Moïsseï Ostrogorski en zijn kritiek op politieke partijen is 122 jaar oud

In de rust van de tijd waarin ik leef, vond ik in mijn bibliotheek een oud boek van de Wit-Russische auteur Moïsseï Ostrogorski (1854-1921) over democratie en politieke partijen uit 1902.

Het eerste wat me opvalt is de actualiteit van zijn ideeën en de gelijkenis van zijn betoog met dat van ons heden, 122 jaar later.

Van het weinige dat over zijn leven bekend is, weten we dat hij rechten studeerde in Sint-Petersburg; hij werkte op het ministerie van Justitie van de tsaar; hij reisde vervolgens om te studeren in Parijs, Engeland en de Verenigde Staten, waar het boek voor het eerst werd gepubliceerd; hij werd verkozen in de eerste Doema na de Revolutie van 1905 en verliet het openbare leven toen deze werd ontbonden. Er is niets bekend over de politieke omwentelingen in het latere Rusland. Hij stierf in St. Petersburg, dat toen al Leningrad heette.

Voor zijn originaliteit kunnen we hem vergelijken met de grote 20ste eeuwse geleerden van politieke partijen zoals Robert Michels, Gonzalo Fernández de la Mora, Max Weber, Giuseppe Maranini, Maurice Duverger, Giovanni Sartori, Gianfranco Miglio en Dalmacio Negro Pavón. Maar hij heeft niet de bekendheid en dure edities van sommigen van hen.

Zijn belangrijkste idee is de zogenaamde democratische paradox volgens welke democratie afwezig is in een van haar belangrijkste onderwerpen: aldus in politieke partijen. Deze stelling is in onze tijd door veel auteurs gereproduceerd zonder dat ze het vermeld hebben.

Al aan het begin van de studie stelt hij: "Een hoogontwikkeld kiesstelsel is niets anders dan een louter formeel eerbetoon aan de democratie" (p. 26). Deze formele vertegenwoordiging van politieke partijen leidt uiteindelijk tot een zeer ondemocratische kliek, kaste of politieke oligarchie.

Hun eindresultaat is de tegenproductie van wat ze beweren te produceren. In één woord, degenen die verantwoordelijk zijn voor het tot bloei brengen van democratie zijn diep antidemocratisch: "Aan de soorten verachtelijkheid die de mensheid heeft voortgebracht, van Kaïn tot Tartuffe, heeft de eeuw van de democratie een nieuwe toegevoegd: de politieke" (p. 47).

In politieke partijen is het niet de democratische rede die zegeviert, maar het gebruik van sentiment om aanhangers te winnen. De politieke partij is de perfecte leerschool voor dienstbaarheid en middelmatigheid.

Wat interessant is om op te merken, is dat Moïsseï Ostrogorski niet tegen politieke partijen is, maar tegen hun vervorming, denaturalisatie en vervalsing in de moderne democratie. 

Hij stelt voor dat politieke partijen niet langer starre en bureaucratische structuren moeten zijn die eeuwig blijven bestaan. Hij stelt dat politieke partijen niet permanent hoeven te zijn in de tijd, omdat ze geen doel op zich zijn, maar een middel, net als anderen, in de opbouw van een democratische samenleving.

Opgemerkt moet worden dat Moïsseï Ostrogorski niet reageert op het bestaan van politieke partijen, zoals het conservatieve gedachtegoed pleegt te doen, door ze als oligarchisch ongeldig te verklaren, maar hun herstel zoekt door ze in de tijd te beperken. Ze moeten openstaan voor de mogelijkheid van tijdelijke partijen rond bepaalde eisen, die een ideologische diversiteit zouden creëren die we vandaag de dag niet hebben.

Zoals we kunnen zien, zijn dit actuele voorstellen van 122 jaar geleden.

Bron

Vertaling door Robert Steuckers