De crisis van het Westen en de strijd om de Europese ziel

De historische fase waarin we nu leven wordt gekenmerkt door een diepe, misschien wel terminale crisis van het Amerikaanse imperium. Met de eb van de economische globalisering en het afnemen van de greep van de VS op de wereld, zijn de processen van controle, chantage en strategische destabilisatie die door de Amerikaanse machtscentra worden bevorderd, in een stroomversnelling geraakt.
Aangezien de landen van het Amerikaanse alliantieblok allemaal liberaal-democratieën zijn, staat het probleem van het controleren van de publieke opinie centraal. Er is dus een fundamentele strijd om de ziel van de westerse bevolking begonnen, en deze strijd heeft zijn epicentrum niet in Amerika, maar in Europa, waar de traditie van een kritische en pluriforme cultuur veel krachtiger was dan in de VS.

De eerste stap in deze richting was de onderwerping van de Europese Unie aan de Amerikaanse bevelsstructuur, een onderwerping die door de pandemie-affaire op de proef werd gesteld en nu goed ingeburgerd is. Weinigen herinneren zich dat het Europese project werd geboren onder het mom van een tegenwicht tegen de Amerikaanse macht, een georganiseerde derde pool die niet alleen het Sovjetmodel, maar ook dat van de Amerikaanse bondgenoten zou afwijzen. Deze autonome rol, geïnspireerd door de ervaring van de naoorlogse Europese welvaartsstaten, raakte in een crisis met de transformatie van de Europese Gemeenschap in de Europese Unie, met de neoliberale wending van het Verdrag van Maastricht, en is nu nog slechts een verre herinnering.

Om de uitersten van de voortdurende strijd om de ziel te begrijpen, werpen we bij wijze van voorbeeld een blik op enkele recente feiten in verband met het Israëlisch-Palestijnse conflict.

In de afgelopen dagen heeft de EU META gevraagd om alle inhoud die als "desinformatie" wordt beschouwd van hun platforms te verwijderen, op straffe van boetes die kunnen oplopen tot 6% van de wereldwijde omzet.

Europees Commissaris Thierry Breton is officieel tussenbeide gekomen bij Elon Musk om aan te dringen op actie om "desinformatie" op Twitter in verband met het Israëlisch-Palestijnse conflict te controleren en te censureren.
De Digital Services Act die in 2022 door de Europese Unie werd aangenomen, is de eerste wetgevende interventie die censuur op Europese mediaplatforms institutionaliseert. Wat het stigma van "desinformatie" en "nepnieuws" krijgt, zijn natuurlijk altijd alleen de stellingen die het huidige verhaal verstoren, en de controle over de bureaus van "onafhankelijke feitencheckers" zorgt ervoor dat de autoriteiten voortdurend de juiste ballen krijgen om te verpletteren.

Ondertussen is de draaimolen van wijzigingen en aanpassingen van Wikipedia-pagina's met ongemakkelijke inhoud weer begonnen, volgens dezelfde lijnen als bij de Covid en Oekraïne.

In Italië is het apparaat van permanent dienstdoende media-knuppels die TV en kranten bevolken, geactiveerd in de nu gebruikelijke strafexpedities tegen andersdenkenden met een relevant publiek profiel. Zo zijn Alessandro Orsini en Elena Basile het hardnekkige voorwerp geworden van beschimpingen, media hinderlagen en fatwa's. De arme Patrick Zaki, van een mainstream idool, viel onmiddellijk in ongenade door te gokken op Europese kandidaturen en verschillende voordelen voor het naïef uitspreken van zijn mening over Israël en Palestina. Moni Ovadia, voor wie de mediaploegen hun toevlucht niet nemen tot de gebruikelijke antizionistische = antisemitische vergelijking, werd aangespoord om zijn functie als directeur van het stadstheater van Ferrara neer te leggen.

Op internationaal niveau lopen journalisten die de pamfletten van de Amerikaanse apparatsjiks niet gewoon overnemen, systematisch het risico om per ongeluk een mitrailleurontploffing te krijgen. Dit overkwam onlangs journalisten van Reuters en Al Jazeera, maar de lijst van journalisten die de afgelopen jaren door het Israëlische leger zijn gedood, is lang.

Godzijdank zijn er journalisten zoals wij, die in de Romeinse eethoek zitten te draaien met waaiervlaggen en oefenen als buiksprekers van de Amerikaanse vriend; anders zou men niet weten waar de prebenden en lofbetuigingen naartoe moeten.

In dit stadium heeft Amerika alleen maar belang bij de vermenigvuldiging van conflicthaarden, omdat het op die manier zijn twee laatste, overgebleven sterke punten kan uitbuiten: zijn blijvende superioriteit op het gebied van conventionele wapens en zijn geïsoleerde geografische ligging, waardoor Amerika immuun is voor de onmiddellijke gevolgen van de conflicten die het aanwakkert. Met dit in gedachten begrijpt men wat gisteren werd onthuld door de inzage van interne e-mails (Huffington Post), namelijk dat het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken diplomaten die zich bezighouden met kwesties in het Midden-Oosten heeft ontmoedigd om openbare verklaringen af te leggen met woorden als "de-escalatie", "staakt-het-vuren", "einde aan het geweld", "bloedvergieten", "herstel van de rust". De stalorders zijn om benzine op het vuur te gooien.

In deze context is het van cruciaal belang om de publieke opinie onder controle te houden.

De methode - het is belangrijk om dit te begrijpen - is niet langer die van systematische censuur, zoals de autocraten een eeuw geleden eisten, maar die van manipulatie en gekwalificeerde censuur.

Neem in dit verband het voorbeeld van het "nieuws" van vier dagen geleden over de 40 onthoofde baby's door Hamas. Het nieuws werd verspreid op basis van geruchten, en de volgende dag was het het hoofdverhaal in min of meer elk wereldnieuwskanaal. Gisteren verontschuldigde CNN journaliste Sarah Snider, die het 'nieuws' in eerste instantie viraal liet gaan, zich omdat het nieuws niet bevestigd was. Sky News zei vandaag dat het nieuws "nog" niet bevestigd was (na vier dagen, waarop vertrouw je dan? op special effects experts?).

Nu zullen sommigen naïef zeggen dat deze bekentenis van CNN een teken is dat er persvrijheid is in het Westen. Maar natuurlijk staat de asymmetrie tussen een sensationeel nieuwsbericht dat over de voorpagina van de wereld wordt uitgesmeerd en de mogelijke twijfels die later hier en daar tussen de regels door worden gefilterd, politiek gezien gelijk aan het feit dat de meerderheid van de publieke opinie in een bepaalde richting is gestuurd (emotionele verontwaardiging tegen de moordenaars), zelfs als over een paar maanden of jaren rustig zou worden toegegeven dat het nieuws inderdaad ongegrond was.

Het is wat we de 'Colin Powell-methode' zouden kunnen noemen, of de 'goede Indiërs zijn dode Indiërs'-methode.

Eerst wordt er een zaak gecreëerd die voldoende is om één kant te demoniseren en dit wordt met voldoende kracht gedaan om een uitroeiingsoperatie teweeg te brengen.

Daarna, als de operatie voorbij is, geeft men ruiterlijk toe dat dit niet is hoe de dingen werkelijk waren, terwijl men zich beroemt op zijn eerlijkheid en transparantie.

Eerst zwaaiden ze met flesjes vermeende chemische wapens naar de VN, roeiden een soevereine staat, vrouwen, kinderen, honden en hamsters uit, en jaren later - tussen de ene Scotch en de andere - gaven ze met een verstrooide glimlach toe dat, ach, het een list was, wat kunnen we eraan doen, hij die het had, had het.

Eerst roei je de inheemse bevolking van Native Americans uit, door ze af te schilderen als bloeddorstige blanke monsters, en als ze dan gereduceerd zijn tot folkloristische attracties, begin je een filmindustrie vol goede Indianen en gewetensvolle kolonisten.

In de hedendaagse wereld is het niet nodig om het even ingewikkelde als nutteloze huzarenstukje van 100 procent ware informatie tegen te houden. Het enige wat nodig is, is manipulatie, censuur, selectief filteren voor de massa van het publiek en net lang genoeg om onomkeerbare schade te veroorzaken.

Maar de cynicus zou zichzelf voor de gek houden als hij dacht dat dit destructieve spel vandaag de dag slechts een paar miljoen "vervangbare Palestijnse pionnen" in het middelpunt heeft staan. Als de situatie niet onmiddellijk bevroren en onschadelijk gemaakt wordt, zijn en zullen in het middelpunt van de huidige grote afbraakoperatie eerst en vooral de volkeren van Europa staan.

Het is Europa dat nu al lijdt en zal lijden onder de gevolgen van de verwoesting van de betrekkingen met het Oosten door de oorlog in Oekraïne.

En het is Europa dat zal lijden onder de gevolgen van een blijvende destabilisatie in het Midden-Oosten, waar een conflict waarbij Israël, Syrië, Libanon, Iran en misschien ook Irak, Egypte, Jordanië, enz. betrokken zijn, voor Europa een sociale en economische bom van onbepaalde duur zou betekenen - om nog maar te zwijgen van de risico's van directe oorlogsbetrokkenheid.

En vreemd genoeg ligt de enige kleinste gemene deler van deze conflicten in de rol van de VS, die ook de macht is die er het meest van profiteert en degene is met het grootste vermogen om de internationale media te beïnvloeden.

Maar het spreekt voor zich dat iedereen die de punten met elkaar verbindt een samenzweerder is.

Bron: https://www.ariannaeditrice.it

Vertaling door Robert Steuckers