De vloek van het Westen en de redding van Rusland

Moderniteit door de ogen van de traditie

Laten we ons nu richten op een heel ander deel van de antropologie: de manier waarop de filosofie en de wetenschap van het moderne Westen de mens, zijn essentie, zijn natuur, voorstellen. We beginnen bijna altijd met moderne begrippen, die we als vanzelfsprekend beschouwen ("vooruitgang is verplicht"), en door hun prisma kijken we naar andere, bijvoorbeeld premodernistische, begrippen. Met een zekere mate van toegeeflijkheid.

Als dit het geval zou zijn, zou elke religieuze antropologie, en met name haar eschatologische deel, overkomen als een naïeve en willekeurige veralgemening. Maar hier is het interessante. Als we de andere kant opkijken en proberen de antropologische theorieën van de moderniteit te beoordelen door de ogen van een man van de traditie, opent zich een schokkend beeld voor ons.

Als de geschiedenis het proces is van het verdelen van de mensheid in schapen en bokken, d.w.z. de actualisering via een opeenvolging van stappen die voortkomen uit de keuzevrijheid van de mensen ten gunste van de kinderen van het licht of de kinderen van de duisternis, dan zullen de laatste eeuwen van de West-Europese beschaving, die zich steeds meer terugtrekt van God, religie, geloof, christendom en eeuwigheid, verschijnen als een voortdurend en toenemend proces van afglijden naar de afgrond, een massale verschuiving naar de Denitsa-kant, een bewuste en structureel geverifieerde vector van directe strijd tegen God.

De Europese moderniteit is de weg van de bokken, dat wil zeggen de dwangmatige uitnodiging aan samenlevingen en volkeren om zondebok te worden bij het Laatste Oordeel. De West-Europese beschaving van de moderniteit is vanaf het begin gebouwd op de afwijzing van religie: eerst door de relativering van haar leer (deïsme) en vervolgens door een regelrecht dogmatisch atheïsme.

De mens wordt voortaan beschouwd als een onafhankelijk materieel-psychisch fenomeen, de drager van rationaliteit. God verschijnt als een abstracte hypothese. In de New Age cultuur is het niet God die de mens schept, maar bedenkt de mens 'God' voor zichzelf, in de naïeve zoektocht om de oorsprong van de wereld te verklaren. Met deze benadering hebben noch geestelijke werelden noch engelen enige plaats in het bestaan, alle spiritualiteit wordt gereduceerd tot de menselijke geest.

Tegelijkertijd worden de scheppingsdaad zelf en de geschapen eeuwigheid verworpen; bijgevolg verandert het idee van de structuur van tijd en geschiedenis: het Paradijs en het Laatste Oordeel worden voorgesteld als "naïeve mythen" die geen serieuze overweging waard zijn. Het verschijnen van de mens wordt beschreven als een fase in de evolutie van diersoorten en de menselijke geschiedenis als een geleidelijke sociale vooruitgang die leidt tot steeds perfectere vormen van sociale organisatie, met steeds meer comfort en technologische ontwikkeling.

Dit beeld van de wereld en van de mens is ons zo vertrouwd dat we zelden nadenken over de oorsprong ervan of over de veronderstellingen waarop het is gebaseerd, maar als we ons er toch toe wenden, zien we dat het een radicale verwerping is van de ontologie van het heil, een verlangen om de mens categorisch te verbieden zijn wezen te scheppen in het rijk van de eschatologische schapen. Het New Age-paradigma keert God en de hemel de rug toe en keert zich bijgevolg naar binnen.

In de religieuze topologie is het een ondubbelzinnige keuze voor de hel, een afdaling naar de afgrond van Avaddon. Onder de formeel atheïstische en seculiere wereldorde wordt het beeld van de gevallen engel steeds duidelijker. De duivel heeft in alle fasen van de heilige geschiedenis de mensheid naar zich toe getrokken, te beginnen bij het aardse paradijs. Maar pas in de moderne tijd slaagt hij erin de macht over de mensheid te grijpen en de ware "prins van deze wereld" en de "god van dit tijdperk" te worden.

Postmoderniteit: de terugkeer van de duivel

De transformatie van de antropologie in een openlijk satanische zin is vooral duidelijk in haar latere stadia, in wat gewoonlijk de Postmodern wordt genoemd. Hier wordt het New Age-optimisme vervangen door pessimisme en wordt het humanisme helemaal terzijde geschoven.

Als de New Age (Modern) in opstand kwam tegen God, religie en heiligheid, gaat het Postmodernisme verder en roept op tot de eliminatie van de mens (antropocentrisme), wetenschappelijke rationaliteit en de uiteindelijke vernietiging van sociale instellingen - staten, gezinnen - tot en met de afwijzing van gender (genderpolitiek) en de stap naar transhumanisme (het initiatief overdragen aan kunstmatige intelligentie, het creëren van chimaeren en cyborgs door middel van genetische manipulatie, enz.)

Werd in de Moderniteit de beweging naar de beschaving van de duivel gepland en uitgedrukt in de ontmanteling van de traditionele samenleving, de Postmoderniteit brengt deze trend tot een logisch einde door rechtstreeks een programma uit te voeren voor de definitieve afschaffing van de mensheid.

Dit programma, als de triomf van het materialisme, wordt bijzonder levendig voorgesteld in de moderne richting van de westerse filosofie - kritisch realisme, of objectgeoriënteerde ontologie (OO).

Het verkondigt openlijk de ontmanteling van de subjectiviteit en het beroep op het Buitenste Absolute (C. Meillas) als het ultieme fundament van de werkelijkheid. Bovendien identificeren veel filosofen van deze strekking de figuur van het Buitenste Absolute rechtstreeks met Satan of zijn tegenhangers in andere religies - in het bijzonder met de Zoroastrische Ahriman (zie in dit verband Reza Negarestani).

Zo vormen Modern en Postmodern samen één tendens die erop gericht is de mensheid op het pad van het verworpen slachtoffer, van de zondebok te brengen, en haar op het moment van het Laatste Oordeel, dat wordt ontkend, in de afgrond van onomkeerbare verdoemenis te storten.

De ontkenning van de religieuze antropologie en haar eschatologische apotheose bevatten al een programma van zondebokvorming, en naarmate de seculiere cultuur wortel schiet, zich ontwikkelt en expliciet wordt, met name in het postmodernisme en het transhumanisme, wordt dit programma expliciet en transparant. We kunnen vereenvoudigend zeggen dat eerst de New Age het bestaan van God en de duivel bespot, door het bestaan van de verticaal als de as van de schepping te verwerpen, en vervolgens, in de Postmoderniteit, de duivel en de onderste helft van de verticaal terugkeren en zich volledig kenbaar maken.

Er is echter geen God meer (God is dood, riep Nietzsche uit, wij hebben hem vermoord) die de mensheid kan helpen. In een eerder stadium verworpen, blijft dit een onbetwistbaar argument in het postmodernisme. Er is alleen de duivel die de mensheid naar het brede pad van verdoemenis leidt, dat cynisch (Satan maakt graag grapjes) "vooruitgang" wordt genoemd.

Het Armageddon van onze harten

Als we nu deze twee perspectieven, eschatologische antropologie en opvattingen over de mens in de moderniteit en vooral in de postmoderniteit, combineren, krijgen we een nogal omvangrijk beeld. Het zal duidelijk worden dat wij ons in de laatste fase van de eindtijd bevinden, in de onmiddellijke nabijheid van het moment van het Laatste Oordeel. Er is niets willekeurigs of speculatiefs aan deze verklaring. Op het verticale vlak van de wereld bevindt de mensheid zich op elk punt van haar geschiedenis in deze positie: het Laatste Oordeel en de opstanding van de doden zijn altijd dicht bij God en zijn op elk moment en op elke plaats van het leven aanwezig.

In het grote geheel, wat de mensheid betreft, vindt deze gebeurtenis echter eens en voor altijd plaats: wanneer de twee dimensies, de verticale en de horizontale, elkaar op de meest volledige en onvervalste manier ontmoeten. Als er bij het grote oordeel veel mensen zullen zijn die hier helemaal niet op voorbereid zijn, die zelfs opgevoed zijn met het idee dat zoiets niet kan gebeuren, omdat alleen de materie en haar afgeleiden bestaan, dan kunnen zij zich onder degenen bevinden die naar de afgrond gestuurd zullen worden.

Vooral degenen die, door toe te geven aan de hypnose van de vooruitgang, zo ver de weg van de ontmenselijking inslaan dat zij het contact met hun eigen menselijke natuur volledig verliezen, en dus met de mogelijkheid om het goede deel te kiezen, wat altijd mogelijk is in de omgang met mensen - hoe moeilijk deze keuze in bepaalde omstandigheden ook kan zijn. Maar wanneer het transhumanistische project volledig is gerealiseerd en de mensheid zich onherroepelijk heeft verplaatst naar de zone van de posthumaniteit (wat moderne futurologen het moment van de singulariteit noemen), zal er een einde komen aan het verbreken van de banden met de natuur, de vrede en de geschiedenis, omdat een getuige uit het centrum van de werkelijkheid wordt verwijderd.

Het zal geen vacuüm zijn, maar de weergave van de eeuwige schepping en het engelenvertrek in zijn geheel: het zal de tijd zijn van de Wederkomst, de opstanding der doden en het Laatste Oordeel. Tot deze tijd is aangebroken, krijgt de verdeling van de mensheid in schapen en bokken een bijzonder intense dramatische uitdrukking. Steeds meer mensen worden "kinderen der duisternis" en keren zich af van het geloof in het ware licht van God. Tegenover hen staan de "kinderen van het licht" die, ondanks alles, trouw blijven aan God, aan de Verlosser, aan de verticale

Beiden bevinden zich, bewust of onbewust, hoewel de figuur van de engel allang uit het holistische wereldbeeld is verdwenen, zeer dicht bij de engelenpolen, zo ver mogelijk van de eeuwigheid en het einde van de wereld verwijderd. Voor geiten betekent dit dat zij letterlijk bezeten raken door de duivel, in zijn hulpeloze instrument veranderen en alle autonomie verliezen.

Dit is wat het betekent om "kinderen der duisternis" te worden, zondebokken, een door God verworpen offer. Maar het is ook uiterst moeilijk om in zo'n extreme situatie trouw te blijven aan hemel en licht, en deze wanhopige positie van de "kleine kudde" heeft de speciale steun en bescherming nodig van God en de toegewijde engelen. Op een bepaald moment valt de strijd van de eeuwig rechtvaardige engelen samen met de laatste oorlog van de mensheid, waarin de "kinderen van het licht" rechtstreeks botsen met de "kinderen van de duisternis" in de nabijheid van het Laatste Oordeel. Dit is precies wat de Bijbel beschrijft als de slag bij Armageddon. Het is onmogelijk om het in zuiver aardse rationele termen te beschrijven, omdat het de ultieme volumes van theologische, metafysische en ontologische inhoud omvat.

VO (ware ontologie, waarheidsgerichte ontologie) heeft de meest directe relatie met de eschatologische antropologie. Niemand kent het exacte moment, niet in het minst omdat het geen gebeurtenis in de tijd is, maar die moeilijk voorstelbare toestand van de wereld waarin de tijd rechtstreeks botst met de eeuwigheid en de eeuwigheid bijgevolg ophoudt de tijd te zijn die zij daarvoor was. Hier begint een "toekomstig tijdperk" dat geconfronteerd wordt met het verticale van het bestaan. Dit alles is al gebeurd en gebeurt nu, maar zal volledig geopenbaard worden in de loop van de Openbaring, wat in het Grieks "openbaring", "ontdekking" betekent.

Het verborgene wordt zichtbaar. Dit is hoe het mysterie van de dualiteit van de mens wordt opgelost, en ieder mens wordt er een directe deelnemer aan - omdat de frontlinie niet alleen door de aardse geografie loopt, maar strikt door ons hart.

Vertaling door Robert Steuckers