De impasse tussen de globalisten en Rusland: De Atlantisten zijn er nog steeds niet in geslaagd om Chodorkovski te vervangen

De Europese Unie is nog steeds op zoek naar die beroemde Russische "oppositie" die niet te Russisch is om voldoende globalistisch te zijn, maar toch voldoende Russisch om de macht in het land terug te kunnen nemen, met behoud van een schijn van democratie. En het is duidelijk dat niemand zich naar de deur haast, want ze blijven dezelfde mensen naar voren halen, in dit geval Chodorkovski, een in Londen gevestigde figuur uit de jaren '90 die momenteel geen binnenlands politiek gewicht in de schaal legt. Dit weerhoudt het Atlantische Europa er niet van om zijn politieke bemoeienis met Rusland te blijven ontwikkelen, met zeer gemengde resultaten.

Het resultaat is niet briljant en het kan ook bijna niet anders. Wat de Atlantici ook mogen zeggen, de Russische regering heeft over het algemeen een solide basis onder de bevolking en, anders dan aan het eind van de jaren tachtig, heeft het Russische volk geen zin om de postliberale fantasmagorie, waarvan Europa een perfecte illustratie en een effectief afstotend middel is, in hun land tot bloei te zien komen. Om het wat directer uit te drukken: de regering wordt niet bekritiseerd omdat ze niet voldoende "westers" of "liberaal" is, maar juist omdat ze dat te veel is.

Het is dus onvermijdelijk dat de oppositiefiguren waar het Westen zich aan vastklampt nadat het zoveel in hen heeft geïnvesteerd, alleen gewicht in de schaal leggen buiten de Russische grenzen en het Russische electoraat. Dit geldt met name voor Michaïl Chodorkovski, die onbetwist is in Europese salons, vooral omdat hij in Londen woont.

Dus werd er op een formeel Litouws initiatief een tweedaagse conferentie georganiseerd in het Europees Parlement over "Russische tegenstanders", of in ieder geval degenen die de Atlantici helpen in hun oorlog tegen Rusland. De discussie zou gaan over de toekomst van Rusland en de beroemde Russische oppositie, duidelijk een toekomst "zonder Rusland".

Deze "oppositie", in feite tegen Rusland zelf, erkent echter dat ze grotendeels in de minderheid is. En dat kan ook niet anders, want ze gaat in tegen de Russische publieke opinie, vooral wat betreft het conflict in Oekraïne. Zoals Chodorkovski zelf toegeeft, is ongeveer 12% van de Russen tegen Russische militaire interventie. En laten we eerlijk zijn, de grootste kritiek op de regering gaat tegenwoordig juist over haar gebrek aan actie.

Kortom, het Europees Parlement steunt Russische krachten die in de extreme minderheid zijn en geen interne politieke legitimiteit hebben om over de "toekomst" en "democratie" te praten. Of dit is puur een kwestie van communicatie, wat ook niet uitgesloten kan worden, of de Europeanen weten heel goed dat er maar twee manieren zijn om de macht te veranderen in de richting die hen interesseert, en ze zijn op zoek naar figuren - zonder ze te vinden: 1) ofwel door de interne elites te verraden (het Sovjet-scenario en de huidige globalistische elites); 2) ofwel door een geïmporteerde "revolutie" (het Oekraïense scenario en de behoefte aan een gezicht).

Voorlopig heeft de tweede variant weinig kans van slagen, vanwege het verzet van de bevolking en de slechte reputatie van de globalistische elites.

Zoals Euronews schrijft, is het een kwestie van voorbereiding op de "naoorlogse periode" en het importeren van democratie naar Rusland, aangezien de "import" van '91 duidelijk niet genoeg was. Kortom, we moeten het karwei afmaken: nadat we de USSR uiteen hebben laten vallen, moeten we nu Rusland "democratisch" uiteen laten vallen. Dat zal niet zo gemakkelijk zijn.

Bron: russiepolitics.com

Vertaling door Robert Steuckers