Διεθνής Αβεβαιότητα 2025

Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν υποστηρίζει ότι το εκτυλισσόμενο χάος του 2025 έγκειται στην τριαδική αβεβαιότητα μιας ετοιμοθάνατης μονοπολικότητας, στη θεωρητική αδιαφάνεια της πολυπολικότητας και στον απρόβλεπτο συντηρητισμό του Τραμπ, τα οποία συγκλίνουν και απαιτούν μια νέα οντολογία της παγκόσμιας τάξης..

Θέσεις από την ομιλία στο συνέδριο με τίτλο "Διεθνής Αβεβαιότητα 2025" στο Κρατικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων της Μόσχας.

Στην τρέχουσα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, υπάρχουν διάφορα επίπεδα αβεβαιότητας (απροσδιοριστία):

1. Η Αβεβαιότητα της Μεταβατικής Φάσης από τη Μονοπολικότητα στην Πολυπολικότητα

Είναι αδύνατο να δηλώσουμε οριστικά αν βρισκόμαστε ήδη σε έναν πολυπολικό κόσμο ή αν εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε έναν μονοπολικό. Το noch nicht («όχι ακόμη») του Heidegger θέτει εδώ ένα αιχμηρό φιλοσοφικό ερώτημα.

Η πολυπολικότητα βρίσκεται σε άνοδο, ενώ η μονοπολικότητα σε παρακμή - αλλά η αγωνία της μπορεί να αποδειχθεί μοιραία.

Οι πρόσφατες απεγνωσμένες και, σε ορισμένα σημεία, επιτυχημένες επιθέσεις των παγκοσμιοποιητών κατά της Ρωσίας - Ουκρανία, Γεωργία, Μολδαβία, Ρουμανία, Συρία - αποδεικνύουν ότι η μονοπολικότητα δεν μπορεί να διαγραφεί. Ο δράκος της παγκοσμιοποίησης είναι θανάσιμα τραυματισμένος αλλά ακόμα ζωντανός.

Στις διεθνείς σχέσεις, η διπολικότητα εννοιολογήθηκε από τον Κένεθ Βαλτς. Ακόμη και μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, θεωρούσε την Κίνα ως δεύτερο πόλο. Με τη μονοπολικότητα ασχολήθηκε ο Ρόμπερτ Γκίλπιν. Η πολυπολικότητα, εν τω μεταξύ, σκιαγραφήθηκε από τους Σάμιουελ Χάντινγκτον και Φάμπιο Πετίτο.

2) Η Αβεβαιότητα στις Θεωρητικές Περιγραφές της Πολυπολικότητας

Τι συνιστά «πόλο»; Είναι ένα κυρίαρχο κράτος (όπως στο σύστημα της Βεστφαλίας και στον κλασικό ρεαλισμό); Ή είναι ένας πολιτισμός; Εάν πρόκειται για το τελευταίο, ποιο είναι το πολιτικό καθεστώς μιας τέτοιας πολιτισμικής-θρησκευτικής έννοιας;

Η καλύτερη απάντηση δόθηκε από τον Κινέζο ειδικό στις διεθνείς σχέσεις Ζανγκ Γουεϊγουέι, ο οποίος εισήγαγε την έννοια του κράτους-πολιτισμού. Ο πρόεδρος Πούτιν και ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ χρησιμοποιούν αυτήν ακριβώς την έννοια.

Ένα κράτος-πολιτισμός είναι ένας πολιτισμός (με ανεπτυγμένο σύστημα παραδοσιακών αξιών και διακριτή ταυτότητα) που οργανώνεται ως υπερκράτος, προσελκύοντας αστερισμούς λαών και κρατών που μοιράζονται ένα κοινό πολιτισμικό παράδειγμα.

Ωστόσο, σήμερα, υπό τους όρους «πόλος» ή «κέντρο» (στην περίπτωση του πολυκεντρισμού), συνυπάρχουν διαφορετικές έννοιες - που κυμαίνονται από απλά μεγάλα και ανεξάρτητα κράτη, σε πολιτισμούς (πολιτικά μη ενοποιημένους), σε πλήρως υλοποιημένα κράτη-πολιτισμούς.

Επί του παρόντος, υπάρχουν μόνο τέσσερα πλήρη κράτη-πολιτισμοί:

1.            Η συλλογική Δύση (γη του ΝΑΤΟ),

2.            Η Ρωσία,

3.            Η Κίνα,

4.            Η Ινδία.

Υπάρχουν κι άλλοι πολιτισμοί: εκτός από τους τέσσερις προαναφερθέντες, έχουμε τον Ισλαμικό, τον Αφρικανικό και τον Λατινοαμερικάνικο πολιτισμό. Αυτοί δεν έχουν ακόμη ενσωματωθεί σε υπερ-κράτη.

Εν τω μεταξύ, η ίδια η Δύση μπορεί να διασπαστεί σε Βόρεια Αμερική και Ευρώπη. Ένας πιθανός βουδιστικός πολιτισμός είναι επίσης πιθανός.

Αυτή η εννοιολογική αβεβαιότητα, σε συνδυασμό με το άνοιγμα της διαδικασίας με την οποία οι πολιτισμοί και τα κράτη μετατρέπονται σε κράτη-πολιτισμούς, επιτείνεται από το ζήτημα των συνόρων.

Τα σύνορα είναι ζώνες όπου δύο ή περισσότεροι πολιτισμοί επικαλύπτονται, με ή χωρίς την παρουσία μικρής κλίμακας κυρίαρχων κρατών. Αυτά τα σύνορα αποτελούν κρίσιμο στοιχείο για την ανάπτυξη της θεωρίας του πολυπολικού κόσμου και εμπίπτουν στη δεύτερη αβεβαιότητα.

3) Η Τρίτη Αβεβαιότητα: Ο Τραμπ και η Στρατηγική του

Ο Τραμπ είναι απίθανο να αγκαλιάσει την πολυπολικότητα˙ είναι υπέρμαχος της αμερικανικής ηγεμονίας. Ωστόσο, βλέπει αυτή την ηγεμονία θεμελιωδώς διαφορετικά από τους παγκοσμιοποιητές που κυριάρχησαν στην αμερικανική εξουσία τις τελευταίες δεκαετίες (ανεξάρτητα από το αν ήταν Δημοκρατικοί ή Ρεπουμπλικάνοι).

Οι παγκοσμιοποιητές ταυτίζουν τη στρατιωτικοπολιτική κυριαρχία και την οικονομική υπεροχή με μια φιλελεύθερη ιδεολογία που επικεντρώνεται στην επιβολή αντιπαραδοσιακών αξιών σε παγκόσμιο επίπεδο (συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ). Γι' αυτούς, ηγεμονία δεν είναι η κυριαρχία μιας χώρας αλλά ενός διεθνούς φιλελεύθερου ιδεολογικού συστήματος.

Ο Τραμπ, από την άλλη πλευρά, πιστεύει ότι τα εθνικά συμφέροντα πρέπει να έρχονται πρώτα, ριζωμένα στις παραδοσιακές αμερικανικές αξίες. Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια δεξιά-συντηρητική ηγεμονία, ιδεολογικά αντίθετη με την αριστερή-φιλελεύθερη προσέγγιση (Κλίντον, Μπους Τζούνιορ, Ομπάμα, Μπάιντεν).

Παραμένει ασαφές πώς θα εκδηλωθεί ο Τραμπισμός στις διεθνείς σχέσεις. Θα μπορούσε αντικειμενικά να επιταχύνει τη μετάβαση προς την πολυπολικότητα, ή θα μπορούσε να την επιβραδύνει.

Συμπέρασμα

Το 2025, θα αντιμετωπίσουμε και τις τρεις αβεβαιότητες ταυτόχρονα. Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο να αποδώσουμε στον όρο «αβεβαιότητα» την ιδιότητα μιας ανεξάρτητης και πολύπλευρης έννοιας - μιας έννοιας που αποτελεί το κλειδί για τη σωστή κατανόηση των παγκόσμιων διεργασιών.

Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος