Een korte geschiedenis van de chaos: Van het oude Griekenland tot het postmoderne. Deel 2

Het conflict tussen twee wereldordes
Het lijkt erop dat de Speciale Militaire Operatie (SMO) verwijst naar een conflict van twee wereldordes - een unipolaire, vertegenwoordigd door het collectieve Westen en Oekraïne, en een multipolaire, verdedigd door Rusland en degenen die op de een of andere manier aan zijn kant staan (voornamelijk China, Iran, Noord-Korea, sommige islamitische staten, deels India, Turkije, maar ook Latijns-Amerikaanse en Afrikaanse landen). Dat is precies het geval. Maar laten we het probleem bekijken vanuit een perspectief dat ons interesseert en nagaan welke rol de chaos hier speelt.
Laten we meteen het punt benadrukken dat de term wereldorde, world order, duidelijk appelleert aan de expliciete structuur, d.w.z. het is de antithese van chaos. We hebben dus te maken met twee modellen van de kosmos - unipolair en multipolair. Dan is het een botsing tussen werelden, tussen orden, structuren, en heeft chaos er niets mee te maken.
Het Westen biedt zijn eigen versie - hetbeschouwt zich als het centrum waarbij de anderen als de periferie worden gezien en waarbij het centrum zichzelf en zijn waardensysteem is. Rusland en zijn (vaker passief) ondersteunende landen pleiten voor een alternatieve kosmos: zoveel beschavingen, zoveel werelden. Eén hiërarchie tegen meerdere, georganiseerd op autonome principes. Meestal op historisch-religieuze basis. Dit is precies hoe Huntington zich de toekomst had voorgesteld.
De botsing der beschavingen is een wedstrijd van werelden, van ordes. Er zijn er twee: een westers georiënteerde en een pluralistische.
In deze context lijkt de SMO iets heel logisch en rationeel. De unipolaire wereld, bijna gevestigd na de ineenstorting van het bipolaire model sinds 1991, wil zijn leidende positie niet opgeven. Nieuwe machtscentra vechten om zich te bevrijden van de macht van een in verval geraakte hegemoon. Zelfs Rusland kan haast maken met een rechtstreekse uitdaging. Maar je weet nooit hoe zwak (of sterk) hij echt is totdat je het probeert. Hoe dan ook, het is vrij duidelijk: er zijn twee modellen van de kosmos die elkaar bestrijden - één met één duidelijk centrum en één met meerdere.
Hoe dan ook, er heerst hier geen chaos. En als we zoiets tegenkomen, is dat alleen als een faseovergangssituatie. Dat zou deels de situatie in Oekraïne verklaren, waar de chaos zich volop laat voelen. Maar het probleem heeft ook andere dimensies.
Hobbesiaanse chaos: de natuurlijke staat en Leviathan
Laten we eens nader bekijken wat een unipolaire westerse wereldorde inhoudt.  Het gaat niet alleen om de militaire en politieke overheersing van de VS en vazalstaten - vooral de NAVO-landen. Het is ook de uitvoering van een ideologisch project. Dit ideologische project komt overeen met een progressieve democratie. De betekenis van progressieve democratie is dat er steeds meer democratie moet komen, en dat het verticale samenlevingsmodel moet worden vervangen door een horizontaal model - in het uiterste geval een netwerkmodel, een rizomatisch model.
Thomas Hobbes, de grondlegger van de westerse politieke wetenschap, stelde zich de geschiedenis van de samenleving als volgt voor. In de eerste fase leven mensen in een natuurlijke staat. Hier is "de mens een wolf voor de mens" (homo homini lupus est). Het is een agressieve initiële sociale chaos gebaseerd op egoïsme, wreedheid en macht. Vandaar het principe van de oorlog van allen tegen allen. Dit is volgens Hobbes de aard van de mens, want de mens is inherent slecht. Kwaadaardig, maar ook slim.
De intelligentie in de mens vertelde hem dat als hij in zijn natuurlijke staat bleef, de mensen elkaar vroeg of laat zich zouden doden. Dus toen werd besloten om een verschrikkelijke door mensen gemaakte afgod te creëren, de Leviathan, die de regels en wetten zou opleggen en ervoor zou zorgen dat iedereen ze volgt. Zo heeft de mensheid een probleem van coëxistentie onder wolven opgelost. Leviathan is een superwolf, zeker sterker en wreder dan welke man ook. Leviathan is een staat.
De traditie van het politiek realisme - in de eerste plaats in de internationale betrekkingen - stopt daar. Er is alleen de natuurlijke staat en Leviathan. Als u het ene niet wilt, krijgt u het andere.
Chaos in de internationale betrekkingen in de traditie van het realisme
Dit model is nogal materialistisch. De natuurlijke staat komt overeen met agressieve chaos, vijandschap (νεῖκος) - het alternatief van Empedocles voor liefde/vriendschap. De invoering van Leviathan brengt de vijandschap in evenwicht door alle "wolven" regels en normen op te leggen die ze niet durven te overtreden op straffe van straf en in het uiterste geval de dood. Vandaar de veel latere formule van Max Weber: "de staat is het enige voorwerp van legitiem geweld". Leviathan is bewust sterker en verschrikkelijker dan welk roofdier dan ook en kan zo een reeks onomkeerbare agressies stoppen. Maar Leviathan is geen liefde, geen Eros, geen psyche. Het is slechts een nieuwe uiting van vijandschap, een totale vijandschap die tot op zekere hoogte is verheven.
Vandaar het recht van elke soevereine staat (en Leviathan is soeverein en dit is haar belangrijkste kenmerk) om een oorlog te beginnen met een andere staat. Nu de innerlijke vijandschap tot bedaren is gebracht, is Leviathan vrij om buiten een oorlog te ontketenen.
Het is dit recht om oorlog te voeren dat de basis wordt van de chaos in de internationale betrekkingen, volgens de school van het realisme. Internationale betrekkingen zijn een chaos, juist omdat er geen hoogste autoriteit kan bestaan tussen verschillende Leviathans. Zij herhalen op macroniveau de natuurlijke staat: de staat is egoïstisch en slecht omdat de man die hem heeft gesticht egoïstisch en slecht is. De chaos binnenin is bevroren om zich te openbaren in een oorlog tussen staten.
Tot op heden is het politiek realisme ook in de democratieën nog niet volledig overwonnen en wordt het beschouwd als een legitiem standpunt in de internationale betrekkingen.
Locke's bevel
Maar dat is niet alles. Hobbes werd gevolgd door een andere belangrijke denker, John Locke, die een andere school van politiek denken formuleerde - het liberalisme. Locke geloofde dat de mens zelf niet slecht was, maar ethisch neutraal. Hij is tabula rasa - een blanco lei. Als Leviathan slecht is, zullen zijn burgers ook slecht zijn. Maar als Leviathan zijn humeur en zijn oriëntaties verandert, is hij in staat de aard van de mensen te veranderen. Mensen zelf zijn niets - je kunt wolven van ze maken en je kunt schapen van ze maken. Het draait allemaal om de heersende elite.
Als Hobbes denkt aan de staat vóór de staat en zijn monsterlijke karakter vooraf heeft bepaald (vandaar de Hobbesiaanse chaos) en deze vergelijkt met de staat, onderzoekt Locke de reeds bestaande staat en wat er zou kunnen volgen, als de staat zelf ophoudt een kwaadaardig monster te zijn en een bron van moraal en opvoeding wordt, en vervolgens helemaal verdwijnt, na het initiatief te hebben overgedragen aan heropgevoede - verlichte - burgers. Hobbes denkt in termen van verleden/heden. Locke denkt in categorieën heden/toekomst. In het heden is de staat slecht - egoïstisch en wreed (vandaar oorlogen en chaos in de internationale betrekkingen). In de toekomst is het echter voorbestemd om goed te worden, wat betekent dat zijn burgers geen wolven meer zullen zijn en er geen oorlogen meer zullen uitbreken omdat er wederzijds begrip heerst in de internationale betrekkingen. Met andere woorden, Hobbes stelt een dialectiek voor van chaos en de relatieve verwijdering daarvan in Leviathan (met een nieuwe invasie van interstatelijke betrekkingen), terwijl Locke voorstelt het gewelddadige karakter van de staat te herstellen door zijn burgers opnieuw te vormen (heropvoeding, verlichting) en de oorlog tussen naties af te schaffen. Maar de vijandschap die inherent is aan Hobbes, stelt Locke voor niet te vervangen door liefde en orde, maar door handel, commercie en speculatie. De koopman (en niet de profeet, priester of dichter) vervangt de krijger. Tegelijkertijd wordt de handel doux commerce genoemd, "zachte handel". Het is zachtaardig vergeleken met de brute buit die de krijger na de verovering van de stad maakt. Maar hoe wreed het is, blijkt uit Shakespeare's De koopman van Venetië.
Belangrijk is dat Locke de zuivere handelsorde na de staat ziet als iets dat volgt op het tijdperk van de staten. Dit betekent dat de in Leviathan gehypostaseerde collectieve geest geenszins wordt afgeschaft, maar slechts naar een lager niveau wordt getild. Een heropgevoede, verlichte burger (voormalige wolf) is nu zelf een Leviathan. Maar alleen een nieuwe. Door zijn onderdanen te heropvoeden, heropvoedt de verlichte vorst (synoniem voor de verlichte staat) zichzelf.
Wereldregering als Verlichtingsproject
Van hieruit begint de theorie van de politieke democratie. De staat voedt zijn burgers op, maakt korte metten met agressie en egoïsme, en wordt zelf altruïstisch en pacifistisch. Vandaar de belangrijkste wet van de internationale betrekkingen: democratieën bestrijden elkaar niet.
En verder. - Als staten niet langer egoïstisch (soeverein) zijn, zijn ze in staat om op democratische wijze een supranationale autoriteit, een Wereldregering, op te richten. Zij zal ervoor zorgen dat alle samenlevingen goed zijn en alleen met elkaar handel drijven en nooit oorlog voeren. Geleidelijk aan zullen staten worden afgeschaft en zal één wereld, een mondiale civiele samenleving, ontstaan.
Economie: de chaos van Locke
Het lijkt erop dat in Locke en in de latere traditie van het liberalisme die zijn ideeën voortzet, de chaos is opgeheven. Maar niet dus. Er is geen militaire chaos, maar wel een economische chaos. Daarom is er geen agressie, maar blijft de chaos bestaan. Ja, en agressie en vijandigheid blijven, maar krijgen een ander karakter - namelijk het karakter dat aan de samenleving werd opgelegd door de commerciële (kapitalistische) staat. Meer bepaald de West-Europese staat van de Nieuwe Tijd.
Dat de markt vrij moet zijn en de economie gedereguleerd, is de centrale stelling van het liberalisme, d.w.z. de moderne democratie. Zo wordt de chaos opnieuw ingevoerd, maar alleen in een andere doorsnede - met afgesneden agressie en rechtlijnig egoïsme. Leviathan wordt vereenzelvigd met de rede (hij werd opgericht op basis daarvan), en de rede wordt gezien als iets universeels. Vandaar Kant, zijn transcendentale redeneringen en oproepen tot universele vrede. Deze redenering wordt niet afgeschaft (samen met het overwinnen van Leviathan), maar getransformeerd, verzacht, gecollectiviseerd (Leviathan is collectief), en vervolgens geatomiseerd in vele eenheden, geschreven op blanco leien van atomaire individuen. De mens na de staat verschilt van de mens vóór de staat in die zin dat de geest voortaan zijn individuele domein is. Dit is hoe Hegel de burgermaatschappij begreep. Daarin wordt de gemeenschappelijke rationaliteit van de oude monarchie overgedragen op de veelheid van burgers - de bourgeois, de stedelingen.
Daarom, in de liberale theorie, aangezien Leviathan rationaliteit is, neemt de verdeling van rationaliteit over alle individuen de noodzaak ervan weg. De samenleving zal vreedzaam zijn zoals ze is (wat eerder door Leviathan werd voorzien) en ze zal haar wolfachtige neigingen in de verwijderde vorm realiseren - via handelsconcurrentie. De liberale racistische sociaal-darwinistische theoreticus Spencer zegt hetzelfde in harde vorm.
Zachte handel, doux commerce, is zachte chaos, chaos in het kader van de liberale democratie.
Nieuwe democratie en bestuur: de zachte chaos van dissipatie
In het Westen is er een evenwicht tussen Hobbes en Locke, een pessimistisch en retrospectief begrip van de staat (en van de menselijke natuur zelf) en een optimistisch progressivistisch begrip. Het eerste wordt realisme genoemd, het tweede liberalisme. Beide moderne, westers georiënteerde, modernistische theorieën komen in het algemeen overeen, maar verschillen in bijzonderheden. Allereerst in de interpretatie van de chaos. Voor realisten is chaos inherent slecht en agressief. En om die te bestrijden werd de staat gecreëerd - Leviathan. Maar de chaos verdween niet, en van interne chaos werd externe chaos. Vandaar de interpretatie van de aard van de oorlog in het realisme.
Het liberalisme deelt de interpretatie van het ontstaan van de staat, maar gelooft dat het kwaad in de mens kan worden overwonnen. Met de hulp van de staat, die zijn burgers transformeert (verlicht) en vervolgens ook verlicht - tot op het punt van het doordringen in hun code, hun natuur. Hier treedt de staat, en vooral de verlichte staat, op als programmeur om een nieuw besturingssysteem in de samenleving te installeren.
Met het succes van het liberalisme begon de theorie van een nieuwe democratie of globalisme vorm te krijgen. De essentie is dat natiestaten worden afgeschaft en oorlogen daarmee verdwijnen, terwijl de agressieve en egoïstische aard van de mens wordt veranderd door middel van social engineering, die de mens transformeert - van de wolf een schaap maakt. Leviathan bestaat niet meer, en de oude - militair-agressieve, wolfachtige - chaos is afgeschaft. De chaos van de wereldhandel, de vermenging van culturen en volkeren, de stromen van ongecontroleerde migratie, het multiculturalisme, de vermenging van alles en iedereen tot Eén Wereld begint.
Maar dit creëert een nieuwe chaos. Niet agressief, maar zacht, "gentle". Tegelijkertijd wordt de controle niet afgeschaft, maar verlaagd naar een lager niveau. Terwijl de regering (het bestuur), zelfs in de oude democratie, een gekozen maar hiërarchische, verticale structuur was, is het nu het bestuur, of het "besturen", waarbij de macht in het bestuurde subject opgaat en ermee versmelt tot het niet meer te onderscheiden is. Geen censuur maar zelfcensuur. Geen controle van bovenaf, maar zelfcontrole. Dus de verticale Leviathan plasmeert in de horizon van verspreide atomaire individuen en treedt in elk van hen binnen. Het is een hybride van chaos (natuurlijke staat) en Leviathan (universele rationaliteit).Zo dacht Kant in feite over de burgermaatschappij. Het universele loopt over in de atomen, en nu is het niet langer een externe instantie, maar de eigen individuele redenering van de verlichte burger die zijn eigen agressiviteit beteugelt en zijn eigen egoïsme matigt. Zo wordt het geweld in het individu geplaatst. Chaos verdeelt niet de macht en de massa, niet de staten onder elkaar, maar de mens zelf. Dit is de Risikogesellschaft van Ulrich Beck: het gevaar gaat nu uit van het zelf en zijn eigen schizofrene splitsingen, die de norm worden. Zo komen we uit bij het schizo-individu, de drager van de bijzondere chaos van de nieuwe progressieve liberale democratie. In plaats van anderen te schaden, schaadt de liberale "chaoot" zichzelf, slaat zichzelf, splijt en splijt verder. Geslachtsveranderende chirurgie en de bevordering van seksuele minderheden in het algemeen hadden niet op een beter moment kunnen komen. De optionaliteit van het geslacht, de keuzevrijheid, plaatst twee autonome identiteiten tegenover elkaar in hetzelfde individu. Genderpolitiek laat het "chaotisme" volledig zijn werk doen.
Maar het is een bijzondere chaos, zonder formalisering in de vorm van agressie en oorlog.
"Chaotisch" als menselijke norm van de nieuwe democratie
Het is precies deze orde van de nieuwe democratie die het Westen aan de mensheid wil opleggen.  Het globalisme dringt aan op commerciële chaos (vrije markt) in combinatie met de LGBT+ ideologie, die de splitsing binnen het individu normaliseert, postuleert "chaotisme" als antropologisch model. Dit veronderstelt dat rationaliteit en het verbod op agressie al zijn opgenomen in het "chaotisme" - door de massale demonisering van nationalisme en communisme (vooral in de Sovjet, stalinistische versie).
Het blijkt dat de unipolaire wereld en de bijbehorende wereldorde een orde van progressieve chaos is. Het is geen pure chaos, maar ook geen orde in de volle zin van het woord. Het is een "bestuur" dat meestal horizontaal wordt uitgerold. De stelling van een wereldregering blijkt dus te hiërarchisch - leviathanisch. Het is correcter om te spreken van een Wereldregering, een Wereldregering die onzichtbaar, impliciet is. Gilles Deleuze heeft er terecht op gewezen dat in het tijdperk van het klassieke kapitalisme het beeld van de mol optimaal is: het kapitaal werkt onzichtbaar om traditionele, premoderne structuren te ondermijnen en zijn eigen hiërarchie op te bouwen. Het beeld van de slang past beter bij de nieuwe democratie. Zijn flexibiliteit en zijn kronkels wijzen op de verborgen kracht die de geatomiseerde massa van de wereldliberalen is binnengedrongen. Elk van hen afzonderlijk is de drager van spontaniteit en chaotische onvoorspelbaarheid (bifurcatie). Maar tegelijkertijd wordt er een rigide programma in gebouwd, dat de hele structuur van verlangen, gedrag en doelgerichtheid vooraf bepaalt - als een fabriek met werkende begeertemachines. Hoe vrijer het atoom is ten opzichte van de constellatie, hoe voorspelbaarder zijn baan wordt. Dit is wat Poetin bedoelde met het citeren van Dostojevski's "De bezetene" in zijn passage over Sjigalev: "Ik begin met absolute vrijheid en eindig met absolute slavernij". Leviathan als wereldwijde afgod, een door de mens gemaakte almachtige demon, is niet langer nodig, aangezien liberale individuen kleine "Leviathans" worden - voorbeeldige "chaoten", bevrijd van religie, klassen, natie, geslacht. En de hegemonie van zo'n progressief-democratisch Westen vertegenwoordigt niet alleen orde in de oude zin of zelfs democratische orde, maar juist de hegemonie van "vreedzame" chaos.
Pacifisten gaan naar het front
In hoeverre is deze Lockeaanse chaos vreedzaam? Tot het punt waar het geen alternatief tegenkomt - dat wil zeggen, geen orde. Dit kunnen westerse ordes zijn, zelfs de oude Hobbesiaanse democratie (die men collectief Trumpisme of oud-liberalisme zou kunnen noemen), en nog meer andere soorten ordes, doorgaans niet-democratisch, die het Westen collectief "autoritarisme" noemt, dat wil zeggen de regimes van Rusland, China, van veel Arabische landen enzovoort. Overal zien we andere articulaties van orde die zich openlijk en expliciet verzetten tegen de chaos.
En hier is een interessant punt: wanneer de pacifistische liberale Nieuwe Democraat in het Westen geconfronteerd wordt met tegenstand, wordt hij gek en extreem militant. Ja, democratieën bestrijden elkaar niet, maar met niet-democratische regimes moet de oorlog juist genadeloos zijn. Alleen een "chaoot" zonder geslacht of andere collectieve identiteit is een mens, althans een mens in progressieve zin. Al de rest is de achterlijke, onverlichte massa waarop de verticale orde is gebaseerd, ofwel de cynische Leviathan of nog meer autonome en autarkische versies van de orde. En ze moeten worden vernietigd.
Postorder
Zo gaat de unipolaire wereld een beslissende strijd aan met de multipolaire wereld, juist omdat unipolariteit de culminatie is van een wil om de orde überhaupt te beëindigen en te vervangen door een post-orde, een Nieuwe Wereld Chaos. De verinnerlijking van agressie en de schizocivilisering van "chaos" is alleen mogelijk als er geen grenzen in de wereld zijn - geen naties, geen staten, geen "Leviathan", d.w.z. geen orde als zodanig. En zolang dat niet het geval is, blijft het pacifisme volkomen militant. Transgenders en perverselingen krijgen uniformen en worden de eschatologische strijd aangegaan met de tegenstanders van de chaos.
Chaos van de Gardarinsky varkens
Dit alles werpt een nieuw conceptueel licht op de SMO, op Ruslands beschavingsoorlog met het Westen, tegen unipolariteit en voor multipolariteit. De agressie is hier multidimensionaal en heeft verschillende niveaus. Enerzijds bewijst Rusland zijn soevereiniteit, wat betekent dat het de regel van de chaos in de internationale betrekkingen aanvaardt. Hoe je het ook bekijkt, dit is een echte oorlog, ook al wordt die door Moskou niet erkend. Moskou aarzelt met een reden: dit is geen klassiek militair conflict tussen twee natiestaten, het is iets anders - het is een strijd van een multipolaire orde tegen een unipolaire chaos, en het grondgebied van Oekraïne is hier precies de conceptuele grens. Oekraïne is geen orde, geen chaos, geen staat, geen grondgebied, geen natie, geen volk. Het is een conceptuele mist, een filosofische brij waarin de fundamentele processen van faseovergang plaatsvinden. Uit deze mist kan van alles ontstaan, maar tot nu toe is het een superpositie van verschillende chaos, wat dit conflict uniek maakt.
Als men Rusland en Poetin als realisten beschouwt, is de SMO een voortzetting van de strijd om de soevereiniteit te consolideren. Maar het impliceert een realistische thesis over de chaos van internationale betrekkingen en dus de legitimering van oorlog. Voor een werkelijk soevereine staat kan niemand iets verbieden om te doen of te laten, want dat zou in tegenspraak zijn met het begrip soevereiniteit zelf.
Maar Rusland vecht duidelijk niet alleen voor een nationale orde tegen de beheerde chaos van de globalisten, maar ook voor multipolariteit, dat wil zeggen het recht van verschillende beschavingen om hun eigen orde op te bouwen, dat wil zeggen de chaos met hun eigen methoden te overwinnen. Rusland is dus in oorlog met de Nieuwe Wereld Chaos (NWC), alleen om het principe van orde - niet alleen voor zijn eigen, Russische, maar orde als zodanig. Met andere woorden, Rusland wil juist de wereldorde verdedigen die zich verzet tegen de westerse hegemonie, namelijk de hegemonie van de verinnerlijkte chaos, dat wil zeggen het globalisme.
En er is nog een ander belangrijk punt. Oekraïne zelf is een puur chaotische entiteit. En niet alleen nu - in zijn geschiedenis was Oekraïne een gebied van anarchie, een zone waar de "natuurlijke staat" heerste. Een Oekraïner is een wolf voor een Oekraïner. En des te meer een wolf voor een Moskoviet of een Yabloko. Oekraïne is een natuurlijk gebied van anarchistische vrije wil, een totaal Cocktailveld, waar geatomiseerde mollige autonomisten op zoek zijn naar winst of avontuur, niet beperkt door enig kader. Ook Oekraïne is een chaos, afzichtelijk, onmenselijk en zinloos. Het is onbestuurbaar en log.
Het zijn de varkens van Gardar, waarin de door Christus uitgedreven demonen binnendrongen en die in de afgrond stortten. Het lot van Oekraïne - als idee en project - komt neer op dat symbool.
SMO - de oorlog van de polysemantische chaos
Het is dan ook niet verwonderlijk dat verschillende soorten chaos met elkaar botsten, namelijk in Oekraïne. Enerzijds heeft de wereldwijde gecontroleerde chaos van de westerse nieuwe democratie de Oekraïense "chaoten" gesteund en georiënteerd in hun confrontatie met de Russische orde. Ja, dat bevel is nog slechts een belofte, slechts een hoop. Maar Rusland gedraagt zich van tijd tot tijd precies als zijn drager. Het gaat om imperium, multipolariteit en confrontatie met het Westen. Meestal wordt deze vector echter verpakt in de vorm van soevereiniteit (realisme), die de NWO mogelijk heeft gemaakt. Wij mogen de diepe penetratie van het Westen in de Russische samenleving niet uit het oog verliezen - de chaos in Rusland heeft zelf een ernstige steun in de rug, die Ruslands identiteitsvector en bevestiging van zijn orde ondermijnt. De vijfde en zesde colonne in Rusland zijn aanhangers van de westerse chaos. Zij scherpen beide de wil van de staat en het volk aan om te winnen in de NWO.
Daarom handelt Rusland met de SMO, dat prioriteit geeft aan de kant van de orde, soms volgens de regels van de chaos, opgelegd door zowel het Westen (Nieuwe Wereld Chaos) als door de eigen aard van de vijand.
Russische chaos
Russische chaos. Het moet winnen, door een Russische orde te creëren.
En het laatste. De Russische samenleving draagt een chaotisch begin in zich. Maar het is een andere chaos - een Russische chaos. En deze chaos heeft zijn eigen kenmerken - zijn eigen structuren. Het is tegengesteld aan de Nieuwe Wereld Chaos van de liberalen, omdat het niet individualistisch en materialistisch is. Het is ook anders dan de zware, vlezige, lichamelijke sadistische chaos van de Oekraïners, die van nature geweld en terrorisme voortbrengt en alle normen van menselijkheid met voeten treedt. Russische chaos is bijzonder, het heeft zijn eigen code. En deze code valt niet samen met de staat, maar is volledig onafhankelijk daarvan gestructureerd.  Deze Russische chaos staat het dichtst bij het oorspronkelijke Grieks, namelijk een leegte tussen hemel en aarde, die nog niet gevuld is. Het is niet zozeer een vermenging van de zaden van dingen die tegen elkaar strijden (zoals bij Ovidius) als wel een voorproefje van iets groots - de geboorte van de Liefde, een verschijning van de Ziel. De Russen zijn een volk dat vroegrijp is voor iets dat zich nog niet volledig kenbaar heeft gemaakt. En het is precies dit soort speciale chaos, zwanger van nieuwe gedachten en nieuwe daden, dat het Russische volk in zich draagt.
Voor een dergelijke Russische chaos is het kader van de moderne Russische staat smal en zelfs belachelijk.  Het draagt de zaden in zich van een onvoorstelbare grote onmogelijke werkelijkheid. Een Russische dansster.
En het feit dat de NWO niet alleen de staat omvat, maar ook het Russische volk zelf, maakt alles nog complexer en ingewikkelder. Het Westen is een chaos. Oekraïne is een chaos. Het Russische volk is een chaos. Het Westen had orde in het verleden, wij zullen orde in de toekomst hebben. En deze elementen van orde - fragmenten van de orde van het verleden, elementen van de toekomst, contouren van alternatieven, tegenstrijdige randen van projecten - worden vermengd met de strijd van de chaos.
Geen wonder dat de SMO er zo chaotisch uitziet. Dit is een oorlog van chaos, met chaos, voor chaos en tegen chaos.
Russische chaos. Hij is het die moet winnen, door een Russische Orde te creëren.
Vertaling door Robert Steuckers