Rusland vs. het Westen: militaire oorlog of culturele oorlog?

In het Grote Spel dat aan het begin van de 21e eeuw voortduurt tussen het Angelsaksische Westen en Rusland, hebben we een kantelpunt bereikt waarop het Westen blijkbaar zijn hoogtepunt heeft bereikt en waarschijnlijk zelfs al aan zijn val is begonnen, zoals we hebben gezien in Irak, Syrië en de laatste tijd in Afghanistan, om nog maar te zwijgen van zijn beschaving en morele ineenstorting zoals we die vandaag de dag in Europa en in de VS kunnen zien.

Alvorens mijn uiteenzetting te beginnen over de twee aspecten, het militaire en het culturele, van deze titanische confrontatie tussen het Westen en het Oosten, het rijk van de zee en het rijk van het land, zou ik een paar inleidende opmerkingen willen maken die mij van essentieel belang lijken voor een goed begrip van de inzet en de doelstellingen.

Het huidige conflict, zoals dat zich nu kristalliseert in Oekraïne of op andere grondgebieden van de voormalige Sovjet-Unie, zoals in 2008 in Georgië of in Kazachstan zoals we onlangs hebben gezien, is geen conjunctureel conflict waarin twee machten met elkaar in conflict zijn om territoriale controle, het is een fundamentele strijd waarin twee opvattingen van de wereld met elkaar in conflict zijn:

Het Westen belichaamt de omkering van de wereld - De Grote Reset zoals ze in Davos zeggen - tegenover Rusland dat de wereld van de Traditie en de eeuwenoude waarden van de mensheid verdedigt.

Men mag er echter niet van uitgaan dat deze veroveringsoorlog van het Westen is begonnen met de val van de USSR in 1991, toen alle landen, die de noordelijke en westelijke flanken van het Euraziatische Rimland vormen, één voor één in het net van de NAVO vielen.

Wanneer je een oorlog voert, is het belangrijk te weten met wie je te maken hebt en de echte vijand te identificeren. Ik weet dat het voor bepaalde Russische elites verleidelijk is om een voortzetting te zien in wat wordt gezien als een Westerse "Latijns-Saksische" machinatie vanaf de Orde van de Zwaardbroeders in de 13e eeuw tot heden, via de Tijd der Troebelen in de 17e eeuw, de Oorlog van 1812, de Krimoorlog in 1853 en tenslotte de nazi-agressie van 1941, en aldus in deze voortzetting een permanente Westerse wil te zien om Rusland tot slaaf te willen maken. De tijd waarover ik beschik laat mij niet toe in te gaan op de fundamentele verschillen tussen deze verschillende conflicten, maar laat ons in het kort zeggen dat de Russische veldtocht van Napoleon de laatste "traditionele" oorlog was waarmee Rusland te kampen had en waarvan het einddoel niet de vernietiging van de Russische staat was, maar de wens Moskou in het gareel te brengen om de Britse macht definitief ten val te brengen; Na Waterloo werd Frankrijk definitief verslagen en kwam het geleidelijk in de Britse baan, zoals we zullen zien bij de beschamende Krimoorlog die Napoleon III met de Britten en de Turken tegen Rusland voerde, en tot op de dag van vandaag, waar Frankrijk zich helaas gedraagt als een eenvoudige vazal van het Angelsaksische Westen.

Als we objectief kijken naar het eindresultaat van deze eeuwen van Europese oorlogen, zien we dat we vandaag een enorm blok van bondgenootschappen hebben, via de NAVO of de Europese Unie, van Tallinn tot Lissabon en van Helsinki tot Ankara, dat onder de strakke controle staat van de Angelsaksische oligarchie. En tegenover dit enorme blok staat Rusland weer alleen, of min of meer, met zijn enige traditionele bondgenoten, zijn zeemacht en zijn leger.

Laten wij nu eens kijken naar de recente militaire oorlogen die Rusland heeft moeten voeren of nog moet voeren, en wij zullen in een tweede deel de aspecten van de culturele oorlog tegen de Slavische wereld bekijken.
De militaire oorlogen

Of het nu gaat om de twee oorlogen in Tsjetsjenië, de Georgische agressie van 2008, de oorlog in Syrië, het conflict in de Donbass, om nog maar te zwijgen van de crises in Jemen, Irak, Libië of Afrika, de inzet voor de Angelsaksische oligarchie is sinds McKinder altijd dezelfde geweest: het Rimland onder controle krijgen om het Heartland beter te kunnen verstikken.

Terwijl in Tsjetsjenië het Russische leger, erfgenaam van een Sovjet-Unie die zelfmoord pleegde, de grootste moeite had om het door wahhabi geïnspireerde terrorisme te verslaan dat gemanipuleerd werd door Turkije en de monarchieën van de Golfstaten, deze laatste uiteraard onder controle van de Angelsaksen, werd door de blitzkrieg in Georgië in 2008 volkomen duidelijk dat de Russische strijdkrachten weer operationeel waren geworden en in staat waren om niet alleen hun eigen grondgebied maar ook dat van hun Ossetische en Abchazische bondgenoten te verdedigen. De verrassing voor het Westen was nog groter toen Rusland in de zomer van 2013 in één klap een einde maakte aan de Tomahawk-bombardementen van de Amerikaanse marine op Syrië. Het is zelfs voor zorgvuldige waarnemers nog niet duidelijk of deze stop door het Russische leger werd gemaakt met elektronische tegenmaatregelen of door het gebruik van S-400 luchtafweersystemen, of zelfs een combinatie van de twee, maar het is zeker dat geen van de gelanceerde raketten hun doel bereikte, wat leidde tot het besluit van Barack Obama om het aanvalsbevel in te trekken.

De Russische interventie in Syrië in september 2015, op verzoek van president Bashar al-Assad, heeft het mogelijk gemaakt het verloop van de oorlog om te keren en de terroristen van Islamitische Staat en andere door het Westen gemanipuleerde rebellen geleidelijk uit te roeien met de financiering van de oliemonarchieën.

In het algemeen kan het militaire herstel van Rusland worden gezien als een herstel in twee perioden:

2000-2010: Rusland heeft zijn defensiesysteem heropgebouwd om zijn grondgebied te beveiligen, wat ik de schildpolitiek noem, waarbij het absoluut noodzakelijk is te voorkomen dat de NAVO gebruik maakt van haar strategisch voordeel in termen van luchtmacht en zeemacht.

De ontwikkeling door Rusland van antiraketsystemen, die thans hun weerga in de wereld niet kennen, en de ontwikkeling van offensieve en defensieve elektronische oorlogsvoeringssystemen hebben het strategische landschap gewoon veranderd. Sindsdien zijn vele Britse en Amerikaanse schepen onderworpen aan de merkwaardige effecten van elektronische oorlogsvoering, die een formidabel oorlogsschip of zelfs een vliegdekschip kunnen veranderen in een ongevaarlijk stuk schroot. Zelfs de opeenvolgende commandanten van de noodlottige destroyer USS Donald Cook zullen het tegendeel niet kunnen beweren.

De tweede periode, 2010-2020, is wat ik de politiek van de speer noem, waarin Rusland erin geslaagd is een heel arsenaal van revolutionaire offensieve wapens te ontwikkelen, waaronder enkele met hypersonisch vermogen, die de offensieve bedoelingen van de NAVO tenietdoen.

Zo heeft Rusland in twintig jaar tijd een defensiebeleid ontwikkeld dat de westerse staven met verstomming heeft geslagen en dat kan worden omschreven als de mogelijkheid om elke mogelijke agressor een echte oorlogsontkenning tegen te houden. Dit is een revolutie in de oorlogskunst en zal uiteraard het verschijnsel van de hybride oorlogen, dat wij reeds verscheidene jaren waarnemen en waarop Rusland veel minder goed voorbereid lijkt, nieuw leven inblazen.

En deze overdenking brengt ons bij het tweede deel van onze presentatie, over de definitie van culturele oorlogsvoering.
Culturele oorlogsvoering

Om Clausewitz min of meer te parafraseren, zouden we culturele oorlog kunnen omschrijven als de voortzetting van militaire oorlogsvoering met andere middelen. Toen Victoria Nuland tijdens de coup van Maidan beweerde dat de VS de afgelopen 20 jaar 5 miljard dollar hadden uitgegeven in Oekraïne, loog zij niet. Dit geld is geïnvesteerd in schoolboeken, in film, in literatuur, in muziek, in videospelletjes, in universiteiten, in de pers en de televisie... en op alle gebieden waar hersencontrole kan worden uitgeoefend. Dit is hoe een staatsgreep wordt voorbereid en hoe een Slavisch volk, een broederlijk volk, wordt omgevormd tot een vijandelijk land van de "Moskalen".

En dit beleid van herschepping van geesten en zielen wordt overal toegepast waar de Slavische of orthodoxe of eenvoudigweg traditionele wereld zich nog verzet tegen het Angelsaksische Westen, of het nu in Griekenland, Servië, Armenië, Moldavië, Roemenië of elders is. Het verraad van het Kievs Patriarchaat aan Moskou is de zoveelste manifestatie van deze culturele oorlog en betekent objectief gezien een ernstige nederlaag voor de Orthodoxie en de Slavische wereld.

Het is onmogelijk hier de lange lijst op te sommen van culturele veldslagen die Rusland en zijn bondgenoten in de afgelopen decennia hebben verloren. Maar zonder volledigheid na te streven, kunnen we teruggaan tot de Brezjnev-jaren, toen veel jonge Sovjets, vooral onder de kinderen van de intelligentsia, hun ziel zouden hebben verkocht voor een westerse spijkerbroek of een plaat van de Beatles of de Rolling Stones.

En wanneer wij vandaag in de straten van Moskou of Sint-Petersburg en zelfs in Vladivostok jonge mensen zien rondlopen met shirts van de "Universiteit van Los Angeles" of "Ik hou van New York" petten, en zelfs in Donetsk, zoals ik met mijn eigen ogen heb gezien, een jonge cameraman van een "separatistische" televisiezender een shirt draagt met de Britse vlag erop afgebeeld, Het is duidelijk dat er nog werk aan de winkel is om de Russische jeugd met hun cultuur te verzoenen en vooral om de politieke leiders te doen inzien dat oorlog vandaag niet alleen met oorlogswapens wordt uitgevochten, maar vooral met wapens van gedachten en geest.
Maar kunnen wij het de Russische jeugd werkelijk kwalijk nemen dat zij gefascineerd blijft door het Westen en zijn kunstmatige verlichting, wanneer in Moskou een World Trade Center wordt opgetrokken, juist tegenover het voormalige Ukraina Hotel, dat helaas het Radisson Hotel is geworden, een ander gevolg van de culturele oorlog? Je kunt een hekel hebben aan Stalin, maar hij begreep dat het gebied van de architectuur ook deel uitmaakt van een oorlogsgebied waar het Westen je probeert te ondermijnen.

Ter afsluiting zou ik willen zeggen dat Rusland zich in de eerste twee decennia van de 21e eeuw militair gezien op indrukwekkende wijze heeft hersteld - en dit was van vitaal belang, want anders zou de NAVO ongetwijfeld zijn aangevallen - maar dat het Westen op het gebied van culturele oorlogsvoering nog steeds punten blijft scoren en blijft doordringen in de hoofden van het Russische volk, met name de jeugd, die grotendeels gefascineerd blijft door de westerse manier van leven.

Het moderne Rusland heeft in de archieven van het Sovjetleger kunnen duiken om Kalibr, Kinjal, Avangard, Krasoeka, Bastion en vele andere wapens te ontwikkelen die het het strategische voordeel hebben gegeven dat de NAVO ongetwijfeld zal terugdringen, of Londen en Washington dat nu leuk vinden of niet.

Maar om het Westen terug te dringen, en in het bijzonder zijn culturele gif dat wij dagelijks Rusland zien binnenstromen via alle kanalen waarlangs het de Russische ziel besmet, zult u terug moeten gaan naar de Russische literatuur van de 19e eeuw, waarin alles wat vandaag gebeurt reeds werd aangekondigd.

Lees nog eens Kirséievski die in 1830 schreef: "Rusland zal het stagnerende Europa overnemen".

Herlees Samarin die in 1840 zei: "De invloed van het Westen op Rusland is voorbij; de tijd zal komen dat zij met haar ideeën op hem zal inwerken.

Lees opnieuw Odoïevski die in 1844 schreef: "Het Westen is stervende! We moeten de ziel van Europa redden.

Lees opnieuw Gogol, die in 1846 schreef: "Europa zal komen en wijsheid van ons kopen".

En tenslotte zou ik het woord willen laten aan een dame, de dichteres Eudoxie Rostopchine (beeld), die in 1848 aan haar vriend Odoïevski schreef: "Wij moeten nu onze geest beschermen met een Chinese muur".

Moge deze grote dame gehoord worden door de Russen van vandaag!

Emmanuel Leroy
Voorzitter van het 1717 Instituut - Voor een nieuwe Frans-Russische alliantie