Brzezinski's oorlogstoneel - Het "beschaafde" Westen en het "barbaarse" Eurazië

Wijlen politiek strateeg en Westerse globalistische ingewijde Zbigniew Brzezinski betoogde reeds in 1997 dat de blijvende hegemonie van het Westen en de beheersing van de opkomst van de Aziatische landen - vooral China - alleen bereikt konden worden door de controle over de energiebronnen in de wereld.

Het psychodrama van 11 september 2001, de reeks terroristische aanslagen op de tweelingtorens van het World Trade Center in New York en op het Pentagon, vormde een "catastrofale en katalytische gebeurtenis - als een nieuwe Pearl Harbor" om een militaire interventie op gang te brengen.

Zoals de Amerikaanse generaal Wesley Clark het uitdrukte, "naast Afghanistan gaan wij in vijf jaar tijd zeven landen vernietigen: Irak, Syrië, Libanon, Libië, Somalië, Soedan en Iran".

De energiereserves van deze landen - naast die welke reeds in handen zijn van de heersende elite van het Westen - zouden ertoe leiden dat het Westen 60% van de gasreserves van de wereld en 70% van de oliereserves van de wereld in handen heeft.

Twee decennia nadat Brzezinski zijn strategie had voorgesteld, stortte het Westen zich in zijn militaire pogingen om de energiebronnen van de wereld te beheersen. Tegen 2018 was het duidelijk dat de oorspronkelijke plannen mislukt waren.

De onmogelijkheid om de westerse wereldhegemonie te handhaven is duidelijk geworden door de voortdurende erosie van de westerse invloed, die samenviel met een toename van de invloed van de westerse concurrenten.

Deze situatie heeft om een corrigerende actie gevraagd, een "zogenaamd Plan B", zoals Dr. Fadi Lama, adviseur en consultant bij de Europese Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling (EBRD), schrijft.

Het Westen probeert een bipolaire wereld te doen herleven, waarin het nog ten minste een deel van de wereld zou regeren binnen het kader van zijn "waarden" en zijn eigen opgetuigde "regels". De andere regio zou, althans voorlopig, onder de invloed van de "barbaarse" Euraziatische mogendheden blijven.

De huidige geostrategie van het Westen is erop gericht een nieuw ijzeren gordijn op te trekken tussen Rusland en de Eurocavalerie van de VS. Met het conflict in Oekraïne is dat al gedeeltelijk bereikt. Ook de Europese Unie is onder Biden een zone geworden die steeds meer ondergeschikt wordt aan de belangen van de VS.

De algemeen aanvaarde verklaring is dat het Westen harde sancties aan het Kremlin heeft opgelegd in de verwachting dat daardoor de Russische economie zou instorten, de macht van president Poetin zou verzwakken en het binnenlandse politieke klimaat bevorderlijk zou worden voor een door het Westen geleide couppoging.

Geen van deze verwachtingen is tot dusver uitgekomen. Integendeel, de roebel is sterker geworden tegenover de dollar en de euro en de Russische economie doet het beter dan de meeste westerse economieën, waar de inflatie recordhoogten bereikt. De media trommelen de prijsstijgingen tenminste op als "de schuld van Poetin".

De verwoestende gevolgen van deze sancties voor het Zuiden in de wereld zijn echter vaak over het hoofd gezien. De voedsel-, energie- en economische crises worden nog verergerd door het feit dat de Amerikaanse Federal Reserve de rentevoeten heeft verhoogd.

Dit tast het vermogen van het Zuiden om hun schulden af te lossen aan en brengt hen op de rand van een faillissement en overgeleverd aan de genade van de door het Westen gedomineerde Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds. Sri Lanka is een waarschuwend voorbeeld van deze tendens.

Hoewel de sancties een zeer negatief economisch effect hebben op de westerse landen zelf, passen zij perfect in het strategische doel om de huidige crisissen te gebruiken om te proberen zoveel mogelijk landen op het zuidelijk halfrond onder westerse invloed te brengen.

De westerse strategie heeft er ook naar gestreefd een wig te drijven tussen de grote Euraziatische mogendheden. De China-strategie van het Nixon-tijdperk werkt vandaag misschien niet meer, maar het conflict in Oekraïne en het sanctiebeleid hebben geprobeerd om van Rusland een pariastaat te maken.

Zo wordt in de nieuwe Koude Oorlog, met de val van het IJzeren Gordijn, de wereld opnieuw in tweeën gedeeld: een Westers blok onder leiding van de Verenigde Staten en een door Brzezinski aangewezen "Barbarië" - met andere woorden Eurazië - met als kern de "RIC's", Rusland, Iran en China.

"Het Westen vervolgt nog steeds de weg van het neoliberalisme", concludeert Lama. Met zijn slinkende bevolking en hulpbronnen onder controle, zal het aanzienlijk armer worden dan nu, waardoor politiestaten moeten worden opgericht om ontevreden burgers in toom te houden. Coronastopzettingen, lockdowns en andere dwangmaatregelen van de laatste jaren bieden een blik in de toekomst van de "democratieën".

De landen van het Zuiden van de wereld, die ondergeschikt zijn aan het Westen, zullen zichzelf blijven verarmen, waardoor de instelling van dictatoriale regimes nodig is die trouw zijn aan het Westen. Naarmate de sociaal-economische omstandigheden verslechteren, kunnen verdere instabiliteit en politieke onrust worden verwacht.

In een perfecte storm van voedsel-, energie-, inflatie- en schuldenbeheercrises zullen vele landen van het Zuiden kwetsbaar zijn en misschien gedwongen worden zich bij de Westerse wereld aan te sluiten. Dit wordt vergemakkelijkt door het feit dat hun economische en politieke elites reeds met het westerse financiële systeem getrouwd zijn.

Als het Westen echter niet in staat is doeltreffende oplossingen te bieden voor de crises die het heeft veroorzaakt, zal het falen, in combinatie met een koloniaal verleden, de Euraziatische integratie nog aantrekkelijker maken voor andere landen. Ook zal een rol spelen of Rusland en China in staat zijn de landen van het Zuiden in deze woelige tijden voldoende steun te bieden.

Lama wijst erop dat Rusland reeds heeft aangeboden Afghanistan en Afrikaanse landen te helpen met voedselleveranties en dat Iran benzine heeft geleverd aan Venezuela tijdens zijn brandstofcrisis. China heeft van zijn kant infrastructuur ontwikkeld in het Zuiden van de wereld via zijn Belt and Road-project.

Zoals de Russische econoom en minister van Integratie van de Euraziatische Economische Unie Sergej Glazjev al liet doorschemeren toen hij het opkomende, alternatieve mondiale financiële netwerk beschreef: "De landen van het Zuiden kunnen volwaardige deelnemers zijn aan het nieuwe systeem, ongeacht hun schulden in dollars, euro's, ponden en yen. Zelfs als zij hun verplichtingen in deze valuta's niet zouden nakomen, zou dat geen gevolgen hebben voor hun kredietwaardigheid in het nieuwe financiële stelsel."

De vraag die de recessie stelt, is dus hoeveel landen in het Zuiden van de wereld het Westen realistisch gezien kan verwachten te behouden, als de Euraziatische alliantie een nieuwe start biedt met een schone lei en zonder schulden, in plaats van het uitbuitende beleid van het Westen?

Het zal ook een politiek turbulente periode worden in Irak en Libanon. Omdat het Westen niet in staat is duurzame oplossingen te bieden, en omdat plaatselijke verzetspartijen invloed hebben in deze landen, kunnen Irak en Libanon zich uiteindelijk aansluiten bij het "barbaarse" Eurazië, samen met de rebellenregering in Jemen.

De gemeenschappen in de oliezanden van de Golf zijn westerse scheppingen en behoren dus standaard tot het Westen. De gebeurtenissen van de laatste twee decennia kunnen deze mentaliteit nog veranderen. De mislukkingen van het Westen in Afghanistan, Irak, Syrië en Jemen hebben de Arabische gemeenschappen ervan overtuigd dat het Westen zijn militaire voorsprong verloren heeft en niet langer bescherming op lange termijn kan bieden.

Bovendien hebben Rusland en China, in tegenstelling tot het Westen, zich niet rechtstreeks bemoeid met de binnenlandse aangelegenheden van de landen, wat een belangrijke factor is voor de sjeikgemeenschappen. De recente diplomatieke spanningen met het Westen blijken uit de nooit eerder geziene afwijzing door de leiders van Saoedi-Arabië en de VAE van de door de Amerikaanse regering gestelde eisen inzake de olieproduktie.

Het door het Westen geleide tijdperk loopt ten einde, hoewel de mainstream media hier en in andere eurolanden nog steeds proberen een ander beeld te schetsen. Natuurlijk zal het einde van zo'n tijdperk niet vreedzaam zijn; de oorlogen van de laatste drie decennia zijn daar het bewijs van. De turbulentie zal dus alleen maar toenemen.

Vertaling door Robert Steuckers

Bron