Επανάσταση του πνεύματος ΙΙ. Εις μνήμη της Ντάρια Ντούγκινα

Η συμπόνια για την οποία μιλάμε, αυτό το rahma που σηματοδοτεί την αρχή κάθε σούρας του Κορανίου, μεταφράστηκε ως "αληθινή φιλανθρωπία" ή "αγνότερη αγάπη" από διάσημους Καθολικούς ιεράρχες και Γάλλους θεολόγους του XVIIου αιώνα. Είχαν ακούσει για μια σπουδαία Αγία γυναίκα που ανακαλύφθηκε από τους Σταυροφόρους ανάμεσα στους Σαρακηνούς της Παλαιστίνης και, πιστεύοντας ότι ήταν Χριστιανή, αφιέρωσαν μνημειώδη εγκώμια σε καμία άλλη από τη Rabi'a al-'Adawyya, περιγράφοντάς την ως το "πορτρέτο της αληθινής συμπόνιας". Αυτή η αξιοσημείωτη γυναίκα, της οποίας τα παθιασμένα ποιήματα απομνημονεύονται και ψάλλονται ακόμη από τη Μαλαισία έως τη Μαυριτανία, είναι γνωστή στο Ισλάμ ως shahidat al-'ishq al-ilahi, η αληθινή μάρτυρας της αγάπης του Θεού.

Αλλά shahid δεν σημαίνει μόνο μάρτυρας στα αραβικά. Ακριβώς όπως στα ελληνικά, όπου η λέξη μάρτυς (martys) - που σημαίνει μάρτυρας (witness) - γίνεται μάρτυρ (martyr) στην Καινή Διαθήκη, η λέξη shahid στο Κοράνι δηλώνει κάποιον που πεθαίνει από αφοσίωση στον Θεό.  Ο πρώτος μάρτυρας του Ισλάμ ήταν μια γυναίκα, η Σουμέγια. Ήταν το έκτο άτομο που ασπάστηκε την πίστη, αμέσως μετά την έναρξη της Αποκάλυψης στον Προφήτη Μωάμεθ*. Βασανίστηκε για μέρες από τους πολυθεϊστές της Μέκκας κάτω από τον καυτό ήλιο και τελικά μαχαιρώθηκε και παλουκώθηκε με μια λόγχη μπροστά στα μάτια του μικρού της γιου. Όμως παρέμεινε ακλόνητη και πέθανε ως μάρτυρας, η αιώνια πρώτη μάρτυρας του Ισλάμ.

Στη χώρα μου, τη Σικελία, οι προστάτιδες αγίες, θαυματουργές θεραπεύτριες των οποίων τα ιερά πέπλα προστατεύουν από σεισμούς, ηφαιστειακές εκρήξεις, καρκίνο του μαστού και βιασμούς, είναι όλες γυναίκες, νεαρές παρθένες που λιμοκτονήθηκαν ή τυφλώθηκαν ή κάηκαν ζωντανές ή διαμελίστηκαν για το σθένος και την αποφασιστικότητά τους. Το φωτεινό τους μονοπάτι είναι ακόμα πολύ ζωντανό στο λαό μας.

Φαίνεται λοιπόν ότι μέσα στους αιώνες και σε όλες τις θρησκείες, τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή, οι αρετές της συμπόνιας, της αληθινής αγάπης, της μαρτυρίας της Αλήθειας και του θανάτου γι' αυτήν έχουν αναγνωριστεί ως ουσιαστικά γυναικεία κλίση.

Κι όμως, όταν πριν από ενάμιση χρόνο η Ντάρια Ντούγκινα, μια νεαρή φιλόσοφος που αντιπροσώπευε την Ευρώπη στα καλύτερά της, με την ικανότητά της να συνδυάζει την ελληνική μεταφυσική και τη χριστιανική παράδοση, δολοφονήθηκε βάναυσα σε τρομοκρατική επίθεση, κανένας Ρωμαίος (στμ. Καθολικός) ιεράρχης δεν την πανηγύρισε ως υπέρμαχο της αφοσίωσης, καμία εξοργισμένη φεμινίστρια δεν ζήτησε διεθνείς κυρώσεις για το έγκλημα, καμία ΜΚΟ δεν την πρότεινε για βραβείο ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Γιατί; Μήπως επειδή η Ντάρια ήταν Ρωσίδα και περήφανη που ανήκε σε ένα έθνος το οποίο περιέγραψε ως "ικανό για συμπόνια και ενσυναίσθηση"; Μήπως επειδή σύμφωνα με την ίδια, σε αντίθεση με τον ανταγωνιστικό δυτικό "λυκάνθρωπο", η ρωσική ψυχή έχει μια απαλότητα, μια έλλειψη άκαμπτου ορθολογισμού, την οποία μετατρέπει σε δύναμη, επανασυνδέοντας τον κόσμο και επουλώνοντας τις πληγές του;

Όχι, δεν είναι έτσι. Κανείς δεν είχε κάνει τον κόπο να ακούσει αυτή την εξαιρετική πολύγλωσση φιλόσοφο, η οποία ήταν επίσης μια αθλητική, κομψή, καλλιτεχνική, σύγχρονη γυναίκα. Η επιθυμία της Ντάρια για τελειότητα και ομορφιά και η προθυμία της να στοχαστεί την απόλυτη ουσία της Αλήθειας ήταν απλώς κρυμμένα πίσω από την εμφάνιση μιας νεαρής δημοσιογράφου. Όπως όλοι οι μάρτυρες προκάτοχοί της, ήταν μια ancilla abscondita (στμ. κρυμμένη υπηρέτρια, "σιωπηρή εργάτρια"), μια αφοσιωμένη υπηρέτρια του Θεού που προστατεύεται πίσω από ένα πέπλο κανονικότητας.

Μόνο όταν, αντιμέτωπη με την Αυτοκρατορία του Χάους, η Ντάρια ύψωσε το όνομά της Πλατώνοβα σαν σημαία για να επιβεβαιώσει ότι το να είσαι γυναίκα σήμερα σημαίνει να επιλέγεις ανάμεσα σε δύο αντίθετα αρχέτυπα, ο εχθρός την πρόσεξε τελικά. Γιατί είχε αποκαλύψει την επιτακτική επιλογή που περιμένει όλες τις γυναίκες σήμερα. Τη θανατηφόρα και επιτακτική αντιπαράθεση που θα έπρεπε να είχε παραμείνει κρυμμένη κάτω από ζητήματα φύλου και φεμινιστικά παράπονα. Είτε να παρασυρθεί από το θριαμβευτικό πρότυπο της Διδώς, της Φοίνισσας βασίλισσας που επικαλέστηκε τις δυνάμεις του Κάτω Κόσμου για να καταραστεί με σατανικό τελετουργικό τον εραστή της Αινεία, που δεν κατάφερε να του αποσπάσει την προσοχή από τη θεία αποστολή του. Ή να ακολουθήσει με τεράστιο κίνδυνο την ιερή πορεία της Βεατρίκης του Δάντη, του τέλειου όντος που οδηγεί τον άνδρα της πέρα από τα υψηλότερα επίπεδα του Παραδείσου μέχρι τη θέαση του Ιερού Θρόνου.

Πριγκίπισσα Vittoria Alliata di Villafranca

μετάφραση Ρήγας Ακραίος