Beschouwingen over Daria Platonova's Metafysica van grensgebieden

"Grenzen denken vazal, grenzen denken heer", Daria Doegina

Op de Euraziatische School van 13 augustus las Dasha haar paper "The Metaphysics of the Frontier". Sommige Euraziërs, of jongeren die dat willen worden, zagen en hoorden haar voor de eerste en, tot hun grote verdriet, de laatste keer. Dasha sprak levendig, energiek en welsprekend, wat niet kon nalaten indruk te maken op jonge mensen die in leeftijd niet veel van Dasha verschilden. Haar heldere denken, het vermogen om haar argumenten te verwoorden en haar boodschap gemakkelijk aan het publiek over te brengen, gezien het feit dat zo'n energie en ongelooflijke overtuigingskracht van een jong meisje komt, hebben de dynamiek van de school positief beïnvloed, en hopelijk ook vele deelnemers gemotiveerd om hun kracht en wil aan onze gemeenschappelijke zaak te wijden.

Daria Dugina en haar vader op de Euraziatische Dagen op 13 augustus 2022

De tragische dood van Dasha een week later liet een onuitwisbare wond achter in de ziel van ons allen - die haar intiem kenden, die voortdurend aan haar zijde waren, die naar haar luisterden en geïnspireerd werden door haar moed en energie. En ieder van ons, die diep gekwetst was door haar onverwachte dood, behield iets van die moed, die energie, om met ons samen te werken ter nagedachtenis van onze engel, Daria, en haar banier te dragen in de strijd naar de overwinning.

Ik, van mijn kant, wilde deze bespreking van Dasha's verslag schrijven zodra ik van deze zomercursus terugkwam - zo onder de indruk en tot nadenken stemmend was het. Op dat moment ging ik ervan uit dat wij allemaal vaak met Dasha zouden samenwerken binnen de Euraziatische Jeugdunie, ik wilde deze tekst onmiddellijk schrijven en naar haar opsturen, hem bespreken en advies inwinnen, maar toen vertrouwde ik, zoals altijd, op het feit dat er nog tijd genoeg is, we zullen nog wel tijd hebben...

Nu vind ik het juist en belangrijk om mijn gedachten te schrijven over een van haar laatste toespraken, die mij naar een nieuw stadium in mijn studie van geopolitiek en internationale betrekkingen duwden. "De metafysica van de grens" is een volstrekt unieke kijk op de confrontatie van Rusland met de westerse landen, iets wat niet uit de terminologie van Alexander G. Doegin komt, dat in het geopolitieke denken een vervolg kan en moet krijgen. Het is nu de taak en de missie van haar volgelingen, haar medestanders en de Euraziatische Jeugdunie om het wetenschappelijk onderzoek van Dasha te begrijpen en voort te zetten. En dit zal de beste manier zijn om de herinnering aan Daria, die voor altijd in ons hart leeft, te eren.

"Grenzen denken vazal, grenzen denken meester". Deze zin van Dasha is al sinds de eerste keer gedenkwaardig. Om het voor de lezers te verduidelijken, kan het als volgt geparafraseerd worden: "Vandaag denkt een gewoon mens aan staatsgrenzen, en een politiek mens denkt aan grenzen". Grenzen in de zin waarin ze in aardrijkskundeleerboeken op een fysieke kaart worden aangegeven, verdwenen na de Tweede Wereldoorlog. Vandaag hebben wij te maken met supranationale entiteiten die hun aanwezigheid en invloed over de hele wereld uitbreiden. De lijn waar hun mogelijkheden en belangen ophouden (of die een tijdelijke belemmering voor uitbreiding vormt) is de grens. Wij zijn niet altijd in staat deze lijn fysisch af te bakenen; zij bestaat vaak alleen maar metafysisch.

De grootste supranationale entiteit die de belangen van Rusland en de Russische wereld bedreigt, is de NAVO. Terwijl de zones van de EU of de ASEAN vrij duidelijke grenzen hebben (hun status valt hoogstwaarschijnlijk niet meer onder de definitie van de grens), kan de conventionele NAVO-lijn met een stippellijn worden afgebakend. Het Noord-Atlantisch Bondgenootschap beloofde in 1990 niet naar het oosten uit te breiden, maar besloot na de ineenstorting van de USSR de Russische regelingen en belangen in de voormalige Warschaupact-landen te negeren. In de huidige geopolitieke situatie is datgene waarmee wij in de Donbass en in Oekraïne te maken hebben, het resultaat van de verplaatsing van deze NAVO-frontlijn naar een gebied waar zij historisch en geopolitiek gezien niet langer wortel kan schieten.

De oorlog in de Donbass en de EWS in Oekraïne is een strijd van fronten. Maar als de beweging van de NAVO naar het oosten ons duidelijk is - de uitbreiding van de Amerikaanse aanwezigheid in het bedrijfsleven, de volledige controle over de economische en militaire activiteiten, de geopolitieke druk op Rusland en, ten slotte, de volledige ideologische overwinning van het liberalisme en het kapitalisme in die gebieden waar anti-liberale en traditionele ideeën de overhand hebben - hoe moet men dan de grens van Rusland bepalen? Waar houden de belangen van Rusland op, en tot welke grenzen moet de "Russische gedachte" reiken?

Hier herinnert men zich misschien de beroemde zin van Vladimir Poetin (voor de grap gezegd): "Rusland houdt nergens op". Nee, dit betekent niet dat Rusland Europa moet binnenvallen na de omverwerping van het misdadige regime in Kiev - wij hebben zijn gebieden niet nodig, wij hebben er geen aanspraak op en hebben er ook nooit aanspraak op gemaakt, want het is een totaal andere cultuur, een andere menselijke natuur, een andere beschaving. Maar wij moeten op een ander niveau met Europa samenwerken. Wij kunnen dit niveau niet ideologisch noemen, want de ideeën van de Russische Sobornost of het Russische socialisme (in de zin van b.v. Berdjajev) liggen er niet even dicht bij.

In het boek "Het grote Oost-Europa" van Alexander Bovdunov (foto), een geopolitiek deskundige en lid van de Internationale Euraziatische Beweging, staat dat Oost-Europa nu een grens is tussen Rusland en het Westen - beide partijen proberen de politieke beslissingen in deze regio te beïnvloeden, en helaas is het voordeel nog steeds in het voordeel van onze rivalen (met uitzondering van de situaties in verschillende landen, zoals Servië). Maar de taak van Rusland in Oost-Europa is het tot stand brengen van samenwerking in de regio, gebaseerd op gemeenschappelijke waarden: orthodoxie, filosofie, taal, Slavische wortels (in het geval van Polen, Slovenië, Slowakije, Servië).

Natuurlijk hebben wij veel gemeen met de landen van Oost-Europa; het is veel gemakkelijker om met hen vriendschappelijke en voor beide partijen voordelige betrekkingen aan te knopen dan met de rest van Europa. Hoe veel er ook mogelijk is, en het is juist voor de overlevingskansen van onze beschaving, een veilig bestaan zij aan zij met andere beschavingen en de vestiging van een multipolaire wereld, dat de Russische soldaten nu in Oekraïne vechten. De grenzen van Rusland zullen worden vastgesteld waar de speciale militaire operatie eindigt, maar de strijd om de grens zal doorgaan. In de botsing der fronten is er reeds een meer fundamentele kwestie dan de inlijving van Oekraïne bij Rusland. Hier is de kwestie van het bestaan van beschavingen aan de orde.

Het destructieve Amerikaanse liberale beleid ondermijnt de culturele, economische en geopolitieke onafhankelijkheid van Europa. In haar lezing had Dasha het er juist over, dat hoe verder de frontlinie van Rusland zich beweegt, hoe wezenlijker de partijen en organisaties in Europa zijn, onafhankelijk van de Amerikaanse invloed. Dasha geloofde dat de toekomst van Frankrijk ligt bij mensen als Marine Le Pen, de toekomst van Hongarije ligt bij mensen als Viktor Orban, en zelfs in de Verenigde Staten is het Trumpisme ideologisch sterker dan het bijtende neoliberale beleid van Biden (of liever gezegd van degenen achter zijn figuur).

Hoe kwetsbaarder de economische en politieke situatie in Europa, dat rechtstreeks afhankelijk is van de Amerikaanse besluitvormingscentra, hoe sterker de Russische grens. En waar houdt de Russische grens op? Als de NAVO-lijn doorzichtig en gestippeld is, is de Russische grens helemaal niet te zien. Daarom hebben wij het over de "metafysica" en niet over de "fysica" van de grens. De uitbreiding van de NAVO is de overheersing van het Amerikaanse kapitalisme over alle structuren van andere landen en beschavingen, de volledige militaire en economische ondergeschiktheid aan de grote Amerikaanse zakenlieden en ideologen, de Fords, Krupps, Rothschilds, Rockefellers en Soros van vandaag.

De uitbreiding van de Russische grens gaat over samenwerking in de sfeer van gemeenschappelijke belangen, op de gemeenschappelijke beginselen van de Russische en de Europese beschaving. Als het kan werken met de volkeren van Oost-Europa, dan zal het ook werken met alle anderen. En deze beginselen zijn de eenvoudigste - culturele onafhankelijkheid, economische veiligheid, politieke integriteit en wederzijds respect van de volkeren.

En deze nieuwe grens geopolitiek wordt nu verhard in Donbass, waar twee grote beschavingen met elkaar in botsing komen. De ene beschaving strijdt voor wereldhegemonie, de andere voor wereldheil en vrijheid. De Russische filosoof Evgenij Nikolajevitsj Troebetskoj verklaarde in een artikel: "De roeping van Rusland is de bevrijder der volkeren te zijn". En hij had historische redenen om dat te geloven, want het Russische Rijk was bezig zijn samenstellende volkeren te bevrijden uit vergetelheid en vergetelheid. Toen bracht de oorlog tegen Napoleon de historische opdracht om de volkeren te bevrijden werkelijk op een nieuw supranationaal niveau. En het Russische volk bewees zijn recht om deze missie uit te voeren tijdens de Tweede Wereldoorlog en bewijst het nu in Donbas.

Waarom Rusland? Onlangs heeft aartspriester Andrej Tkajev (foto) in een van zijn toespraken een interessant idee verwoord. In het kort luidt het als volgt: "De Russische man is nog niet af. De Duitser is af, de Fransen zijn af, de Engelsman is af, maar "de Russische mens staat open voor de toekomst". Wat betekent dit? De Russische persoon is complex, veelzijdig, breed (wij herinneren ons Dostojevski), diep (wij herinneren ons de lezing van Alexander Dugin op diezelfde Euraziatische School). Het is onmogelijk de Russische man tot het einde te doorgronden. De Rus verstaat een Duitser, een Fransman, "een trotse kleinzoon van de Slaven, een Fin, een Toengoez, een vriend van de steppen, een Kalmoek. De complexiteit en veelzijdigheid van de Russische mens kan de betekenissen en de geest van andere volkeren absorberen. Hier moet ik denken aan de regels van Alexander Blok:
Wij houden van alles - en van de warmte van koude getallen,

En de gave van goddelijke visioenen,

Het scherpe Gallische gevoel voor alles,

En het schemerige Duitse genie...

Dus, naar de kwestie van de grens. De grens is zowel iets dat bestaat als iets dat niet begrepen kan worden met alleen fysische ruimtelijke begrippen. De grens van de VS komt in veel opzichten overeen met de grenzen van de NAVO, en de taak van onze ideologische strijd is die grens te vernauwen tot de beschavingsgrenzen van Amerika. Geografie wordt bestudeerd binnen de landsgrenzen, geopolitiek binnen de grenzen van de beschavingen, wat wij kunnen vinden in boeken van Doegin, Huntington, en McKinder. Maar er is geen kaart van grenzen.

Waar houdt de Russische grens dan op? Deze vraag is identiek met een andere ontologische vraag: "Waar eindigt de Russische mens?" Om Vladimir Vladimirovitsj te parafraseren: "De Russische mens houdt nergens op". Rusland, ja, is eindig. Het heeft grenzen, en historisch gezien hebben die grenzen zich vernauwd en verbreed tot de grens die de beschaving toeliet. Maar de Russische grens is een metafysische waarde. Het breidt zich langzaam uit in de ruimte en ontsnapt geleidelijk in het oneindige, in het bergachtige licht, in de wereld van de Platonische ideeën.

Dank aan Dasha voor het introduceren van deze kwestie in ons algemeen filosofisch en politiek discours. Het zal moeilijk voor ons zijn zonder haar heldere geest, zonder haar redenering. Niemand zal haar plaats innemen - zij is nu in ons hart. Zij zal voor altijd voor ons een vriendin, een mentor, een zuster en een heldere ster aan ons Euraziatische firmament blijven, die de weg verlicht voor jonge filosofen in deze schemerige wereld van schaduwen.

Vertaling door Robert Steuckers