Realisme in internationale betrekkingen

Realisten geloven dat de menselijke natuur inherent gebrekkig is (een erfenis van het antropologische pessimisme van Hobbes, en nog dieper, echo's van christelijke noties van de zondeval - lapsus in het Latijn) en niet fundamenteel gecorrigeerd kan worden. Daarom zijn egoïsme, roof en geweld onuitroeibaar. Hieruit wordt geconcludeerd dat alleen een sterke staat mensen (die volgens Hobbes wolven voor elkaar zijn) in bedwang kan houden en kan organiseren. De staat is onvermijdelijk en draagt de hoogste soevereiniteit. Bovendien projecteert de staat de roofzuchtige en egoïstische aard van mensen, vandaar dat een nationale staat zijn belangen als enige overwegingen heeft. De wil tot geweld en hebzucht maken oorlog altijd mogelijk. Dit is altijd zo geweest en zal altijd zo blijven, menen realisten. Internationale betrekkingen zijn daarom alleen gebouwd op het machtsevenwicht tussen volledig soevereine entiteiten. Er kan geen wereldorde op lange termijn bestaan; er is alleen chaos, die verandert naarmate sommige staten verzwakken en andere sterker worden. In deze theorie is de term "chaos" niet negatief - het is slechts een verklaring van de feitelijke stand van zaken die voortvloeit uit de meest serieuze benadering van het begrip soevereiniteit. Als er meerdere werkelijk soevereine staten bestaan, kan er geen supranationale orde worden ingesteld die door iedereen zou worden gehoorzaamd. Als zo'n orde zou bestaan, zou de soevereiniteit niet volledig zijn, en in feite zou er geen zijn, en zou de supranationale entiteit zelf de enige soeverein zijn.

De school van het realisme is traditioneel erg sterk in de VS, te beginnen met de eerste grondleggers: de Amerikanen Hans Morgenthau en George Kennan, en de Engelsman Edward Carr.

Liberalisme in internationale betrekkingen

Liberalen in internationale betrekkingen verzetten zich tegen de realistische school. Zij baseren zich niet op Hobbes met zijn antropologisch pessimisme, maar op Locke met zijn opvatting dat de mens een blanco lei is (tabula rasa) en deels op Kant met zijn pacifisme, dat voortkomt uit de moraal van de praktische rede en de universaliteit daarvan. Liberalen in internationale betrekkingen geloven dat mensen veranderd kunnen worden door heropvoeding en verlichting. Dit is het project van de Verlichting: de roofzuchtige egoïst veranderen in een rationele en tolerante altruïst, die bereid is om rekening te houden met anderen en hen met rede en tolerantie te behandelen. Vandaar de vooruitgangstheorie. Realisten geloven dat de menselijke natuur niet veranderd kan worden, terwijl liberalen ervan overtuigd zijn dat dit wel kan en zou moeten. Maar beiden geloven dat mensen voormalige apen zijn. Realisten accepteren dit als een onontkoombaar feit (de mens als wolf), terwijl liberalen ervan overtuigd zijn dat de maatschappij de aard van het voormalige beest kan veranderen en alles wat ze maar willen op zijn "blanco lei" kan schrijven.

Maar als dat zo is, dan is de staat alleen nodig voor verlichting. Zijn functies houden daar op, en wanneer de maatschappij voldoende liberaal en burgerlijk wordt, kan de staat worden opgeheven. Soevereiniteit heeft dus niets absoluuts - het is een tijdelijke maatregel. En als de staat er niet naar streeft om zijn onderdanen liberaal te maken, dan wordt hij slecht. Alleen een liberale staat kan bestaan, want "democratieën bevechten elkaar niet".

Maar deze liberale staten moeten geleidelijk uitsterven en plaats maken voor een wereldregering. Nadat ze de burgermaatschappij hebben voorbereid, schaffen ze zichzelf af. Zo'n geleidelijke afschaffing van staten is onvoorwaardelijke vooruitgang. In de moderne Europese Unie zien we precies deze logica. En Amerikaanse globalisten, onder wie Biden, Obama of de promotor van de "open samenleving" George Soros, geven aan dat tijdens de vooruitgang de wereldregering gevormd zal worden op basis van de VS en haar directe satellieten - dit is het project van de Liga van Democratieën.

In technische zin wordt liberalisme in internationale betrekkingen, in tegenstelling tot realisme, vaak "idealisme" genoemd. Dat wil zeggen, realisten in internationale betrekkingen geloven dat de mensheid gedoemd is om te blijven zoals ze in wezen altijd is geweest, terwijl liberalen in internationale betrekkingen "idealistisch" geloven in vooruitgang, in de mogelijkheid om de aard van de mens zelf te veranderen. Gendertheorie en posthumanisme behoren tot dit type ideologie - ze komen voort uit het liberalisme.

Marxisme in internationale betrekkingen

Een andere richting in de internationale betrekkingen die het vermelden waard is, is het marxisme. Hier is "marxisme" niet helemaal wat de kern vormde van het buitenlands beleid in de USSR. Edward Carr, een klassiek realist in internationale betrekkingen, toonde op demonstratieve wijze aan dat het buitenlands beleid van de USSR - vooral onder Stalin - gebaseerd was op de principes van het zuivere realisme. Stalins praktische stappen waren gebaseerd op het principe van volledige soevereiniteit, dat hij niet zozeer associeerde met de nationale staat als wel met zijn "rode Rijk" en zijn belangen.

Wat "marxisme in internationale betrekkingen" wordt genoemd, is eerder vertegenwoordigd in het trotskisme of de theorieën over het wereldsysteem van Immanuel Wallerstein. Dit is ook een vorm van idealisme, maar dan een "proletarische" vorm.

Hier wordt de wereld gezien als één enkele zone van sociale vooruitgang, waardoor het kapitalistische systeem voorbestemd is om globaal te worden. Dat wil zeggen, alles gaat in de richting van een wereldregering onder de volledige hegemonie van het wereldkapitaal, dat van nature internationaal is. Net als bij liberalen hangt de essentie van een mens hier af van de maatschappij, of preciezer gezegd, van de relatie tot het eigendom van de productiemiddelen. Daarom is de menselijke natuur op klassen gebaseerd. De maatschappij elimineert het beest in hem, maar verandert hem in een sociaal mechanisme, volledig afhankelijk van de klassenstructuur. Een mens leeft en denkt niet; het is de klasse die door hem heen leeft en denkt.

In tegenstelling tot het liberalisme in internationale betrekkingen geloven marxisten in internationale betrekkingen echter dat de oprichting van een wereldregering en de volledige integratie van de mensheid zonder staten en culturen niet het einde van de geschiedenis zal zijn. Hierna (maar niet eerder, en dit is het belangrijkste verschil met het Sovjetsysteem, met het "stalinisme") zullen de klassentegenstellingen hun hoogtepunt bereiken en zal er een wereldrevolutie plaatsvinden. De fout van het stalinisme is hier de poging om het socialisme in één land op te bouwen, wat leidt tot een linkse versie van het nationaalsocialisme. Pas als het kapitalisme zijn missie om staten te vernietigen en soevereiniteit af te schaffen heeft voltooid, kan er een echte internationale proletarische revolutie plaatsvinden. Tot die tijd is het noodzakelijk om het kapitalisme te steunen - en vooral massamigratie, de ideologie van de mensenrechten, alle soorten minderheden, en vooral seksuele minderheden.

Het hedendaagse marxisme is overwegend pro-liberaal, globalistisch en versnellend.

Realisme in de theorie van een multipolaire wereld

Hier rijst de vraag: wat staat dichter bij de theorie van een multipolaire wereld? Realisme of idealisme?

Ter herinnering: in deze theorie is het onderwerp niet de klassieke burgerlijke natiestaat van de moderne tijd (in de geest van het Westfaalse systeem en de soevereiniteitstheorie van Machiavelli-Bodin), maar de staat-beschaving (Zhang Weiwei) of "grote ruimte" (Carl Schmitt). Samuel Huntington schetste begin jaren negentig op inzichtelijke wijze zo'n multipolaire wereldorde. Verschillende staatsbeschavingen, die regionale integratieprocessen hebben doorgevoerd, worden onafhankelijke centra van de wereldpolitiek. Ik heb dit thema uitgewerkt in The Theory of a Multipolar World.

Op het eerste gezicht gaat de theorie van een multipolaire wereld over soevereiniteit. En dat betekent realisme. Maar met een zeer belangrijk voorbehoud: hier is de drager van soevereiniteit niet slechts een natiestaat die een verzameling individuele burgers vertegenwoordigt, maar een staatsbeschaving, waarin hele volkeren en culturen verenigd zijn onder het leiderschap van een hogere horizon - religie, historische missie, heersend idee (zoals bij de Eurazianisten). De staatsbeschaving is een nieuwe, zuiver technische naam voor het rijk. Chinees, Islamitisch, Russisch, Ottomaans en natuurlijk Westers. Dergelijke staatsbeschavingen bepaalden het evenwicht van de planetaire politiek in het precolumbiaanse tijdperk. De kolonisatie en de opkomst van het Westen in de moderne tijd veranderden dit evenwicht ten gunste van het Westen. Nu vindt er een zekere historische correctie plaats. Het niet-westen laat zich weer gelden. Rusland vecht met het Westen in Oekraïne om de controle over een cruciaal grensgebied. China wedijvert om de dominantie in de wereldeconomie. De Islam voert een cultureel-religieuze jihad tegen het Westerse imperialisme en hegemonie. India groeit uit tot een volwaardige wereldsubject. Het grondstoffen- en demografisch potentieel van Afrika maakt het in de nabije toekomst automatisch tot een belangrijke speler. Latijns-Amerika laat ook zijn recht op onafhankelijkheid gelden.

De nieuwe subjecten - staats-beschavingen en, voorlopig, alleen beschavingen, die steeds meer overwegen om zich te integreren in soevereine machtige blokken, "grote ruimtes" - worden opgevat als nieuwe figuren van planetair realisme.

Maar in tegenstelling tot conventionele natiestaten, gecreëerd in de vorm van Europese burgerlijke regimes uit de moderne tijd, zijn staats-beschavingen al inherent meer dan een willekeurige samensmelting van agressieve, egoïstische dieren, zoals Westerse realisten de samenleving opvatten. In tegenstelling tot gewone staten is een staatsbeschaving opgebouwd rond een missie, een idee en rond een waardensysteem dat niet alleen praktisch en pragmatisch is. Dit betekent dat het principe van realisme, dat geen rekening houdt met deze ideale dimensie, hier niet volledig kan worden toegepast. We hebben dus te maken met idealisme, dat fundamenteel verschilt van liberalisme, aangezien liberalisme de dominante ideologie van slechts één beschaving is - de westerse. Alle andere beschavingen, die uniek zijn en op hun traditionele waarden vertrouwen, richten zich op andere ideeën. Daarom kunnen we een dergelijk idealisme van de opkomende niet-westerse beschavingen, die een multipolaire wereld vormen, onliberaal noemen.

Staatsbeschavingen in de theorie van een multipolaire wereld nemen dus tegelijkertijd elementen over van zowel het realisme als het liberalisme in internationale betrekkingen.

Van het realisme nemen ze het principe van absolute soevereiniteit en de afwezigheid van enige verplichte autoriteit op planetair niveau over. Elke beschaving is volledig soeverein en onderwerpt zich aan geen enkele wereldregering. Tussen de staatsbeschavingen bestaat er dus een voorwaardelijke "chaos", net als in de theorieën van het klassieke realisme. Maar in tegenstelling tot deze theorieën hebben we hier te maken met een ander onderwerp - niet met een natiestaat die is opgericht volgens de principes van de Europese moderne tijd, maar met een fundamenteel ander systeem dat gebaseerd is op een autonoom begrip van mens, God, maatschappij, ruimte en tijd, voortkomend uit de specifieke kenmerken van een bepaalde culturele code - Euraziatisch, Chinees, Islamitisch, Indiaas, enz.

Een dergelijk realisme kan civiliserend worden genoemd, en het is niet gebaseerd op de logica van Hobbes, die het bestaan van de Leviathan rechtvaardigt vanuit de inherent gebrekkige en agressieve aard van menselijke beesten, maar op het geloof van grote samenlevingen, verenigd door een gemeenschappelijke (vaak heilige) traditie in de suprematie van die ideeën en normen die zij als universeel beschouwen. Deze universaliteit is beperkt tot de "grote ruimte", d.w.z. de grenzen van een specifiek rijk. Binnen zo'n "grote ruimte" wordt het erkend en is het constitutief. Dit is de basis van haar soevereiniteit. Maar in dit geval is het niet egoïstisch en materieel, maar heilig en spiritueel.

Idealisme in de theorie van een multipolaire wereld

Maar tegelijkertijd zien we hier duidelijk idealisme. Dit is niet het idealisme van Locke of Kant, want er is geen universalisme, geen notie van "universele menselijke waarden" die verplicht zijn en waarvoor soevereiniteit moet worden opgeofferd. Dit beschavingsidealisme is helemaal niet liberaal, sterker nog - onliberaal. Elke beschaving gelooft in de absoluutheid van haar traditionele waarden, en ze verschillen allemaal aanzienlijk van wat het hedendaagse globalistische Westen biedt. En de religies zijn verschillend, de antropologieën zijn verschillend, en de ontologieën zijn verschillend. En de politieke wetenschap, die neerkomt op de Amerikaanse politieke wetenschap, waar alles gebouwd is op de tegenstelling tussen "democratieën" en "autoritaire regimes", wordt volledig genegeerd. Er is idealisme, maar niet ten gunste van de liberale democratie als het "doel en toppunt van vooruitgang". Elke beschaving heeft haar ideaal. Soms lijkt het helemaal niet op het Westerse ideaal. Soms lijkt het er slechts gedeeltelijk op. Dit is de essentie van het illiberalisme - de stellingen van de hedendaagse Westerse liberale beschaving als universeel model worden verworpen. En in plaats daarvan biedt elke beschaving haar systeem van traditionele waarden aan - Russisch, Chinees, Islamitisch, Indiaas, enz.

In het geval van staatsbeschavingen wordt idealisme gekoppeld aan een specifiek idee dat de doelen, fundamenten en oriëntaties van deze beschaving weerspiegelt. Het gaat hier niet alleen om het vertrouwen op de geschiedenis en het verleden, maar om een project dat concentratie van inspanningen, wil en een aanzienlijke intellectuele horizon vereist. Dit idee heeft een andere aard dan de eenvoudige berekening van nationale belangen, die het realisme beperkt. De aanwezigheid van een hoger (in zekere zin transcendentaal) doel bepaalt de vector van de toekomst, het pad van ontwikkeling in overeenstemming met wat elke beschaving als goed beschouwt en de leidraad van haar historisch bestaan. Net als in het liberale idealisme gaat het om het streven naar wat zou moeten zijn, dat de doelen en middelen bepaalt om de toekomst in te gaan. Maar het ideaal zelf is hier fundamenteel anders: in plaats van het ultieme individualisme, materialisme en de perfectie van puur technische aspecten van de samenleving, die het liberale Westen probeert op te leggen als een universeel menselijk criterium dat alleen de historisch-culturele trend van het Westen in het postmoderne tijdperk weerspiegelt, stelt elk van de niet-westerse beschavingen zijn eigen vorm voor. Deze vorm kan heel goed de claim bevatten om op zijn beurt universeel te worden, maar in tegenstelling tot het Westen erkennen de staatsbeschavingen de legitimiteit van andere vormen en houden ze er rekening mee. De multipolaire wereld is inherent gebouwd op de erkenning van de Ander, die dichtbij is en misschien niet samenvalt wat betreft belangen of waarden. Multipolariteit erkent dus het pluralisme van ideeën en idealen, houdt er rekening mee en ontzegt de Ander niet het recht om te bestaan en anders te zijn. Dit is het belangrijkste verschil tussen unipolariteit en multipolariteit.

Het liberale Westen gaat ervan uit dat de hele mensheid slechts één ideaal en één ontwikkelingsrichting heeft: de Westerse. Alles wat betrekking heeft op de Ander dat niet samenvalt met de identiteit en het waardesysteem van het Westen zelf, wordt gezien als "vijandig", "autoritair" en "illegitiem". In het beste geval wordt het gezien als een "achterstand op het Westen" die gecorrigeerd moet worden. Daarom valt het liberale idealisme in zijn globalistische uitdrukking in de praktijk samen met cultureel racisme, imperialisme en hegemonie. Staatsbeschavingen in het multipolaire model staan tegenover dit "ideaal" met hun eigen opvattingen en oriëntaties.

Versies van het illiberale idee

Rusland heeft van oudsher geprobeerd om een continentale Euraziatische macht te rechtvaardigen op basis van de waarden collectivisme, solidariteit en rechtvaardigheid, en op basis van orthodoxe tradities. Dit is een heel ander ideaal. Heel onliberaal, als we het eens zijn met hoe het hedendaagse Westerse liberalisme zichzelf definieert. Tegelijkertijd is er in de Russische beschaving (in de Russische wereld) een uniek universalisme, dat zowel tot uiting komt in het oecumenische karakter van de Orthodoxe Kerk als in de Sovjetperiode - in het geloof in de overwinning van het socialisme en communisme op wereldschaal.

Het Chinese project van Xi Jinping van de "gemeenschap van een gedeelde toekomst voor de mensheid" (人類命運共同體) of de theorie van Tianxia (天下) vertegenwoordigt een opgeschaald principe van het traditionele confucianistische ideaal van het Hemelse Rijk, het Chinese Rijk, in het centrum van de wereld, dat de omringende volkeren de Chinese culturele code biedt als een ethisch, filosofisch en sociaal-politiek ideaal. Maar de Chinese droom - zowel in zijn communistische en openlijk antiburgerlijke, anti-individualistische vorm, als in zijn traditioneel confucianistische versie - staat in zijn grondslagen heel ver af van het Westerse liberalisme, en is dus in wezen onliberaal.

De islamitische beschaving heeft ook haar onwrikbare principes en is gericht op de wereldwijde verspreiding van de islam - als de "laatste religie". Het is normaal voor deze beschaving om haar sociaal-politieke systeem te baseren op de principes van de sharia en het naleven van fundamentele religieuze leerstellingen. Dit is op zijn beurt een onliberaal project.

In de afgelopen decennia heeft India zich steeds meer gericht op de fundamenten van haar Vedische beschaving - en deels op het systeem van kasten (varnas), evenals op de bevrijding van koloniale filosofiemodellen en de bevestiging van Hindoeïstische principes in cultuur, onderwijs en politiek. India beschouwt zichzelf ook als het centrum van de wereldbeschaving en haar traditie als het toppunt van menselijke geest. Dit komt indirect tot uiting in de verspreiding van vereenvoudigde proselitiserende vormen van hindoeïsme, zoals yoga en lichte spirituele praktijken. Het is duidelijk dat de filosofie van Vedanta niets gemeen heeft met de leerstellingen van het liberale globalisme. In de ogen van een traditionele Hindoe is de hedendaagse Westerse samenleving de extreme vorm van degeneratie, vermenging en het op zijn kop zetten van alle waarden, kenmerkend voor het duistere tijdperk: Kali Yuga.

Op het Afrikaanse continent ontstaan eigen beschavingsprojecten, meestal in de vorm van pan-Afrikanisme. Ze zijn gebaseerd op een antiwesterse vector en een oproep aan de inheemse volkeren van Afrika om terug te keren naar hun prekoloniale tradities. Het pan-Afrikanisme kent verschillende richtingen, met verschillende interpretaties van de Afrikaanse Idee en de manieren waarop die in de toekomst verwezenlijkt kan worden. Maar ze verwerpen allemaal unaniem het liberalisme, en Afrika is dus op een onliberale manier georiënteerd.

Hetzelfde is kenmerkend voor de landen van Latijns-Amerika, die ernaar streven zich te onderscheiden van zowel de Verenigde Staten als West-Europa. Het Latijns-Amerikaanse idee is gebaseerd op de combinatie van het katholicisme (dat in het Westen afneemt of volledig gedegenereerd is, maar in Zuid-Amerika springlevend is) en de herleefde tradities van de inheemse volkeren. Dit is een ander geval van onbeschaafdheid.

De botsing der beschavingen - een strijd van ideeën

De Russische, Chinese en Islamitische ideeën hebben dus elk een duidelijk uitgedrukt universeel potentieel. Na hen komt India, terwijl Afrika en Latijns-Amerika hun projecten momenteel beperken tot de grenzen van hun respectieve continenten. De wijdverspreide verspreiding van Afrikanen over de hele wereld heeft er echter toe geleid dat sommige theoretici voorstellen om - voornamelijk in de VS en de Europese Unie - Afrikaanse autonome zelfbesturende zones te creëren volgens het principe van Braziliaanse quilombos. De groeiende Latijns-Amerikaanse bevolking in de VS zou in de toekomst ook de Noord-Amerikaanse beschaving en het dominante waardesysteem aanzienlijk kunnen beïnvloeden. Vanwege de katholieke grondslag en de behouden band met de traditionele samenleving zal het ongetwijfeld vroeg of laat in conflict komen met het liberalisme, dat protestantse en duidelijk Angelsaksische wortels heeft.

Daarom is de strijd tussen een unipolaire wereldorde en een multipolaire wereldorde een botsing van ideeën. Aan de ene kant is er het liberalisme, dat zijn dominante posities op wereldschaal probeert te verdedigen, en aan de andere kant zijn er verschillende versies van het illiberalisme, die steeds duidelijker tot uiting komen in landen die deel uitmaken van het multipolaire blok.

Bron

Vertaling door Robert Steuckers