Pedagogie is een pseudowetenschap

Stel u voor dat u bij een ernstige kwaal in de kliniek van de sociale zekerheid wordt behandeld door een kwakzalver in plaats van door een erkende en geregistreerde arts. Het zou redelijk zijn om weg te lopen en je niet in hun handen te laten vallen.

Stelt u zich voor dat aan het hoofd van de regering van uw land, regio of gemeente, in plaats van de meest competente managers, met bewezen economische en juridische kennis en uitgebreide ervaring in overheidsdienst, een charlatan, een bandiet met tien of twaalf vervalste masterdiploma's, behangen met diploma's van nepcursussen, diploma's zonder officiële erkenning, dat wil zeggen een rookventer en een koppige oplichter, wordt geplaatst. U zou de eerste moeten zijn om hem van zijn tribune en zijn zetel te verwijderen, om hem bij de laars te grijpen.

Stel u voor dat ufologie, de "wetenschap" van vliegende schotels, of astrologie, de "wetenschap" van het door de sterren bepaalde lot, officiële academische erkenning zou krijgen en een goede kans zou maken om op het volgende adres te komen: .....

Er is niet veel fantasie voor nodig. Er zijn genoeg nutteloze en incompetente mensen om een trein tegen te houden in de gezegende Spaanse partitocratie van R78. De domste maar meest efficiënte en slecht opgeleide partij lakeien zijn aan het hoofd gezet van ministeries en directoraten-generaal om te voldoen aan de richtlijnen van het IMF, UNESCO, OESO, enz. De domste partijpion, geboren met zijn kaart tussen zijn lippen, heeft een pet en gezag gekregen en geniet van zijn positie, waarmee hij ons allemaal ruïneert. En het meest onvermoede of spaarzame curriculum heeft velen gediend om voor een pet te kiezen en gezag uit te oefenen, in officiële ambten te zitten en uit de publieke uiers te zuigen.

Het is schokkend dat pseudowetenschap onderdak heeft gekregen. Ik ken nog geen ufoloog, astroloog of geestenjager, maar dat komt nog wel. Ik ken één pseudowetenschap, misschien niet anders dan deze andere, die niets anders heeft gedaan dan haar machts- en vernietigingssfeer uitbreiden. Het is de pseudowetenschap van de pedagogie.

Laten we het hebben over Pedagogie of "Onderwijswetenschappen", het maakt niet uit.

In de dagen van mijn jeugd hadden de wetten die van kracht waren tijdens het laatste Franco-regime een zeer discreet en voorzichtig onthaal gegeven aan vernieuwende "methodologie", aan psycho-pedagogische criteria, aan de niet strikt academische maar psychologische en didactische aspecten van het onderwijs. Pedagogische reflectie door en voor leraren in het basis- en voortgezet onderwijs zelf was niet slecht, maar niet voldoende om een hele "Science of Education" te creëren.

Met name vóór het rampzalige LOGSE (1991) waren leraren in het voortgezet onderwijs vooral "leraren". Zij waren geen "opvoeders". Kinderen in de middelbare schoolleeftijd moesten van huis uit al opgeleid, netjes gekapt, goed verzorgd en welbespraakt komen. Nu is dat niet meer het geval. De leraar "onderwijst" niet langer wiskunde of filosofie, taal of aardrijkskunde... De leraar moet "aandacht besteden aan verscheidenheid", "leren om te leren" en "onderwijzen om te leren". Daarnaast wordt de leraar gevraagd "methodologisch te innoveren", de "emotionele intelligentie" van kinderen en van zichzelf te bevorderen, "machismo, xenofobie, cyberpesten en zelfmoord te voorkomen"... En hij moet al deze dingen doen, allemaal, behalve zijn wetenschap echt belijden en overdragen.

Pedagogie als pseudowetenschap heeft de leraar uitgeschakeld. Lees de richtlijnen die uitgaan van de UNESCO en duizend globalistische entiteiten die klaar staan om de wereld te transformeren, dat wil zeggen, af te schaffen: de leraar is een "bemiddelaar". Als hij "opvoeder" wordt, terwijl er thuis weinig kinderen worden opgevoed, geeft deze arme opvoeder toe aan een verandering van rol, en wordt hij gedwongen zich te vermommen: hij is nu een dynamiseur, een vedette van "strategieën", "vaardigheden", "competenties".

Ik zou alle opvoeders, zelfs de meest serieuze en verantwoordelijke, er zijn er, willen zeggen dat hun kennis geen kennis is en dat de terminologische bijdrage (die steeds ingewikkelder en belachelijker wordt) die zij propageren schadelijk is voor de kwaliteit en de begrijpelijkheid van ons onderwijssysteem. Of ze nu willen of niet, bewust of onbewust, onderwijskundigen worden de meest effectieve agenten van social engineering en van de snode Nieuwe Wereldorde. Zij zouden, wij allemaal, ons zeer bewust moeten zijn van het volgende: een quotum van "specialisten", een gilde van deskundigen in een loutere formaliteit (en wat is onderwijs behalve een loutere formaliteit als het kind niet al thuis, door zijn vader en moeder, wordt opgevoed? Een verloedering die hand in hand gaat met de verloedering van Gezondheid, Openbare Orde, Justitie en duizend andere gebieden van wat ooit de Welvaartsstaat werd genoemd.

Onderwijs, met name secundair onderwijs, is een zaak voor specialisten in verschillende takken van kennis, die niet talrijk zijn maar allemaal essentieel (wiskunde, filosofie, natuurwetenschappen, taal, geschiedenis, kunst). Specialisten, vooral als zij al tientallen jaren lesgeven, zijn bekend met de methoden die effectief zijn gebleken, en zij hebben deze empirisch geperfectioneerd op een zeer persoonlijke en onuitsprekelijke manier. Er bestaat geen "algemene methodologie" van het onderwijs en daarom is er geen wetenschap die deze kent en de specialist lessen kan geven. Als ik een leraar ben die al enkele decennia filosofie onderwijst, en ik ken bepaalde trucs en ambachtelijke methoden die mij goed uitkomen bij het uitleggen van een onderwerp dat ik vooral wetenschappelijk moet beheersen, dan is dat voor mij strikt genoeg. U moet veel weten over uw onderwerp, en er vervolgens menselijkheid in leggen. Er is geen ander geheim. Ik kan in een pedagoog die mij "methodologische" lessen wil geven (ook al zijn het "methodologische" adviezen) niets anders zien dan een indringer of een pretentieus persoon. Is de pedagoog een soort "algemeen methodoloog"? Kan deze "wetenschapper" van het onderwijs niet weten wat goed is voor mij, in mijn specialiteit, en tegelijkertijd weten wat goed is voor de taalleraar of de leraar wetenschappen?

Uiteindelijk heeft dit pedagogisch formalisme, de onevenredige pretentie om zich op te dringen, om zich boven de specialisten in onze respectieve vakgebieden te verheffen, nooit ondersteund door tastbare positieve resultaten, ons, van het ongebreidelde pedagogisme dat door de LOGSE werd geïnitieerd, en dat vandaag de dag in de LOMLOE op hol is geslagen, alleen maar ellende als deze gebracht:

a) Nieuwe terminologische veranderingen, uiterst pedant en los van enige positieve wetenschap. Zij hebben nooit duidelijk gemaakt wat een "competentie" is, wat een "basiskennis" is, wat een "vaardigheid" is, enz. Het zijn tovenaars van verwarring en superciliëring, die alles baseren op de cultus van de gobbledygook, vertrouwend op het gebruik van betekenisloze woorden.

b) Ontkenning, onthechting van de werkelijkheid. Als kinderen niet studeren, mogen ze niet worden uitgescholden of gedwongen. Het is de leraar die hen moet "laten kijken". U moet uw "methodologie" herzien, uw "programmering" veranderen (alsjeblieft, laat iemand me zien dat een didactische programmering ooit ergens nuttig voor is geweest!) Wat het gedrag betreft, geldt hetzelfde: als het kind onbeleefd, ongehoorzaam of "storend" is, is het de leerkracht die hem/haar "voor zich moet winnen". Maar als wij leraren, sinds het LOGSE (1991) de majoor hadden ontkend, door te zeggen "wij zijn geen opvoeders", dat kinderen van huis uit al opgevoed moeten komen en, zo niet, dan worden ze terug naar huis gestuurd... dan zouden er andere hanen kraaien op dit boerenerf.

c) Social engineering. De leraar als "bemiddelaar", niet als docent, niet als iemand op een voetstuk. De school die onze pedagogen hebben bereikt, in het hele Westen, wordt nu opgevat als een immens pakhuis waar de jeugd wegrot en niet, bijvoorbeeld, als een toevluchtsoord waar kinderen uit kansarme klassen een sociale lift vinden (en dat was de Spaanse School en het Middelbaar Onderwijs, van 1950, min of meer, tot 1991... een prachtige sociale lift voor de bescheidenen). Social engineering, door de hand van begeleiders, pedagogen, inspecteurs en andere "dynamiseerders", zal scholen veranderen in plaatsen waar mensen spelletjes spelen, met schermen omgaan, affectief-seksuele voorlichting geven en workshops tegen "fake-news" prolifereren, en meer uitstapjes organiseren dan een agentschap, maar ook de school wordt een sloppenwijk waar kinderen niet weten hoe ze een "O" met de bijbehorende "O" moeten maken. Dit alles draagt bij tot social engineering, tot het zwarte lot dat de Grote Heren hebben voorzien voor het Westen: een geprogrammeerde ontscholing (een concept waarover ik al vele jaren schrijf).

Er bestaat geen "algemene onderwijsmethodologie" omdat er geen onderwijswetenschap bestaat. Er is geen wetenschap van wat dan ook. Het is alsof je met mij praat over een "wetenschap van het doe-het-zelven" of een "wetenschap van het stierenvechten". Ik geef geen geloofwaardigheid of legitimiteit aan deze pseudo-wetenschap of aan het jargon of de aanbevelingen en opleggingen van "specialisten in alles" die bij vele gelegenheden laten zien dat ze niets weten.

Carlos Javier Blanco
carlosxblanco@yahoo.es