De Verenigde Staten, Oekraïne en het Aziatische tijdperk

"Rusland is de huidige oorlog in Oekraïne niet begonnen. Rusland maakt een einde aan een acht jaar durende oorlog die door het pro-westerse regime van Oekraïne in 2014 werd ontketend, toen Donbass ineenstortte nadat het geweigerd had een door Brussel en Washington gesponsorde staatsgreep te aanvaarden," zegt de Oekraïense deskundige Vladislav Gulevich (Goelevitsj).

Het doel van het Westen is duidelijk: "Rusland omsingelen met onvriendelijke regimes langs zijn grenzen, het met een militaire strop wurgen en het dwingen om tientallen jaren in een zinkend geopolitiek moeras te blijven".

Indien Moskou gedwongen zou worden tot een permanente confrontatie met dergelijke regimes, "zou het minder politieke, diplomatieke, militaire en economische middelen hebben om op te treden in andere regio's, zoals de voormalige Sovjet-Unie in Eurazië, het Noordpoolgebied en het Midden-Oosten".

Wij zijn echter getuige van een wereldwijde geopolitieke transformatie. De 500-jarige periode van geopolitieke dominantie van het Westen loopt ten einde door de opkomst van Azië. Gulevich (Goelevitsj) gelooft dat de geopolitieke dominantie van Azië in de wereldpolitiek en de wereldeconomie net zo lang zal duren.

"De geopolitieke theorie noemt dit een geopolitieke transformatie op lange termijn, en de geopolitieke geschiedenis van de wereld bestaat uit dergelijke transformaties, die korte geopolitieke perioden (ongeveer 25-50 jaar) en perioden op middellange termijn (ongeveer 100-200 jaar) omvatten."

Als een land gedurende een korte geopolitieke periode geen positieve basis voor zijn bestaan kan vinden, zal het onvermijdelijk beginnen te degenereren ten gevolge van zijn interne problemen. De Oekraïense deskundige meent dat Oekraïne zich nu in zo'n situatie bevindt.

De Oekraïense staat, die zich tegen Rusland heeft gepositioneerd, heeft geen positieve basis voor zijn ontwikkeling gevonden. "Haat tegen Rusland kan winstgevend zijn in de omgang met het Westen, maar het is een broze basis voor het land," zegt Goelevitsj.

Het geval van Oekraïne toont aan dat de korte geopolitieke periode van staatsburgerschap overlapt met het einde van een 500-jarige wereldperiode. Dit maakt de Oekraïense crisis des te acuter.

Washington probeert de Oekraïense crisis uit te buiten. De strategie van Washington bestaat erin de toegang van Rusland tot warme zeegebieden zoals de Zwarte Zee, de Kaspische Zee en de Oostzee uit te sluiten, en de politieke en economische communicatie tussen Rusland en de rest van de wereld te blokkeren.

De uitsluiting van Rusland van de zeeën zou betekenen dat de Angelsaksen voorlopig de enige mogendheid zouden zijn die de wereldzeeën zou kunnen blijven beheersen. Zij zullen deze positie alleen behouden zolang zij Rusland en China van de belangrijkste oceaanroutes kunnen afhouden.

De oorlog in Oekraïne moet volgens Goelevitsj niet gezien worden als een "geïsoleerde gebeurtenis". In plaats daarvan moet het gezien worden als een "integraal en voorspelbaar onderdeel van de mondiale strategie van Washington" die erop gericht is "zijn hegemoniale positie te handhaven".

Daarom wakkeren de Verenigde Staten opnieuw het conflict aan, door zowel politieke als economische druk uit te oefenen. Haar sancties berokkenen de wereldeconomie als geheel ernstige schade. In een wereld van onderlinge afhankelijkheid is het onmogelijk afzonderlijke economische oorlogen te voeren zonder negatieve gevolgen voor allen.

De economische oorlog die de Verenigde Staten hebben ontketend is dus een grote bedreiging voor alle landen die handel drijven met Rusland. De lijst van landen is lang, en niet alleen die van het Westen; de bondgenoten van Washington hebben er niets bij te winnen, maar sommige zijn bereid hun economieën op te offeren in een wanhopige poging om de door de Amerikanen geleide orde meer tijd te geven.

De tweede droom van de voortdurende hegemonie van Washington heeft te maken met de nederlaag van China. Westerse deskundigen verzinnen voortdurend allerlei plannen om de eenheid van Rusland en China te breken. Het is onwaarschijnlijk dat dit onmiddellijk zal gebeuren, want China streeft naar een strategisch partnerschap met Rusland, in overeenstemming met zijn eigen nationale belangen.

Aangezien de VS geen andere middelen hebben om de opkomst van China en de ontwikkeling van Rusland te voorkomen, zullen zij oorlog gebruiken waar zij kunnen (d.w.z. momenteel in Oekraïne) en sancties waar zij geen militaire confrontatie kunnen uitlokken. De eerste Amerikaanse sancties werden aan Rusland opgelegd lang vóór het Oekraïne-conflict. De huidige oorlog is slechts een voorwendsel voor een nieuwe ronde van sancties.

Het misbruik van sancties door de VS is schadelijk voor de ontwikkeling van de hele wereld. Door zijn hoge consumptieniveau is de economie van het Westen verweven met veel opkomende economieën en is zij afhankelijk van hun productie. Goelevitsj betoogt dat "het afsluiten van de handelsstromen een verwoestend effect zal hebben op de wereld als geheel, vooral op de armere landen".

Dit is de reden waarom veel landen de sancties van de VS tegen Rusland niet steunen. Sommige van hen zijn neutraal gebleven en hebben geweigerd hun handelsbetrekkingen met Rusland te verzwakken.

Zelfs in Europa zijn niet alle landen voorstander van sancties. Hongarije probeert moeizaam te vermijden in deze puinhoop betrokken te raken. Slowakije, Montenegro en Bulgarije hebben een pro-Russische houding, maar de Slowaakse en Bulgaarse regeringen hebben zich onder druk van Washington bij de sancties aangesloten.

Op het Afrikaanse continent weigeren Zuid-Afrika en Egypte de Amerikaanse sancties te steunen. Andere landen proberen zich van de kwestie te distantiëren. Onder de Arabische en moslimlanden hebben Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Iran een pro-Russische houding aangenomen.

Turkije, dat wapens aan Oekraïne heeft verkocht, treedt ook minder op tegen Rusland dan de VS zouden willen. De reden is dat Turkije niet omringd wil worden door NAVO-landen, omdat Ankara dan niet meer geopolitieke speelruimte zou krijgen. Het Turkije van Erdoğan is een ongemakkelijke bondgenoot voor de Verenigde Staten: het land is een voorbeeld van hoe zich een grote geopolitieke verschuiving voltrekt nu bondgenoten zich van Washington vervreemden.

Onder de post-Sovjetrepublieken hebben de Amerikaanse sancties geen brede steun gekregen. Alleen de Baltische staten, Litouwen, Letland en Estland, die trouw zijn aan het Westen, sloten zich onmiddellijk bij de sancties aan. Maar, volgens Goelevitsj, "is hun wederzijds economisch potentieel te klein om de Russische economie ernstige schade te berokkenen".

Zelfs de pro-Westerse regeringen van Georgië en Moldavië weigerden de sancties te steunen. Alle andere voormalige Sovjet-landen willen handel blijven drijven met hun buurland Rusland. Zij begrijpen dat de VS hen niet zullen vergoeden voor de economische schade die zou voortvloeien uit deelname aan sancties.

Steeds meer regeringen beseffen dat een diepe samenwerking met Washington tegenwoordig steeds minder rendabel is. Washington geeft zijn bondgenoten nooit betrouwbare steun. Voorbeelden zijn er in overvloed in de loop van de decennia, het meest recent in Irak, Afghanistan en, natuurlijk, Oekraïne.

Vóór de Russische militaire operatie beloofde de NAVO Oekraïne op eloquente wijze "sterke steun" om Kiev aan te zetten tot een confrontatie met Moskou. Nu geeft de NAVO Kiev slechts gedeeltelijke steun. Het doel is niet om Oekraïne zoveel wapens te geven als het nodig heeft om Rusland te verslaan, maar om het conflict zo lang mogelijk te laten duren en een diepe wonde te veroorzaken tussen Russen en Oekraïners, die historisch gezien hetzelfde volk zijn.

De VS zijn nu een "overbelast imperium", legt de Oekraïense deskundige uit. Zelfs Amerikaanse militaire deskundigen erkennen dat het leger van het land niet in staat is om meerdere oorlogen op verschillende slagvelden te voeren. Daarom hebben zij hun bondgenoten nodig om voor hun geopolitieke belangen te strijden, zoals in het geval van Oekraïne.

Voor Goelevitsj is deze strijd zinloos, omdat er een nieuw, Aziatisch getint geopolitiek tijdperk aan het aanbreken is. Volgens hem hangt het er zelfs niet van af wie de oorlog in Oekraïne wint - Rusland of de pro-NAVO Oekraïense autoriteiten.

In een aan het Westen toegewijd Finland worden dergelijke geopolitieke denkbeelden en zienswijzen nog steeds op de proef gesteld. Wij zullen betrekkelijk spoedig zien hoe juist of onjuist zo'n vergezocht denkmodel in de klassieke geopolitieke traditie uiteindelijk is.

Bron