De tegenaanval van Oekraïne en de midzomerdansen van de NAVO in Finland

De NAVO-Westerse proxyoorlog in Oekraïne begint al verloren te gaan, wat in ons nieuws wordt gemeld door te stellen dat "het Oekraïense tegenoffensief niet verloopt zoals gehoopt". De zaken hebben een culminatiepunt bereikt waarop de trans-Atlantische elite binnenkort tot een directe militaire interventie zal moeten overgaan, of het mislukte huidige regime in Kiev zal moeten opgeven.

In het laatste geval zal de westerse mediamachine in de schadeherstelmodus gaan, de dingen zo goed mogelijk uitleggen en de publieke opinie vormen zoals ze in het verleden heeft gedaan. Politiek elan wordt vervangen door bemiddeling achter de schermen. Over Zelenski en het Oekraïense regime zal misschien nog op een botter toon gesproken en geschreven worden dan tot nu toe het geval is geweest.

Natuurlijk zullen de westerlingen de Finnen niet om toestemming vragen voor zo'n corrigerende maatregel, die, als hij er komt, grote wrevel zal veroorzaken onder de meest fanatieke Russofoben. Ze kunnen zich troosten met de gedachte dat "we tenminste lid van de NAVO zijn geworden".

Tot de eisen van Rusland behoren het beëindigen van de militaire aanwezigheid van het Westen in de regio, demilitarisering van Oekraïne en de instelling van een neutrale regering om de potentiële staat te besturen als en wanneer de Russen besluiten om niet de hele regio terug te geven aan de Russische Federatie.

De "denazificatie" van Oekraïne zal waarschijnlijk geen volledig succes worden, hoewel de meeste nationale radicalen waarschijnlijk al als kanonnenvoer of Russische gevangenen zijn geëindigd. Het radicalisme dat overblijft, smeulend in splintergroeperingen, zal later aanleiding geven tot terroristische daden, die passen bij de nieuwe komst van Operatie Gladio in het NAVO-Westen. Opnieuw dient extreem-rechts de zaak van het Engels-Joodse establishment.

Het Oekraïense conflict is echter niet precies verlopen volgens de blauwdrukken van de neoconservatieve architecten. Het heeft Rusland versterkt, dat in het begin misrekeningen heeft gemaakt en dat ondanks het sanctiebeleid niet is ingestort. Integendeel, het regime van Poetin heeft meer begrip gekregen buiten het Westen, dat niet welwillend staat tegenover een perversie die in pretentieus waardenjargon is gehuld.

Zullen de Verenigde Staten zelf nog proberen om hun militaire kracht te demonstreren tegen een andere kernmacht als het Oekraïense project mislukt? En wat doen de "Angelsaksen", die vorig jaar de vredesbesprekingen hebben getorpedeerd? Zullen we voor het einde van de zomer een antwoord op deze vragen hebben?

Als waarschuwing heeft president Zelenski, die de president speelt, al aangekondigd dat Rusland een aanval plant op de kerncentrale in Zaporizhia, die hij controleert, dus blijkbaar wordt zo'n wanhopige aanval onder valse vlag op zijn minst overwogen door het NAVO-Westerse conclaaf.

Gezien de huidige stand van zaken zouden velen kunnen denken dat de havikistische houding tegenover Rusland tot in het oneindige zal voortduren. Het is echter de moeite waard om te onthouden hoe snel de excessen en uitwassen van het "pandemie"-tijdperk onder het tapijt werden geveegd. Degenen die in de berichtgeving van de mainstream media geloven, zullen het zwaaien met de Oekraïense vlag opgeven, net zoals ze hun gezichtsmaskers uit het Co ro na-tijdperk hebben opgegeven.

Mijn eigen gok is dat we, in plaats van een grote oorlog, vroeg of laat te maken krijgen met een reeks omkeringen in realpolitik. De VS en de grote eurolanden zullen hun betrekkingen met Rusland normaliseren zodra het stof van de oorlog is neergedaald en de tijd is verstreken. Dat komt ook het Kremlin goed uit, dat eerder een technocratische dan een idealistische regering heeft.

De elites van verschillende landen "haten" elkaar niet echt, ook al zijn ze het soms niet met elkaar eens. In een hybride oorlog om macht en rijkdom zijn alle middelen toegestaan. Het politieke machtsspel wordt vergemakkelijkt doordat zelfs mensen op belangrijke posities vroeg of laat worden vervangen en het nieuwe leiderschap zich kan distantiëren van de beslissingen van zijn voorgangers.

De Verenigde Staten zijn van mening dat ze hun minimumdoel hebben bereikt, ook al zijn de dromen van de ergste oorlogshaviken niet uitgekomen. Washington en Londen konden Rusland op de proef stellen en daarbij de economie en industrie van de Europese Unie lamleggen. De oorlog was ook goed voor de zaken, zoals een werknemer van het vermogensbeheerbedrijf BlackRock heeft onthuld. Maar er zal waarschijnlijk een soort nieuwe sfeer van Koude Oorlog blijven heersen.

Wat er in zo'n scenario met Finland gebeurt, is een andere vraag. Het bashen gaat door in de commentaren op sociale media. Binnenlands en op het gebied van buitenlands beleid gaan we door met ons onstabiele leven als een afnemende periferie van het "wereldwijde Westen", dat, door deel te worden van de Westerse oorlogsmachine, zijn unieke macht opgaf om als bemiddelaar op te treden in de politieke arena van de wereld.

De nieuwe regering onder leiding van een coalitie zal het tijdperk van "verwestersing" voortzetten en, in overeenstemming met een eerder voorstel van de patronaatspolitie, "de hybride invloed van Rusland aanpakken" door afwijkende meningen die kritisch zijn over het Westen strafbaar te stellen als "verspreiding van onware informatie".

Op dat moment kan iedereen zich afvragen wat er gebeurd is met de vrijheid van meningsuiting, en of Finland, dat nu geïntegreerd is in het Westen, niet langer een goedaardige Noordse democratie is, of dat het een staat is met autoritaire neigingen, een onbeschaafde staat van Anglo-Amerikaanse hegemonie, die net als Oekraïne zo nodig geofferd zal worden op het altaar van de geopolitiek.

Bron:  Ukrainan vastahyökkäys ja Nato-Suomen juhannustanssit – Markku Siira

Vertaling door Robert Steuckers