Oorlogstrommels in Europa, Oekraïne-conflict slaat over naar Afrika en toetreding van Turkije tot BRICS
28.06.2024
Na de verklaringen van NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg dat Oekraïne wapens mag gebruiken die door Westerse landen zijn geleverd om militaire doelen op Russisch grondgebied aan te vallen, begonnen de ene na de andere Westerse landen Kiev toestemming te geven om dit te doen.
Met elke dag die voorbijgaat, neemt het Atlantische front nieuwe stappen om de intensiteit van de oorlog te verhogen en zelfs de schaal en geografie ervan uit te breiden.
Europa bereidt zich voor op oorlog
De Franse president Emmanuel Macron heeft het er al lang over om troepen naar Oekraïne te sturen.
De hele wereld vernam uit uitgelekte geluidsopnames dat Duitse generaals van plan waren om de Krimbrug neer te halen.
Natuurlijk moet worden aangenomen dat er nog veel meer geheime plannen zijn die niet zijn uitgelekt.
Europese landen vermenigvuldigen hun defensiebudgetten meerdere malen. In Duitsland is de dienstplicht weer terug. Zelfs de minister van Volksgezondheid benadrukt dat het gezondheidssysteem van het land niet geschikt is voor oorlog en geherstructureerd moet worden.
In dit opzicht loopt het Verenigd Koninkrijk al voorop bij het aanwakkeren van het vuur.
De moordpoging op de Slowaakse premier Robert Fico en soortgelijke bedreigingen aan het adres van de Servische president Aleksandar Vucic, die een ander beleid voeren dan Frankrijk, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk wat betreft de Oekraïense kwestie, laten zien dat het proces een nieuwe fase is ingegaan.
Zonder meer voorbeelden te geven, kunnen we met zekerheid zeggen dat Europa zich op oorlog voorbereidt en een snel proces van militarisering ondergaat.
Het Atlantische tijdperk loopt ten einde
Om dit proces te begrijpen, moeten we naar verschillende ontwikkelingen kijken.
Laten we beginnen met de algemene feiten...
De Atlantische hegemonie neemt af.
Aan de ene kant verschuift het centrum van de wereldeconomie van de Atlantische naar de Stille Oceaan.
Met de pandemie en de oorlog in Oekraïne kan iedereen zien dat het neoliberale systeem tot stilstand is gekomen. Het Atlantische front heeft tekortkomingen in bijna elke oorlog die het voert.
De Israëlische agressie heeft gefaald tegenover het Palestijnse verzet, zelfs een genocidaal beleid kon het verzet van het Palestijnse volk niet breken.
Het Westen kon Assad niet ten val brengen. Westerse plannen in de zuidelijke Kaukasus zijn mislukt.
In Afrika zijn onafhankelijkheidsbewegingen in opkomst. Latijns-Amerika is niet anders.
Golfstaten zoals Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten buigen niet voor de druk van de VS. Ze handelen in veel kwesties, zoals militaire kwesties en olieprijzen, niet volgens de belangen van Washington, maar volgens hun eigen belangen.
Bovendien komen landen in al deze regio's, die in het vizier van de Atlantische Oceaan liggen, samen.
Samenwerkingsverbanden zoals de Sjanghai Samenwerkingsorganisatie, de BRICS en de Organisatie van Turkse Staten winnen snel aan kracht en geven vorm aan een nieuwe multipolaire wereldorde.
Slecht nieuws van het front
En de context van Oekraïne...
De economische sancties tegen Rusland hebben niet gewerkt. De Europese economie leed eronder, niet de Russische. Integendeel, Rusland kreeg een kans om met de westerse afhankelijkheid te breken en zich op de binnenlandse productie te richten.
Het Oekraïense tegenoffensief bleek een complete mislukking. Er was een moment waarop sommigen in het Westen geloofden dat het Oekraïense leger op het Rode Plein in Moskou zou paraderen.
Deze mislukking aan het front veroorzaakte ook barsten in het regime in Kiev, dat om de troon vocht, en het Westen begon naar alternatieven voor Zelensky te zoeken. Bovendien liep het mandaat van Zelensky af en verloor hij zijn legitimiteit door geen verkiezingen uit te schrijven.
In deze periode waren we getuige van beschuldigingen tussen de geldschieters van het regime in Kiev, voornamelijk de VS en het VK. Meningsverschillen tussen Parijs en Berlijn werden ook zichtbaar.
We zullen ongetwijfeld diepere scheuren in Europa zien. De regeringen van het oude continent, die een beleid hebben aangenomen van "Europa voor de VS" in plaats van "Europa voor Europa", krijgen thuis te maken met sociale bezwaren.
Het is ondenkbaar dat de volkeren van Europa, die al een economische prijs betalen, bereid zouden zijn om hun leven in een oorlog te geven.
Al deze ontwikkelingen zouden onvermijdelijk paniek zaaien in het Westen. Ze zouden er alles aan doen om de oorlog niet te verliezen.
Rusland lijkt zich voor te bereiden op een offensief in de verwachting een groot voordeel aan het front te behalen. Het Westen wil Rusland hiervan weerhouden. De terroristische aanslag op de Crocus-Mall was bedoeld om Moskou af te leiden door een interne ontwrichting teweeg te brengen en zo een mogelijk offensief te voorkomen. Alle verklaringen van het Westen, van het sturen van troepen naar Oekraïne tot het toestaan van het gebruik van haar wapens op Russisch grondgebied, zijn gericht op afschrikking.
Voorbereiding op de komende Amerikaanse verkiezingen
Er moet ook rekening worden gehouden met de komende Amerikaanse verkiezingen.
Iedereen is begonnen met het maken van projecties op basis van de "terugkeer van Trump". Wie zal het vacuüm opvullen wanneer Washington zich terugtrekt op zijn eigen continent en de pretentie opgeeft om "de wereld te ordenen"? Macron was hier erg enthousiast over tijdens het eerste Trump-tijdperk, maar het liep niet zoals hij wilde.
Toen Biden aan de macht kwam, accepteerden alle Europese machten stilletjes de richtlijnen van Washington. Ze deelden immers dezelfde denkwijze als Biden. Vandaag debatteren de Europese centra opnieuw over de vraag of ze de Verenigde Staten moeten vervangen als die het toneel verlaten. De krachten die klaar zijn voor een nieuw avontuur in Europa bereiden zich voor op de komende Amerikaanse verkiezingen.
Bluft Europa?
Onze conclusie uit het bovenstaande: er wordt gebluft om Rusland tegen te houden aan de ene kant, en degenen die de nieuwe "Hitler" willen worden binnen de Europese grootburgerij aan de andere kant.
Het conflict in Oekraïne breidt zich uit naar Afrika
Om deze doelen te bereiken, wil het Atlantische front ook de geografie van de oorlog uitbreiden.
In feite hebben ze het al verschillende keren geprobeerd in Moldavië of in de Baltische staten door gebruik te maken van de kwestie Transnistrië. Maar het werkte niet.
Nu zijn er bewegingen in een nog verder weg gelegen geografie: Afrika.
Er is al een confrontatie in Afrika. Afrikaanse landen komen in opstand tegen het neokolonialistische beleid van de VS en Frankrijk en verdringen hen stap voor stap van het continent.
Rusland, China en Turkije zijn de belangrijkste steunpilaren voor Afrikaanse landen in deze strijd. Alle drie vormen ze een militair, economisch en politiek tegenwicht tegen het neokolonialisme.
Nu wil het Atlantische front een nieuwe "speler" in Afrika introduceren.
Onlangs zijn er nieuwe Oekraïense ambassades geopend in tien Afrikaanse landen (Ivoorkust, Ghana, Rwanda, Botswana, Mozambique, Democratische Republiek Congo, Soedan, Tanzania, Mauritanië en Kameroen). Vooral Parijs wil zijn mislukking op het continent goedmaken. En voor Oekraïne is het een manier om de prijs te betalen voor de hulp die het van het Westen ontvangt.
Er werd zelfs onthuld dat militaire troepen van de Oekraïense geheime dienst in Soedan vochten. Het doel was om de Russische invloed in Afrika te breken.
Terwijl Kiev troepen naar Afrika stuurt voor het neokolonialistische beleid van Frankrijk, probeert het daar ook soldaten te rekruteren om in Oekraïne tegen Rusland te vechten.
Nadat Oekraïne bijvoorbeeld een ambassade had geopend in Ivoorkust, een land dat bekend staat om zijn steun aan de strategie van Frankrijk, publiceerde de pers een document over de rekrutering van vrijwilligers voor het Oekraïense leger. In Senegal grepen de Senegalese autoriteiten in en werd voorkomen dat Oekraïense rekruten naar het front tegen Rusland reisden.
Oekraïense ambassades lobbyen ook voor Westerse "vrede" in Afrika door de kaart van de "graanzendingen" te spelen.
Aangezien er geen twijfel over bestaat dat Oekraïne ook de Westerse strategie in Afrika zal nastreven, zullen de activiteiten van Oekraïne niet alleen gericht zijn tegen Rusland, maar ook tegen de onafhankelijkheidsstrijd van Afrikaanse volkeren en dus tegen Turkije als een van de belangrijke ondersteuners van deze strijd op het continent.
BRICS-lidmaatschap: bijdragen aan wereldvrede
De oorlogsvoorbereidingen in het Westen en de plannen om het conflict in Oekraïne naar Afrika te verplaatsen, laten duidelijk de dreiging zien waarmee de wereld wordt geconfronteerd.
In zo'n omgeving is de aankondiging van Turkije dat het lid wil worden van de BRICS van bijzonder belang.
De manier om oorlog te vermijden is de consolidatie van de macht door multipolaire organisaties zoals de BRICS. Het is de eenwording van het Euraziatische front dat de VS en Europa kan afschrikken van gevaarlijke avonturen.
Een sterke en geïnstitutionaliseerde BRICS, een sterke Sjanghai Samenwerkingsorganisatie, een sterke Turkse Statenorganisatie zullen Biden, Macron en Scholz dwingen om voorzichtiger te handelen. Anders lijken ze bereid om hun toevlucht te nemen tot allerlei gewelddadige methoden wanneer ze de geringste zwakte aan de andere kant waarnemen.
Door lid te worden van BRICS zou Turkije een belangrijke bijdrage leveren aan de wereldvrede.
Turkije moet het "BRICS-lidmaatschap" niet als hefboom gebruiken om met het Westen te onderhandelen, zoals het in het verleden bij verschillende kwesties heeft gedaan. In plaats daarvan moet Turkije zo snel mogelijk concrete stappen ondernemen.
Vertaling door Robert Steuckers
