De eenzame ster

Misschien had Huntington weer eens gelijk. S. P. Huntington, vooral beroemd om die "Botsing der Beschavingen" die, te midden van een kater van Clintoniaans optimisme, de toekomstige, tragische conflicten van de "geglobaliseerde" wereld voorzag. En de steeds gevaarlijker wordende realiteit waarin we ons vandaag de dag bevinden.

Een werk, zijn "Civilisations' Clash", dat tegenwoordig door een beetje iedereen wordt geciteerd. Maar slechts weinigen hebben het gelezen. En nog minder hebben het begrepen.

Het laatste werk van de politicoloog, in 2004, was echter 'Who are We? The Challenger of America's National Identity". In het Italiaans vertaald met de misleidende titel "The Meeting of Civilisations". Wat, zoals gemakkelijk te begrijpen is, iets heel anders betekent.

In werkelijkheid zag Huntington in het probleem van de massale immigratie van Latino's uit Mexico en Zuid-Amerika een steeds concretere bedreiging, niet alleen voor de Amerikaanse identiteit - die voor hem in wezen Angelsaksisch was - maar zelfs voor de eenheid van de Staten zelf. Die wordt, voor de Unie, steeds meer uitgedaagd door een nieuwe "gordel". Een "Belt Sun" die voorbestemd is om de zuidelijke staten, met een toenemende meerderheid aan Latino's en een wijdverbreid gebruik van Spaans - of de nieuwe gemengde taal, Spanglish - te scheiden van de noordelijke, Angelsaksische staten.

Op dit punt mag niet vergeten worden dat Huntington geen paleoconservatief was. Integendeel, hij was een Democraat en had als politiek adviseur gediend tijdens het presidentschap van Carter.

Maar hij vreesde de dreiging van immigranten. En hij stelde beleidsmaatregelen voor, zowel op het gebied van recht en orde als op cultureel gebied (de verdediging van het Engels als enige nationale taal), om het fenomeen te onderdrukken of op zijn minst in te dammen.

Een migratiefenomeen dat vandaag de dag juist een toenemende, en virulente, versnelling doormaakt. De zuidelijke staten worden elk jaar letterlijk overspoeld door tienduizenden Latino's - alleen al 250.000 in de laatste maand van 2023. En tegenover zo'n massa migranten is er geen integratiebeleid dat standhoudt.

Er zijn twee hoofdoorzaken voor dit fenomeen. De toenemende verarming van de Latijns-Amerikaanse landen, die een zware prijs betalen voor het beleid van de zogenaamde globalisering. Waarvan de regering Biden een groot voorstander is. En, in veel opzichten, longa manus.

Tegelijkertijd doet de huidige regering in Washington weinig om de massale migratie in te dammen. Sterker nog, in sommige opzichten lijkt ze er bijna voorstander van te zijn. Het beleid van turbokapitalisme, dat de Davos-aanhangers zo dierbaar is, kijkt (laten we zeggen) welwillend naar de beschikbaarheid van goedkope arbeidskrachten uit het zuiden van het continent. En het kan ze weinig schelen dat dit een economische crisis en groeiende werkloosheid veroorzaakt in de lagere segmenten van de Amerikaanse bevolking.

Maar Greg Abbott denkt er anders over. De populaire Republikeinse gouverneur van Texas heeft besloten om een muur van prikkeldraad op te trekken bij Eagle Pass. Vanwaar de belangrijkste rivier van migranten passeert.

Een beslissing die door Washington wordt aangevochten, ook op grond van een uitspraak van het Hooggerechtshof.

Waarop Abbott echter reageerde door te verklaren dat een staat van de Unie, als hij wordt binnengevallen of aangevallen, het recht heeft om zichzelf te verdedigen. Zelfs tegen (en hier komt het punt) de besluiten van Washington.

En toen beschuldigde de Texaanse gouverneur Biden ervan de grondwet van de Verenigde Staten te schenden. Die inderdaad een federatie van staten is. Niet één gecentraliseerde staat...

En samen met de strijdlustige Abbott kozen de gouverneurs van 25 andere staten onmiddellijk partij.

Allemaal Republikeinen, zou je kunnen zeggen ... we zitten vlak voor de presidentsverkiezingen, en het blokkeren van migratiestromen is een belangrijk onderdeel van de propaganda van Trump ...

Te simpel, en reductief. In werkelijkheid overschaduwt de botsing tussen Abbott en Biden - waarvan de Texas National Guard de federale grenspatrouille verhindert om de muur bij Eagle Pass af te breken een symbolisch beeld is - veel meer.

Sinds de grote regering van Lyndon Johnson zijn de staten getuige geweest van een toenemende centralisatie van de macht. Deze centralisatie werd voornamelijk uitgevoerd door Democratische regeringen, maar niet zonder de betrokkenheid van Republikeinse presidenten.

Een centralisatieproces dat in de afgelopen decennia, vooral vanaf Clinton, is samengegaan met een steeds meer top-down beleid. Waarbij financiële oligarchieën, volledig op zichzelf gericht, de keuzes in zowel het economisch als het internationaal beleid bepalen. De bevolking de prijs laten betalen. En staten hun macht ontnemen.

De opkomst van het populisme met Trump was een vroeg teken van deze wijdverspreide malaise in de Staten.

Maar de opstand van de gouverneur van Texas is een nog sterkere en doorslaggevendere daad.

Het is de plotselinge terugkeer op het toneel van de federalistische, misschien zelfs confederale traditie van de Verenigde Staten.

En het is geen toeval dat deze heropleving, die vermoedelijk voorbestemd is om zich te verspreiden, precies vanuit Texas begint.

De Lone Star State is altijd het meest trots geweest op zijn eigen geschiedenis. En het meest jaloers op zijn eigen voorrechten.

Greg Abbott, in de rolstoel waartoe hij door een jeugdongeval veroordeeld is, laat ons één ding zien. Eén ding moeten we onthouden.

De elites in Washington en Wall Street, de liberalen in Manhattan en de voorstanders van de Woke-cultuur in Los Angeles, zijn Amerika niet. Het zijn gesloten, zelfvoldane conventies, volledig gescheiden van, en wars van, de cultuur van het volk, of liever de volkeren van de staten.

Volkeren en culturen, identiteiten, die steeds meer in elkaar gedrukt worden. En gedegradeerd tot stilte. Maar nu lijken ze plotseling wakker te worden. Voorbestemd om de toekomst van de Staten te bepalen.

Welke toekomst? Eenheid of voorbestemd tot verbrijzeling? Een interne implosie?

Dat kan geen enkele politieke wetenschapper op dit moment voorspellen.

Daar is geen andere Huntington voor nodig, maar ... de tovenaar Merlijn.

Vertaling door Robert Steuckers

Bron