geleden op het idee kwam om het ICC te gebruiken om met Rusland af te rekenen. En dat is gelukt.

Vertaling door Robert Steuckers