Niets nieuws aan het oostfront?

27.06.2024

Wat gebeurt er aan het Russisch-Oekraïense front? Niets, geen nieuws zegt onze media. Te druk met het geven van ruimte aan zaken van fundamenteel belang, zoals de recordhitte, 60° in Napels...in de meest regenachtige juni ooit...

Toch heeft een Oekraïense raketaanval Sevastopol getroffen. Daarbij werden burgers gedood.

Een aanval geleid door een Amerikaanse drone. Gelanceerd, zo lijkt het, vanaf de basis in Sigonella, Italië. Dit zou tot nadenken moeten stemmen over onze groeiende betrokkenheid. En over wat in de nabije toekomst de Russische reactie zou kunnen zijn.

De aanval trof een strand. Zwemmers. Kinderen. Washington zegt dat het een vergissing was, een raket afgeketst door Russisch luchtafweergeschut.

Maar afgezien van symbolische beschuldigingen en tegenbeschuldigingen, wat voor militaire zin heeft zo'n aanval? Geen enkele. Er verandert niets aan het oorlogsscenario. De Russen blijven oprukken. Het leger van Kiev is in wanorde.

Deze aanval is slechts een teken van wanhoop. Zelenski en zijn mannen proberen te bewijzen dat ze nog leven. En actief zijn. Maar het is gewoon terrorisme. Niet meer en niet minder.

Dat zou passen, natuurlijk. Staartfoto's. Ware het niet dat die Amerikaanse drone de aanval leidde. Gelanceerd, zoals ik al zei, vanuit 'ons' Sigonella.

Washington is, ongelooflijk, een puur terroristische strategie aan het goedkeuren en steunen. Zich er terdege van bewust dat het niet overtuigend is. Zinloos.

Het enige plausibele doel is om Rusland pijn te doen. En de Beer aan te zetten tot een frontale aanval. Zichzelf uitbloeden.

Vanuit dit perspectief klinkt de aanval van jihad-terroristen op een kerk en een synagoge in Dagestan onvermijdelijk verdacht.

Zeker, in Dagestan en het naburige Ingoesjetië zijn al enige tijd min of meer aan Isis gelieerde jihadistische bewegingen actief. Maar hun activiteiten worden steeds heviger, juist sinds het Russisch-Oekraïense conflict een voor Moskou uitgesproken gunstige wending heeft genomen.

Het is hoe dan ook een domme strategie. Die moet vertrouwen op een irrationele en onbewuste reactie van het Kremlin om enig resultaat te bereiken.

En dit druist in tegen de hele politieke en militaire geschiedenis van Rusland.

Poetin schetst. Tenminste aan de oppervlakte. Maar zijn legers rukken over het hele front op. Langzaam. Posities aan het consolideren. Ondertussen vernietigen ze systematisch het hele logistieke en infrastructurele apparaat van Kiev. De hoofdstad zelf heeft nu moeite om elektriciteit te krijgen. Lange black-outs volgen elkaar op.

De bevoorradingsbases van het Oekraïense leger worden platgebombardeerd. En worden systematisch vernietigd. Aan het front verliest Zelenski's leger tussen de 1.500 en 2.000 man per dag... Uitrusting en bewapening niet meegerekend.

Zelfs de zogenaamde huurlingen - waarschijnlijk NAVO-troepen onder valse vlag - worden grotendeels vernietigd voordat ze er in slagen om aan het front te komen.

Het geweld van het Russische offensief is verschrikkelijk. Het wordt met de dag erger. Verschrikkelijk, maar niet blind. Elektriciteitscentrales en militaire bases vernietigen is één ding. Het afslachten van badgasten op een strand is iets heel anders.

Los van elke morele evaluatie is het eerste een nauwkeurige, doelgerichte strategie. Het tweede is dom geweld. Onproductief.

En in de Verenigde Staten gaan er steeds meer stemmen op, gezaghebbende stemmen, die oproepen om een einde te maken aan deze proxyoorlog. Om met Poetin aan tafel te gaan zitten en te onderhandelen, voordat het te laat is.

Realistisch onderhandelen. Niet de gedrogeerde waanbeelden van Zelenski najagen, die in Genève opriep tot de capitulatie van Rusland. Gesteund door Stoltenberg en sommige Westerse leiders. Je vraagt je af wat ze op die symposia drinken....

Poetin is bereid om te onderhandelen. Hij dicteert harde voorwaarden. Heel hard. Maar het is pretactisch. Hij wacht op de stemmen in Washington die willen dat de deal zegeviert. En ruim voor de komst van Trump.

Natuurlijk. Blijf militair vooruitgaan. Langzaam. Maar proberen steeds meer posities te veroveren. En hoe later een serieuze onderhandeling begint, hoe zwaarder de voorwaarden zullen zijn.