Atlantisch Finland betrokken bij escalatie

Bijna kinderachtig dachten sommige Finnen dat Sauli Niinistö, de Westerse mol (of vos) die als president fungeerde, Finland alleen maar het NAVO-lidmaatschap inloodste omdat Rusland Oekraïne binnenviel. Er werd geen referendum gehouden, maar de ondemocratische besluitvorming werd verdoezeld door het lawaai van de (nep)media en de beloften van “meer veiligheid”.

Decennialang was Finland echter de thuisbasis geweest van bijvoorbeeld het Finse Atlantische Genootschap, dat de boodschap van de Anglo-Amerikaanse ideologie van het buitenlands en veiligheidsbeleid, “Atlanticisme”, verspreidde en waarvan de vergaderingen werden bijgewoond door de politieke elite, die uitkeek naar de tijd waarin Finland militair gezien volledig “deel van het Westen” zou zijn, net als de rest van Europa, dat aan Amerika onderworpen is.

De Atlantisten hadden hun voorbereidende werk gedaan en het conflict in Oekraïne bood een geschikt militair rookgordijn om de “NAVO-optie” naar de eindstreep te drijven, zoals de VS hadden gepland. Nu strekte de landgrens van de NAVO zich uit tot aan Rusland en werd de Oostzee een “NAVO-meer”, zoals de 13de president Alexander Stubb leek te herhalen, alsof hij de Russische basis Kaliningrad en het nieuwe militaire district Leningrad aan de Finse grens vergat.

Met de illusie van veiligheid tijdelijk versterkt, werd Finland een agressievere deelnemer aan de hybride oorlog tussen NAVO en West tegen Rusland. Later is het misschien de beurt aan het verder weg gelegen China, maar laten we eerst afrekenen met zijn oosterbuur, dat supermacht-gasstation, door de confrontatie en verschillende offensieven op te voeren.

De oorlogsretoriek escaleerde ook op sociale mediaplatforms die eigendom zijn van de VS. Het dunne laagje beschaafdheid werd weggeveegd en ruwe “russofobie” vulde de ether, vooral vanuit de schuilplaats van anonieme namen, maar ook van Finse politici en experts op het gebied van buitenlands beleid. De operaties van de Westerse inlichtingendiensten gingen door en de (des)informatieoorlog werd nog heviger.

Als de vrede in Europa en de goede betrekkingen met Rusland een existentiële bedreiging vormden voor de militaire NAVO-alliantie, dan werd Rusland ook wakker geschud door het feit dat de door Anglo-Amerikanen geleide westerse alliantie een bedreiging vormde voor de Russische beschaafde staat. Dit leidde tot een nieuwe Koude Oorlog en de dreiging van een kernoorlog, bijna als een terugkeer naar de jaren '80 (in tegenstelling tot nu, toen de oostgrens open bleef).

Sommige westerse denktanks lijken te geloven dat zo'n oorlog op een beperkte manier kan worden uitgevochten, waarbij alleen Rusland zal lijden. In dit verhaal heeft het Oekraïense regime voor zichzelf een meer bedreigende rol gecurreteerd en de belofte van het Westen om de oorlog naar Rusland te brengen. Kiev is niet in drie dagen veroverd, dus Rusland is een papiergewicht dat alleen kan verliezen voor de krachten van “vrijheid en democratie” (en extreem-rechtse buitenlandse strijders).

De Koersk-operatie is al afgelopen met de afslachting van de Oekraïense troepen, maar Zelensky en zijn partners hebben een nieuw plan, met Washington en Londen weer als ruggensteuntjes. Er wordt gesproken over “langeafstandsaanvallen”, maar voor dergelijke aanvallen zal Oekraïne opnieuw de militaire knowhow van NAVO-West, satellietgegevens en de programmering van raketbanen nodig hebben.

De Russische president heeft gezegd dat een dergelijke stap “de aard van dit conflict aanzienlijk zou veranderen” en dat de VS en de eurozone dan in oorlog zouden zijn met Rusland. Volgens Poetin zou Rusland ook “gedwongen worden om passende maatregelen te nemen”. Deze kalme toespraak lijkt een beetje laat, want is het Westen niet al sinds het begin van het conflict in Oekraïne (en zelfs daarvoor) in oorlog met Rusland?

Het hoofd van het Kremlin wil misschien niet dat de oorlog escaleert, maar heeft de terughoudendheid van Rusland om op de aanvallen te reageren hier ook toe geleid? Aangezien het Westen niet dezelfde terughoudendheid lijkt te hebben, is het einde van de oorlog misschien niet in zicht, maar eerder het begin ervan, dat in intensiteit en omvang toeneemt.

Finland denkt dwaas genoeg dat er geen gevolgen zullen zijn voor deelname aan de huidige uitputtingsslag, maar dat we, net als de Baltische staten, Rusland van achter het beschermende schild van de Verenigde Staten en de NAVO kunnen trotseren tot het land vermoedelijk verslagen is. Het is misschien de moeite waard om de laconieke opmerking van Poetin in 2022 in herinnering te roepen, toen hij zei: “We zijn nog niet eens aan iets serieus begonnen”.

Bron

Vertaling door Robert Steuckers