Ο βρώμικος ρόλος της Δύσης στην καταστροφή του Μεσαιωνικού ελληνισμού.
11.04.2024
Ο Πάπας, η άλωση και οι…Μογγόλοι.
Πολύ συχνά ο κόσμος, νιώθοντας δέος και θαυμασμό για την Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία , μπερδεύεται ανάμεσα στον απίστευτο υλικό πλούτο που είχε και στη μεγάλη πνευματική ισχύ της. Λίγοι μόνο μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που αποκαλούν ‘’σύγχρονος δυτικός κόσμος’’ δεν θα υπήρχε αν η ελληνική Ανατολή δεν βρισκόταν στο απόγειο της ισχύος της. Ήταν η αυτοκρατορία η οποία έβαλε τα εχέγγυα για τον εκχριστιανισμό της Ευρώπης , ήταν το τείχος που σταματούσε τις ορδές της Ανατολής και άφηνε την υπόλοιπη Ευρώπη ανέγγιχτη από τα στίφη των βαρβάρων . Ήταν τελικά η αυτοκρατορία που θυσιάστηκε για την Ευρώπη και αυτό είναι κάτι που οι Ευρωπαίοι τείνουν να το ξεχνούν συνεχώς, όπως φαίνεται ακόμα και σήμερα από το μίσος που τρέφουν για εμάς. Τη στιγμή λοιπόν που ο Ισαπόστολος, ο Flavius Valerius Aurelius Constantinus Augustus ή ο Κωνσταντίνος ο Πρώτος μεταφέρει την πρωτεύουσα από την Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη , και ουσιαστικά δημιουργεί την Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία , τα δυτικά εδάφη της αυτοκρατορίας πλημμυρίζουν από φυλές βαρβάρων: Γερμανών Φράγκων ,Οστρογότθων , Βησιγότθων , Βανδάλων και Όυννων. Ήταν αυτός, ο Κωνσταντίνος ο Μέγας ο οποίος επηρέασε σε απίστευτο βαθμό τη ροή της ιστορίας βάζοντας τα θεμέλια για την Ευρώπη που ξέρουμε σήμερα. Ήταν αυτός που μίλησε πρώτος για ανεξιθρησκεία , αυτός ο οποίος διατύπωσε πρώτος το Σύμβολο της Πίστεως , καθόρισε την Κυριακή σαν μέρα αργίας και εισήγαγε την ελέω Θεού Μοναρχία, ίσως το πιο ανθεκτικό σύστημα διακυβέρνησης στη δυτική Ευρώπη μέχρι τον 20ο αιώνα.Ήταν αυτός που έδωσε πάλι ,με τη μεταφορά της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας , πνοή στον Ελληνισμό ο οποίος ήταν 500 χρόνια υποτελής(αν και σε τιμητική θέση) στους Ρωμαίους. Έτσι λοιπόν επανήλθε στο προσκήνιο με μία αυτοκρατορία που ελληνοποιήθηκε ταχύτατα και κυριάρχησε για χίλια χρόνια μέχρι που επέσε την αποφράδα ημέρα της εικοστής ένατης Μαΐου του 1453.
Δύση και ελληνισμός μία σχέση μόνιμου μίσους
Βρισκόμαστε μισόν και πλέον αιώνα από την ημέρα που αλώθηκε η Πόλη, από την ημέρα που ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πληγωμένος και κυκλωμένος από τους Οθωμανούς κραυγάζει ‘’η Πόλη έπεσε, δεν υπάρχει χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;’’. Τι ήταν όμως η άλωση; Κάτι το οποίο απλά έτυχε ; Φυσικά όχι. Ήταν το αποτέλεσμα μιας μεγάλης κρίσης που μάστιζε την αυτοκρατορία ουσιαστικά από τον 11ο αιώνα και μετά τη νίκη των Σελτζούκων στο Ματζικέρτ το 1071 και την κατάληψη της Μικράς Ασίας. Σε συσχετισμό με τη διαφθορά στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας επήλθε τεράστια ανατροπή στη γεωπολιτική ισορροπία στον χώρο της Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Τελικό αποτέλεσμα ήταν η πτώση της Πόλης.
Σταυροφορίες. Η μάσκα των Φράγκων για την άλωση του Ελληνισμού της Ανατολής.
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι Σταυροφορίες είχαν που υποτίθεται πως αποσκοπούσαν στην ανακατάληψη των Αγίων τόπων από τους μουσουλμάνους ήταν η απαρχή της μεγάλης επίθεσης της Δύσης κατά της Αυτοκρατορίας . Η ουσία ήταν πολύ βαθύτερη ,καθώς μετά το Σχίσμα του 1054 η Δύση άρχισε να αντιμετωπίζει την ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σαν κάτι εχθρικό. Το μίσος αυτό προϋπήρχε επί αιώνες στο κοινό υποσυνείδητο των δυτικοευρωπαίων, ειδικά αφότου οι Φράγκοι κατέλαβαν την παπική έδρα και η Ελληνική Ανατολή έγινε ο νούμερο ένα αντίπαλός τους. Ουσιαστικά λοιπόν η αφύπνιση της Δύσης μέσω των Σταυροφοριών είναι η πρώτη προσπάθεια εδραίωσης της Δύσης σαν παγκόσμιας δύναμης αν και φαινομενικά το σχέδιό τους ήταν η κατάληψη των Αγίων τόπων. Αλλά ο ανομολόγητος στόχος τους ήταν η ‘’παράπλευρη απώλεια’’ που είχαμε το 1204.
Από ένα σημείο και μετά βεβαίως έγιναν εντελώς κυνικοί και μετά την κατάληψη της Πόλης τον Απρίλιο του 1204 με βάση το σχέδιο του Βενετού δόγη Δάνδολου, οι Σταυροφόροι έδειξαν ποιοι πραγματικά ήταν. Οι Φράγκοι, Ενετοί και οι λοιποί βάρβαροι δεν συναγωνίστηκαν στο ποιος θα επαναφέρει τους Αγίους Τόπους στον Χριστιανισμό αλλά μόνο στον βιασμό ,στην αρπαγή και στην καταστροφή της Πόλης των πόλεων.
Ήταν τέτοια η καταστροφή που προκάλεσαν οι ΄΄πολιτισμένοι΄΄ της Δύσης, που ακόμα και ο ίδιος ο Βιλλαρδουίνος είπε ότι καταστράφηκαν τόσα πολλά σπουδαία κτίρια και έργα όσα είχαν οι τρεις μεγαλύτερες πόλεις της Γαλλίας μαζί .Οι βέβηλοι δεν σεβάστηκαν ούτε τις Αγίες Τράπεζες τις οποίες έλιωσαν και διέλυσαν , ενώ βεβήλωσαν εκκλησίες και πάμπολλα έξοχα έργα τέχνης βρέθηκαν να κοσμούν Ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις . Η κατάλυση της ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν το αποκορύφωμα στη σύγκρουση Ανατολής και Δύσης και μέσα από τα συντρίμμια ετοιμάστηκε η τελική άλωση από τους Οθωμανούς. Όταν τελικά οι Δυτικοί κατάλαβαν πόσο κακό έκαναν στη μετέπειτα πορεία των πραγμάτων στην ίδια την Ευρώπη, ήταν πλέον πάρα πολύ αργά.
Μετά από 800 χρόνια ήρθε-πολύ καθυστερημένη- η υποτιθέμενη συγγνώμη από το Βατικανό για το κακό που έκαναν οι Σταυροφόροι . Αυτό έγινε τον Μάιο του 2001 με την επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου του δεύτερου στην Αθήνα και κατά τη διάρκεια της συνάντησης που είχε με τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Επίσης, το 2006 στο Regensburg έγινε μία διάλεξη στην οποία ήταν παρών ο πάπας Βενέδικτος ο 16ος,ο οποίος σε μία αποστροφή του λόγου του παραδέχτηκε τη σύγκληση της βιβλικής πίστης με την Ελληνική φιλοσοφική αναζήτηση και τον συγκερασμό των δύο που πραγματοποιήθηκε στην ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αυτό υπήρξε και το πραγματικό θεμέλιο της Ευρώπης, όπως την ξέρουμε σήμερα. Βεβαίως δεν έπεισαν κανέναν τα κροκοδείλια δάκρυα των παπικών.
Στο ίδιο έργο θεατές.
Ατενίζοντας από τη σημερινή εποχή το παρελθόν παρατηρούμε τα ίδια λάθη που διά μέσου της Ελληνικής ιστορίας είναι πάντα η αιτία όλης της κακοδαιμονίας μας. Οι ενδοοικογενειακές διαμάχες για τη διεκδίκηση του θρόνου έδωσαν την ευκαιρία στους Σταυροφόρους , φυσικά με τη βοήθεια και την πρόσκληση του Αλεξίου Αγγέλου του τετάρτου , να πατήσουν το πόδι τους στην Πόλη των πόλεων. Και ήταν οι υπάρχουσες εσωτερικές έριδες που έκαναν τις αλληλοσυγκρουόμενες παρατάξεις να μισθώνουν Τούρκους στρατιώτες για τις μεταξύ τους συγκρούσεις .Η προσπάθεια που έκαναν οι Παλαιολόγοι να ανασυστήσουν την αυτοκρατορική αίγλη και να δώσουν νέα πνοή στην Αυτοκρατορία έπεσαν στο κενό και η βοήθεια από τη Δύση όπως ήταν φυσικό δεν ήρθε ποτέ . Ετσι η άλλοτε πανίσχυρη Αυτοκρατορία κατέληξε μία σκιά του εαυτού της τρομοκρατημένη και περιορισμένη στα τείχη της Πόλης και εγκαταλελειμμένη από όλες τις ‘’φίλιες’’ χριστιανικές δυνάμεις.
Αυτή η δραματική κατάσταση φαινότανε και εντός των τειχών της πόλεως. Ένας από τους μεγαλύτερους περιηγητές του Μεσαίωνα οποίος βρέθηκε στην Πόλη , 30 χρόνια περίπου πριν την άλωσή της , ο ιππότης Μπερτραντνόν ντε λα Μπροκιέρ περιγράφει με δραματικό τρόπο αυτό το οποίο συνέβαινε στο Πέραν, μία μεγάλη συνοικία της Πόλης. Εκεί κατοικούσαν Έλληνες ,Γενοβέζοι και Εβραίοι αλλά την ηγεσία ασκούσε ο δούκας του Μιλάνου που αυτοαποκαλείτο Άρχοντας του Πέραν. Δηλαδή ασκούσε διοίκηση ένας δυτικός , ένας παπικός στη μεγαλύτερη συνοικία της Πόλης .Το εμπόριο με τους Τούρκους(!!!!) άκμαζε στο μεγαλύτερο λιμάνι της χριστιανοσύνης όπου ακόμα και τα μεγαλύτερα πλοία εμπορικά της εποχής χωρούσαν το ένα δίπλα στο άλλο. Αλλά επικεφαλής ήταν ένας ξένος.
Δύση,ο πραγματικός εχθρός της Ορθοδοξίας.
Πολλοί πιστεύουν ότι εάν η Δύση συμμαχούσε με την Αυτοκρατορία θα μπορούσαν να σταματήσουν τις ορδές των Τούρκων. Λίγοι καταλαβαίνουν όμως αυτό που βίωναν οι Έλληνες της Πόλης από τους Παπικούς. Και μόνο στην αναφορά μιας τέτοιας προοπτικής η οργή και τα αναθέματα εκτοξεύονταν σε βάρος αυτών που ο κόσμος αποκαλούσε προδότες.Ακόμη και εάν( αλληγορικό το σχήμα) , Άγγελος Κυρίου κατέβαινε και τους έλεγε ότι για να σωθεί η Πόλη από τους Τούρκους θα έπρεπε να ενωθούν η Ρωμη με την Κωνσταντινούπολη, οι Έλληνες θα αρνούνταν. Πράγμα πάρα πολύ λογικό με βάση τα δεδομένα και τις εμπειρίες της εποχής. Άλλωστε οι ενωτικές ελίτ με την πολιτική που είχαν, δηλαδή να προσφεύγουν για βοήθεια στην Ευρώπη όποτε υπήρχε πρόβλημα οδήγησαν στο αποτέλεσμα να παραχωρηθούν στους δυτικούς τέτοια προνόμια ώστε τελικά να λειτουργούν σαν κράτος εν κράτει με πλήρη ασυδοσία .Ήταν το Δ.Ν.Τ. του 15ου αιώνα .Είναι οι ίδιοι οι Δυτικοί,οι οποίοι λεηλατώντας το Βυζάντιο από το 1204 και μετά, το άφησαν ανυπεράσπιστο στον Μωάμεθ τον Πορθητή. Οι ίδιοι κάνοντας μία λεκτική ακροβασία ονομάζουν τα εξωφρενικά αυτά προνόμια ‘’διομολογήσεις’’ ενώ στην πραγματικότητα ήταν η πλήρης οικονομική και πνευματική υποταγή των Ελλήνων. Ήταν ακριβώς αυτό που σήμερα οι ξένοι οι οποίοι ορίζουν τις τύχες της Ελλάδος ονομάζουν ‘’μεταρρυθμίσεις’’. Οι Έλληνες γνωρίζουν καλά τα δεινά της δυτικής κατοχής, όσο και αν κάποιοι σήμερα μεθοδικά προσπαθούν να εξασθενήσουν την ιστορική μνήμη, ώστε να μπορέσουν να επιβάλλουν τις πολιτικές τους. ‘Ομως η αναγέννηση του Ελληνισμού περνά μόνο από ένα σταθμό και αυτός βρίσκεται στις πύλες της Πόλης.
Τέλος πρώτου μέρους.
Φίλιππος Μπουράτογλου – Απόφοιτος του Κέντρου Γεωπολιτικών Αναλύσεων του NewYorkCollege - Ιστορικός ερευνητης - Εκπαιδευτής πολεμικών τεχνών
