Over de cancel cultuur

In de jaren zeventig klaagde Jorge Luis Borges dat Amerikaanse uitgevers zijn romans en korte verhalen niet wilden uitgeven omdat hij de zwarte man niet "gekleurde man" noemde en de blinde man niet "slecht ziende man".

Rond deze tijd begonnen Yankee-intellectuelen wat men nu "inclusieve taal" noemt te gebruiken: het gebruik van de ongepaste retoriek en herhaling van woorden en uitdrukkingen zoals "iedereen", "jongens en meisjes"; "arbeiders", enz. In Yanquilandia wordt het niet meer gebruikt, maar zoals gewoonlijk is het twintig jaar later in Zuid-Amerika aangekomen, waar progressieven het als een nieuwigheid hebben overgenomen.

Het progressivisme, die seniele ziekte van oude ideologieën zoals het marxisme en het liberalisme, heeft in deze pseudo-taal zijn meest geslaagde uitdrukking gevonden: het spreekt zonder iets te zeggen en definieert zonder te definiëren. Haar methode is om altijd bij alles voorop te lopen. Vandaar dat hij geen projekt kan hebben (iets wat vooruit gevallen is), want hij is zijn eigen projekt.

Wanneer politieke analisten vragen naar dit of dat project van een progressieve regering, stellen zij een valse vraag of een vraag zonder basis. Het is als doen alsof men de gehangene vraagt naar de strop of het touw waaraan hij hangt.

Deze seniele ziekte, een mengsel van liberalisme en marxisme, gesteund door de seculiere godsdienst van de mensenrechten, neemt langzamerhand alle regeringen van het Westen in bezit, en vestigt zo één enkele, politiek correcte manier van denken.

De gemeenplaatsen van dit denken zijn bijna allemaal: bezorgdheid voor de mensheid en niet voor de behoeften van de reële mensen; voor het individuele welzijn en niet voor dat van de gezinnen; voor consumptie en niet voor sparen; voor de aarde en niet voor het land; voor het ritueel en niet voor het heilige; voor de economie en niet voor de politiek; voor het ondernemerschap en niet voor het werk, en ga zo maar door op alle gebieden van handelen en denken.

Reeds in 1927 sprak Martin Heidegger in Sein und Zeit (paragraaf 35) over de dictatuur van de "anonieme één" door de "men zegt, denkt en handelt zoals men zegt, denkt en handelt," die het oneigenlijke bestaan beheerst. In bijna honderd jaar heeft de kwestie zich verscherpt en verdiept.

Vandaag is de macht van het progressivisme, dat hegemoniaal is, onvoorwaardelijk. Dit verklaart waarom iedere betwisting als rechts, fascistisch of imperialistisch wordt beschouwd. Als meerdere sectoren van de samenleving "nee" zeggen tegen verkeerde maatregelen, is het antwoord "geen reactie", zwijgen, negeren, kortom, het opheffen van de bezwaarmaker.

Het opheffen is een mechanisme geworden van ontkenning van alles wat het progressivisme ongemakkelijk maakt of in twijfel trekt. Wat ernstig is, is dat het tegelijkertijd de bezwaren van zijn tegenstanders ontkent of er niet naar luistert, en oproept tot een dialoog op basis van een consensus die geen consensus bereikt, die een valse consensus is.

Dit verderfelijke mechanisme ligt aan de basis van het optreden van zijn regering. Massimo Cacciari heeft terecht opgemerkt dat deze regeringen geen conflicten oplossen, maar ze alleen beheren.

Door het ontbreken van een vaste ideologische definitie (president Fernández van Argentinië is zowel Peronist als sociaal-democraat, zoals hij verklaard heeft) kunnen zij tegelijkertijd trouw zweren aan Biden, Poetin en Xi Jinping.

Maar dit alles is niet meer dan schijnbewegingen, schijnbewegingen die door progressieve regeringen worden gebruikt om mee te gaan in het proces van mondialisering dat zich in de wereld onontkoombaar schijnt voor te doen.

Na twee jaar Covid is de economie volledig onafhankelijk geworden van de politiek. De indirecte machten, de lobby's, de mega-corporaties en het internationale imperialisme van het geld, zoals Pius XII het zo treffend uitdrukte, rechtvaardigen hun werk in en met progressieve regeringen.

Natuurlijk eisen de indirecte economische machten dat er progressieve regeringen worden geïnstalleerd op basis van het "één man, één stem"-mechanisme, omdat zij de legitimiteit nodig hebben die het democratische masker biedt. Democratie, die alleen beperkt is tot de legitimiteit van de oorsprong, ontkent elke vraag naar de legitimiteit van de uitoefening, en dat is de vraag naar goed bestuur, en het zijn juist en correct handelen die goed bestuur kenmerken, en daarom zijn er goede regeringen geweest en zullen er goede regeringen zijn, zonder dat zij noodzakelijkerwijs democratisch zijn.

In Zuid-Amerika zijn de tien regeringen die wij hebben progressief in hun verschillende varianten: in Argentinië een Peronist die zich sociaal-democraat noemt, in Chili een Marxist die zich Peronist noemt, in Bolivia een Marxist die zich nationalist noemt, in Uruguay een liberaal die zich aanhanger van Agenda 2030 noemt, in Paraguay, zoals gewoonlijk, niets; in Brazilië een nationalist die de multinationals zaken laat doen, in Peru en Ecuador Marxisten die aan het grofste kapitalisme onderworpen zijn, in Colombia een liberale partner van de Verenigde Staten en in Venezuela een Marxist die geroepen is om rijk te worden tot kwelling van zijn volk.

Wie regeert Zuid-Amerika? In werkelijkheid is het het internationale geldimperialisme met al zijn vertakkingen, ook al zijn het nominaal de tien progressieve regeringen, wier veronachtzaming van de legitimiteit van de machtsuitoefening het werk van het imperialisme vergemakkelijkt.

In dit opzicht telt de grote corruptie van de heersende klasse zwaar mee. Om een onweerlegbaar voorbeeld te geven: elk jaar vertrekken er duizend kilo goud en tienduizend kilo zilver uit Argentinië naar Europa en de VS, praktisch zonder belasting te betalen. In de havens aan de Paraná-rivier, vanwaar de miljonairsproductie van graan (tarwe, maïs, soja, zonnebloem) vertrekt, bedraagt de jaarlijkse belastingontduiking 10.000 miljoen dollar, en de visvangst in de Zuid-Atlantische Oceaan door honderden Chinese, Spaanse, Japanse, Noorse en Engelse schepen is ongecontroleerd.

De afzeggingscultuur of "cancel culture" heeft ervoor gezorgd dat over deze en vele andere kwesties niet gesproken wordt. De titel van Marcello Mastroiani's film De eso no se habla werd opgelegd.

Toen Perón in 1974 uit ballingschap terugkeerde, zei hij dat de Argentijnse mens gebroken is en dat het heel moeilijk zal zijn hem te herstellen. Sindsdien is er geen enkele poging meer gedaan om ons stelsel van burgerlijke waarden, zoals spaarzaamheid, hygiëne, gedrag, enz. systematisch te herstellen; het is meer en meer aan zijn lot overgelaten, zonder enige inperking. De instellingen die Buenos Aires groot hebben gemaakt (la piu grande cita italiana del mondo, in de woorden van Franco Cardini), zoals de buurtclubs, de bibliotheken en volkszwembaden, de scholen die de straat op gingen, de parochies met hun kermissen en kampen, ze zijn allemaal verdwenen. De beheersing van die mens, die wij allen zijn, is verdwenen. En zo hebben we leraren die niet lezen, leraren die niet studeren, priesters die niet om de ziel geven maar alleen om eten, bibliothecarissen die de mensen niet uitnodigen om te lezen, clubs waar drugs en niet sport de norm is, de combinatie van dit alles heeft uiteindelijk de middelmatigen bevorderd. En het is deze middelmatigheid, die tegenwoordig tussen de 40 en de 60 jaar oud is, die zich in de progressieve regeringen van Zuid-Amerika oefent.

Wat te doen met een subcontinent als Zuid-Amerika, dat bijna 18 miljoen vierkante kilometer beslaat, twee keer zo groot als Europa of twee keer zo groot als de Verenigde Staten. Het heeft 50.000 km bevaarbare waterwegen in zijn binnenland, die ons van Buenos Aires naar Guaira in Venezuela brengen. Of van de Atlantische Oceaan bij Belém do Pará in Brazilië naar Iquitos in Peru (toen San Martín in 1823 gouverneur van Peru was, schonk hij zijn salaris om een schip te bouwen om de bandeirante opmars in te dammen door de Amazone van het ene uiteinde naar het andere te bevaren). Het heeft mineralen van allerlei soort, bossen die nog steeds onneembaar zijn. Olie, gas, elektriciteit, en de grootste zoetwatervoorraad van de planeet met de Guarani-watervoerende laag. En vooral, met een gevarieerd mensentype (ongeveer 440 miljoen), maar met gelijksoortige gebruiken, manieren en gewoonten, en die dezelfde taal spreken, want de Hispanic mens spreekt en verstaat, volgens Gilberto Freyre, de grootste Braziliaanse socioloog, zonder moeite vier talen: Spaans, Portugees, Galicisch en Catalaans. Dit buitengewone voordeel is tot nu toe door geen van de tien landen die er deel van uitmaken, als staatsbeleid gepropageerd.

Wie ons bestudeert, moet de orde van deze grootheden niet onderschatten. Hegel leerde reeds dat de orde der grootheden, wanneer zij immens zijn, hen in kwaliteiten verandert.

Het nadeel van deze grote ruimte is dat anti-Spaanse koloniale machten als Engeland (in Guyana, Trinidad en Tobago en op de Falklands), Holland in Aruba en Suriname en Frankrijk in Guyana er nog steeds geïnstalleerd zijn. Alle plannen voor subcontinentale eenheid sinds de tijd van San Martin en Bolivar zijn afgebroken door de tegeninterventie van deze drie landen.

Op het Sociaal Forum van Porto Alegre in 2002 hebben wij de theorie van de "ruit" voorgesteld, met zijn hoekpunten in Buenos Aires, Lima, Caracas en Brasilia als bescherming van het Zuid-Amerikaanse kerngebied, maar dat is niet gelukt. Chávez heeft zich aan Cuba overgegeven en Cuba steriliseert, zoals het al 70 jaar doet, elk Spaans-Amerikaans nationalistisch project.

Ik nodig Europese onderzoekers uit om sine ira et studio het proces van Cubanisering van Ons Amerika te bestuderen als de bron van alle mislukte pogingen tot regionale integratie.

De vraag van Lenin komt weer naar boven: Wat te doen? Van mening verschillen, dat is niets anders dan opwerpen, "een andere versie en visie" voorstellen bij wat door de enkele gedachte is vastgesteld. Andersdenken in al zijn vormen en manieren beoefenen is ophouden de stomme hond van het Evangelie te zijn. Dissent is niet negatief denken dat overal nee tegen zegt. Het is een propositioneel en existentieel denken dat uitgaat van de voorkeur van onszelf. Het verwerpt imitatie en vertrouwt op onze genius loci (klimaat, bodem en landschap) en ons ethos (gewoonten, ervaringen en tradities). U kunt mijn boek Teoría del Disenso raadplegen (gepubliceerd in Buenos Aires, Barcelona, Porto Alegre en Santiago de Chile).

Tenslotte kunt u opmerken dat ik nooit over Latijns-Amerika gesproken heb, omdat het een valse, bedrieglijke en misleidende term is, die door de Fransen in het leven geroepen is om in Amerika in te grijpen. Jullie Italianen weten dat heel goed, want niemand van jullie noemt zich Latijn, behalve die uit Lazio. Het Latijn sluit de Basken uit, die sinds de tijd van de conquistadores zo veel voor Amerika gedaan hebben.

Het begrip Latijns-Amerika is duidelijk een politiek correct begrip, want het wordt door iedereen gebruikt, door de Kerk, de Vrijmetselarij, liberalen, marxisten en, uiteraard, progressieven, zelfs door clueless nationalisten.

Wat in Amerika Hispanic is, is niet zoals in Spanje, dat zich beperkt tot de monarchie en de katholieke godsdienst. Wat hier Hispanic is, opent ons voor de hele mediterrane cultuur (Italië, Frankrijk, Portugal, de Arabische wereld (Syrië, Libanon, Marokko). Dit verklaart waarom de miljonairs-immigratie van Italianen en Syriërs-Libanezen naar Zuid-Amerika gemakkelijk geaccepteerd is.

Het eerste wat verloren gaat in een culturele strijd is de semantische oorlog, wanneer men de benamingen van de vijand overneemt. Wij zijn Hispano-Creools, noch zo Europees, noch zo Indiaans, zoals Bolívar beweerde.

Bron: https://posmodernia.com/la-cultura-de-la-cancelacion/