Eschatologieën van een multipolaire wereld

BRICS: de creatie van multipolariteit

 

De XVe BRICS-top: een multipolaire wereld gevestigd

Tijdens de XVe BRICS-top werd een historische beslissing genomen om nog eens 6 landen toe te laten tot de organisatie - Argentinië, Egypte, Ethiopië, Iran, Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten. Dit voltooide effectief de vorming van de kern van een multipolaire wereld.

Hoewel BRICS, voorheen BRIC, een voorwaardelijke associatie van semi-perifere (volgens Wallerstein) of "tweede wereld" landen was, heeft de dialoog tussen deze landen, die geen deel uitmaken van de structuur van het collectieve Westen (NAVO en andere rigide unipolaire organisaties gedomineerd door de Verenigde Staten), geleidelijk de contouren van een alternatieve wereldorde geschetst. Als de westerse beschaving zichzelf als de enige beschouwt, en dit is de essentie van globalisme en unipolariteit, dan vertegenwoordigden de BRICS-landen soevereine en onafhankelijke beschavingen, anders dan het Westen, met een lange geschiedenis en een volledig origineel systeem van traditionele waarden.

Aanvankelijk omvatte de BRIC-associatie, die in 2006 op initiatief van de Russische president Vladimir Poetin werd opgericht, vier landen: Brazilië, Rusland, India en China. Brazilië, de grootste mogendheid in Zuid-Amerika, vertegenwoordigde het Latijns-Amerikaanse continent. Rusland, China en India zijn op zichzelf al groot genoeg om als beschavingen te worden beschouwd. Maar ze zijn ook meer dan natiestaten. Rusland is de voorhoede van Eurazië, de Euraziatische "Grote Ruimte". China is verantwoordelijk voor een aanzienlijk gebied van de aangrenzende mogendheden Indochina. India breidt zijn invloed ook buiten zijn grenzen uit - in ieder geval tot Bangladesh en Nepal.

Toen Zuid-Afrika zich in 2011 bij de BRIC-landen aansloot (vandaar het BRICS acroniem - de "C" op het einde van Zuid-Afrika), was symbolisch ook het grootste Afrikaanse land vertegenwoordigd.

 

7 beschavingen (1 vs. 6)

Maar op de XV-top, die van 22 tot 24 augustus 2023 in Johannesburg werd gehouden, vond de definitieve vorming van de multipolaire club plaats. De toetreding van drie islamitische machten - het sjiitische Iran en het soennitische Saoedi-Arabië en de VAE - was van fundamenteel belang. Zo werd de directe deelname van de hele islamitische beschaving, vertegenwoordigd door beide takken - soennisme en sjiisme - aan de multipolaire wereld veiliggesteld. Bovendien sloot het Spaanssprekende Argentinië, een andere sterke en onafhankelijke mogendheid, zich samen met het Portugeestalige Brazilië aan bij de BRICS7. Zelfs in het midden van de twintigste eeuw beschouwden theoretici van de Zuid-Amerikaanse eenwording tot een geconsolideerde grote ruimte - voornamelijk de Argentijnse generaal Juan Perón en de Braziliaanse president Getúlio Vargas - een beslissende toenadering tussen Brazilië en Argentinië als het eerste akkoord van dit proces. Als dit wordt bereikt, zal het integratieproces van de Latijns-Amerikaanse ecumene onomkeerbaar zijn. En dat is precies wat er nu gebeurt in de context van de toetreding van de twee grootmachten van Zuid-Amerika, Brazilië en Argentinië, tot de multipolaire club.

De toetreding van Ethiopië is ook zeer symbolisch. Het is het enige Afrikaanse land dat gedurende het koloniale tijdperk onafhankelijk is gebleven en zijn soevereiniteit, onafhankelijkheid en unieke cultuur (Ethiopiërs zijn het oudste christelijke volk) heeft behouden. Samen met Zuid-Afrika versterkt Ethiopië zijn aanwezigheid in de multipolaire club van het Afrikaanse continent.

In feite krijgen we in de nieuwe samenstelling van BRICS een compleet model van eenwording van alle polen - beschavingen, grote ruimten, met uitzondering van het Westen, dat wanhopig zijn hegemonie en unipolaire structuur wil behouden. Maar nu staat het niet tegenover ongelijksoortige en gefragmenteerde landen, vol interne en externe tegenstellingen, maar tegenover een verenigde kracht van de meerderheid van de mensheid, vastbesloten om een multipolaire wereld op te bouwen.

Deze multipolaire wereld bestaat uit de volgende beschavingen:

1. Het Westen (de VS+EU en hun vazallen, waaronder helaas ook het eens zo trotse en onderscheidende Japan);
2. China (+Taiwan) met zijn satellieten;
3. Rusland (als integrator van de hele Euraziatische ruimte);
4. India en zijn invloedszone;
5. Latijns-Amerika (met de kern Brazilië+Argentinië);
6. Afrika (Zuid-Afrika+Ethiopië, met Mali, Burkina Faso, Niger, enz., die de Franse koloniale invloed te boven komen).
7. Islamitische wereld (in beide versies - sjiitisch Iran, soennitisch Saoedi-Arabië en VAE).

Tegelijkertijd eist één beschaving - de westerse - de hegemonie op, terwijl de 6 andere haar dit recht ontzeggen en alleen een multipolair systeem accepteren en het Westen slechts als één van de beschavingen erkennen, samen met andere.

Het gelijk van Samuel Huntington, die de toekomst zag in de terugkeer van beschavingen, is dus in de praktijk bevestigd, terwijl de misvatting van Fukuyama's stelling, die geloofde dat de wereldwijde hegemonie van het liberale Westen (het einde van de geschiedenis) al bereikt is, duidelijk is geworden. Daarom is Fukuyama alleen nog maar gedoemd om de Oekraïense neonazi's de les te lezen, de laatste hoop van globalisten om het begin van multipolariteit tegen te houden, waarvoor Rusland in Oekraïne vandaag de dag vecht.

Augustus 2023 kan worden beschouwd als de verjaardag van de multipolaire wereld.

Multipolariteit is gemarkeerd. Het is tijd om nader te bekijken hoe de beschavingspolen zelf de situatie waarin ze zich bevinden interpreteren. En hier moeten we rekening houden met het feit dat vrijwel elke soevereine beschaving haar eigen idee heeft over de structuur van de geschiedenis, de aard van de historische tijd, de richting ervan en het einde van de geschiedenis. In tegenstelling tot Fukuyama, die ambitieus één einde van de geschiedenis verkondigde (in zijn liberale versie), werkt elke soevereine beschaving met haar eigen begrip, interpretatie en beschrijving van het einde van de geschiedenis. Laten we deze situatie kort onderzoeken.

 

Elke beschaving heeft haar eigen idee van het einde van de wereld

Elke pool van de multipolaire wereld, dat wil zeggen elke beschaving heeft zijn eigen versie van eschatologie, ergens meer en ergens minder expliciet.

"Eschatologie" is de leer over het einde van de wereld of het einde van de geschiedenis. Eschatologieën vormen een essentieel onderdeel van religieuze doctrines, maar hebben ook seculiere versies. Elk idee over de lineaire richting van het historische proces en het veronderstelde einde ervan kan als "eschatologie" worden beschouwd.

De multipolaire wereld bestaat uit verschillende beschavingen of "grote ruimten", met een volledig uniek en origineel systeem van traditionele waarden. Dit is de pool (niet de individuele staat). Een pool is precies een beschaving. Elke beschaving heeft haar eigen idee over de aard van het historische proces, de richting en het doel ervan, en dus haar eigen eschatologie.

In sommige "grote ruimtes" zijn er zelfs meerdere versies van eschatologie, en een aantal relatief kleine politieke formaties, die op geen enkele manier aanspraak kunnen maken op de pool, hebben soms toch een speciale en zelfs ontwikkelde eschatologie.

Laten we de verschillende types in de meest algemene termen schetsen.

 

Eschatologieën van het Westen

Eschatologie in het Westers Christendom

Het westerse christendom had oorspronkelijk dezelfde eschatologische doctrine als het oosterse christendom, namelijk één. In het christendom - zowel in het katholicisme als in de orthodoxie (en zelfs het protestantisme) - wordt het einde van de wereld als onvermijdelijk beschouwd, aangezien de wereld en haar geschiedenis eindig zijn en God oneindig is. Na de komst van Christus nadert de wereld zijn einde en de wederkomst van Christus zelf wordt gezien als plaatsvindend "in de laatste dagen". De hele geschiedenis van de Christelijke Kerk is een voorbereiding op de eindtijd, het Laatste Oordeel en de Wederkomst van Christus. Het christendom leert dat er vóór de wederkomst een algemene afval in de mensheid zal plaatsvinden, dat naties zich van Christus en zijn Kerk zullen afkeren en alleen op hun eigen kracht zullen vertrouwen (humanisme). Later zal de mensheid volledig ontaarden en zal de Antichrist, de boodschapper van de duivel, de "zoon des verderfs", de macht grijpen.

De Antichrist zal een korte tijd regeren - 3,5 jaar, "een tijd, twee tijden en een halve tijd"), de heiligen en de profeten Elia en Henoch, die naar de aarde zijn teruggekeerd, zullen hem aanklagen, en dan zal de Wederkomst, de opstanding van de doden en het Laatste Oordeel plaatsvinden. Dit is waar iedere christen verplicht in moet geloven.

Tegelijkertijd geloofde het katholicisme, dat zich geleidelijk afscheidde van de verenigde orthodoxe stam, dat het bolwerk van de christenen de katholieke kerk onder de paus moest zijn, de "Civitas van God", en dat de aftocht alleen aardse politieke entiteiten zou treffen, de "Civitas van de Aarde". Er is een geestelijke strijd tussen de hemelse politiek van het Vaticaan en de aardse politiek van wereldlijke monarchen. In de orthodoxie, in tegenstelling tot het katholicisme, is het belangrijkste obstakel op het pad van de antichrist het Heilige Rijk, het eeuwige Rome.

Traditionele christelijke eschatologie en precies deze - deels pessimistische - kijk op de vector van de geschiedenis overheersten in Europa tot het begin van de Nieuwe Tijd. En dit is hoe traditionele katholieken, onaangetast door de geest van de moderniteit, die er steeds minder worden in het Westen, over het einde van de wereld blijven denken.

De protestantse eschatologieën zijn bizarder. Bij de wederdopers van Münster of de Tsjechische Hussieten werd de wederkomst voorafgegaan door de vestiging van universele gelijkheid (eschatologisch communisme), de afschaffing van klassenhiërarchieën en privébezit.

Recentelijk hebben veel protestantse kerkgenootschappen en de Anglicaanse kerk onder invloed van modernisering en politieke correctheid hun kijk op de eschatologie herzien en uiteindelijk gebroken met de oude christelijke traditie.
Vrijmetselaars eschatologie: de vooruitgangstheorie

Aan de oorsprong van de West-Europese beschaving van de Moderne Tijd staat de Europese Vrijmetselarij, waarin het idee van "sociale vooruitgang" werd geboren. Het idee van vooruitgang is de directe tegenpool van het christelijke begrip van de geschiedenis, verwerpt afvalligheid, antichrist, het Laatste Oordeel, de opstanding van de doden en het bestaan van de ziel zelf.

De Vrijmetselaars geloofden dat de mensheid zich progressief ontwikkelt: in het begin wreedheid (geen aards paradijs), dan barbaarsheid (geen traditionele samenleving), dan beschaving (culminerend in de Europese New Age en de Verlichting, d.w.z. seculiere atheïstische samenlevingen gebaseerd op een materialistisch wetenschappelijk wereldbeeld). Beschaving in haar vorming doorloopt een aantal stadia van traditionele belijdenissen naar de humanistische cultus van de Grote Architect van het Universum en verder naar liberale democratie, waar wetenschap, atheïsme en materialisme volledig zegevieren. En de conservatieve Vrijmetselarij (Schotse Rite) stopte gewoonlijk bij de cultus van de Grote Architect van het Universum (d.w.z. bij het deïsme - de erkenning van een ongedefinieerde niet-confessionele "god"), en de meer revolutionaire Grand Orient riep op om verder te gaan - naar de volledige afschaffing van religie en sociale hiërarchie. De Schotse Rite staat voor klassiek liberalisme (groot kapitaal), de Grand Orient en andere revolutionaire loges staan voor liberale democratie (intensieve groei van de middenklasse en herverdeling van kapitaal van de grote bourgeoisie naar de midden- en kleinburgerij).

Maar in de vrijmetselarij zien we in beide versies een duidelijk gerichte vector naar het einde van de geschiedenis, dat wil zeggen naar de opbouw van de moderne progressieve wereldbeschaving. Dit is de ideologie van het globalisme in twee versies - conservatief (geleidelijk) en offensief (revolutionair-democratisch).

 

Engeland: de vijfde monarchie

Tijdens de Engelse Revolutie van Cromwell ontwikkelde de theorie van de Vijfde Monarchie zich in protestantse kringen onder invloed van Joodse kringen en het sabbatisme (met name de Nederlandse rabbijn Manasseh ben-Israel). De doctrine van de Vier Wereldrijken (Babylonisch, Perzisch, Grieks en Romeins), traditioneel voor het Christendom, werd ontoereikend verklaard, en na de val van Rome (wat voor de Protestanten de weigering betekende om het gezag van de Paus te erkennen en de omverwerping van de monarchie, tsaricide) zou het Vijfde Koninkrijk komen.

Eerder was een soortgelijk idee ontstaan in Portugal met betrekking tot het maritieme Portugese Rijk en de speciale missie van de "verdwenen koning" Sebastian. De Portugese en Portugees-gecentreerde (mystiek-monarchische) versie werd doorgegeven aan de Portugees-Joodse bekeerlingen (Marranos) en Joden die naar Nederland en Brazilië waren verbannen. Eén van hen was Manasseh ben-Israel, van wie deze theorie werd doorgegeven aan Engelse Protestanten en de inner circle van Cromwell (T. Harisson).

De aanhangers van deze theorie beschouwden Cromwell zelf als de toekomstige wereldmonarch van het Vijfde Rijk. De Vijfde Monarchie zou gekenmerkt worden door de afschaffing van het katholicisme, erfelijke monarchale macht, landgoederen en de triomf van de burgerlijke democratie en het kapitalisme vertegenwoordigen.

Dit werd voortgezet door de stroming van het "Brits Israëlisme" (British Israelism), dat de Engelsen tot "de tien verloren stammen van Israël" verklaarde en het geloof in de komende wereldheerschappij van Engeland en het Angelsaksische ras verspreidde. De wereldheerschappij van de "Nieuwe Israëlieten" (Angelsaksen) werd verder gezien dan de Vier Koninkrijken en brak met de traditionele christelijke eschatologie, aangezien de Vijfde Monarchie de vernietiging van de traditionele christelijke koninkrijken betekende en de heerschappij van het "uitverkoren volk" (maar niet de Joden, maar de Engelsen).

Vanuit Engeland droegen extreem-protestantse sekten deze ideeën over naar de Verenigde Staten, die werden opgericht als de historische belichaming van de Vijfde Monarchie. Vandaar de Amerikaanse eschatologie in de mythologieën van W. Blake (in "The Prophecy of America" wordt de VS vertegenwoordigd door de reus Orcus, die zichzelf bevrijdt van de ketenen van de oude god), die ook een aanhanger was van de theorie van het "Britse Israëlisme". Blake belichaamde deze ideeën in zijn gedicht "Jerusalem", dat het onofficiële volkslied van Engeland werd.

 

VS: dispensationalisme

In de VS werden de ideeën van het "Brits-Israëlisme" en de Vijfde Monarchie in sommige protestantse kerkgenootschappen ontwikkeld en de basis van een speciale stroming van het dispensationalisme, gebaseerd op de ideeën van de Plymouth Brethren (prediker John Darby) en de Scofield-editie van de Bijbel, waarin de eschatologische interpretatie op een dispensationalistische manier zodanig in de bijbeltekst is verwerkt dat het voor gewone mensen één enkel verhaal lijkt te zijn.

Het dispensationalisme beschouwt de Angelsaksen en protestanten ("tweemaal geborenen") als het uitverkoren volk, en past alle profetieën over de Joden op hen toe. Volgens deze doctrine leeft de mensheid aan het einde van de laatste "bedeling" van de cyclus, en zal de wederkomst van Christus spoedig plaatsvinden, en zullen alle gelovigen worden opgenomen in de hemel (vervoering). Maar dit zal voorafgegaan worden door een laatste strijd (Armageddon) met de "koning van Rosh, Meshech en Tubal", waarmee vanaf de 19de eeuw tot nu Rusland bedoeld wordt. Daarvoor moet Rusland Palestina binnenvallen en daar vechten tegen de "tweemaal geborenen" (Angelsaksen) en dan door hen verslagen worden. Daarna moet er een massale bekering van Joden tot het protestantisme plaatsvinden en een opstijging naar de hemel (door middel van wonderen of ruimtetuigen).

In de afgelopen decennia is deze stroming samengesmolten met het politieke zionisme en de basis geworden van de ideologie en geopolitiek van de Amerikaanse neocons.

 

Frankrijk: De Grote Vorst

In Frankrijk ontwikkelde zich al in de late Middeleeuwen en het begin van de Moderne Tijd een eschatologische theorie van de Grote Vorst, die beweerde dat een geheime Franse koning, gekozen door God, aan het einde der tijden zou verschijnen en de mensheid zou redden - van decadentie, protestantisme en materialisme. Deze versie van de eschatologie is francocentrisch en conservatief, en circuleerde in mystiek georiënteerde kringen van de aristocratie. Ze verschilt van de traditionele katholieke eschatologie doordat het de Franse koning is, en niet de Vaticaanse Stoel, die als barrière voor de Antichrist fungeert.

De seculiere en vereenvoudigde geopolitieke versie van de eschatologie van de Grote Vorst wordt door sommige geleerden beschouwd als Gaullisme. Generaal De Gaulle was voorstander van het verenigen van de volkeren van Europa (voornamelijk de Fransen, Duitsers en Russen) en tegen de NAVO en de Angelsaksische hegemonie. De Franse schrijver J. Parvulesco (in navolging van R. Abellio) noemde het "de mystieke dimensie van het Gaullisme".

Maar de overgrote meerderheid van de Franse heersende klasse wordt gedomineerd door de vrijmetselaars eschatologie - met precies de tegenovergestelde betekenis.

 

Italië: de Ghibellijnen en de Jachthond

In de Middeleeuwen werd de confrontatie tussen de Romeinse troon en de keizerlijke macht - nadat Karel de Grote zichzelf tot "keizer" had uitgeroepen - soms extreem verhevigd. Dit leidde tot het ontstaan van twee partijen - de Welfen, aanhangers van de paus, en de Ghibellijnen, aanhangers van de keizer.  Ze waren het meest wijdverspreid in Italië, waarvan het bezit de basis vormde voor de erkenning van Duitse koningen als keizers van het (West-)Romeinse Rijk na de kroning in Rome.

De dichter Dante was een aanhanger van de Ghibellijnen en verwerkte in zijn gedicht De Goddelijke Komedie de eschatologische leer van de Ghibellijnen dat na de tijdelijke heerschappij van de Welfen en de volledige degradatie van de Katholieke Kerk, er een echte Ghibellijnse vorst naar Europa zou komen die de zeden en spiritualiteit van de Westerse beschaving zou doen herleven. Hij wordt symbolisch voorgesteld in de figuur van de hond (veltro) en het mystieke getal DXV (515), waardoor na herschikking van de letters/cijfers het woord DVX, "leider", ontstaat. Dante zette de ideeën van de Wereldmonarchie uiteen in een aparte verhandeling. Ook hier is het eschatologische thema gekoppeld aan de monarchale macht - en in grotere mate dan bij de katholieke kerk. Voor Dante stond de Franse monarchie aan de kant van de antichrist, net als de Romeinse troon die tegen de keizer in opstand was gekomen.
Duitsland: Hegel en het einde van de geschiedenis

De oorspronkelijke versie van de eschatologie wordt gegeven in de filosofie van Hegel. Hij ziet de geschiedenis als een dialectisch proces van de verstrooiing van de Geest door de Natuur en vervolgens een nieuwe verzameling van de deeltjes van de Geest in een verlichte samenleving. Het hoogtepunt van dit proces zou volgens Hegel de oprichting van een verenigde Duitse staat moeten zijn op basis van de Pruisische monarchie (tijdens zijn leven bestond deze nog niet). In deze verlichte monarchie zou de cyclus van de geschiedenis van de Geest voltooid worden. Deze ideeën beïnvloedden het Tweede Rijk en Bismarck, en later in een vervormde vorm Hitlers Derde Rijk. Het was Hegel die de stelling van het "einde van de geschiedenis" in een filosofische context naar voren bracht, waarbij hij in een eigenaardige combinatie de christelijke eschatologie (inclusief de figuur van de christelijke heerser) en een bijzondere mystiek-monarchische interpretatie van de sociale vooruitgang (als een voorstadium vóór de oprichting van het wereldrijk van de filosofen) combineerde.

De Duitse filosoof (katholiek) Carl Schmitt bracht het idee van het Reich in verband met de functie van de catechumen, de bediende, die de betekenis was van de keizerlijke macht in Byzantium en die (volgens de orthodoxen) in de negende eeuw werd overgenomen door de Frankische keizer Karel de Grote. Deze lijn was gedeeltelijk in lijn met de Ghibellijnse traditie.

De Duitse jood Karl Marx bouwde een theorie van het communisme (het einde van de geschiedenis) op een omgekeerde materialistische versie van het hegelianisme, en de Russische filosoof Alexander Kozhev probeerde het einde van de geschiedenis te identificeren met het globalisme en de planetaire triomf van het liberalisme. Maar het is veelzeggend dat Hegel zelf, in tegenstelling tot zijn sektarische uitleggers, een eschatologische germanocentrische monarchist was.

 

Iberië: de Habsburgers en planetaire evangelisatie

Eschatologie werd in de Spaanse versie gekoppeld aan de kolonisatie van Amerika en de missie van Karel V Habsburg en zijn dynastieke opvolgers. Aangezien in de profetieën over het einde van de wereld (Ps. Methodius van Patara) de verspreiding van het evangelie over de hele mensheid en de vestiging van een wereldwijd christelijk rijk onder een katholieke wereldkoning het teken van het einde van de wereld was, gaven de geografische ontdekkingen en de vestiging van uitgestrekte koloniën door Spanje reden om de Spaanse Habsburgers - vooral Karel V en Filips II - als kanshebbers voor de rol van wereldmonarch te beschouwen. Deze katholiek-monarchische versie kwam deels overeen met de Franse versie, maar concentreerde zich daarentegen op de Oostenrijkse keizers, de traditionele tegenstanders van de Franse dynastie. Christoffel Columbus was een voorstander van een eschatologisch wereldrijk tijdens de regeerperioden van de katholieke koningen Isabella en Ferdinando, en weerspiegelde zijn eschatologische opvattingen in Het Boek der Profetieën, samengesteld aan de vooravond van zijn vierde reis naar Amerika en onmiddellijk na zijn terugkeer voltooid.

Na de toetreding van de Bourbons tot Spanje vervaagde deze eschatologische lijn. Deels zijn de echo's ervan terug te vinden in katholieke kringen in Latijns-Amerika en vooral gestaag bij de Jezuïeten.

Het Vijfde Rijk in de Portugese versie en zijn Braziliaanse uitloper in het algemeen staan qua type dicht bij deze versie van eschatologie.

 

Israël: het grondgebied van Masjiach

De staat Israël werd in 1948 opgericht in Palestina als vervulling van de eschatologische aspiraties van de Joodse diaspora, die al twee millennia wachtte op een terugkeer naar het Beloofde Land. Joodse eschatologie is gebaseerd op het geloof in de uitverkorenheid van de Joden en hun speciale rol in de eindtijd, wanneer de Joodse Masjiach zal komen en Joden over de wereld zullen heersen. Het is het best bestudeerd. In veel opzichten is het de Joodse eschatologie die de belangrijkste scenario's van visies op het einde van de wereld in monotheïstische tradities heeft bepaald.

Het moderne Israël is geschapen als een staat die voorbereid is op de komst van Masjiach, en als deze functie niet meer tussen haakjes staat, zal haar bestaan zijn betekenis verliezen - in de eerste plaats in de ogen van de Joden zelf.

Geopolitiek gezien kan Israël niet beweren een onafhankelijke beschaving te zijn, een rijk, waarvan de schaal nodig is voor volledige deelname aan wereldwijde eschatologische processen. Als we echter rekening houden met de toenadering van politieke zionisten in de Verenigde Staten tot neocons en protestantse dispensationalisten, de rol van Joden in de vorige eeuw in de vrijmetselaarsloges, de invloed van de diaspora in de heersende en vooral economische elites van het Westen, dan verandert het hele plaatje, en voor serieuze eschatologische gebeurtenissen blijkt de basis significant te zijn.

De Kabbalistische interpretatie van de migratieroute van het grootste deel van de Joodse Diaspora beschrijft het als een beweging die de Shechina (Gods Aanwezigheid) in ballingschap volgt (volgens Rabbi Alon Anava). Aan het begin van de galoet (verspreiding) was het grootste deel van de Joden geconcentreerd in het Midden-Oosten (mizrahi). Daarna begon het op te stijgen naar het noorden en de Kaukasus (Khazar Kaganaat). Van daaruit leidde het pad van de Shechina naar West-Rusland, naar de Baltische staten en naar Oost-Europa (Ashkenazi). Daarna begon haar Asjkenazische beweging dieper West-Europa in te trekken, en de Sefardim van het Iberisch Schiereiland trokken naar Nederland en de Amerikaanse koloniën. Uiteindelijk concentreerde het grootste deel van de Joden zich in de Verenigde Staten, waar ze nog steeds een meerderheid vormen in vergelijking met Joodse gemeenschappen in andere landen. De Shechina blijft dus in de Verenigde Staten. De op één na grootste gemeenschap van Joden bevindt zich in Israël. Wanneer de verhoudingen in het voordeel van Israël veranderen, zal dat betekenen dat de Shechina, na een cirkel van tweeduizend jaar, is teruggekeerd naar Palestina. 

Dan moeten we de bouw van de Derde Tempel en de komst van Masjiach verwachten. Dit is de logica van de Joodse eschatologie, die duidelijk terug te vinden is in de politieke processen die zich rond Israël ontvouwen. Dit idee wordt aangehangen door de meerderheid van de religieuze zionisten, die een aanzienlijk percentage van de Joden vormen, zowel in Israël als in de diaspora. Maar elke Jood, waar hij ook is en welke ideologie hij ook aanhangt, kan niet anders dan zich bewust zijn van de eschatologische aard van de moderne staat Israël en, dienovereenkomstig, van de verreikende doelen van zijn regering.

 

Orthodoxe eschatologie

De Grieken: de marmeren keizer

Onder de orthodoxe bevolking van Griekenland ontwikkelde zich na de val van Byzantium en de machtsovername door de Ottomanen een eschatologische theorie over de komst van een orthodoxe bevrijdende koning, de Marmeren Keizer. Zijn figuur werd soms geïnterpreteerd als de terugkeer van Constantijn XII Paleologos, die volgens de legende niet stierf toen de Turken Constantinopel innamen, maar door een engel werd weggevoerd naar de Marmeren Poort en daar wacht op zijn uur om de Orthodoxen (Grieken) te bevrijden van de onderdrukking door buitenlanders.

In sommige versies van de eschatologische legende werd deze missie toevertrouwd aan de "roodharige koning van het noorden", onder wie in de 18de eeuw veel monniken van Athos de Russische keizer verstonden.

Dit zijn echo's van de klassieke Byzantijnse leer van de catechumen, de "achterblijver" die voorbestemd is om het belangrijkste obstakel te worden in de weg van de "zoon des verderfs" (Tweede Brief van St. Apsotolus Paulus aan de Thessalonicenzen) en van de Tsaar-Verlosser uit het boek Ps. Methodius van Patara. Het Griekse politiek-religieuze denken behield deze eschatologische component tijdens de Ottomaanse periode, hoewel na de bevrijding van de Turken de Griekse staat begon te worden opgebouwd naar vrijmetselaars liberaal-democratische vormen (ondanks de korte periode van heerschappij door een aantal Europese dynastieën), waarmee volledig werd gebroken met het Byzantijnse erfgoed.

 

Rusland: Koning van het Derde Rome, Redder van de Sekten, Communisme

In Rusland nam de eschatologie tegen het einde van de 15e eeuw een stabiele vorm aan, die tot uiting kwam in de Moskou-Derde-Rome-theorie. Deze theorie beweerde dat de missie van de catechumen, de volgeling, na de val van Constantinopel overging op Moskovisch Rusland, dat de kern werd van het enige orthodoxe Rijk - dat wil zeggen, Rome. Groothertog Moskou veranderde de status en werd Tsaar, Basileus, Keizer, houder.

Voortaan was het de missie van Rusland en het Russische volk om de komst van de "zoon des verderfs", de Antichrist, te vertragen en hem op alle mogelijke manieren te weerstaan. Dit vormde de kern van de Russische eschatologie en formaliseerde de status van het Russische volk als "Godsdragers".

Vergeten in het tijdperk van de Westerse hervormingen van Petrus en zijn volgelingen, herleefde het idee van Moskou als het Derde Rome in de 19de eeuw onder invloed van de Slavofielen, en werd toen een centraal thema in de Russisch-Orthodoxe Kerk voorbij de Roebjezj.

Na het schisma werd de eschatologie wijdverspreid onder de oudgelovigen en sektariërs. De oud-gelovigen geloofden over het algemeen dat de val van het Derde Rome al onomkeerbaar had plaatsgevonden, terwijl de sektariërs (zwepen, Oskoptsy) daarentegen geloofden in de spoedige komst van de "Russische Christus".

De seculiere versie van de sektarische "optimistische" eschatologie werd overgenomen door de bolsjewieken, die het verborgen onder de marxistische versie van Hegels einde van de geschiedenis. In de laatste periode van de USSR vervaagde het eschatologische geloof in het communisme, en het regime en het land stortten in.

Het thema van de Russische eschatologie werd weer relevant in Rusland na het begin van de SWO, toen de confrontatie (met de vrijmetselaars-liberale en materialistisch-atheïstische) beschaving van het Westen extreem acuut werd. Logischerwijs zal, naarmate Rusland zich als een aparte beschaving vestigt, de rol van de eschatologie en het centrale belang van de functie van de katechon alleen maar toenemen.

 

Islamitische wereld

Soennisme: de soennitische Mahdi

In het soennisme wordt het einde van de wereld niet in detail beschreven, en de visioenen van de komende leider van de islamitische gemeenschap, de Mahdi, verbleken bij de beschrijving van het Laatste Oordeel dat God (Allah) aan het einde der tijden zal uitspreken. Toch is deze figuur er wel en wordt hij in de hadiths in enig detail beschreven. Het gaat over de opkomst van een militaire en politieke leider van de Islamitische wereld die de rechtvaardigheid, orde en vroomheid zal herstellen die tegen het einde der tijden in verval waren geraakt.

De gezaghebbende Soefi Ibn Arabi specificeert dat de Mahdi in het regeren zal worden bijgestaan door "viziers", die de basis vormen van de eschatologische regering, en volgens hem zullen alle viziers van deze "metafysische regering", als assistenten en projecties van de verenigde pool (kutbah) afkomstig zijn van niet-Arabische Islamitische gemeenschappen.

De Mahdi zal Dajjal (de Leugenaar) verslaan en de Islamitische heerschappij vestigen. Een eigenaardige versie van de Islamitische eschatologie wordt ook beleden door aanhangers van de (in Rusland verboden) Islamitische Staat. Verschillende figuren in de Islam hebben de rol van Mahdi opgeëist. Onlangs nog riep Adnan Tanriverdi, hoofd van de Turkse PMC SADAT, Erdogan uit tot de Mahdi.

 

Iran: de 12e Imam

In het sjiisme is het Mahdi-thema veel meer uitgewerkt, en de eschatologie vormt de kern van de sjiitische politiek-religieuze leer zelf. Sji'ieten beschouwen alleen de volgelingen van Ali, de Imams, als de rechtmatige heersers van de Islamitische gemeenschap. Zij geloven dat de laatste 12e Imam niet stierf, maar zich terugtrok in een schuilplaats. Hij zal aan het einde der tijden weer aan de mensen verschijnen. Dit zal het begin zijn van de opkomst van de sjiitische wereld.

Dan zal Christus verschijnen, die samen met de Mahdi met Dajjal zal vechten en hem zal verslaan, en een rechtvaardige geestelijke orde zal vestigen voor een korte periode - vlak voor het einde van de wereld.

Dit is de visie van de meerderheid van de sjiieten, en in Iran is het de officiële ideologie, die grotendeels de hele politieke strategie van het land bepaalt.

De sjiitische eschatologie zet in veel opzichten de Iraanse pre-islamitische traditie van het Zoroastrisme voort, dat een ontwikkelde theorie had van de verandering van cycli en hun culminatie in het Grote Herstel (frashokart). Het beeld van de komende Koning-Verlosser - Saoshyant, die voorbestemd is om op magische wijze geboren te worden uit een zuivere maagd en het leger van het duistere begin (Ahriman) in de laatste strijd te verslaan, speelt hierin ook een belangrijke rol.

Waarschijnlijk was het de oude Iraanse leer over de strijd tussen licht (Ormuzd) en duister (Ahriman) die door de geschiedenis heen begon, als een sleutel tot de betekenis ervan en over de uiteindelijke overwinning van de strijders van het licht, de basis werd voor het eschatologische deel van de monotheïstische leer. Maar in elk geval is de invloed van het Zoroastrisme op het Shi'isme duidelijk, en dit is wat de Iraanse eschatologie zo'n aangrijpende en duidelijke politieke uitdrukking geeft.

Zuidoost-Azië

India: Kalki

In het hindoeïsme heeft het einde van de wereld weinig betekenis, hoewel een aantal heilige teksten in verband met de Kalachakra-cyclus vertellen over koningen van het mystieke land Shambhala, waar de voorwaarden van een gouden tijdperk heersen. Op het ultieme moment in de geschiedenis zal een van deze koningen, Kalki, waarvan men gelooft dat hij de tiende avatar van Vishnu is, in de menselijke wereld verschijnen en de demon Kali-yuga bestrijden. De overwinning van Kalki zal een einde maken aan het duistere tijdperk en een nieuw begin inluiden (satya-yuga).

Kali-yuga wordt beschreven als een tijdperk van het verval van moraal, traditionele waarden en de spirituele fundamenten van de Indiase beschaving.  Hoewel de Indiase traditie tamelijk losstaat van de geschiedenis en haar cycli en gelooft dat spirituele realisatie onder alle omstandigheden kan worden bereikt, zijn eschatologische motieven behoorlijk aanwezig in de cultuur en politiek.

In het hedendaagse India wordt de populaire conservatieve politicus en premier Narendra Modi door sommige traditionalistische kringen erkend als een goddelijke avatar - ofwel door Kalki zelf ofwel door zijn voorbode.
Boeddhisme: de boeddha van de komende tijden

Eschatologische motieven zijn ook ontwikkeld in de boeddhistische traditie. Het einde der tijden wordt daarin gezien als de komst van de komende Boeddha - Maitreya. Zijn missie is om het spirituele leven van de sangha, de boeddhistische gemeenschap, te vernieuwen en de mensheid op het heilzame pad van ontwaken te zetten.

Op het boeddhisme waren enkele politieke systemen van de landen in Zuidoost-Azië gebaseerd - Japan, gecombineerd met de autochtone Shinto-cultus, waarin de figuur van de goddelijke keizer centraal staat, een aantal staten in Indo-China. In sommige gevallen werd het beroep op de figuur van de komende Boeddha Maitreya de basis voor politieke bewegingen en volksopstanden.

Soms vond het eschatologische boeddhisme steun in de communistische ideologie, waardoor syncretische vormen ontstonden - Cambodja, Vietnam, enz.

 

China: het hemelse mandaat

Eschatologie is vrijwel afwezig in het confucianisme, de dominante politiek-ethische hoofdstroom van de Chinese traditie. Maar tegelijkertijd wordt het in de religie van de Chinese Taoïsten en in Taoïstisch-Boeddhistische syncretistische stromingen tot op zekere hoogte ontwikkeld. Volgens Taoïstische ideeën over cycli wordt de geschiedenis van de wereld weerspiegeld in de verandering van heersende dynastieën in China. Deze verandering is het resultaat van het verlies van wat de Taoïsten het "hemelse mandaat" noemen, dat elke legitieme heerser van China verplicht is te ontvangen en te behouden. Wanneer dit mandaat opraakt, komt China in beroering, burgeroorlogen en onrust terecht. De situatie kan alleen worden gered door het verkrijgen van een nieuw hemels mandaat en de troonsbestijging van een nieuwe dynastie.

Het Chinese Rijk van het Midden wordt door de Chinezen zelf gezien als een beeld van de kosmische hiërarchie, als het Universum. In het Rijk versmelten cultuur en natuur tot het punt dat ze niet meer te onderscheiden zijn. Daarom zijn dynastieke cycli kosmische cycli waaraan tijdperken worden afgemeten.

De Chinese traditie kent het absolute einde van de wereld niet, maar gelooft dat elke afwijking van de wereldorde in welke richting dan ook een symmetrisch herstel vereist. Deze theorie heeft impliciet bijgedragen aan de Chinese revolutie en is nog steeds van belang.

In feite wordt de figuur van de huidige voorzitter van het Centraal Comité van de CPC, Xing Jinping, gezien als een nieuwe verschijning van een legitieme keizer die een hemels mandaat heeft ontvangen.

 

Afrika

Garvey: zwarte vrijmetselarij

Een van de grondleggers van de beweging om de waardigheid van Afrikaanse volkeren te herstellen was de in Jamaica geboren vrijmetselaar Marcus Garvey, die het vrijmetselaarsvooruitgangsdenken toepaste op zwarten en opriep tot rebellie tegen blanken.

Garvey ondernam een reeks acties om Amerikaanse zwarten terug te brengen naar het Afrikaanse continent, waarmee hij een proces voortzette dat in 1820 begon met de oprichting van een kunstmatige staat aan de westkust van Afrika, Liberia. De regering van Liberia kopieerde de VS en bestond dus ook voornamelijk uit Vrijmetselaars.

Garvey interpreteerde de strijd voor de rechten van zwarten niet alleen als een middel om gelijkheid te verkrijgen, maar promootte actief de theorie van de uitverkorenheid van Afrikanen als een speciaal volk, dat na eeuwen van slavernij geroepen was om zijn dominantie te vestigen - in ieder geval in de ruimte van het Afrikaanse continent, maar ook om de rechten op de macht in de V.S. en andere koloniale landen op te eisen en te claimen. En in het centrum van deze wereldbeweging zouden de vrijmetselaarsloges moeten staan, waar alleen zwarte mensen worden toegelaten.

De extreme vertegenwoordigers van deze stroming waren de organisaties Black Power, Black Panthers en later BLM.

 

Groot Ethiopië

In Afrika ontwikkelde de melanodermatische (zwarte) bevolking haar eigen originele versies van de eschatologie. Al deze versies (net als Garveys eschatologie) beschouwen Afrikaanse volken als begiftigd met een speciale historische missie (Zwarten = Nieuw Israël) en voorspellen de wedergeboorte van henzelf en van het Afrikaanse continent als geheel. Het algemene schema van de Afrikaanse eschatologie beschouwt het tijdperk van kolonisatie en slavernij als een grote geestelijke beproeving voor het zwarte ras, die gevolgd zal worden door een periode van beloning, een nieuw gouden tijdperk.

In één versie van deze eschatologie is Ethiopië de kern van de Afrikaanse identiteit. Haar bevolking (Kushieten en Semieten met een donkere huidskleur) wordt gezien als het paradigma van de Afrikaanse beschaving - Ethiopië is de enige Afrikaanse politieke entiteit in Afrika die niet gekoloniseerd is, noch door Europese mogendheden, noch door moslims.

In deze versie worden alle Afrikaanse volkeren beschouwd als verwant aan de Ethiopiërs, en de Ethiopische vorst - de Negus - wordt gezien als een prototype van de heerser van het grote Afrikaanse Rijk. Deze lijn vormde de basis van het Rastafarianisme, dat populair werd onder de zwarten van Jamaica en zich vervolgens verspreidde onder de zwarte bevolking van Afrika en Amerika.

Deze versie is wijdverspreid onder christelijke en gekerstende volken. De christelijke eschatologie van de Ethiopiërs (Monofysieten) heeft originele kenmerken die verband houden met de speciale missie van Ethiopië, dat beschouwd wordt als het uitverkoren land en het uitverkoren volk (vandaar de legende dat de voorouder van de Ethiopiërs Melchisedek, de Koning van de Vrede, was). In het Rastafarianisme krijgt deze Ethiopische eschatologie aanvullende - soms behoorlijk groteske - kenmerken.

 

Zwarte Islam

Een andere versie van de Afrikaanse eschatologie is de "Zwarte Moslim" (Nation of Islam) beweging die in de Verenigde Staten is ontstaan. Deze doctrine beweert dat zowel Mozes als Mohammed zwart waren en dat God van cyclus tot cyclus geïncarneerd wordt in zwarte politiek-religieuze leiders. De stichter van deze stroming, Wali Fard Mohammed, beschouwde zichzelf als zo'n incarnatie (dit komt overeen met de Russische zwepen). Na de dood van Vali Fard Mohammed verwachten de gelovigen zijn terugkeer in een ruimteschip.

Parallel hieraan is de verkondiging van de noodzaak van zwarte strijd in de VS en over de hele wereld - en niet alleen voor hun rechten, maar voor erkenning van hun spirituele en raciale leiderschap in de beschaving.

Onder leiding van de hedendaagse leider van de Nation of Islam, Louis Farrakhan, heeft deze stroming grote invloed in de VS verworven en een aanzienlijke invloed gehad op de ideologische vorming van zwarte moslims in Afrika.

 

Zwart Egypte

Een andere versie van Afrikaanse politieke eschatologie is de KMT stroming (van de oude Egyptische naam voor Egypte zelf), die de ideeën van de Afrikaanse filosoof Sheikh Anta Diop ontwikkelde. Hij en zijn volgelingen ontwikkelden de theorie dat het oude Egypte een staat van zwarte mensen was, wat blijkt uit de naam "KMT", die in de Egyptische taal "Zwarte Aarde" of "Land van Zwarten" betekent. Anta Diop gelooft dat alle Afrikaanse religieuze systemen echo's zijn van de Egyptische religie, die in zijn geheel hersteld moet worden.

Zijn volgeling Kemi Seba ontwikkelt de stelling van het Afrikaanse monotheïsme, dat de basis vormt van een religieus-politiek systeem waarin de macht zou moeten berusten bij een metafysische regering die de wil van God uitdrukt (zoals de Mahdi-viziers in de versie van Ibn Arabi). Het leven zou gebaseerd moeten zijn op het principe van gesloten zwarte gemeenschappen -- kilombu.

Daarbij zouden Afrikanen terug moeten keren naar de tradities van hun eigen volkeren, het Afrikaanse continent volledig in handen moeten nemen, een zo donker mogelijke huidskleur moeten herstellen (door middel van melano-georiënteerde huwelijken) en een spirituele revolutie in de wereld teweeg moeten brengen.

De enige heilige pan-Afrikaanse taal zou het herstelde oude Egyptisch (medu netjer) moeten zijn, en Swahili zou gebruikt moeten worden voor praktische behoeften.Volgens de voorstanders van de KMT-theorie zijn zwarte mensen de dragers van heiligheid, Traditie en het volk van de gouden eeuw. De blanke beschaving daarentegen vertegenwoordigt perversie, pathologie en anti-beschaving, waar materie, geld en kapitaal boven de geest staan.

De grootste vijand van Afrikanen en zwarte mensen over de hele wereld zijn de blanken, die beschouwd worden als de dragers van modernisering, kolonialisme, materialisme en spirituele degeneratie. De overwinning op de blanken is de sleutel tot de vervulling van de wereldmissie van de zwarten en de bekroning van het dekolonisatieproces.

 

Latijns-Amerika

Etno-eschatologie: indigenismo

In Latijns-Amerika zien een aantal oorspronkelijke Amerindiaanse volkeren het logische einde van de kolonisatie als de wederopbouw van etnische samenlevingen (indigenismo). Deze tendensen zijn in verschillende mate ontwikkeld, afhankelijk van het land.

Velen beschouwen de opstand van Tupac Amaru II, een afstammeling van de laatste Inca heerser, die in 1780 een Indiaanse opstand tegen de Spaanse aanwezigheid in Peru leidde, als het symbolische begin van het Indiaanse verzet tegen kolonisatie.

In Bolivia werd in 2006 Evo Morales, de allereerste vertegenwoordiger van het Aymara-indianenvolk, tot president gekozen. Er gaan steeds meer stemmen op - vooral in Peru en Bolivia - om de oude Indiaanse cultus van de aardgodin Pachamama tot officiële godsdienst uit te roepen.

Gewoonlijk wordt de etnische eschatologie van Latijns-Amerikaanse Indianen gecombineerd met linkse socialistische of anarchistische stromingen om syncretische leringen te creëren.

 

Braziliaans Sebastianisme

Een bepaalde versie van de eschatologie, gekoppeld aan Portugese opvattingen over het Vijfde Rijk, ontwikkelde zich in Brazilië. Nadat de hoofdstad van het Portugese Rijk naar Brazilië was verplaatst vanwege een republikeinse staatsgreep in Portugal, ontstond de doctrine dat deze verplaatsing van de hoofdstad niet toevallig was en dat Brazilië zelf een speciale politiek-religieuze missie had. Als het Europese Portugal de doctrine van Koning Sebastiaan verloor en het pad van de Europese burgerlijke democratie volgde, dan moest Brazilië nu deze missie op zich nemen en het gebied worden waar, in de kritieke omstandigheden van de historische cyclus, de vermiste maar niet dode Koning Sebastiaan zich zou bevinden.

Onder de vlag van een dergelijke doctrine vonden in Brazilië de conservatieve katholiek-eschatologische en keizerlijke opstanden plaats tegen de vrijmetselaars liberale regering - Canudos, Contestado, enz.

 

Eschatologische kaart van beschavingen

In een multipolaire wereld botsen verschillende eschatologieën op elkaar of gaan ze een verbond met elkaar aan.

In het Westen heeft het seculiere model (progressivisme en liberalisme) duidelijk de overhand, met een belangrijke toevoeging in de vorm van extreem protestants dispensationalisme. Dit is het "einde van de geschiedenis", volgens Fukuyama. Als we rekening houden met de liberale elite van Europese landen die volledig onder Amerikaanse controle staan, kunnen we spreken van een speciale eschatologie die bijna alle NAVO-landen verenigt. We moeten hier ook de theorie van radicaal individualisme aan toevoegen, die liberalen gemeen hebben en die eist dat mensen bevrijd worden van alle vormen van collectieve identiteit - tot aan vrijheid van seks (genderpolitiek) en zelfs van het behoren tot de menselijke soort (transhumanisme, AI). Zo zijn de nieuwe elementen van de progressivistische eschatologie van de vrijmetselarij, samen met de "open samenleving", de imperatieven van geslachtsverandering, steun voor LGBTQ-principes, postgmunisme en diepe ecologie (die de centraliteit van de mens in de wereld, waar alle traditionele religies en filosofische systemen op hebben aangedrongen, verwerpt).

Hoewel het zionisme geen direct verlengstuk is van deze versie van de eschatologie, past het in sommige van zijn vormen - met name door zijn alliantie met de Amerikaanse neocons - gedeeltelijk in deze strategie, en gezien de invloed van Joden op de heersende elites van het Westen, kunnen deze verhoudingen zelfs omgekeerd worden.

Op het pad van dit einde van de geschiedenis staat Rusland en zijn catechismusfunctie, die de eschatologie van het Derde Rome combineert met de communistische horizon als erfenis van de USSR, het meest in het oog.

In China wordt het westerse marxisme, dat al aanzienlijk bewerkt was in het maoïsme, steeds openlijker weergegeven in de confucianistische cultuur, en het hoofd van de CCP krijgt als traditionele keizer een hemels mandaat om te heersen over "Alles wat onder de Hemel is" (tianxia - 天下).

Eschatologische stemmingen nemen voortdurend toe in de islamitische wereld - zowel in de soennitische zone als vooral in het sjiisme (voornamelijk in Iran), en het is de moderne westerse beschaving - dezelfde die nu Rusland bestrijdt - die bijna unaniem wordt geïdentificeerd als de Dajjal voor alle moslims.

In India groeien geleidelijk de door Hindutva geïnspireerde sentimenten (de leer van de onafhankelijke identiteit van Hindoes als een speciale en inferieure beschaving), die een terugkeer naar de wortels van de Hindoetraditie en haar waarden (die helemaal niet samenvallen met die van het Westen) verkondigen, en van hieruit worden de contouren geschetst van een speciale eschatologie die in verband wordt gebracht met het Kalka-fenomeen en het overwinnen van de Kali-yuga.

Het pan-Afrikanisme ontwikkelt zich in de richting van de versterking van radicale doctrines over de terugkeer van Afrikanen naar hun identiteit en een nieuwe ronde van antikoloniale strijd tegen de blanke wereld (voornamelijk opgevat als koloniale landen die tot de Westerse beschaving behoren). Dit beschrijft een nieuwe vector van de zwarte eschatologie.

In Latijns-Amerika wordt het verlangen om de geopolitieke soevereiniteit te consolideren ondersteund door zowel linkse (socialistische) eschatologie als de verdediging van de katholieke identiteit, wat vooral duidelijk is in Brazilië, waar zowel links als rechts zich steeds meer distantiëren van het globalisme en het beleid van de VS (vandaar de deelname van Brazilië aan het BRICS-blok).  De etno-eschatologieën van het indechinisme, hoewel relatief zwak, voegen over het algemeen een belangrijke extra dimensie toe aan het hele eschatologische project.

Tegelijkertijd spelen de Franse aristocratische eschatologie (en haar seculiere projectie in het Gaullisme), de Duitse versie van het einde van de geschiedenis in de persoon van het Duitse Rijk, evenals de boeddhistische en Shinto-lijn van de speciale missie van Japan en de Japanse keizers - (voorlopig althans) geen noemenswaardige rol, omdat ze volledig gekocht zijn door de dominante progressieve globalistische elite en de strategieën van de Angelsaksen.

Zo hebben we een wereldkaart van de eschatologie, die overeenkomt met de contouren van een multipolaire wereld.

Hieruit kunnen we nu de conclusies trekken die we willen.

Vertaling door Robert Steuckers