George F. Kennan of Leo Strauss?

"...zou de uitbreiding van de NAVO de meest fatale fout in het Amerikaanse beleid zijn van de hele periode na de Koude Oorlog. Een dergelijk besluit zal naar verwachting nationalistische, anti-Westerse en militaristische tendensen in de Russische publieke opinie aanwakkeren; een negatief effect hebben op de ontwikkeling van de Russische democratie; de sfeer van de Koude Oorlog in de betrekkingen tussen Oost en West doen terugkeren; en het Russische buitenlands beleid in een richting duwen die beslist tegen onze wens indruist..."

    [Uittreksel uit George F. Kennan, "A Fateful Error," New York Times, 5 februari 1997].

De persoon die deze dingen zegt is George F. Kennan (1904-2005), bekend als "de vader van de beheersingspolitiek", een sleutelfiguur tijdens de opkomende periode van de Koude Oorlog, wiens geschriften de inspiratie vormden voor de Truman Doctrine en het buitenlands beleid van de VS dat erop gericht was de Sovjet-Unie "in te dammen". Inderdaad, in 1947 was hij het die zei:

"...het belangrijkste element van het beleid van de VS ten opzichte van de Sovjet-Unie moet een langdurige, geduldige, maar vastberaden en waakzame beteugeling van de Russische expansionistische tendensen zijn...De druk van de Sovjet-Unie op de vrije instellingen van de westerse wereld kan worden beteugeld door een kundige en waakzame toepassing van tegenmaatregelen die een antwoord vormen op de politieke manoeuvres van de Sovjets." [George F. Kennan, "The Sources of Soviet Conduct," Foreign Affairs, XXV, juli 1947, blz. 575, 576].

Wat is er sinds 1997 veranderd? Waarom zijn de woorden van zo'n gerespecteerd geleerde van de Amerikaanse geopolitiek en militaire geostrategie, die op één lijn staat met Zbigniew Brzezinski en Henry Kissinger, genegeerd? Want intussen had een lobby, de zogenaamde "Straussianen", de overhand in het Amerikaanse establishment. Wie zijn zij?

De Duitse filosoof van Joodse afkomst, Leo Strauss, die zijn toevlucht zocht in de Verenigde Staten toen de nazi's aan de macht kwamen, werd professor in de filosofie aan de Universiteit van Chicago, en gaf uit Platonische beschouwingen en een Hobbesiaanse opvatting van natuurrecht, aanleiding tot een school van denken die ook nu nog hegemoniaal is in de Amerikaanse politiek, onder Republikeinen en Democraten, en dat is de neo-con school. Een grote groep discipelen vormde zich rond Strauss, aanvankelijk allemaal van links.
De politieke groepering, een soort lobby, werd opgericht in 1972, een jaar voor de dood van de filosoof. Zij maakten allen deel uit van de staf van de Democratische Senator Henry "Scoop" Jackson, met name Elliott Abrams, Richard Perle en Paul Wolfowitz. Zij waren allen verbonden met een groep trotskistische journalisten, ook joodse, die elkaar op het City College in New York ontmoetten en het tijdschrift Commentary uitgaven. Zij werden "de Intellectuelen van New York" genoemd. Zowel de Straussianen als de New Yorkse intellectuelen waren nauw verbonden met de CIA, maar ook, dankzij de schoonvader van Perle, Albert Wohlstetter (een Amerikaans militair strateeg), met de Rand Corporation, de denktank van het militair-industrieel complex (de denktank die door Manlio Dinucci aan de kaak gesteld werd voordat hij door Il Manifesto gecensureerd werd). Veel van deze jonge mensen trouwden, tot zij een compacte groep van ongeveer honderd mensen vormden, allen uit de Amerikaans-Joodse liberale hogere middenklasse.

Midden in het Watergate-schandaal (1974) heeft de clan het "Jackson-Vanik-amendement" opgesteld en aangenomen, dat de Sovjet-Unie verplichtte de emigratie van de Joodse bevolking naar Israël toe te staan, onder dreiging van economische sancties. Het was zijn stichtingsakte. In 1976 was Wolfowitz een van de architecten van Team B, dat door President Gerald Ford was belast met de evaluatie van de Sovjetdreiging. Het resultaat zou zijn dat de USSR ervan beschuldigd zou worden "mondiale hegemonie" te willen verwerven, waardoor het Amerikaanse establishment het door George F. Kennan uitgewerkte beleid van containment terzijde zou schuiven, maar de confrontatie met Moskou zou aangaan, om het te verslijten en de "vrije wereld" te redden, zoals zij, toevallig, gedaan hebben met de oorlog in Afghanistan.

De "Straussians" en de New Yorkse Intellectuelen, allemaal links, stelden zich in dienst van de rechtse president Ronald Reagan en vader Bush, om tijdens de ambtstermijn van Bill Clinton even uit de macht verdreven te worden, en begonnen zo de denktanks van Washington binnen te dringen, om geleidelijk een hegemonie te consolideren die de Verenigde Staten een oorlogszuchtige visie moest geven.

Het was namelijk in 1992 dat William Kristol en Robert Kagan (de echtgenoot van Victoria Nuland) in Foreign Affairs een artikel publiceerden waarin zij het timide buitenlands beleid van president Clinton betreurden en opriepen tot een vernieuwing van de "belangeloze hegemonie van de Verenigde Staten"; het was in 1993 dat het American Enterprise Institute, geleid door de "Straussianen" Schmitt, Shulsky en Wolfowitz, met wie Francis Fukuyama verbonden zou worden, het Project for a New American Century publiceerde. Het zal de "Straussiër" Richard Perle zijn die in 1994 als adviseur optreedt van de islamitische leider Alija Izetbebovič in Bosnië-Herzegovina om de binnenkomst te vergemakkelijken van jihadistische militanten uit Afghanistan die banden hebben met het Al-Qaeda netwerk om te vechten tegen de Federale Republiek Joegoslavië van de leider van de Socialistische Partij van Servië Slobodan Milošević. In 1996 stelden "Straussische" exponenten van het Project voor een Nieuwe Amerikaanse Eeuw, zoals Richard Perle, Douglas Feith en David Wurmser, binnen het Institute for Advanced Strategic and Policy Studies in opdracht van de nieuwe Israëlische premier, Benjamin Netanyahu van Likud, een studie op, waarin de uitschakeling van de Palestijnse leider Yasser Arafat werd aanbevolen, de annexatie van de Palestijnse gebieden en een oorlog tegen Irak om de Palestijnen vervolgens te verdrijven.

De groep putte ook uit de beschouwingen van Ze'ev Jabotinsky, stichter van het "revisionistische zionisme", een nationalistische variant van het zionisme, waarvan Netanyahu's vader speciaal secretaris was, en die in Italië door het Mussolinische leger werd opgeleid, uiteraard met een anti-Brits doel. Dezelfde groep gaf geld uit aan de kandidatuur van George W. Bush, en publiceerde een beroemd rapport, Rebuilding America's Defences, waarin opgeroepen werd tot een ramp van het Pearl Harbor type, die gebruikt moest worden als voorwendsel om de Verenigde Staten in een oorlog om de wereldhegemonie te duwen: precies de termen die op 11 september 2001 gebruikt werden door minister van Defensie Donald Rumsfeld, zelf een "Straussiaan" en lid van het Project for a New American Century.

Zoals wij al zeiden, zoekt de "Straussische" lobby alleen macht, en heeft zich tot de Democraten gewend om eerst Barack Obama - met Hillary Clinton als voornaamste exponent van de haviken - en vandaag Joe Biden te bevoordelen. Wij begrijpen waarom de woorden van George F. Kennan, hard in de jaren veertig maar gematigd en verstandig in de jaren negentig, gedicteerd werden door de realpolitik: vanuit een Atlantisch en liberaal standpunt was het zinvol om de Sovjet-Unie tegen te werken en in bedwang te houden, een van de doelstellingen van de Amerikaanse geopolitiek sinds de dagen van Nicholas J. Spykman, maar wat had het voor zin om de NAVO naar het oosten uit te breiden en de Russen te provoceren, met het risico dat hun chauvinisme zou ontbranden? Werden zij niet verslagen in 1989/1991?

Welnu, men kan zien dat de neocon "Straussische" lobby, die vandaag de hegemonie heeft van het Amerikaanse - en ik zou zeggen het Europese - establishment, een andere mening is toegedaan. Wat vandaag de overhand heeft bij het establishment is niet de realpolitik en het realisme à la George J. Kennan, maar het Amerikaanse unipolaristische project, geschetst in de jaren zeventig, hegemoniaal in de jaren negentig, maar in crisis geraakt door de komst van nieuwe opkomende machten, van het Rusland van Vladimir Poetin tot het Volks-China van Xi Jinping, en dat zich ten koste van alles zou willen laten gelden, zelfs met een Derde Wereldoorlog.

Bron: https://novaresistencia.org/2022/05/16/george-f-kennan-ou-leo-strauss/